Navigatie

de voorplecht
louter proza
louter poëzie
liaisons
nostalgie

colofon/contact

Dankbaar

Uitgelogd

Huishoudelijk

5 oktober 2005

Advertentieboer webstats4u, voorheen nedstat, kan de vinketering krijgen. Vanaf vandaag verdwijnt deze teller, de bezoekcijfers zijn bewaard voor het nageslacht en voortaan tellen we verder met Awstats. Koffiebonnen kunt u ophalen bij Tante Miep.

Vrijdag, 29 Januari 2010

Beenvis 11

Gelukkig gaat mijn wekker altijd precies op tijd. Ik droomde dat ik door de maffia in het IJsselmeer gegooid werd, in een strakke dwangbuis met kettingen. Werd wakker met de lakens zo godverdomde strak om mijn lichaam gewonden dat ik geen adem kreeg. Ik ruik aan een sok. Kan nog wel een dagje. Slik twee paracetamol. Hoofdpijn.

Als ik aankom op het bureau is Brandsma er al. Hij zit geboeid over een dik dossier gebogen en wenkt me, zonder op te kijken.
'Beenvis! Moet je dit zien!'
'Goeiemorgen Brandsma. Kop koffie Brandsma? Ik in ieder geval wel.' Ik loop naar de koffiemachine en zet mijn mok eronder. Ik druk twee keer, de tweede keer loopt de helft er overheen, maar zo heb ik in ieder geval een volle mok.  Ik ga bij Ron op tafel zitten met mijn druipende mok en neem een slok. Auw. Heet. Brandsma tikt driftig met zijn vinger op een stapel foto's in een openliggende map op zijn bureau.
'Kijk hier dan!' Ik gluur er met een vies gezicht naar.
'Wat is dat, Ron?' 
Goddank loopt Shivani net langs. Precies wat ik nodig heb. Ze zwaait met haar handje en knipoogt. Naar mij, niet naar Ron. Haar gouden armbanden rinkelen. Ik grijns. Shivani is de Hindoestaanse van PZ, of HR of hoe het ook  heet. Ze is niet zo heel groot, maar ze heeft een mooie bruine teint, een lichaam om voor te sterven en een perfect smoeltje. Van die amandelvormige, koolzwarte ogen en zo'n gouden ringetje in haar neusje. Denk een volle roodgestifte mond en blauwzwart glanzend haar in een lange staart erbij en je hebt een aardig beeld. Zo mooi als een Indiaas godenplaatje. Maar een stuk minder heilig. En ongelofelijk aardig. Omdat ze zo klein is loopt ze altijd in strakke kleren op absurd hoge hakken het gebouw door, die haar wiegende lichaam iets hulpeloos geven: een soort 'red me vang me op' signaal dat zelfs de meest ruwe dienders niet koud laat. Neem mij nou. Ze schijnt nog vrijgezel te zijn.

Ron’s stem dwingt me weer terug naar de foto’s.
'...dus ik zoeken op “sneden” en “kinderboerderij”. Niets. Ik probeer boerderij. En wat denk je? Twee veehouderijen aan de rand van de stad meldden precies dezelfde verminkingen. Wel negen beesten. Stanleymes-achtig. Het is begonnen met een lange schram over de buik van een scharrelvarken. De eigenaar dacht aan een raar toeval, maar het is waarschijnlijk de eerste keer geweest.' Brandsma zoekt in de stapel en laat me de foto’s zien.

'Van wanneer zijn die rapporten?'

'Anderhalf jaar oud ongeveer. Maar er is meer. Vannacht werd ik wakker en bedacht ik dat het onze sadist vast niet uitmaakt wat hij pakt. Als het maar weerloos is en bloedt. Dus vanmorgen vroeg, ik kon toch niet meer slapen, heb ik ook nog gezocht op mishandelde huisdieren. Ik vond vooral verwaarlozingen en ritueel verbrande katten enzo natuurlijk. Maar ik heb zeker vier gevallen gevonden die van onze man kunnen zijn.'

'Àls het een man is, hè. Allemaal uit dezelfde  buurt?'

'Nee, helaas niet, zo slim is-ie wel. Maar het zijn wel allemaal snedes in de buikstreek, en soms ook op de keel.'

'Met een stanleymes-achitg iets?'

'Kijk maar.' Ik bestudeer de foto’s. Ik zie een hond met sneden rond de hals die ook van een halsband zouden kunnen zijn. Katten onder het bloed. Het is niet erg eenduidig.

'Deze foto's zeggen me niet zo heel veel Ron. Kan van alles zijn.' Brandsma kijkt teleurgesteld, maar hij knikt. Bladert verder door zijn stapel en vist er een printje uit.

'Wat vind je hiervan dan?' Het is een onscherp uitgeprinte foto, maar het is duidelijk een krijsende baby. Over de wangen en het blote buikje lopen horizontale, bloedende strepen. De kleertjes zitten vol met bloed.

'Van wanneer is deze foto?'

'Twee jaar terug. Dat jochie verdween in een winkel en werd in een lift zo teruggevonden.' 

'Wow. Verder niets met mensen?'

'Nee, anders lag het wel hierbij.' Ik tuur naar de huilende baby en bijt op een duimnagel. Ron kijkt me aan.
'Denk je dat het van dezelfde persoon is?' Ik haal mijn schouders op.


‘Waren jullie nog van plan vandaag te komen, of niet?’ Liebfrau wandelt de deur binnen in volle uitrusting, witte jas aan, handschoenen en instrumenten puilend uit zijn zakken, happend in een enorme italiaanse bol. Hoe komt hij daar in hemelsnaam aan op dit uur?  ‘Jetske van de dierenkliniek is er al.’ Een blonde stoot in labjas kom acter hem aan naar binnen lopen. Ron staat meteen op van zijn bureau. We schudden haar hand.
‘Jetske Ydema.’ Wow, wat een felblauwe ogen, wat een blakende Friese welstand. Hoge jukbeenderen, de labjasdrukknoopjes onder spanning op de juiste plekken. En ik wed dat die wimpers zonder mascara hartstikke blond zijn.


'Ron Brandsma, en dit is Hans Beenvis.' Ik kijkt hem schuin aan. Hij haalt zijn schouders op. Doet daarna alsof hij in de bol van Liebfrau gaat bijten en krijgt een tik tegen zijn hoofd met een losse rubber handschoen. 'Als je het maar laat, jongeman!'. Jetske gniffelt. Oh wacht er zijn weer vrouwen in de buurt. Uitslover.

'Hoe kom je aan die bol op dit uur Liebfrau?' vraag ik.


'Vacuum zak erom, invriezen, magnetronnetje... Kom, ik ben toch de specialist vleeswaren hier?' Liebfrau grijnst breed en zet zijn tanden in een stuk bol waar een plak salami uithangt. We wandelen naar beneden en Jetske vertelt over de praktijk waar ze werkt, van een oudere dierenarts in Groenekan. Vooral met huisdieren maar ook op boerderijen. Ze is afgestudeerd  op schapen. En een schaap is niet ver van een geit. Right.

Liebfrau's domein verschilt niet eens zoveel van de rest van het bureau. Je moet er alleen een paar trappen voor af en zijn er geen ramen of potplanten. Liebfrau had ooit plastic potplanten staan, maar die verkleurden naar een soort blauw door de lage temperatuur. Geen gezicht.
'Heb je al ideeën over onze geit, Liebfrau?' vraag ik. Hij lacht en hapt in zijn bol.
'Dat beest ligt in de koellade waar jullie hem ingestopt hebben en ik heb er verder nog niet meer naar gekeken. '

'Oh wacht, Brandsma, zou jij die foto's van je van daarnet nog even willen ophalen?' Als Ron weer benenden is stallen we ze uit op een dissectietafel en vergelijken ze, onder de deskundige blik van de patholoog anatoom. Kenmerkende lange sneden over de dierenlichamen, dwars op de lichaamsas, bij zeker zeven dieren. Jetske word rood. Ze maakt zich kwaad. Professioneel als hij is laat Ron de baby niet zien. Daar heeft ze niets mee te maken. Liebfrau wijst op details en eet met smaak de laatste happen van zijn bol.
'Kijk nou, een serieële beestendoder, die hadden we nog niet gehad,' hij likt zijn vingers af.

'Hé, tot nu toe maar eentje hè,' zegt Ron. Priscilla is het eerste officieele dodelijke slachtoffer. Liebfrau klopt Ron grijnzend op de schouders. ‘Priscilla zeg je? Goed hoor. Oké iedereen zijn eten en koffie op? Klaar met geiten? Dan kunnen we beginnen!' ...Liebfrau. 


We lopen naar een stalen muur vol met luiken met grote metalen handvaten. Doet me altijd denken aan de enorme kelderkeuken van de pizzeria waar ik werkte als student. Stapels identieke pizza's. Op elke deur een sticker: 'Quatro stagioni, Napolitana, Frutti di mare...' Op deze deuren zijn de etiketjes verwisselbaar. Liebfrau opent de sluiting van een luik met 'Priscilla - geitje' erop, Ron's handschrift, en trekt een lange lade open. Het diertje ligt op de vuilniszakken, exact zoals we het hebben achtergelaten. Het kraaloogje is mistig geworden, het oogvocht zal wel bevroren zijn. Jetske en Liebfrau tillen het diertje op een brancard en rijden het naar de autopsietafel. Ze leggen het op de roestvrijstalen platen, halverwege hoofd en voeteneind. Het dier ligt wat verloren tussen de metalen hoofdeind en de kraan bij het voeteneinde. Liebfau's instrumenten liggen al uitgestald. Ik zet de videocamera aan.

Jetske buigt zich over het dier, betast het aandachtig en geeft een nauwkeurige omschrijving van elke snee, plus de anatomisch correcte naam van het lichaamsstuk waar hij geplaatst is. Liebfrau schrijft op, vult hier en daar aan of stelt vragen. Het klink vast indrukwekkend, als je het voor de eerste keer hoort. Maar het is wat mij betreft wat slaapverwekkend. Mijn blikken dwalen naar Jetske’s achterkant. En van daar dwalen mijn gedachten naar mijn ex die vanavond langs komt met de tweeling. Ik moet er voor zorgen dat we kalm en lief het grut uitwisselen. Ik wil niet papa de boeman worden. Vorige keer ging het ook niet zo goed. Kom op, Beenvis, volwassen reageren. Ik realiseer me dat Ydema me zojiust een vraag gesteld heeft.


'Sorry wat zei je?'


'Of jullie dit al opgemerkt hadden?' Jetske’s gehandschoende hand steekt tot aan haar pols in een gat ergens onder het borstbeen van Priscilla. 


'Wat is dat?'

'Nou, bij een mens zou je dit een keizersnee noemen.'

'Hè wat? Was het beestje zwanger?'


'Was, inderdaad.'


'Zijn er ook foetusjes dan?'


'Ik voel wel iets?' Ze grijpt naar binnen trekt het met enige moeite uit het halfbevoren kadaver. 
'Gatverdamme!' Professioneel als ze is legt ze het ding nog wel op de roesvrijstalen tafel, maar ze doet drie stappen achteruit en zoekt werktuigelijk naar een kraan om haar handschoenen te wassen. 
Liebfrau loopt naar het ding toe en kijkt geintereseerd. Hij port er in met een scalpel en het breekt open. Een dikke, afschuwelijk naar rotting stinkende halfbevroren bruine brij loopt eruit.
'Jee, dit wordt al maar interesanter Beenvis.' Liebfrau hangt onaangedaan boven het ding dat er zelfs in half bevroren toestand al afgrijselijk uitziet. 
'Dit is, of dit was een oog, en menselijk oog misschien zelfs. Maar dat zou ik moeten uitzoeken. Hij is bijna vloeibaar, nu. Haha, Vies hoor.' Liebfrau grijnst: 'Zo zie je maar weer, dit geitje heeft een oogje op ons. Ik heb zin in koffie met melk, ineens. Wie loopt er mee naar de koffie-automaat?' 


door Grrrits

  Beenvis 10
  Beenvis 12

Eerst dacht ik dat dit een soortement van dagboek was, maar nu begint het toch meer op een whodunnit te lijken.
bromde Enz om 22:16 (op Vrijdag, 29 Januari 2010)

Tsjah, Heer Enz,
De vraag is, willen wij eigenlijk wel zo’n whodunit lezen? Ik doe dat anders nooit, moet u weten. En nu wordt dit hier zomaar in onze maag (pens) gesplitst. Het probleem met whodunits is dat een mens bij het lezen van zo’n dingen altoos in de waan leeft dat het einde der tijden nu toch echt wel nakende is, terwijl het op ‘t eind gewoon de butler is geweest die het gedaan heeft. Of de tuinman. Maakt niet uit. En dan? Wil u wel geloven, Heer Enz, dat het mij eigenlijk ongelooflijk worst zal wezen wie het gedaan heeft?!? Ik bedoel, ik ken die hele dader toch niet? Kent u hem? Nee toch? Nog nooit ontmoet. Net wat ik zeg!
Nee, dan nog liever een dagboek.
bromde Drs. Johan Arendt Happolati om 02:01 (op Zaterdag, 30 Januari 2010)

Grrrtttss, dit genre ligt je wel. Ik geniet er van, in ieder geval. Meer!
bromde L* (URL) om 11:07 (op Zaterdag, 30 Januari 2010)

Ja, dit gaat wel lekker, Grrttss.
bromde Spencer Brandsen om 13:45 (op Zaterdag, 30 Januari 2010)

Ja, lekkerrrr!
bromde Kapitein Nemo om 15:18 (op Zaterdag, 30 Januari 2010)

Rustig hier.
bromde Enz om 16:05 (op Maandag, 1 Februari 2010)

Ik hoor net dat bicat.net helemaal niet meer schijnt te bestaan. Hoe zit dat, baron?
bromde Enz om 19:28 (op Maandag, 1 Februari 2010)

Bicat.net lijkt dood. Bicat.nl leeft nog wel, maar heeft een zware klap opgelopen. Het contact met de provider loopt.
bromde bicat om 20:12 (op Maandag, 1 Februari 2010)

Zo, ik wist zelfs niet dat bicat.nl bestond.
bromde Kapitein Nemo om 22:28 (op Maandag, 1 Februari 2010)

Ik ook niet, de dingen zijn vaak gecompliceerder dan je gedacht had.
bromde Enz om 22:48 (op Maandag, 1 Februari 2010)

Maar .net werkt ondertussen ook terug. Mijn dag kan niet meer stuk.
bromde Kapitein Nemo om 09:41 (op Dinsdag, 2 Februari 2010)

Het is nog vroeg.
bromde Enz om 10:48 (op Dinsdag, 2 Februari 2010)

Even iets heel anders. Voetengeilheid, heeft iemand hier daar wel eens last van?
bromde Enz om 21:15 (op Dinsdag, 2 Februari 2010)

Tijdens het fabriceren van bananenwijn nog. Hoezo?
bromde bicat om 23:56 (op Dinsdag, 2 Februari 2010)

Nou ja, ik heb daar zelf dus nooit last van gehad, ik heb een hekel aan voeten, dus dacht laat ik eens vragen of iemand anders. Zeg maar.
bromde Enz om 00:33 (op Woensdag, 3 Februari 2010)

Ik heb vaak last van anusgeilheid – op een uiterst heteroseksuele manier, dat wil ik er wel even bij zeggen.
bromde Kapitein Nemo om 12:14 (op Woensdag, 3 Februari 2010)

Misschien bestaat het ook wel gecombineerd. Dus dat je – op een uiterst heteroseksuele manier – met je voet in de anus van je partner wil. Tja, ik kijk tegenwoordig nergens meer van op.
bromde Enz om 15:21 (op Woensdag, 3 Februari 2010)

Wonderlijk, hoe kun je nu en geboeid over een dossier gebogen zitten en tegelijk iemand wenken?
bromde Balderik () om 15:56 (op Donderdag, 4 Februari 2010)

Multitasking?
bromde Spencer Brandsen om 22:11 (op Donderdag, 4 Februari 2010)

Misschien waren enkel zijn voeten geboeid?
bromde Kapitein Nemo om 22:53 (op Donderdag, 4 Februari 2010)

Ik heb het net even uitgeprobeerd en geboeid over een dossier gebogen gezeten. Dat viel me zwaar, want ik ben het niet gewend. Maar ik kon met mijn hand nog wel iemand wenken. Ja, er was niemand, maar als er iemand was geweest dan had die m’n handgebaar wel begrepen. Ik kon zelfs twee mensen tegelijk wenken, 1 links en 1 rechts. Drie mensen tegelijk wenken zou wel moeilijk worden, maar hoe vaak komt zoiets in de praktijk voor?
bromde Enz om 23:27 (op Donderdag, 4 Februari 2010)

Gezien zijn passie voor oninteressante vraagstukken verbaast het me eigenlijk dat de doctorandus zijn licht nog niet heeft laten schijnen over deze netelige kwestie.
bromde Spencer Brandsen om 23:43 (op Donderdag, 4 Februari 2010)

wenken is zwaaien met je hand, balderik. kan dus prima zonder opkijken
bromde grtsbgshdtj om 14:33 (op Vrijdag, 5 Februari 2010)

het slijk der aarde

Holle retoriek

"Aarsema, dan komen de tachtigerjaren puberale streeptinten van de eerste kabeltv binnen op mijn kolkende oogbollen als de tube mayonaise leeggeknepen in in een onderzoekende puberkringspier . Vage opgedroogde veegklodderstrepen op de dikke zware afstandsbediening die het allang niet meer doet. Bolle schermen versterken de aplastische rondingen. Antennes nog met coax en zaad in een sok, geurend naar kamille gemengd met nat speculaas. Jong zijn is zo mooi…"

"Zit je achter het meest nieuwe en hipste technologische apparaat van deze eeuw, kom je op een stukje internet over columns schrijven. En dat is nu exact wat ik zocht! Soms zoek je iets, en kan je het niet vinden. Maar nu wel! Ik zoek iets om mijn Nederlandse woordenschat in te verwerken. En dan zoek je, en zoek je, en dan VIND je!

Soms zoek je iets anders. En dan vind je het niet. Mannen, of vrouwen, pennen, papier, boeken, bekers of boodschappen, je vind het soms niet.

Maar nu heb ik het gevonden!

Groetjes Lieke"

(Lieke, Zelf een column schrijven)

"Daarom is bicat een lichtje, een vuurtoren voor de verloren lopende dolenden.
Want dat er velen op de dool. Een gevolg van zich onbestemd, zonder nuttig doel, afgevlakt en weinig bijzonder voelen maar misschien nog meer eengevolg van het vluchten voor deze zelfrealisatie, deze pijn van een ziel zonder importantie niet te hoeven voelen. En daar compensatie middelen voor zoeken en aangboden krijgen. Drugs, sex met dieren, sex met kinderen die geen leeftijd meer nodig schijnen te hebben, autorijden, schoeisel, weblogs, gangbangs, sport, wat al niet. Als het maar lijkt dat je vooral bezig bent. Al is het nietszeggend en immoreel, al is het bellenblazen met je mond dicht of een kraak zetten en minister zijn.

En dan is er bicat..aus blaue hinein zu uns gezogen, zonder eigenaren of aandeelhouders die stakingen uitlokken, zonder stompzinnig geleuter, nee, de magie van de fantasie, de fictie en de nederlandse taal aan de macht.
Een baken van troost, een zwoele geur vlak voor het slapen gaan, een enorme uitzinnige stapel draadjesvlees met dampende jus, een romance achter het frietkot, scooters en mobieltjes, vogels die hun eigen lied zingen, de eigen partituur kennen en geen regisseur of dirigent nodig hebben, de horror en thrill. Dat wat onbewust en ondergronds en ook van het leven zelf is. En niet wordt voorgeschreven door de krant, de tv, radio, politiek, banken en verzekeraars, speculanten die denken met 'de echte waarheid' om te gaan. Nee, ik ben geen echt schrijver maar wel groot fan van het schaarse bicat talent."
(Peter Novecento, Haagsche Post)

"Schuimbekkend van woede las ik de met een danige onverschilligheid geschreven colums betreffend de holocaust en Auschwitz. De flarden teksten vol schrijffouten en loze beweringen, getuigen van weinig historisch besef maar vooral een respectloze attitude jegens miljoenen slachtoffers. Vandaar mijn bijdrage met het verzoek de richtlijnen als opgesteld in de bijlage te respecteren en in acht te nemen.

vr groet

dhr. Papen"
(Daniël Papen, via email)

"Diep geroerd, met geknepen stembanden, omvloerste oogleden, brandend maagzuur en kloppende roede (het is tenslotte 5 december) mocht ik uw fraaie stuk proza over mijn getroebleerde netvlies laten glijden... De woorden vertalen zich moeiteloos in zielsetsende beelden. Dank!"
(bromde Zielknijper, 5 december 2005)

"Geachte heer,

Mag ik u verzoeken het plaatje van de te jonge dame van uw site te verwijderen. Er zijn namelijk nog al wat mensen die dit niet lollig vinden. Diverse klaag e-mails over gehad. Mag ik u er op attenderen dat het hier om Kinderporno gaat en de wetgever daar meer dan 4 jaar gevangenisstraf op heeft gezet. Ik ga ervan uit dat het om een misvertstand gaat, als moderator. Met vriendelijke groet.

Sociale Jeugd- en Zedenpolitie te Amsterdam
Commerciele zaken
020-5592585"
(i030142@planet.nl, 14 december 2004)

"Schitterend verwoord dat artikel over Clarence. Liep jaren met een missie, aan de voetballiefhebbers (niet de kenners) proberen uit te leggen dat Abe en Piet beter zijn dan het orakel uit betondorp. Was onbegonnen werk. Het klootjesvolk adoreert Ellen van Langen, Geesink en Rieu, en vinden mevrouw Blankers, Ruska en Roby lakatos maar niks, ze weten waarschijnlijk niet eens wie het zijn. Toen Keizer stopte heb ik jaren niet meer gekeken. Toen zag ik die Fin en een paar jaren later een Surinamer met een Nederlands paspoort (Had die Fin er ook maar een gehad). Ja en dan begint het heilige vuur weer te branden. Deze twee zijn tactisch en technisch het beste wat er op Nederlandse velden heeft rondgelopen (wat ik in mijn leven heb gezien). Keizer had niks met voetbal te maken, dat was ballet,kunst, en soms als het niet belangrijk was helemaal niks .En Abe ken ik van wat beelden, maar als je naar de verhalen over hem luistert hoef je de verteller maar in de ogen te kijken en herken je meteen de kenners uit die tijd."
(via mail, 23 oktober 2005)

"pedante snikkels, komen kut te kort. Webloggen is niet voor mietjes maar ook niet voor stoere geile binken, webloggen is namelijk een fenomeen, een spookbeeld voor blinden die zich vergapen aan de wijde wereld van het internet om zichzelf te ontmoeten, een monologue interieur te voeren en dan de echo terughoren, het internet dat een wonder is wat een dom irrationeel fenomeen is. Echt iets voor pedante snikkels en kale kutten die niet neuken maar wel in elkaars nek willen hijgen en tijd teveel hebben. Ik zou er helemaal niet aan beginnen en beroemd en rijk ben ik al, zegt het liefje. Ik heb de grootste en zij heeft de lekkerste en we verdoen de tijd liever in elkaar verstrengeld dan te vergooien op zo’n vervuilde weblogmarkt. Mot je alweer email beantwoorden enzo, in je vrije tijd, be je gek. Opzoute, stik dur maar in, Goossens, kijk maar uit dat ze niet vreemdgaan terwijl jij al die poen verdient, sneue wolf, ouwe rukker, voordat je het in de gaten hebt sta je een verschrikkelijk stinkend goedje op je scrotum te smeren terwijl je staat te huilen omdat je zo belazerd bent terwijl je het alleen maar goed bedoeld, voor ons allebei schatje, weetje, heerlijk met vakantie strax, saampjes, maar vanavond moet ik werken snappie, centjes verdienen mot pappie, kijk niet zo beteuterd, je wilt helemal niet naar de Lidl, je wilt daar nooit gezien worden zei je, nou dan. Nou tot strax dan, he ?"
(nove, 12 oktober 2005)

"Bicat.net, dat is toch die achterlijke webstek voor rukkende, boerende en altijd bezopen kerels? Dat zielige pathetische zooitje ongeregeldheden dat uitgebraakte hersenkwak probeert te verkopen als prozadrek? Natte winden, dikke drollen, kleverige onduidelijkheden? Slurptrekkende draaigorgels, voorhuidjogging avant la lettre en berensgrote buikglijers?" (Jeremias Schubbenrug, in Nova, 4 oktober 2005)

Reageerziekte

"Op een vrolijke dag toen ik aan mijn, voor al 11 jaar, allerbeste vriendin de liefde heb verklaard en binnen luttele seconden de meest euforische gevoelens door mijn ziel heen flitsten typte een verslag van school begon k te typen en dit kwam tevoorschijn op het samengeperste hoopje uitwerpselen wat ik beschouw als mijn laptop, want zoals velen het niet slecht zou doen als zij dit beseften is bezit enkel een illusie.

Conclusie & nawoord

Niet alleen symbolen hebben invloed op ons doen en denken, de manier waarop ieder mens zichzelf ziet en andere zegt meer over die persoon dan over anderen. Elk mens gaat zijn eigen weg, en het is jammer dat er uit commerciële geldzucht zoveel miscommunicatie ontstaat tussen mensen. Welk mens is beter, het mens dat genadeloos elke, in zijn ogen misdadiger, ritueel vermoord, of die mens die de opdracht geeft om onbewuste signalen stuurt via reclamespotjes en zo het materialisme hoger prijst dan het gevoel om bewust van jezelf en je daden te zijn? Draait het dan uiteindelijk allemaal om geld?
De een vermoord mensen die hun hele leven anderen pijn doen, en de ander roept het gevoel op dat er niets beter is dan nike schoenen in combinatie met een stoere jack met een bontkraag, dat gedoe met die bontkragen id volgens mijn theorie gebaseerd op het paringsgedrag van leeuwen, hoe groter en mooier de manen, des te meer aanzien ze hebben en kans op leiderschap en hoe meer kans ze hebben dat hun genen worden doorgegeven ;).
Door niet te realiseren waar je mee bezig bent, of niet wie, maar wát je eigenlijk bent, ontstaat er miscommunicatie en disharmonie in de maatschappij. Opgaan in de massa kan leiden tot afgunst en afkeer van het geloof in jezelf en in anderen.

En ik wens hierbij balkenende en zijn hele tweede kamer heel veel succes met het oplossen van de “problemen” hier in Nederland, want zo schieten we geen reet op.

Oja, en een gelukkig Nieuwjaar!

Zondag 7 januari 2007, Frank Hooijer"
(Frank Hooijer, 7 Januari 2007)

"Ik had het allemaal al wel eens meegemaakt en niets was mij te dol geweest: eonisme, vice anglais, flaggelatie, ja zelfs koprofagie. Ik was dan ook met graagte ingegaan op de omineus-priapische woorden en lubrieke blikken die "Ellen" tijdens ons gezamelijk consumeren eerder die avond op mij had gericht. Toen we, media nox, eenmaal in haar slaapkamer waren aangekomen, gaf zij steeds minder blijk van doorgaans aan haar toegeschreven mesquinerie. Integendeel,loodzwaar en onvermijdelijk hing het veile sneukelen in de lucht. Binnen no time was de vloer dan ook bezaaid met exuvieën en toonde zij mij haar zinnenprikkelende Junonische leest. Na intiem pidjetten en enige orogenitale schermutselingen (waarbij brod noch javelijn werd ontzien),sloegen wij serieus aan het procreëren. Cunnus en Curacaoënaar leken welhaast voor elkaar geschapen. Hoewel haar defloratie al enige tijd terug had plaatsgevonden, pandoerden wij als nooit tevoren, daarmee verschillende tenesmen bewerkstelligend. Het is maar goed dat haar echtgenoot van deze sluikmin nooit wat heeft gemerkt..."
(TiTo, mei 2006)

"Schrijf eens over vrouwen en hun plek of plaats in de allesverterende zakenoorlogen. Want als er stereotype mannen met diep verborgen schaamtegevoelens over hun potentie problemen en erectiestoornis (taboe naturlijk) dan is dat manifest in hun 'vlucht vooruit' in de freudiaanse wapencultuur. Elke geweerloop, elke zwaardere tank is een gestileerd erectiel apparaat vol dodelijke munitie opgepomnt met miljoenen kogels in een spurt naar het doel wat als lustsymboliek een 'lilith' in een duizelige extase zou moeten brengen want zo 'is de kracht van het leger'. Stoere mannen die eerst de vrouwen opgeilen, dan met hun duwtje in de rug erop los gaan om 'de vijand te onthoofden'. Ik als watje moet altijd vreselijk lachen om die serieuze gezichten die de mannen politici en militairen bij hun gepiep, gezeur en gezeik en hun broodnodige verklaringen trekken.
U, als warmbloedige heterovrouw zal zich wezenloos kunnen uitleven 'tussen de hitsige Jantjes'. Ik stel voor dat u zich een voorstelling maakt over de gang van zaken in de nachten op zo'n nomadenkamp met satellietvererbindingen in de maanloze nachten van de nieuwe woestijnen die worden ontgonnen, namens u en mij, natuurlijk, vanzelf, juist, nee, uiteraard. Het mag ook wel een andere uiterst vervelende erectiestoornis gaan, de ejaculatie praecox. Dat gaat dan vast over de linkse oppositie, denk ik dan, kunt u het fijn neutraal houden.

U bent toch op alle kaasmarkten thuis, hard op weg om zich te bekwamen in een genre waar sex met hoofdletters geschreven moet worden. Vooral de sex benadrukken, Lilith. Veel gore geile, harde, wrede sexscenes, met blinddoeken, kidnap, politiehandboeien, touwen en katrollen, gedwongen masturbatie tussen mannen, tussen vrouwen, scarring en kaalscheren en tot huilens toe dat gepomp met dildo's en dat monotone gezoem van vibratoren sfeervol brengen. Vooral geluiden en kleuren beschrijven, daar ben ik gek op."
(Peter Novecento)

"Is er iemand in de zaal die nog wil doneren aan een zielige arme homosexueuele neger met een onbeschrijflijke ziekte zwaargelovig te dom om te leren of te schijten die bovendien een oog mist en denkt dat de duivel soep in een blik stopt want hoe komt het er anders in en tegelijkertijd vreselijk gebukt gaat onder de laatste Tsunami of de vrees daarvoor want zijn geitenoog gaf vanmorgen onheil aan? Of anderszins zijn hypocriete tot op het bot zwarte geweten schoon wil kopen voor een luchtig schijntje of nóg liever zichzelf onsterfelijk wil maken over het lijk van een ander? Nee? Eénmaal? Andermaal? OK, dan ben ik ook pleite en met Marnix mee naar dat gruwelijk dure restaurant. Bovendien is het al na zessen en sta ik in de baas z'n tijd de wereld te redden en zo heb de cao dat nooit bedoeld. Howdoe en de mazzel. "
(Hein Buffelruft, 28 dec 2005)

"De liefde is groots, ze breekt zonder haar gebit te gebruiken door elke granieten kop heen, verzwakt de wil en maakt elke stoere kerel tot een week omhulsel, een schaduw van zichzelf, een brabbelend luierkind, elke vent verandert van binnenuit en geweldloos door haar rijke zegeningen. Je krijgt een rijpe korstkaas als huid en een hart van vloeibaar goud. Verpletterend is ze en zij, de liefde, de warme zomerse, niet de winterharde en verbitterde tak dus, zit nog steeds vol met geheimen waar niemand de sleutel van kan vinden. Mysterieus is ze, als de ondergrondse geheimzinnige dictatuur van wereldwijde, alomvattende bekabeling waarlangs dagelijks kilometers gecodeerde data tussen de continenten flitsen. De liefde is een tectonishe plaat die schuurt en krast en gangen boort voor lavastromen van vleselijkheid en voedzame sappen die op geen enkele dieet mag ontbreken. Daarom is ze schaars. Tot slot..we heben allemaal een gat van onderen, onthou dat. "
(Nove, relatietherapeut, 3 dec 2005)

"Thanks! Voor de eerlijke en ijskoude bieren vooraf om de ergste dorst te lessen na een lange en vermoeiende reis. En de Champage daarna in gelukkig niet van die zuinige hoeveelheden maar gewoon ruim bemeten pullen. Dank ook voor de wonderschone oester die in zijn natuurlijke habitat beschermd en koel lag te wezen toegedekt met een warme dekentje bosui-liefde en een tikje Tabasco-ondeugd onder die deken. Dank voor de kleinste en schattigste St. Jacobsoesters die ik proefde in Balsamicostroop. Eerbied voor de kort aangebrade en met ontbijtkoek gestoofde kwartel. Ik proefde een tint Orange Marmalade hoewel je zei dat het er niet in zat. Ik hou het erop dat de chefkok zijn geheimen heeft en, hoe hooggeëerd zijn publiek ook mag zijn, ál zijn details zullen ze nooit te horen krijgen. Met liefde deed ik mijn sommeliertaken en het ‘kut-sommelier’ omdat ik de glazen niet tot de nok vulde, neem ik op de koop toe. Onder de indruk was ik van je tzatziki met shrimp en rode grapefruit. Zoet en zuur zoals Bitter & Sweet zoals het leven zelf zoals harmonie zo mooi kan zijn. Ook onder de indruk was ik van je zeewolf met tomatenchutney. Een rode knipoog op een licht in de boter aangezet visje zoals de boter bij de vis behoort te zijn. Je bewees jezelf door met het produkt mee te koken en de zeeduivel vochtig te houden en over te laten lopen in het bedje van zuurkool omrand door koele en volle crême fraiche en slechts gestopt door mosterd. Het zal mijn gebrek aan woordenschat zijn geweest deze poëtische beleving van samenstelling aan mijn disgenoot heer Visser uit te leggen, aan de wijn waarin het beestje zwom heeft het niet gelegen. Emotioneel werd ik bij het aangezicht van mijn vrouw in jouw open keuken, verliefd op de chefkok die zijn konijntje aan de haak had geslagen. Uit het konijnengezin weggetrokken, de zuigelingen achtergelaten en deskundig ontdaan van fluffy flaporen en prachtig gevild en daarna één minuutje aangebraden in de volle boter. Ach, je zei het nog, ‘nog even in de oven en gekeken hoe lang’ in antwoord op de vraag hóe lang dan, zoals Sebastiaan Bach ook vindt dat de piano zichzelf speelt. U zij geprezen met bijzondere gaven, maar het zal mijn eenvoudige ziel zijn die het zo ziet. De ingekookte fond een tikje gezoet nog niet eens meegerekend evenals de witte bonen-truffelpuree en rode kool met vijgen die in een restaurant van naam de kaart had kunnen aanvoeren. Jammer dat je er niet bij was met de kaas. Het zal de tol van de roem zijn geweest of de spanning van het koken op zulk een hoog nivo. Het siert de man die ook gewoon maar een mens van Vleesch & Bloed is gebleven. Het was uit de kunst hoe wij genoten van een walnoot uit Frankrijk gekraakt op de wals van braakgeluiden die wij van boven hoorden komen. Waarschijnlijk was je druk doende in de homard-naire. Het dessert ben ik kwijt evenals het betoog dat ik hield, maar dat was ik toen al kwijt. Het betoog hou je van mij tegoed. Ik zal het je vertellen als ik de liefde verklaar aan mijn vrouw zoals jij gisteren de keuken in het algemeen en ons in het bijzonder de liefde verklaarde. "
(Kiers de Maison, 27 november 2005)

"Ach, heer bicat, nu we het over eten en drinken hebben. Ik kan u te allen tijde aanraden, maar toch vooral in de herfst, van de ganzenlever te proeven. Zoekt u daarbij een zo eenvoudig mogelijk bewerkte ganzenlever, dus geen paté, niets met geconfijte uien of anderszins toevoegingen. U wilt ganzenlever proeven die met de hand is schoongemaakt door een oud boerenvrouwtje die hooguit peper, zout en wat cognac toevoegde en daarna op 70 graden in de oven met de deur op een kier de lever zachtjes liet warm worden. Niet smelten, want dan scheidt het vet van de lever en bent u uw produkt kwijt. Nee, u wilt de lever verwarmen zodat lever, peprer, zout en cognac een geheel gaan vormen. Dat wat u wilt proeven is de waarheid en niets anders dan de waarheid. Slaat u overigens wel in grote hoeveelheden in, niets zo erg als aan het einde te moeten constateren dat u nog wel wat had gelust. Nee, met veel dingen is het zo dat we nèt even meer moeten eten dan ons lief is. Nèt dat decadente punt van overdaad aantikken. Schenkt u daarbij een Gewürztraminer en bij voorkeur hoe ouder hoe beter en liever nog een Grand Cru dan een gewone. Maar als u dan toch uit wilt pakken dan komt u niet heen om de Tokay Pinot Gris.
Daarbij geserveerd met warm en geroosterd brioche brood."
(Harrie Stamper, 23 oktober 2005)

"Of die klassieke Suske & Wiske (het was nummer 78 als ik het goed heb): De Kakkende Kakkerlakken, die aflevering waarin Tante Sidonia in haar keuken te maken heeft met een steeds groter wordende populatie kakkerlakken, die voortdurend alles onderschijten, niet in de laatste plaats de biefstuk met friet die Tante speciaal voor Lambik had gebakken, tot grote woede van onze favoriete zeshaarder, die gelijk een spuitbus pakt en erop los begint te spuiten, dit tot groot enthousiasme van zowel Suske als Wiske, die duchtig beginnen mee te spuiten (we hebben het hier duidelijk over de periode waarin Suske en Wiske nog net zo milieubewust waren als George W. Bush die zijn privejet vanuit Kyoto liet terugvliegen naar zijn range in Texas omdat ie z'n favoriete cowboy-hoed was vergeten), maar in de spuitbus van Lambik blijkt een goedje te zitten dat er voor zorgt dat de kakkerlakken de volgende dag het formaat van een jong paard hebben (professor Barabas had een lege spuitbus gebruikt om zijn nieuwe groei-middel te testen en vergeetachtig als hij was, had hij het bij Tanta Sidonia laten liggen, puur uit teleustelling, want ook na gebruik van het groeimiddel had Tante Sidonia de professor uitgelachen toen hij zijn broek naar beneden deed), afijn, nu de kakkerlakken gegroeid zijn, schijten ze nog harder met als gevolg dat tante Sidonia, Lambik, Suske en Wiske hun huis worden uitgescheten, waarna ze Jerommeke erbij halen, wiens enige bijdrage een ENORME scheet is, gelukkig komt professor Barabas eraan met een grote smile op z'n mombakkes en een nog grotere bobbel in de broek die, zo zal even later blijken, amper in staat is de steeds groter wordende penis van Barabas te verhullen met als gevolg dat Tante Sidonia, gek van geilheid, zich op professor Barabas stort die vrijwel onmiddellijk klaarkomt en bovenop een van de reuzekakkerlakken kwakt die dan weer vrijwel onmiddelijk in elkaar krimpt en in het niets oplost, waarna ook Lambik en Suske en Jerommeke hun apparaat bewerken met het groeimiddel, zodat ze de volgende dag, onder de stimulerende leiding van Tante Sidonia en Wiske, de kakkerlakken dood masturberen. Knipoog Wiske. Einde."
(Max J. Molovich, 23 Augustus 2005)

"De vergelijking ‘vleesetend’ en ‘vrouw’ is een natte wensdroom. Het is veelbetekende symboliek dat er aan vegetarische mutaties man/vrouw/ hermafrodiet wordt gewerkt door de wetenschappelijke elite. Weten zij soms meer? Staat ons Armageddon te wachten ? De finale segregratie, het schisma van de sexen en de ondergang van hun zondige sexueel verkeer als geheime wapen om de wereldbevolking eindelijk zonder oorlogen te kunnen reguleren ? Reincarneren in een plantaardig bestaan in een potje aarde van robotformaties die miljoenen grijze racks van vruchtdragende en geurige planten produceren onder uiterst secure en berekende condities , zonder vrij zon of maanlicht, zonder zicht of gehoor, zonder tastzin, zonder geluid van wind en zee."
(nove, 6 Juni 2005)

Zelfbeschouwing

"Een man van middelbare leeftijd, beet je te dik, beetje te morsig. Baardje of sik wellicht. En witte schilfertjes sieren zijn gelaat. Hij rookt en hij drinkt, maar in tegenstelling tot wat hij ons graag wil doen geloven, niet teveel. Hij is een ambtenaar, schaaltje 9. verder een liefhebbende vader die zijn frustratie over het uitblijvende en waarschijnlijk nooit meer komende grootse leven heeft verruild voor een soort van komisch cynisme. Hij neemt het niemand kwalijk behalve misschien soms zichzelf, maar dan alleen na een Westmalle Tripel te veel. Hartstochtelijk supporter van NAC of een andere club ten zuiden van de grote rivieren, want dat hij een Brabander is moet haast wel. Zo stel ik mij Kiers voor, maar wellicht is het wel gewoon die homofiele Indo die bij Serudang de lege borden ophaalt..who knows.."
(Andy Möller, Gelsenkirchen)

"Het is vast een meteroloog, een weermenneke met een gesmoorde sexualiteit, eentje met een enorm taboe. Een vrijgezelle biologieleraar met verlatingsangst kan ook. Zo'n eenzaam type die nog steeds bij zijn moeder woont en al jaren lesgeeft in het basisonderwijs. Zo'n anonieme 13 inhetdozijnman die spaarzaam leeft, de piepers schilt en de afwas doet, zo eentje die op de middagwandeling met het hondje van moeders vanachter de krant bij een speeltuin of in het park naar stoeiende of voetballende jochies kijkt en de pijn verzwijgt. Een masochist die het taboe koestert.
Zo'n kleffe smeerlap van een potentiele serieverkrachter met banden in een hechte kerkgemeenschap waarop moeders zo trots is omdat hij naast het lesgeven ook nog als hobby het locale knapenkoor dirigeert. Zo eentje die maar beter melancholieke verhaaltjes moet blijven schrijven. "
(Nove, 22/11/2005)

"Ach ja, leuk, schrijvers.

Beetje zo in je donkere hol aan de wereld knagen. Puur verongelijkt verdedigen van een door mede niet-aanwezigen geschapen superieure schertswereld. Lurken aan je pijp. Pijpen aan je lurk. Woorden in langgerekte nadenkzinnen omzetten. Protserige taalvlekjes. Huilerige holheden. Fletse vondsten. Massieve monomane monsters. Een zielige berg toevoegingen aan de duistere put die al veel te lang overstroomt door de gemankeerde bijdragen van nerveus krabbelende geesten met een ongepast gevoel van eeuwigheid.

Die sfeer.

Geef mij maar parkeerwachten. "
(Marnix, 21/11/2005)