Navigatie

de voorplecht
louter proza
louter poëzie
liaisons
nostalgie

colofon/contact

Dankbaar

Uitgelogd

Huishoudelijk

5 oktober 2005

Advertentieboer webstats4u, voorheen nedstat, kan de vinketering krijgen. Vanaf vandaag verdwijnt deze teller, de bezoekcijfers zijn bewaard voor het nageslacht en voortaan tellen we verder met Awstats. Koffiebonnen kunt u ophalen bij Tante Miep.

Dinsdag, 12 April 2011

Weermannenleed

Toen ik als kind voor het eerst de weerman op tv zag wist ik het meteen: dat wil ik ook! Zoals hij daar voor die weerkaart stond en alle pijlen van deskundig commentaar voorzag, het was voor mij pure magie. Het weer fascineerde me namelijk al jaren.

Hoe het soms droog was en dan ineens ging regenen, de wind de ene keer van links kwam en de andere van rechts, hoe het de eerste helft van het jaar geleidelijk aan steeds warmer werd en in de tweede helft weer kouder, de seizoenen die zich altijd in dezelfde volgorde voordeden, ik vond het allemaal van een duizelingwekkende pracht en werd er zodanig in mee gezogen dat m'n huiswerk er dikwijls onder leed.

Maar ik had nooit me nooit gerealiseerd dat je met zo'n liefhebberij ook je brood kon verdienen. Aanvankelijk hadden wij thuis geen tv omdat m'n ouders er religieuze bezwaren tegen koesterden, maar toen die wegens ontkerstening kwamen te vervallen, schaften ze er een aan en werd de schittering van het weermannen-universum in zijn volle glorie voor me ontsloten. Toen ik de juiste leeftijd bereikt had liet ik me inschrijven bij de Weermannenacademie en studeerde cum laude af. Ik had geluk, al spoedig kon ik bij een bekende commerciële omroep aan de slag en gelukkige jaren volgden. Maar toen begon de ellende. Aanvankelijk was het nog onschuldig. Of ik niet eens naar een andere kapper kon gaan om me een 'vlotter' kapsel te laten aanmeten. Ik had niet de indruk dat mijn haardracht iemand aanstoot zou kunnen geven, maar ach, als ze dat nu graag wilden, waarom niet. Toen vroegen ze of ik me wat minder vaak wilde scheren, want de driedaagse stoppelbaard was in de mode gekomen en de kijkers zagen graag een weerman die met z'n tijd meeging. Dat stuitte al op méer weerstand want ik hield niet van stoppelbaarden, maar uiteindelijk zwichtte ik. Daarna begonnen ze over m'n stropdas, die was zo somber grijs. Kon het niet wat vrolijker, rood bijvoorbeeld. Vanaf dat moment begon de bemoeizucht steeds groteskere vormen aan te nemen. Ik werd in een 'snel' Italiaanse pak gestoken en kreeg bijpassende 'elegante' schoenen aangemeten, ook weer uit Italië, terwijl die nota bene niet eens in beeld kwamen. Vervolgens begonnen ze over m'n gezichtsuitdrukking, want uit onderzoek was gebleken dat ik bij de kijkers wat nors overkwam. Nors? Geen sprake van, gewoon neutraal. Maar ze bleven er maar over door zeuren, kon ik niet een voorbeeld nemen aan Linda de Mol. Linda de Mol? Had die niet in een interview gezegd dat ze 's avonds vaak kramp in haar kaken had van al dat gegrijns en zich dan wel eens afvroeg waar ze eigenlijk mee bezig was? Waarom zou ik daar een voorbeeld aan moeten nemen? Vanwege de kijkers, want die zagen graag vrolijke mensen.

'Vrolijk', 'positief', 'optimistisch' en 'uitstraling', die woorden vlogen met grote regelmaat door de lucht. En er kwam maar geen einde aan. Op een gegeven moment werd me opgedragen het woord 'regen' minder vaak te gebruiken. Te negatief.

En dus stond ik uiteindelijk te verkondigen dat de zon de volgende dag voortdurend zou schijnen. Weliswaar verscholen achter een dik wolkendek waaruit de regen 24 uur achtereen met bakken zou neervallen, maar een kniesoor die daar op lette. Daarna werd ik gedwongen 'depressie' uit m'n vocabulaire te schrappen. Vanwege de nare associaties. Merkwaardig genoeg moest ook 'lagedrukgebied' het ontgelden, want de kijkers hielden van 'spanning' en die had je in een lagedrukgebied niet.. De druppel en emmer dienden zich aan tijdens het WK voetbal. Of ik niet een oranje stropdas wilde omdoen. Nu houd ik niet van voetbal, al vond ik dat niet zo'n probleem, maar die kleur! Oranje! De lelijkste kleur ter wereld, alleen in trek bij pooiers en kleurenblinden! En het doet je ook nog denken aan het koningshuis en als overtuigd republikein wil ik daar geen reclame voor maken. Dus ik weigerde. Ze probeerden me natuurlijk om te praten, voerden aan dat 'de mensen in het land' erg meeleefden met 'onze' jongens die zo ijverig achter de bal aan draafden en dat ze me zonder tenminste één oranje kledingstuk een 'spelbreker' zouden vinden, of erger nog: 'ongezellig'. Maar ik hield voet bij stuk. En dus werd ik ontslagen. Wegens 'gebrek aan aanpassingsvermogen'.

Dat was een jaar geleden, sindsdien zit ik thuis, geplaagd door weemoedige herinneringen. Er zijn al heel wat sollicitatiebrieven de deur uitgegaan, maar niemand wil me hebben. Want iedereen kent mijn 'reputatie'. Niet dat ze daarover zullen reppen, o nee, het heet nu dat ik 'te oud' ben. Te oud, net 47 geworden.. Vroeger was je oud op je 80ste, nu schijnt de grens bij 40 te liggen. Want de kijkers houden niet van oude weermannen, van vergankelijkheid.. Soms vlamt de hoop nog even op, dan zie ik me in gedachten weer voor de weerkaart staan, maar ik zal me bij de feiten neer moeten leggen: ik ben uitgespuwd, uitgerangeerd, afgeschreven.. Morgen gaat het trouwens regenen. En niet zo zuinig ook. De héle dag.

door Spencer Brandsen

  Kijkoperatie
  De Wrakingssmurf

Ach gut… Aan het begin van de zevende zin van de derde alinea staat overigens volgens mij een ‘de’ teveel.
bromde Enz om 21:19 (op Dinsdag, 12 April 2011)

Er is ons zojuist een ‘de’ ontvallen.
bromde bicat om 22:28 (op Dinsdag, 12 April 2011)

Goeie content Brandsen. Nu nog uitbenen. en gefeliciteerd met de lof der jury mbt boekbespreking
bromde grtssdgdt om 01:05 (op Woensdag, 13 April 2011)

Uitbenen. Beknopt en efficiënt. Dat leren ze je volgens mij op een schrijfcursus, al heb ik die nooit gevolgd. Niets op tegen, alleen praten mensen zelden of nooit beknopt en efficiënt, zelfs als ze geen politicus zijn.

Maar goed, een ‘de’ is al geschrapt en als u nu aangeeft welke woorden/zinnen u verder nog overbodig vindt, dan kunnen we de baron wellicht vragen of hij deze wil verwijderen. We zien dan vanzelf of deze weermannenmonoloog daar beter van wordt.

Aanschouwelijk onderwijs op Bicat, dat is volgens mij nog niet eerder vertoond..
.
bromde Spencer Brandsen om 09:37 (op Woensdag, 13 April 2011)

ik zou die makeover tot 2 zinnen terugbrengen. en kijken hoe je sommige zinnen korter kunt maken. niet allemaal natuurlijk. :)
bromde grtsfnshn om 17:44 (op Woensdag, 13 April 2011)

Dank voor uw medewerking grtslmn, maar u bent wel wat te vaag. Wélke zinnen zou u graag korter willen zien? En waar begint en eindigt de makeover volgens u? Want ik vind dat het eigenlijk één grote makeover is die onze gekwelde weerman gedwongen wordt te ondergaan..
.
bromde Spencer Brandsen om 10:01 (op Donderdag, 14 April 2011)

denk aan de hippocratische eed: primum non tulere. in ieder geval de lezer niet vervelen. ik zal het even bijknippen ter demonstratie van wat er allemaal mogelijk is
bromde grtsgsth om 10:27 (op Donderdag, 14 April 2011)

Gaat u gerust uw gang. Stuurt u het resultaat maar naar de baron zodat deze het onder de oorspronkelijke tekst kan plaatsen. Of misschien kunt u dat zelf.
Die hippocatische eed luidde volgens mij: primum non nolere [doe geen kwaad], maar wellicht heeft u zich een dichterlijke vrijheid veroorloofd.
bromde Spencer Brandsen om 10:47 (op Donderdag, 14 April 2011)

Correctie: Primum non nocere, met een c dus.
bromde Spencer Brandsen om 10:49 (op Donderdag, 14 April 2011)

Bij deze, het is geen wet van meden en perzen hoe ik het gedaan hebt, maar je ziet, het kan korter :)

Weermannenleed

Toen ik als kind voor het eerst een weerman op tv zag wist ik het meteen: dat wil ik ook! Zoals hij daar voor die weerkaart stond en alle pijlen van deskundig commentaar voorzag, dat was voor mij pure magie. Het weer fascineert me namelijk al sinds mijn geboorte. Hoe het soms droog is en dan ineens gaat regenen, hoe de wind soms van links komt en daarna weer van rechts, hoe het jaar geleidelijk aan steeds warmer wordt en daarna weer kouder. Het is allemaal van een duizelingwekkende pracht.
We hadden thuis nooit een tv, mijn ouders hadden religieuze bezwaren. Maar na hun ontkerstening schaften ze er eentje aan en werd de volle glorie van het weermannen-universum aan mij geopenbaard. Toen ik het weerpraatje voor het eerst zag viel mijn mond letterlijk open. Ik had nooit me nooit gerealiseerd dat je met praten over het weer je brood kon verdienen.
Toen ik de juiste leeftijd bereikt had, meldde ik me aan bij de Weermannenacademie en studeerde cum laude af. Ik had geluk, al spoedig kon ik bij een bekende commerciële omroep aan de slag. Maar toen begon de ellende. Het begon vrij onschuldig. Ik werd naar een dure kapper gestuurd, want mijn kapsel was niet ‘vlot’ genoeg. Daarna moest ik me minder vaak scheren, omdat de driedaagse stoppelbaard in de mode was gekomen. Daar hou ik helemaal niet van, maar uiteindelijk zwichtte ik. Toen kwamen ze met een rode stropdas. En daarna met een Italiaans pak. Mèt bijpassende glimschoenen, die niet eens in beeld waren nota bene! Vervolgens begonnen ze over m’n gezichtsuitdrukking. Uit onderzoek was gebleken dat ik wat nors overkwam. Ik vond mijzelf helemaal niet nors, gewoon neutraal? Of ik niet een voorbeeld kon nemen aan Linda de Mol. Maar had die niet in een interview gezegd dat ze ‘s avonds vaak kramp in haar kaken heeft van al haar gegrijns? Waarom zou ik daar een voorbeeld aan nemen? Vanwege de kijkers zeiden ze, die zagen graag vrolijke mensen.
‘Vrolijk’. ‘optimistisch’, ‘uitstraling’, het vloog me om de oren. En toen werd me opgedragen het woord ‘regen’ minder vaak te gebruiken. Te negatief.
Uiteindelijk stond ik te dagelijks te verkondigen dat de zon morgen weer zou schijnen. Weliswaar verscholen achter een dik wolkendek waaruit de regen 24 uur achtereen met bakken zou neervallen, maar een kniesoor die daar op lette. ‘Depressie’ verdween uit mijn vocabulaire. Merkwaardig genoeg moest ook ‘lagedrukgebied’ het ontgelden, want de kijkers hielden van ‘spanning’ en die had je in een lagedrukgebied niet.. De druppel en emmer dienden zich aan tijdens het WK voetbal. Of ik niet een keertje een oranje stropdas wilde omdoen. Ik hou al niet van voetbal, maar die kleur! Oranje! De lelijkste kleur ter wereld! Voor pooiers en kleurenblinden! Ik als republikein! Ik weigerde. Natuurlijk begonnen ze over ‘de mensen in het land’ die zo meeleefden met ‘onze’ jongens die zo ijverig achter de bal aan draafden. Dat ik een ‘spelbreker’ was zonder tenminste één oranje kledingstuk: ‘ongezellig’. Maar ik hield voet bij stuk. En dus werd ik ontslagen. Wegens ‘gebrek aan aanpassingsvermogen’.
Sindsdien zit ik thuis, geplaagd door weemoedige herinneringen. Er zijn al heel wat sollicitatiebrieven de deur uitgegaan, maar niemand wil me hebben. Ze kennen mijn ‘reputatie’. Maar ze schrijven dat ik ‘te oud’ ben. De kijkers houden niet van oude weermannen, van vergankelijkheid. Vroeger was je oud op je tachtigste. Ik ben net 47 geworden. Soms breekt de zon door en zie ik mezelf in gedachten weer voor de weerkaart staan, maar even later zink ik weer weg. Uitgespuwd, uitgerangeerd, afgeschreven. Morgen gaat het trouwens regenen. En niet zo zuinig ook. De héle dag.
bromde grtssdgdt om 11:08 (op Donderdag, 14 April 2011)

ho, bij deze met witruimtes.

Weermannenleed

Toen ik als kind voor het eerst een weerman op tv zag wist ik het meteen: dat wil ik ook! Zoals hij daar voor die weerkaart stond en alle pijlen van deskundig commentaar voorzag, dat was voor mij pure magie. Het weer fascineert me namelijk al sinds mijn geboorte. Hoe het soms droog is en dan ineens gaat regenen, hoe de wind soms van links komt en daarna weer van rechts, hoe het jaar geleidelijk aan steeds warmer wordt en daarna weer kouder. Het is allemaal van een duizelingwekkende pracht.

We hadden thuis nooit een tv, mijn ouders hadden religieuze bezwaren. Maar na hun ontkerstening schaften ze er eentje aan en werd de volle glorie van het weermannen-universum aan mij geopenbaard. Toen ik het weerpraatje voor het eerst zag viel mijn mond letterlijk open. Ik had nooit me nooit gerealiseerd dat je met praten over het weer je brood kon verdienen.

Toen ik de juiste leeftijd bereikt had, meldde ik me aan bij de Weermannenacademie en studeerde cum laude af. Ik had geluk, al spoedig kon ik bij een bekende commerciële omroep aan de slag. Maar toen begon de ellende. Het begon vrij onschuldig. Ik werd naar een dure kapper gestuurd, want mijn kapsel was niet ‘vlot’ genoeg. Daarna moest ik me minder vaak scheren, omdat de driedaagse stoppelbaard in de mode was gekomen. Daar hou ik helemaal niet van, maar uiteindelijk zwichtte ik. Toen kwamen ze met een rode stropdas. En daarna met een Italiaans pak. Mèt bijpassende glimschoenen, die niet eens in beeld waren nota bene! Vervolgens begonnen ze over m’n gezichtsuitdrukking. Uit onderzoek was gebleken dat ik wat nors overkwam. Ik vond mijzelf helemaal niet nors, gewoon neutraal? Of ik niet een voorbeeld kon nemen aan Linda de Mol. Maar had die niet in een interview gezegd dat ze ‘s avonds vaak kramp in haar kaken heeft van al haar gegrijns? Waarom zou ik daar een voorbeeld aan nemen? Vanwege de kijkers zeiden ze, die zagen graag vrolijke mensen.

‘Vrolijk’. ‘optimistisch’, ‘uitstraling’, het vloog me om de oren. En toen werd me opgedragen het woord ‘regen’ minder vaak te gebruiken. Te negatief.

Uiteindelijk stond ik te dagelijks te verkondigen dat de zon morgen weer zou schijnen. Weliswaar verscholen achter een dik wolkendek waaruit de regen 24 uur achtereen met bakken zou neervallen, maar een kniesoor die daar op lette. ‘Depressie’ verdween uit mijn vocabulaire. Merkwaardig genoeg moest ook ‘lagedrukgebied’ het ontgelden, want de kijkers hielden van ‘spanning’ en die had je in een lagedrukgebied niet..

De druppel en emmer dienden zich aan tijdens het WK voetbal. Of ik niet een keertje een oranje stropdas wilde omdoen. Ik hou al niet van voetbal, maar die kleur! Oranje! De lelijkste kleur ter wereld! Voor pooiers en kleurenblinden! Ik als republikein! Ik weigerde. Natuurlijk begonnen ze over ‘de mensen in het land’ die zo meeleefden met ‘onze’ jongens die zo ijverig achter de bal aan draafden. Dat ik een ‘spelbreker’ was zonder tenminste één oranje kledingstuk: ‘ongezellig’. Maar ik hield voet bij stuk. En dus werd ik ontslagen. Wegens ‘gebrek aan aanpassingsvermogen’.

Sindsdien zit ik thuis, geplaagd door weemoedige herinneringen. Er zijn al heel wat sollicitatiebrieven de deur uitgegaan, maar niemand wil me hebben. Ze kennen mijn ‘reputatie’. Maar ze schrijven dat ik ‘te oud’ ben. De kijkers houden niet van oude weermannen, van vergankelijkheid. Vroeger was je oud op je tachtigste. Ik ben net 47 geworden. Soms breekt de zon door en zie ik mezelf in gedachten weer voor de weerkaart staan, maar even later zink ik weer weg. Uitgespuwd, uitgerangeerd, afgeschreven.

Morgen gaat het trouwens regenen. En niet zo zuinig ook. De héle dag.
bromde grts om 11:10 (op Donderdag, 14 April 2011)

Als ik goed geteld heb: van 82 naar 61 zinnen. Dat is flink korter, terwijl de strekking toch niet aangetast is. Wel mijn stijl, die [positief uitgedrukt] wat ‘zwieriger’ is dan u de uwe, of [vanuit een negatief standpunt] beduidend ‘ouwehoerderiger’. Een voor mij ideale versie zou qua lengte
vermoedelijk tussen de uwe en de mijne uitkomen, dus op ongeveer 71 zinnen.
Hoe dan ook: ik kus u op beide wangen [verder ga ik niet] en hoop dat ook andere bicatlezers – voor zo ver die er nog zijn – hier iets van opsteken.
bromde Spencer Brandsen om 11:46 (op Donderdag, 14 April 2011)

Bij Weermannenleed 1 staat helemaal aan het begin een ‘f’. Wat doet die daar eigenlijk?
bromde Enz om 12:14 (op Donderdag, 14 April 2011)

Moet een virus geweest zijn. Of een trojaans paard. Misschien wel een worm. Hoe dan ook: de ‘f’ is kaputt. Weggevaagd. Voorgoed verwijderd. Zonder Undo-functie.
bromde bicat om 12:20 (op Donderdag, 14 April 2011)

graag gedaan brandsen

“In der Beschränkung zeigt sich erst der Meister, – Und das Gesetz nur kann uns Freiheit geben.” – Johann Wolfgang von Goethe, Das Sonett
bromde grtsshddy om 12:46 (op Donderdag, 14 April 2011)

Zo is het maar Netz.. En over vrijheid gesproken: ik herlas gisteren ‘Een wonderkind of een total loss’ van Hermans [heel goed, zou iedereen moeten lezen] en daar trof ik de volgende verzuchting van een vijfenzestigjarige in aan: ‘Als ik nog maar jong genoeg geweest was om het verschil te kunnen proeven tussen vrijheid en verveling’. Om in te lijsten.
Heeft u trouwens ooit een schrijfcursus gevolgd?
bromde Spencer Brandsen om 13:00 (op Donderdag, 14 April 2011)

Dank u baron. Het was maar een futiliteit, maar nu het er toch naar uit ziet dat Bicat tot aan uw dood – zo rond 2040 schat ik – zal blijven bestaan, kunnen de puntjes maar beter op i worden gezet. Het archief is overigens al tijden niet meer bijgewerkt, heeft dat een bepaalde reden?
bromde Enz om 13:18 (op Donderdag, 14 April 2011)

leuk stukkie Brandsen.. ik heb me kostelijk vermaakt
bromde Sikbock om 16:41 (op Donderdag, 14 April 2011)

Kijk eens aan. Welke versie beviel u het meest, de lange of de korte?
bromde Spencer Brandsen om 16:57 (op Donderdag, 14 April 2011)

Heerlij, dat subtiele schoppen tegen de maatschappij. Opbouwend en toch afbrekend, dubbel, zo is het, zo hoort het en zo mag het zijn.
bromde Eliv om 18:23 (op Donderdag, 14 April 2011)

@ Spencer.. ik heb alleen de lange versie gelezen… voor vergelijkingen heb ik geen cursus gevolgd
bromde Sikbock om 19:14 (op Donderdag, 14 April 2011)

maar serieus, vroeger (zegge 3 of 4 jaar geleden) vond ik uw stukjes wat betreft idioom en vondsten wat op die van G. Reve lijken. In de loop der jaren bent u wat verbicattiseerd..
bromde sikbock om 20:59 (op Donderdag, 14 April 2011)

Tja, misschien een geval van ‘waar je mee omgaat word je mee besmet’?
Zegge 3 of 4 jaar geleden zoop ik veel, nu heel weinig. Ik gebruik geen antidepressiva meer, dat zal ook ongetwijfeld invloed hebben. Soms schrijf ik 3 ‘dingetjes’ per week, soms 3 maanden niets, geen idee waar het over zou moeten gaan. Misschien schrijf ik wel nooit meer iets. Niemand weet hoe die dingen werken, het is 1 mysterie. We kunnen slechts buigen..
bromde Spencer Brandsen om 21:45 (op Donderdag, 14 April 2011)

het zal wel loslopen spencer.. het schrijversbloed kruipt nu eenmaal waar het niet kan gaan
bromde Sikbock om 21:56 (op Donderdag, 14 April 2011)

Nou ja, schrijversbloed.. Ik ben meer een soort ouwehoer. Maar ik hou van woorden, zinnen, geschreven tekst. Desnoods gaat het nergens over, hoewel dat moeilijker is dan het lijkt, want voor je het weet gaat het tóch weer ergens over.. Kijkt u bijv. eens naar ‘Opgeheven spoorlijnen’ van Jiskefet op Youtube. De tekst die Herman Koch daar uitspreekt lijkt nergens over te gaan, maar het is misschien een parodie op een programma van de EO of NCRV. En anders gaat het over een man die verbaal indruk hoopt te maken maar jammerlijk faalt omdat hij boven z’n macht grijpt. Maar ik zou die tekst best geschreven willen hebben. Echter, stel dat dat het geval was geweest en hij bijv. hier op Bicat stond, wat zouden de lezers er dan van denken? U ziet, ik ouwehoer alweder een flink eind weg..
bromde Spencer Brandsen om 22:47 (op Donderdag, 14 April 2011)

tsja.. dat muziekje op de achtergrond van opgeheven spoorlijnen vind ik toch ook vrij bepalend.. in combinatie met het beeld en de tekst inderdaad wel sterk
bromde Sikbock om 23:52 (op Donderdag, 14 April 2011)

Maar als je alleen de uitgeschreven tekst voor je neus had zou je waarschijnlijk denken: wat moet ik met deze onzin? Nou ja, ik dus niet, maar veel mensen wel. Terwijl het toch eigenlijk prachtig is.

‘Ooit las ik in een boek: hier heeft een trein gereden. En dat geldt wel in bijzonder sterke mate voor de trein uit het onderhavige geval’.

Hahaha!
.
bromde Spencer Brandsen om 09:42 (op Vrijdag, 15 April 2011)

het slijk der aarde

Holle retoriek

"Aarsema, dan komen de tachtigerjaren puberale streeptinten van de eerste kabeltv binnen op mijn kolkende oogbollen als de tube mayonaise leeggeknepen in in een onderzoekende puberkringspier . Vage opgedroogde veegklodderstrepen op de dikke zware afstandsbediening die het allang niet meer doet. Bolle schermen versterken de aplastische rondingen. Antennes nog met coax en zaad in een sok, geurend naar kamille gemengd met nat speculaas. Jong zijn is zo mooi…"

"Zit je achter het meest nieuwe en hipste technologische apparaat van deze eeuw, kom je op een stukje internet over columns schrijven. En dat is nu exact wat ik zocht! Soms zoek je iets, en kan je het niet vinden. Maar nu wel! Ik zoek iets om mijn Nederlandse woordenschat in te verwerken. En dan zoek je, en zoek je, en dan VIND je!

Soms zoek je iets anders. En dan vind je het niet. Mannen, of vrouwen, pennen, papier, boeken, bekers of boodschappen, je vind het soms niet.

Maar nu heb ik het gevonden!

Groetjes Lieke"

(Lieke, Zelf een column schrijven)

"Daarom is bicat een lichtje, een vuurtoren voor de verloren lopende dolenden.
Want dat er velen op de dool. Een gevolg van zich onbestemd, zonder nuttig doel, afgevlakt en weinig bijzonder voelen maar misschien nog meer eengevolg van het vluchten voor deze zelfrealisatie, deze pijn van een ziel zonder importantie niet te hoeven voelen. En daar compensatie middelen voor zoeken en aangboden krijgen. Drugs, sex met dieren, sex met kinderen die geen leeftijd meer nodig schijnen te hebben, autorijden, schoeisel, weblogs, gangbangs, sport, wat al niet. Als het maar lijkt dat je vooral bezig bent. Al is het nietszeggend en immoreel, al is het bellenblazen met je mond dicht of een kraak zetten en minister zijn.

En dan is er bicat..aus blaue hinein zu uns gezogen, zonder eigenaren of aandeelhouders die stakingen uitlokken, zonder stompzinnig geleuter, nee, de magie van de fantasie, de fictie en de nederlandse taal aan de macht.
Een baken van troost, een zwoele geur vlak voor het slapen gaan, een enorme uitzinnige stapel draadjesvlees met dampende jus, een romance achter het frietkot, scooters en mobieltjes, vogels die hun eigen lied zingen, de eigen partituur kennen en geen regisseur of dirigent nodig hebben, de horror en thrill. Dat wat onbewust en ondergronds en ook van het leven zelf is. En niet wordt voorgeschreven door de krant, de tv, radio, politiek, banken en verzekeraars, speculanten die denken met 'de echte waarheid' om te gaan. Nee, ik ben geen echt schrijver maar wel groot fan van het schaarse bicat talent."
(Peter Novecento, Haagsche Post)

"Schuimbekkend van woede las ik de met een danige onverschilligheid geschreven colums betreffend de holocaust en Auschwitz. De flarden teksten vol schrijffouten en loze beweringen, getuigen van weinig historisch besef maar vooral een respectloze attitude jegens miljoenen slachtoffers. Vandaar mijn bijdrage met het verzoek de richtlijnen als opgesteld in de bijlage te respecteren en in acht te nemen.

vr groet

dhr. Papen"
(Daniël Papen, via email)

"Diep geroerd, met geknepen stembanden, omvloerste oogleden, brandend maagzuur en kloppende roede (het is tenslotte 5 december) mocht ik uw fraaie stuk proza over mijn getroebleerde netvlies laten glijden... De woorden vertalen zich moeiteloos in zielsetsende beelden. Dank!"
(bromde Zielknijper, 5 december 2005)

"Geachte heer,

Mag ik u verzoeken het plaatje van de te jonge dame van uw site te verwijderen. Er zijn namelijk nog al wat mensen die dit niet lollig vinden. Diverse klaag e-mails over gehad. Mag ik u er op attenderen dat het hier om Kinderporno gaat en de wetgever daar meer dan 4 jaar gevangenisstraf op heeft gezet. Ik ga ervan uit dat het om een misvertstand gaat, als moderator. Met vriendelijke groet.

Sociale Jeugd- en Zedenpolitie te Amsterdam
Commerciele zaken
020-5592585"
(i030142@planet.nl, 14 december 2004)

"Schitterend verwoord dat artikel over Clarence. Liep jaren met een missie, aan de voetballiefhebbers (niet de kenners) proberen uit te leggen dat Abe en Piet beter zijn dan het orakel uit betondorp. Was onbegonnen werk. Het klootjesvolk adoreert Ellen van Langen, Geesink en Rieu, en vinden mevrouw Blankers, Ruska en Roby lakatos maar niks, ze weten waarschijnlijk niet eens wie het zijn. Toen Keizer stopte heb ik jaren niet meer gekeken. Toen zag ik die Fin en een paar jaren later een Surinamer met een Nederlands paspoort (Had die Fin er ook maar een gehad). Ja en dan begint het heilige vuur weer te branden. Deze twee zijn tactisch en technisch het beste wat er op Nederlandse velden heeft rondgelopen (wat ik in mijn leven heb gezien). Keizer had niks met voetbal te maken, dat was ballet,kunst, en soms als het niet belangrijk was helemaal niks .En Abe ken ik van wat beelden, maar als je naar de verhalen over hem luistert hoef je de verteller maar in de ogen te kijken en herken je meteen de kenners uit die tijd."
(via mail, 23 oktober 2005)

"pedante snikkels, komen kut te kort. Webloggen is niet voor mietjes maar ook niet voor stoere geile binken, webloggen is namelijk een fenomeen, een spookbeeld voor blinden die zich vergapen aan de wijde wereld van het internet om zichzelf te ontmoeten, een monologue interieur te voeren en dan de echo terughoren, het internet dat een wonder is wat een dom irrationeel fenomeen is. Echt iets voor pedante snikkels en kale kutten die niet neuken maar wel in elkaars nek willen hijgen en tijd teveel hebben. Ik zou er helemaal niet aan beginnen en beroemd en rijk ben ik al, zegt het liefje. Ik heb de grootste en zij heeft de lekkerste en we verdoen de tijd liever in elkaar verstrengeld dan te vergooien op zo’n vervuilde weblogmarkt. Mot je alweer email beantwoorden enzo, in je vrije tijd, be je gek. Opzoute, stik dur maar in, Goossens, kijk maar uit dat ze niet vreemdgaan terwijl jij al die poen verdient, sneue wolf, ouwe rukker, voordat je het in de gaten hebt sta je een verschrikkelijk stinkend goedje op je scrotum te smeren terwijl je staat te huilen omdat je zo belazerd bent terwijl je het alleen maar goed bedoeld, voor ons allebei schatje, weetje, heerlijk met vakantie strax, saampjes, maar vanavond moet ik werken snappie, centjes verdienen mot pappie, kijk niet zo beteuterd, je wilt helemal niet naar de Lidl, je wilt daar nooit gezien worden zei je, nou dan. Nou tot strax dan, he ?"
(nove, 12 oktober 2005)

"Bicat.net, dat is toch die achterlijke webstek voor rukkende, boerende en altijd bezopen kerels? Dat zielige pathetische zooitje ongeregeldheden dat uitgebraakte hersenkwak probeert te verkopen als prozadrek? Natte winden, dikke drollen, kleverige onduidelijkheden? Slurptrekkende draaigorgels, voorhuidjogging avant la lettre en berensgrote buikglijers?" (Jeremias Schubbenrug, in Nova, 4 oktober 2005)

Reageerziekte

"Op een vrolijke dag toen ik aan mijn, voor al 11 jaar, allerbeste vriendin de liefde heb verklaard en binnen luttele seconden de meest euforische gevoelens door mijn ziel heen flitsten typte een verslag van school begon k te typen en dit kwam tevoorschijn op het samengeperste hoopje uitwerpselen wat ik beschouw als mijn laptop, want zoals velen het niet slecht zou doen als zij dit beseften is bezit enkel een illusie.

Conclusie & nawoord

Niet alleen symbolen hebben invloed op ons doen en denken, de manier waarop ieder mens zichzelf ziet en andere zegt meer over die persoon dan over anderen. Elk mens gaat zijn eigen weg, en het is jammer dat er uit commerciële geldzucht zoveel miscommunicatie ontstaat tussen mensen. Welk mens is beter, het mens dat genadeloos elke, in zijn ogen misdadiger, ritueel vermoord, of die mens die de opdracht geeft om onbewuste signalen stuurt via reclamespotjes en zo het materialisme hoger prijst dan het gevoel om bewust van jezelf en je daden te zijn? Draait het dan uiteindelijk allemaal om geld?
De een vermoord mensen die hun hele leven anderen pijn doen, en de ander roept het gevoel op dat er niets beter is dan nike schoenen in combinatie met een stoere jack met een bontkraag, dat gedoe met die bontkragen id volgens mijn theorie gebaseerd op het paringsgedrag van leeuwen, hoe groter en mooier de manen, des te meer aanzien ze hebben en kans op leiderschap en hoe meer kans ze hebben dat hun genen worden doorgegeven ;).
Door niet te realiseren waar je mee bezig bent, of niet wie, maar wát je eigenlijk bent, ontstaat er miscommunicatie en disharmonie in de maatschappij. Opgaan in de massa kan leiden tot afgunst en afkeer van het geloof in jezelf en in anderen.

En ik wens hierbij balkenende en zijn hele tweede kamer heel veel succes met het oplossen van de “problemen” hier in Nederland, want zo schieten we geen reet op.

Oja, en een gelukkig Nieuwjaar!

Zondag 7 januari 2007, Frank Hooijer"
(Frank Hooijer, 7 Januari 2007)

"Ik had het allemaal al wel eens meegemaakt en niets was mij te dol geweest: eonisme, vice anglais, flaggelatie, ja zelfs koprofagie. Ik was dan ook met graagte ingegaan op de omineus-priapische woorden en lubrieke blikken die "Ellen" tijdens ons gezamelijk consumeren eerder die avond op mij had gericht. Toen we, media nox, eenmaal in haar slaapkamer waren aangekomen, gaf zij steeds minder blijk van doorgaans aan haar toegeschreven mesquinerie. Integendeel,loodzwaar en onvermijdelijk hing het veile sneukelen in de lucht. Binnen no time was de vloer dan ook bezaaid met exuvieën en toonde zij mij haar zinnenprikkelende Junonische leest. Na intiem pidjetten en enige orogenitale schermutselingen (waarbij brod noch javelijn werd ontzien),sloegen wij serieus aan het procreëren. Cunnus en Curacaoënaar leken welhaast voor elkaar geschapen. Hoewel haar defloratie al enige tijd terug had plaatsgevonden, pandoerden wij als nooit tevoren, daarmee verschillende tenesmen bewerkstelligend. Het is maar goed dat haar echtgenoot van deze sluikmin nooit wat heeft gemerkt..."
(TiTo, mei 2006)

"Schrijf eens over vrouwen en hun plek of plaats in de allesverterende zakenoorlogen. Want als er stereotype mannen met diep verborgen schaamtegevoelens over hun potentie problemen en erectiestoornis (taboe naturlijk) dan is dat manifest in hun 'vlucht vooruit' in de freudiaanse wapencultuur. Elke geweerloop, elke zwaardere tank is een gestileerd erectiel apparaat vol dodelijke munitie opgepomnt met miljoenen kogels in een spurt naar het doel wat als lustsymboliek een 'lilith' in een duizelige extase zou moeten brengen want zo 'is de kracht van het leger'. Stoere mannen die eerst de vrouwen opgeilen, dan met hun duwtje in de rug erop los gaan om 'de vijand te onthoofden'. Ik als watje moet altijd vreselijk lachen om die serieuze gezichten die de mannen politici en militairen bij hun gepiep, gezeur en gezeik en hun broodnodige verklaringen trekken.
U, als warmbloedige heterovrouw zal zich wezenloos kunnen uitleven 'tussen de hitsige Jantjes'. Ik stel voor dat u zich een voorstelling maakt over de gang van zaken in de nachten op zo'n nomadenkamp met satellietvererbindingen in de maanloze nachten van de nieuwe woestijnen die worden ontgonnen, namens u en mij, natuurlijk, vanzelf, juist, nee, uiteraard. Het mag ook wel een andere uiterst vervelende erectiestoornis gaan, de ejaculatie praecox. Dat gaat dan vast over de linkse oppositie, denk ik dan, kunt u het fijn neutraal houden.

U bent toch op alle kaasmarkten thuis, hard op weg om zich te bekwamen in een genre waar sex met hoofdletters geschreven moet worden. Vooral de sex benadrukken, Lilith. Veel gore geile, harde, wrede sexscenes, met blinddoeken, kidnap, politiehandboeien, touwen en katrollen, gedwongen masturbatie tussen mannen, tussen vrouwen, scarring en kaalscheren en tot huilens toe dat gepomp met dildo's en dat monotone gezoem van vibratoren sfeervol brengen. Vooral geluiden en kleuren beschrijven, daar ben ik gek op."
(Peter Novecento)

"Is er iemand in de zaal die nog wil doneren aan een zielige arme homosexueuele neger met een onbeschrijflijke ziekte zwaargelovig te dom om te leren of te schijten die bovendien een oog mist en denkt dat de duivel soep in een blik stopt want hoe komt het er anders in en tegelijkertijd vreselijk gebukt gaat onder de laatste Tsunami of de vrees daarvoor want zijn geitenoog gaf vanmorgen onheil aan? Of anderszins zijn hypocriete tot op het bot zwarte geweten schoon wil kopen voor een luchtig schijntje of nóg liever zichzelf onsterfelijk wil maken over het lijk van een ander? Nee? Eénmaal? Andermaal? OK, dan ben ik ook pleite en met Marnix mee naar dat gruwelijk dure restaurant. Bovendien is het al na zessen en sta ik in de baas z'n tijd de wereld te redden en zo heb de cao dat nooit bedoeld. Howdoe en de mazzel. "
(Hein Buffelruft, 28 dec 2005)

"De liefde is groots, ze breekt zonder haar gebit te gebruiken door elke granieten kop heen, verzwakt de wil en maakt elke stoere kerel tot een week omhulsel, een schaduw van zichzelf, een brabbelend luierkind, elke vent verandert van binnenuit en geweldloos door haar rijke zegeningen. Je krijgt een rijpe korstkaas als huid en een hart van vloeibaar goud. Verpletterend is ze en zij, de liefde, de warme zomerse, niet de winterharde en verbitterde tak dus, zit nog steeds vol met geheimen waar niemand de sleutel van kan vinden. Mysterieus is ze, als de ondergrondse geheimzinnige dictatuur van wereldwijde, alomvattende bekabeling waarlangs dagelijks kilometers gecodeerde data tussen de continenten flitsen. De liefde is een tectonishe plaat die schuurt en krast en gangen boort voor lavastromen van vleselijkheid en voedzame sappen die op geen enkele dieet mag ontbreken. Daarom is ze schaars. Tot slot..we heben allemaal een gat van onderen, onthou dat. "
(Nove, relatietherapeut, 3 dec 2005)

"Thanks! Voor de eerlijke en ijskoude bieren vooraf om de ergste dorst te lessen na een lange en vermoeiende reis. En de Champage daarna in gelukkig niet van die zuinige hoeveelheden maar gewoon ruim bemeten pullen. Dank ook voor de wonderschone oester die in zijn natuurlijke habitat beschermd en koel lag te wezen toegedekt met een warme dekentje bosui-liefde en een tikje Tabasco-ondeugd onder die deken. Dank voor de kleinste en schattigste St. Jacobsoesters die ik proefde in Balsamicostroop. Eerbied voor de kort aangebrade en met ontbijtkoek gestoofde kwartel. Ik proefde een tint Orange Marmalade hoewel je zei dat het er niet in zat. Ik hou het erop dat de chefkok zijn geheimen heeft en, hoe hooggeëerd zijn publiek ook mag zijn, ál zijn details zullen ze nooit te horen krijgen. Met liefde deed ik mijn sommeliertaken en het ‘kut-sommelier’ omdat ik de glazen niet tot de nok vulde, neem ik op de koop toe. Onder de indruk was ik van je tzatziki met shrimp en rode grapefruit. Zoet en zuur zoals Bitter & Sweet zoals het leven zelf zoals harmonie zo mooi kan zijn. Ook onder de indruk was ik van je zeewolf met tomatenchutney. Een rode knipoog op een licht in de boter aangezet visje zoals de boter bij de vis behoort te zijn. Je bewees jezelf door met het produkt mee te koken en de zeeduivel vochtig te houden en over te laten lopen in het bedje van zuurkool omrand door koele en volle crême fraiche en slechts gestopt door mosterd. Het zal mijn gebrek aan woordenschat zijn geweest deze poëtische beleving van samenstelling aan mijn disgenoot heer Visser uit te leggen, aan de wijn waarin het beestje zwom heeft het niet gelegen. Emotioneel werd ik bij het aangezicht van mijn vrouw in jouw open keuken, verliefd op de chefkok die zijn konijntje aan de haak had geslagen. Uit het konijnengezin weggetrokken, de zuigelingen achtergelaten en deskundig ontdaan van fluffy flaporen en prachtig gevild en daarna één minuutje aangebraden in de volle boter. Ach, je zei het nog, ‘nog even in de oven en gekeken hoe lang’ in antwoord op de vraag hóe lang dan, zoals Sebastiaan Bach ook vindt dat de piano zichzelf speelt. U zij geprezen met bijzondere gaven, maar het zal mijn eenvoudige ziel zijn die het zo ziet. De ingekookte fond een tikje gezoet nog niet eens meegerekend evenals de witte bonen-truffelpuree en rode kool met vijgen die in een restaurant van naam de kaart had kunnen aanvoeren. Jammer dat je er niet bij was met de kaas. Het zal de tol van de roem zijn geweest of de spanning van het koken op zulk een hoog nivo. Het siert de man die ook gewoon maar een mens van Vleesch & Bloed is gebleven. Het was uit de kunst hoe wij genoten van een walnoot uit Frankrijk gekraakt op de wals van braakgeluiden die wij van boven hoorden komen. Waarschijnlijk was je druk doende in de homard-naire. Het dessert ben ik kwijt evenals het betoog dat ik hield, maar dat was ik toen al kwijt. Het betoog hou je van mij tegoed. Ik zal het je vertellen als ik de liefde verklaar aan mijn vrouw zoals jij gisteren de keuken in het algemeen en ons in het bijzonder de liefde verklaarde. "
(Kiers de Maison, 27 november 2005)

"Ach, heer bicat, nu we het over eten en drinken hebben. Ik kan u te allen tijde aanraden, maar toch vooral in de herfst, van de ganzenlever te proeven. Zoekt u daarbij een zo eenvoudig mogelijk bewerkte ganzenlever, dus geen paté, niets met geconfijte uien of anderszins toevoegingen. U wilt ganzenlever proeven die met de hand is schoongemaakt door een oud boerenvrouwtje die hooguit peper, zout en wat cognac toevoegde en daarna op 70 graden in de oven met de deur op een kier de lever zachtjes liet warm worden. Niet smelten, want dan scheidt het vet van de lever en bent u uw produkt kwijt. Nee, u wilt de lever verwarmen zodat lever, peprer, zout en cognac een geheel gaan vormen. Dat wat u wilt proeven is de waarheid en niets anders dan de waarheid. Slaat u overigens wel in grote hoeveelheden in, niets zo erg als aan het einde te moeten constateren dat u nog wel wat had gelust. Nee, met veel dingen is het zo dat we nèt even meer moeten eten dan ons lief is. Nèt dat decadente punt van overdaad aantikken. Schenkt u daarbij een Gewürztraminer en bij voorkeur hoe ouder hoe beter en liever nog een Grand Cru dan een gewone. Maar als u dan toch uit wilt pakken dan komt u niet heen om de Tokay Pinot Gris.
Daarbij geserveerd met warm en geroosterd brioche brood."
(Harrie Stamper, 23 oktober 2005)

"Of die klassieke Suske & Wiske (het was nummer 78 als ik het goed heb): De Kakkende Kakkerlakken, die aflevering waarin Tante Sidonia in haar keuken te maken heeft met een steeds groter wordende populatie kakkerlakken, die voortdurend alles onderschijten, niet in de laatste plaats de biefstuk met friet die Tante speciaal voor Lambik had gebakken, tot grote woede van onze favoriete zeshaarder, die gelijk een spuitbus pakt en erop los begint te spuiten, dit tot groot enthousiasme van zowel Suske als Wiske, die duchtig beginnen mee te spuiten (we hebben het hier duidelijk over de periode waarin Suske en Wiske nog net zo milieubewust waren als George W. Bush die zijn privejet vanuit Kyoto liet terugvliegen naar zijn range in Texas omdat ie z'n favoriete cowboy-hoed was vergeten), maar in de spuitbus van Lambik blijkt een goedje te zitten dat er voor zorgt dat de kakkerlakken de volgende dag het formaat van een jong paard hebben (professor Barabas had een lege spuitbus gebruikt om zijn nieuwe groei-middel te testen en vergeetachtig als hij was, had hij het bij Tanta Sidonia laten liggen, puur uit teleustelling, want ook na gebruik van het groeimiddel had Tante Sidonia de professor uitgelachen toen hij zijn broek naar beneden deed), afijn, nu de kakkerlakken gegroeid zijn, schijten ze nog harder met als gevolg dat tante Sidonia, Lambik, Suske en Wiske hun huis worden uitgescheten, waarna ze Jerommeke erbij halen, wiens enige bijdrage een ENORME scheet is, gelukkig komt professor Barabas eraan met een grote smile op z'n mombakkes en een nog grotere bobbel in de broek die, zo zal even later blijken, amper in staat is de steeds groter wordende penis van Barabas te verhullen met als gevolg dat Tante Sidonia, gek van geilheid, zich op professor Barabas stort die vrijwel onmiddellijk klaarkomt en bovenop een van de reuzekakkerlakken kwakt die dan weer vrijwel onmiddelijk in elkaar krimpt en in het niets oplost, waarna ook Lambik en Suske en Jerommeke hun apparaat bewerken met het groeimiddel, zodat ze de volgende dag, onder de stimulerende leiding van Tante Sidonia en Wiske, de kakkerlakken dood masturberen. Knipoog Wiske. Einde."
(Max J. Molovich, 23 Augustus 2005)

"De vergelijking ‘vleesetend’ en ‘vrouw’ is een natte wensdroom. Het is veelbetekende symboliek dat er aan vegetarische mutaties man/vrouw/ hermafrodiet wordt gewerkt door de wetenschappelijke elite. Weten zij soms meer? Staat ons Armageddon te wachten ? De finale segregratie, het schisma van de sexen en de ondergang van hun zondige sexueel verkeer als geheime wapen om de wereldbevolking eindelijk zonder oorlogen te kunnen reguleren ? Reincarneren in een plantaardig bestaan in een potje aarde van robotformaties die miljoenen grijze racks van vruchtdragende en geurige planten produceren onder uiterst secure en berekende condities , zonder vrij zon of maanlicht, zonder zicht of gehoor, zonder tastzin, zonder geluid van wind en zee."
(nove, 6 Juni 2005)

Zelfbeschouwing

"Een man van middelbare leeftijd, beet je te dik, beetje te morsig. Baardje of sik wellicht. En witte schilfertjes sieren zijn gelaat. Hij rookt en hij drinkt, maar in tegenstelling tot wat hij ons graag wil doen geloven, niet teveel. Hij is een ambtenaar, schaaltje 9. verder een liefhebbende vader die zijn frustratie over het uitblijvende en waarschijnlijk nooit meer komende grootse leven heeft verruild voor een soort van komisch cynisme. Hij neemt het niemand kwalijk behalve misschien soms zichzelf, maar dan alleen na een Westmalle Tripel te veel. Hartstochtelijk supporter van NAC of een andere club ten zuiden van de grote rivieren, want dat hij een Brabander is moet haast wel. Zo stel ik mij Kiers voor, maar wellicht is het wel gewoon die homofiele Indo die bij Serudang de lege borden ophaalt..who knows.."
(Andy Möller, Gelsenkirchen)

"Het is vast een meteroloog, een weermenneke met een gesmoorde sexualiteit, eentje met een enorm taboe. Een vrijgezelle biologieleraar met verlatingsangst kan ook. Zo'n eenzaam type die nog steeds bij zijn moeder woont en al jaren lesgeeft in het basisonderwijs. Zo'n anonieme 13 inhetdozijnman die spaarzaam leeft, de piepers schilt en de afwas doet, zo eentje die op de middagwandeling met het hondje van moeders vanachter de krant bij een speeltuin of in het park naar stoeiende of voetballende jochies kijkt en de pijn verzwijgt. Een masochist die het taboe koestert.
Zo'n kleffe smeerlap van een potentiele serieverkrachter met banden in een hechte kerkgemeenschap waarop moeders zo trots is omdat hij naast het lesgeven ook nog als hobby het locale knapenkoor dirigeert. Zo eentje die maar beter melancholieke verhaaltjes moet blijven schrijven. "
(Nove, 22/11/2005)

"Ach ja, leuk, schrijvers.

Beetje zo in je donkere hol aan de wereld knagen. Puur verongelijkt verdedigen van een door mede niet-aanwezigen geschapen superieure schertswereld. Lurken aan je pijp. Pijpen aan je lurk. Woorden in langgerekte nadenkzinnen omzetten. Protserige taalvlekjes. Huilerige holheden. Fletse vondsten. Massieve monomane monsters. Een zielige berg toevoegingen aan de duistere put die al veel te lang overstroomt door de gemankeerde bijdragen van nerveus krabbelende geesten met een ongepast gevoel van eeuwigheid.

Die sfeer.

Geef mij maar parkeerwachten. "
(Marnix, 21/11/2005)