Navigatie
de voorplecht
louter proza
louter poëzie
liaisons
nostalgie
Dankbaar
Uitgelogd
Huishoudelijk
5 oktober 2005
Advertentieboer webstats4u, voorheen nedstat, kan de vinketering krijgen. Vanaf vandaag verdwijnt deze teller, de bezoekcijfers zijn bewaard voor het nageslacht en voortaan tellen we verder met Awstats. Koffiebonnen kunt u ophalen bij Tante Miep.
Dinsdag, 28 Juli 2009
Nergens over [voor L*].
Mijn vriendin en ik hebben laatst minstens een uur op een kerkhof rondgewandeld. Dat hadden we al jaren niet meer gedaan en kennelijk was het gewoon weer eens tijd. Nu zou men denken dat deze activiteit een ideale voedingsbodem zou kunnen zijn voor een stukje dat echt nergens over gaat, want op een kerkhof is immers iedereen dood en er gebeurt dus niets.
door Spencer Brandsen Pfff, grind. Van mij mogen ze een taxus in mijn reet planten – als ik dood ben natuurlijk. Leg mij maar op mijn buik. Over tweeduizend jaar zal er dan op een of andere website geschreven worden over de ‘legende’ van de man die met zijn hol hemelwaarts begraven ligt onder de oude taxus op de UFO landingsplaats, waar eens de stad Gent lag.
Op mij geen grind, schelpen of wat dan ook. Laat mij maar waaien in de wind.
Is het nú al komkommertijd?
Ja, komkommertijd. En wellicht een statement.
Hoe dat zo?
Nou, gewoon. Zomaar.
Geduld heeft een schone zak.
Komkommertijd? Misschien een mooi moment om even aandacht te besteden aan een verschijnsel dat helemaal in zijn eentje al 46 jaar lang een soort ‘komkommertijd’ op zichzelf is, namelijk de Porsche 911. Want of het nu lente, zomer, herfst of winter is, hij is altijd wel op de omslag van een of ander autoblad te vinden. Altijd maar weer, een soort Jan de Bouvrie op vier wielen. Een opmerkelijk fenomeen, daar de 911 meteen bij zijn introductie in 1963 al de domste sportwagen aller tijden was. Want een sportwagen dient in de eerste plaats een goede wegligging te hebben en de beste manier om te verhinderen dat ie die krijgt is een zescilindermotor helemaal aan de achterkant hangen, en dat was nu precies wat ze bij Porsche hadden gedaan. Het ding stuurde dus voor geen meter en was in de regen zelfs levensgevaarlijk omdat in iedere bocht de achterkant de voorkant wilde inhalen. Het subtiel aanbrengen van stukken lood onder de voorbumper vermocht hier weinig verandering in te brengen, evenals het verlengen van de wielbasis in 1969. Ik vind het verhaal van Etc over de Porsche 911 eenzijdig. Want voor het sprinten tussen twee stoplichten is er niets beters. Als de weg tenminste recht is. Veel gas geven, en als dan het licht op groen gaat de koppeling in één klap omhoog laten komen. De achterbanden bijten zich dan vast in het wegdek, de neus komt omhoog, en men wordt als door een raket richting horizon gestuwd in een wolk van benzinedampen en verschroeid rubber, begeleid door de rauwe, hese klanken die de beproefde boxermotor voortbrengt. Heerlijk! Bovendien krijg je bij aankoop van een 911 een dozijn lichtblauwe overhemden kado. Waar vind je dat verder? Nou?
Ja, die overhemden geven toch wel de doorslag.
In de vakantiefile kan je veel beter een wit overhemd aan hebben.
Ik hoop dat de rust hier aangeeft dat alle Bicatlezers flink aan het schrijven zijn geslagen…
Maar waarschijnlijk staan ze in de file naar het Zuiden…
Een goede tijd dus om bij mensen in te breken. Ik heb al bij veel huizen naar binnen gekeken, maar tot dusver niets gezien dat me de moeite van het meenemen waard leek.
Hahaha! Ho! Hé!
Ik blijf dicht bij huis. Een beetje varen in m’n bootje. Of beter: in één van m’n bootjes. Want ik heb er tegenwoordig twee. Ja, wie het breed heeft laat het breed hangen…
Mmmm, vanavond knalwijn!
Slaves!
Raar woord eigenlijk, komkommertijd.
Blijkbaar heb ik niks gemist.
Nee. Leuke vakantie gehad?
De files waren erg aangenaam.
In de file zitten is net zoiets als tv kijken. Maar dan zonder tv.
Mijn hond heette Kommer. Dus ik heb regelmatig de frase “Kom, Kommer, tijd!” gebezigd. Dat leverde mij regelmatig verbaasde blikken op van toevallige passanten, die vast moeten hebben gedacht dat de man, die daar zo alleen onder die lantarenpaal naar dat grasveldje stond te turen, niet geheel wel in de bovenkamer moet zijn geweest. Koenens woordenboek geeft: ‘Slappe tijd in de journalistiek gedurende de maand augustus, als de komkommers rijpen’. Ik vermoed, omdat het verlangen naar nieuws, het reikhalzend uitzien naar de woelige septemberdagen, juist door de uitroep Komkommer is een groente
Komkommer is een eenjarige vrucht die door velen als groente wordt gegeten, bijvoorbeeld in een salade. Althans, volgens het woordenboek. Maar L* zal het wel beter weten.
bicat.net is inmiddels Spencer Brandsen.net, begrijp ik? We kunnen niet eens een paar weken op vakantie, gdvrdmm.
Het verschijnsel is niet mijn schuld, Adriana. Als verder niemand kopij instuurt… Maar ík kan daar in navolging van Kapitein Nemo ook wel mee ophouden, dan heeft u niets meer te klagen.
.. en niets meer te lezen. Door het geëmmer van L* is onze waarde kapitein ook al gestopt met het inzenden van kopij. En dan weet ie ook nog niet eens dat een komkommer een vrucht is. Terug naar school L*. In ieder geval in het vervolg eerst even opzoeken of u wel gelijk heeft als u van plan bent zo’n opmerking te plaatsen, het staat zo onbenullig als het fout is hè.
Marjolijn is een groente
sorry, een kruid of specerij bedoel ik natuurlijk…
“Marjolein is een groentje” is natuurlijk ook mogelijk. Maar ik weet het niet. Ik ken haar niet persoonlijk.
Marjolein, zal ik ooit zal ik ooit zal ik ooit, je vriendje zijn.
Als ik er aan denk dat ik al die foto’s straks ook nog moet inplakken…
Dure hobby, dat foto’s plakken. Maar dat is vooral Vincent’s Schuld.
Duur ja. Zullen we allemaal iets bijdragen aan de kosten van de advocaat? Ik weet dat het een heikele zaak is om Nederlanders om geld te vragen, maar we kunnen de baron hier toch niet in zijn eentje voor op laten draaien? Of wel soms?
Ik wil bijdragen. Maar niet aan een schikking.
Hoeveel kost een “klusjesman” tegenwoordig?
Wat heeft Vincent met foto’s plakken te maken? Ah ok, ik las de mail van de baron met vertraging.
En ik had nog wel in het condoleanceregister van Faas Wilkes de boodschap ‘Helaas, helaas, het is gedaan met Faas’ achtergelaten.
Ik weet wel hoe je grind moet vernietigen…
is het nou grind of grint?
Kan allebei.
Ik krijg bijna goesting om een stukje over grind te schrijven. Bijna.
Grind [grint] is een interessant basismateriaal.
I’ve got the no pussy blues!
Drs P zou graag zien dat we het woord praktizeren wat vaker praktizeren. Nou, ik praktizeer er niet over!
He L*, maak jezelf nuttig en schrijf eens wat man.
Alles gaat z’n gangetje.
Ja ja
Dus wat ik zeg, ik zeg nog zo, ik zeg dus zegt ze ik zeg wat zeg je?
Wat een weertje he.
Pffff… Ik zou wel de kleinste pannekoek van de Benelux willen bakken, maar ik heb geen sponsor.
Ik heb nog wel wat kleingeld zitten.
pompidompidom
Vanaf ongeveer eind februari tot begin april ontwaken de padden uit hun winterslaap. De mannetjes hebben in die periode enorm gespierde onderarmen gekregen.
Op naar de 100, we zijn er bijna!
In de wandelgangen hoor ik dat er bij 100 reacties een nieuw vuigh schrijfsel verschijnt!
Lieve, lieve mensen…
Dat alle vruchten rijpen in augustus schijnt wel te kloppen: mijn tomatenplant heeft deze maand al 6 tomaatjes tevoorschijn gebracht. En volgens m’n vriendin komen er nog meer.
L* zal vermoedelijk beweren dat tomaten geen vruchten zijn, maar groenten.
En hoe zit dat nu ook al weer met schijnvruchten?
De verzoeking deel 18 De verzoeking deel 19 De verzoeking deel 20 De verzoeking deel 21 Zo, dan zijn we daar ook vanaf.
Schijnvruchten zijn vruchten die die niet alleen uit het vruchtbeginsel zijn ontstaan, doch aan de vorming waarvan ook andere delen der bloem hebben deelgehad.
Dus zo gauw als een stengel er zich mee moeit is het allemaal maar schijn?
Een fraai slot, zo met dat vuurwerk en zo. L* zal wel blij zijn.
Ik had laatst een schijnorgasme: plotseling moest ik niezen en toen vloog er een klodder snot uit mijn neus die op mijn knie landde. De snot dus, niet de neus.
Ja, er kunnen vreemde dingen gebeuren als u plots moet niezen.
U krijgt dan zeker een erektie? Of moet u een wind laten?
Ik heb zo een keer stont op mijn linker knie gekregen, maar dat verhaal kent u wel.
Stront dus, stront.
Ja, u bent een duivelskunstenaar. Ik ken tenminste geen andere mannen waarvan de voorhuid achteruit kruipt tijdens het afwassen.
I’m one of a kind.
Tachtig reacties al, lieve lieve mensen…
82.
83.
Bejaarde met lijm vastgeplakt op toilet Trio op openbare zedenschennis betrapt in Mechelen In een meertje in de provincie Utrecht is onlangs een 8-jarige jongen verdronken. Zijn aanhoudende hulpgeroep werd wel degelijk opgevangen door een groepje literatuurliefhebbers, maar deze grepen niet in en lieten de jongen verdrinken. Een En wat zijn zonnekloppers?
Het schiet al lekker op. Lieve, lieve mensen…
Mensen die, gewapend met een stok – bij voorkeur uit ecologisch geteeld hardhout – de zon te lijf gaan, als protest tegen global warming.
Op die manier. Volgens mij zitten we al aan de 90!
doe ik er ook nog een paar.
nog een.
we er al?
Wel zielig van dat jongetje.
Ach, zielig, dat is relatief. En er zijn jongetjes zat. De beheerder van het recreatiemeertje heeft overigens in de regionale pers laten weten dat er volgend seizoen geen jongetjes meer zullen verdrinken. Want dan zijn de meisjes aan de beurt.
nog vier en dan hebben de het gehaald hoor!
Lieve, lieve mensen… Kom op, we zijn er bijna!
In zo’n situatie ben ik de moeilijkste niet, ik draag ook een steentje bij. Ik ben benieuwd wie of dat er voor kopij heeft gezorgd wat na de 100 geplaatst kan worden…
Nog maar één… Na deze dan…
honderd
Is bij jullie de wereld al vergaan?
Nee. En alles is nog hetzelfde.
krijg ik nog taart?
104
105
106
107
108 Hartelijk dank, Heer Ane.
Zoals verwacht valt het einde van de wereld zwaar tegen.
hahahahahahaha
Mooi getal, 111.
Ziet er uit als 3 kapotte dennen op een rijtje.
Dennen vallen vaak tegen.
Boer verkracht en wurgt geit Dennen vallen niet alleen vaak tegen, ze vallen ook regelmatig uit. Vooral de weken na Kerst zijn berucht. Zelfs de slanke den is van dit euvel niet uitgesloten. Eén opmerking met betrekking tot enige sluimerende corpulentie en je hebt de poppen aan ‘t dansen.
Om over Denen nog maar te zwijgen.
Naar mijn oordeel onderkent de overheid dit probleem onvoldoende; er wordt onvoldoende aandacht besteedt aan voorlichting van het publiek over dit verschijnsel. Andere landen lopen hierin ver voor. Deze landen doen aan uitgebreide publieksvoorlichting. Woensdag Ah, de Denen. Die zijn er berucht om hun uitvallen. Niet voor niets bezigen wij de uitdrukking “snel op de Deentjes getrapt zijn”. Dit in tegenstelling tot de Noren, van oudsher bekend om hun veelvuldige invallen. Ik at (of dronk?) zonet tomatensoep. Wat een toeval zeg.
En aan de tomatenplant op mijn balkon is vandaag de negende tomaat ontsproten. Hij is zo groot als een doperwt, dus hij moet nog wel een tijdje groeien, maar hij is er dan toch maar. Misschien moet ik geboortekaartjes versturen, maar ik weet niet of het een jongetje of een meisje is en dat maakt uit qua roze of lichtblauw. Ik kan natuurlijk ook zo’n letterslinger voor het raam hangen, met HOERA HET IS EEN JONGETJE! of HOERA HET IS EEN MEISJE!, want die zie je tegenwoordig veel. Degene die dat bedacht heeft is er vast rijk van geworden. En terecht, want je moet toch maar net zo’n geniale inval hebben, niet iedereen heeft die. Maar nu even terug naar de tomaten: terzijnertijd hoop ik zelfgeteelde tomaten van mijn plant te kunnen plukken – hoewel plant, het zijn er bij nader inzien twee – en die dan te verwerken in een smakelijk maar toch gezond gerecht. Misschien tonijnsalade, dan neem je dus een blikje tonijn en daar doe je dan [na het blikje eerst opengemaakt te hebben] stukjes tomaat bij en gesnipperde
het slijk der aarde
Ja, was het maar zo eenvoudig! Want ook op een kerkhof verstrijkt de tijd en laat daar sporen van na. Ik had al eens ergens gelezen dat er tegenwoordig veel meer ruimte was voor een 'persoonlijke invulling van de individuele rouwbeleving' en dat was inderdaad duidelijk te zien. De obligate granieten grafstenen, rozen en afgekloven bijbelteksten waren nog ruimschoots in de meerderheid, maar hadden geduchte concurrentie gekregen van vlinders, schelpen, speelgoedbeesten en plastic tuinkabouters. Hier sprak steeds duidelijker de stem van het volk. Een overzichtstentoonstelling van het werk van Jeff Koons was hiermee vergeleken een demonstratie van goede smaak, al werd wel duidelijk waar deze zijn inspiratie vandaan haalt.
Ook zag men ten koste van het grind de schelpjes oprukken. Eerst kon ik dat niet goed plaatsen, het grind noch de schelpjes, maar na enig nadenken werd het me duidelijk. Een liggende grafsteen kost meer dan een staande omdat hij voor het goede fatsoen het hele graf moet afdekken. Een kleine staande steen aan het hoofdeinde van de overledene is veel goedkoper, maar dan zit men nog steeds met een onafgedekt graf. Men zou er natuurlijk een tuintje op kunnen aanleggen, maar dat vergt onderhoud, en hoewel de ontslapene 'zeer geliefd' is, en 'nooit vergeten zal worden' is dat natuurlijk te veel werk. Hier komt het grind in beeld. Iemand moet ooit bedacht hebben dat een rechthoek van grind toch ook 'netjes' staat en nagenoeg onderhoudsvrij is, en sindsdien hebben talloze anderen dat voorbeeld nagevolgd. Decennia lang bleef deze toestand ongewijzigd, tot op een dag iemand in het kader van de 'persoonlijke invulling van de individuele rouwbeleving' zeer diep in de schatkist van zijn of haar creativiteit taste en op het idee kwam het grind door schelpjes te vervangen. Drie vliegen in 1 klap! Want het was niet alleen origineel, maar de schelpjes verwezen veel nadrukkelijker naar de eeuwigheid dan het grind ['de zee klotst voort in eindeloze deining..'], en - last but not least - het was veel goedkoper. Want voor grind moet men in het tuincentrum betalen, terwijl men de schelpjes gratis van het strand kan rapen en daar ligt men tóch al minstens drie weken per jaar op! Ik werd er helemaal stil van en begreep tot in het diepst van mijn wezen hoe Holland groot was geworden..
Te denken gaf ook een bordje waarop stond dat men grind, schelpen en tuinka- bouters strikt binnen de grenzen van het aangegeven territorium diende te houden. Om te onderstrepen dat het ernst was werd afgesloten met de zin: GRIND WORDT VERNIETIGD! Daar zit vast óók weer een verhaal achter - je vraagt je bijvoorbeeld meteen af hoe ze dat doen, grind vernietigen - maar daar zit je dus niet op te wachten als je een stukje wil schrijven dat nergens over gaat..
Weerzien
Zenka 93
bromde Kapitein Nemo om 12:03 (op Dinsdag, 28 Juli 2009)
bromde marjolijn om 18:25 (op Dinsdag, 28 Juli 2009)
bromde Enz om 16:44 (op Donderdag, 30 Juli 2009)
bromde Richard om 22:17 (op Donderdag, 30 Juli 2009)
bromde Enz om 22:42 (op Donderdag, 30 Juli 2009)
bromde Richard om 00:08 (op Vrijdag, 31 Juli 2009)
bromde Don Dingo om 00:28 (op Vrijdag, 31 Juli 2009)
Nee, pas in de jaren 90, dus dertig jaar na zijn geboorte, begon het ergens op te lijken en kon men er ook anderen dan professionele autocoureurs de weg mee op sturen zonder al te grote kans op brokken. Te verwachten viel dat het autominnend publiek zich vol walging zou afwenden van dit wanprodukt, deze zeperd van de eeuw, maar gek genoeg bleek, en blijkt, het tegenovergestelde het geval: men kan geen autotijdschrift openslaan of daar is ie weer… Elke minieme wijziging aan het kreng, al is het maar de vervanging van de asbak door een ander type, is aanleiding voor weer een nieuw artikel en een aantal foto’s. We komen gewoon nooit van dat ding af. Zo, dat is er uit…
bromde Etc om 05:24 (op Vrijdag, 31 Juli 2009)
bromde Willem Dijkstra om 14:46 (op Vrijdag, 31 Juli 2009)
bromde Enz om 14:41 (op Zaterdag, 1 Augustus 2009)
bromde Geert om 18:02 (op Zaterdag, 1 Augustus 2009)
bromde Don Dingo om 16:14 (op Maandag, 3 Augustus 2009)
bromde Enz om 18:13 (op Maandag, 3 Augustus 2009)
bromde Enz om 15:39 (op Dinsdag, 4 Augustus 2009)
bromde Mogul. om 10:03 (op Woensdag, 5 Augustus 2009)
bromde Heer Ane om 11:19 (op Woensdag, 5 Augustus 2009)
bromde Marjolijn om 17:38 (op Woensdag, 5 Augustus 2009)
bromde Jim Morrison om 15:49 (op Vrijdag, 7 Augustus 2009)
bromde Enz om 21:07 (op Vrijdag, 7 Augustus 2009)
bromde Kapitein Nemo om 21:50 (op Zaterdag, 8 Augustus 2009)
bromde Enz om 22:53 (op Zaterdag, 8 Augustus 2009)
bromde Kapitein Nemo om 10:20 (op Zondag, 9 Augustus 2009)
bromde Enz om 16:19 (op Zondag, 9 Augustus 2009)
Ik heb mij dan ook voorgenomen mijn volgende viervoeter niet meer Kommer te noemen. Ik denk vooralsnog meer aan: Noumoethettochechtnietnoggekker worden. En ik verheug me al op de avondwandelingen, als ik (vlak voordat ik huiswaarts keer) de trouwe lobbes zal roepen. “Noumoethettochechtnietnoggekkerworden, hier!”
bromde Donnerweder () om 17:40 (op Zondag, 9 Augustus 2009)
Dit is geen bevredigende verklaring. Bijna alle vruchten rijpen in augustus. Waarom spreekt men dan niet van ‘pruimetijd’ of
‘kruisbessetijd’? Waarom nu juist komkommers?
bromde Godfried Bomans om 19:26 (op Zondag, 9 Augustus 2009)
‘kom! kom!’, die in de benaming van deze vrucht besloten ligt, zo treffend wordt weergegeven. En tegelijk komt in de herhaling van dezelfde lettergreep een zekere verveling tot uiting, de treurige vaststelling dat er nog steeds niets is gebeurd. Ook moet worden toegegeven, dat een komkommer strikt genomen een saaie vrucht is. Je moet er zout en peper bij doen wil het geen klap in je gezicht worden.
bromde Godfried Bomans om 08:06 (op Maandag, 10 Augustus 2009)
bromde L* om 08:48 (op Maandag, 10 Augustus 2009)
bromde Godfried Bomans om 09:28 (op Maandag, 10 Augustus 2009)
bromde Adriana om 19:08 (op Maandag, 10 Augustus 2009)
bromde Spencer Brandsen () om 20:18 (op Maandag, 10 Augustus 2009)
bromde marjolijn om 20:41 (op Maandag, 10 Augustus 2009)
bromde L* om 21:21 (op Maandag, 10 Augustus 2009)
bromde L* om 22:19 (op Maandag, 10 Augustus 2009)
bromde Arnaud om 10:08 (op Dinsdag, 11 Augustus 2009)
bromde Get Ready (URL) om 10:43 (op Dinsdag, 11 Augustus 2009)
bromde Vakantieganger om 15:53 (op Woensdag, 12 Augustus 2009)
bromde Lennard om 19:02 (op Woensdag, 12 Augustus 2009)
bromde Spencer Brandsen () om 19:10 (op Woensdag, 12 Augustus 2009)
bromde Lennard om 19:15 (op Woensdag, 12 Augustus 2009)
bromde L* om 22:02 (op Woensdag, 12 Augustus 2009)
En waar blijven al die vuighe teksten op de voorplecht?
bromde Kapitein Nemo om 10:42 (op Donderdag, 13 Augustus 2009)
bromde Kapitein Nemo om 11:59 (op Donderdag, 13 Augustus 2009)
bromde Spencer Brandsen () om 12:02 (op Donderdag, 13 Augustus 2009)
bromde De Grindvernietiger om 10:45 (op Vrijdag, 14 Augustus 2009)
bromde grtssnyheyjhfn om 18:07 (op Vrijdag, 14 Augustus 2009)
bromde De Grind-expert. om 18:16 (op Vrijdag, 14 Augustus 2009)
bromde Kapitein Nemo om 19:10 (op Vrijdag, 14 Augustus 2009)
bromde De Grind-expert. om 19:53 (op Vrijdag, 14 Augustus 2009)
bromde Grinderman om 21:03 (op Vrijdag, 14 Augustus 2009)
bromde Enz om 20:12 (op Zondag, 16 Augustus 2009)
bromde Kapitein Nemo om 16:48 (op Maandag, 17 Augustus 2009)
bromde Enz om 16:34 (op Dinsdag, 18 Augustus 2009)
bromde Kapitein Nemo om 11:49 (op Donderdag, 20 Augustus 2009)
bromde Don Dingo om 12:24 (op Donderdag, 20 Augustus 2009)
bromde Kapitein Nemo om 13:12 (op Donderdag, 20 Augustus 2009)
bromde Enz om 16:56 (op Donderdag, 20 Augustus 2009)
bromde Kapitein Nemo om 17:30 (op Donderdag, 20 Augustus 2009)
bromde Kapitein Nemo om 11:59 (op Vrijdag, 21 Augustus 2009)
bromde Enz om 14:09 (op Vrijdag, 21 Augustus 2009)
bromde Kapitein Nemo om 23:10 (op Vrijdag, 21 Augustus 2009)
bromde Don Dingo om 10:08 (op Zaterdag, 22 Augustus 2009)
bromde Mies Bouwman om 10:59 (op Zaterdag, 22 Augustus 2009)
bromde Enz om 11:05 (op Zaterdag, 22 Augustus 2009)
bromde Don Dingo om 14:59 (op Zaterdag, 22 Augustus 2009)
bromde Kapitein Nemo om 18:56 (op Zaterdag, 22 Augustus 2009)
Achter een enorm bureau, volgestouwd met dossiers en boeken, zat een tenger grijs mannetje. Op het puntje van zijn neus droeg hij een klein brilletje met gouden montuur, van waarachter hij hem een moment zwijgend aankeek. Hij zuchtte diep, bladerde wat door een dossier, en sprak toen met zachte stem: – Gaat u toch zitten, meneer van Leem.
Vincent zette zich. Het waren net dezelfde stoelen als bij psycholoog Nelis. – Zo, Vincent… het is toch Vincent niet? – Ja meneer… – Vertel eens, wat lijkt het probleem te zijn? – Het probleem? Ik word tegen mijn wil in vastgehouden meneer… dat is het probleem!… goed, ik had misschien wat te veel op… ik ben niet gek!… u heeft het recht niet mij hier te houden! – Blijft u toch kalm meneer, ik wil u enkel helpen. Vertel eens wat meer over uw vader en moeder. – Mijn vader is dood… hij stierf toen ik 12 was… mijn moeder… zij is ook dood… meer valt daar niet over te vertellen!
Dokter Vogel fronste de wenkbrauwen, en bladerde nogmaals door het dossier. – Aan mijn collega hebt u verteld dat uw moeder waarschijnlijk nog leeft, maar dat u niet weet waar zij is… – Ik was verward… ik heb nog nooit in de bak gezeten meneer! – En uw paspoort, waar is dat? – Dat is me ontstolen… – Uw woning staat op naam van Jan van Leem, uw vader beweert u?
Vincent werd bleek. Zijn rechterbeen wipte zenuwachtig op en neer. – Jan… ja, zo heet mijn vader… met mijn kamer heeft hij niets te maken!… puur toeval meneer! – Ik ben zo vrij geweest de geboorteakte van Jan van Leem op te vragen… hij is van het jaar 1945… – Ja en?… mijn vader ook, ja… toeval, meer zie ik er niet in… en ik ben niet gek! – Kalm nu maar, niemand beweert dat u gek bent!… welk jaar schrijven we Vincent? – Begint u nu ook al?!…
Het werd hem bijna te machtig. Zijn hartslag had de 150 vlot overschreden. Hij hapte naar adem. Krampachtig kneep hij in het vel van zijn bovenbeen, om zich niet te verliezen in een paniekaanval. De pijn in zijn been leidde zijn aandacht gedeeltelijk af van de angst. Zo kon hij zijn uiterlijke kalmte nog net bewaren. – Waarom vraagt u mij naar het jaar?… vertelt u mij maar eens, welk jaar we schrijven…
Dokter Vogel nam een krant uit de lade van zijn bureau, en legde die voor Vincent neer. In de linkerbovenhoek las hij: dinsdag 19 maart 1968. Hij voelde zich onwel worden. Dokter Vogel zag hoe alle kleur zijn gezicht verliet, en duwde op een knopje. – Het is genoeg geweest voor vandaag meneer van Leem. Morgen praten we verder.
Er werd op de deur geklopt. – Binnen!
De twee verplegers die hem tot hier hadden begeleid, kwamen het bureau binnen. – Neem hem terug mee naar zijn kamer. Geef hem een neurolepticum…
De verplegers namen Vincent, die slap als een vod in zijn stoel hing, bij de arm, en ondersteunden hem tot aan zijn kamer. Daar zetten ze hem op bed. De kale gaf hem een pilletje en wat water. Gedwee slikte hij zijn pil, en werd weer alleen gelaten. Zijn hartslag gonsde na in zijn hoofd. Versuft staarde hij naar de witte vloer, zijn witte pantoffels, witte voeten en witte onderbenen. 1968… Prevelde hij, 1968… ik moet verder schrijven. Hij haalde een paar keer diep adem, en stond recht, waarbij hij een heftige duizeling te verbijten kreeg. Hij slofte naar het tafeltje, waar zijn papieren netjes op een stapeltje lagen, zette zich, nam de rubberen pen, en schreef. Voor wiens huis hij eergisternacht gezeten had wist hij niet. Als het inderdaad 1968 was, en daar twijfelde hij niet meer aan, dan was Jessie nog niet geboren. Hij was woedend op Wim, die hem zo beduveld had. 1968… Prevelde hij nogmaals, 1968 verdomme!
bromde Kapitein Nemo om 18:59 (op Zaterdag, 22 Augustus 2009)
En er volgde meer. Wim knipte met duim en middelvinger. In een oogwenk stonden we rustig te midden een drukke winkelstraat. Ik was zeer onder de indruk, en keek Wim verrast aan. Deze grinnikte zelfverzekerd, en trok hierbij zijn rechter wenkbrauw op. Hij wees naar mijn lijf. Ik schrok, want plots herinnerde ik me mijn naaktheid. Opgelucht bemerkte ik dat fijne stoffen elegant mijn lichaam bedekten. – Wat vind je ervan? De kleren maken de man niet waar!
Wim had gelijk. Ik voelde me voornaam, begeerd en machtig in dit fluwelen gewaad. De mensen die voorbij wandelden keken ons onderdanig en respectvol aan, op het lachwekkende af. – Roep eens iets naar de menigte!
Ik keek Wim niet-begrijpend aan. Hij grijnsde nog steeds. – Toe maar! Om het even wat!
Ik haalde mijn schouders op, schraapte mijn keel, en bracht met volle kracht uit: – STOP!!!
Ik schrok zelf van de kracht van mijn stem. Verheugd merkte ik dat heel de winkelstraat stilgevallen was. Geen geluid, geen beweging viel nog te bespeuren. Alle blikken waren op mij gericht, wachtend op een volgend bevel. – KNIEL VOOR VINCENT!!!
Ik keek verrast toe hoe alle aanwezigen op hun knieën vielen, en de ogen neersloegen. Wim lachte mij goedkeurend toe. Ik ging verder. – Jij daar! Hier komen!
Ik wees naar een zwaarlijvige, slonzige vrouw, die een meter of twee van mij vandaan zat. Ze hield een warme wafel in haar hand gekneld. Bevend kwam ze naar me toe gekropen, en bleef voor mijn voeten zitten. – Kleed je uit! En vlug wat!
Met zeven haasten rukte ze de kleren van haar lijf, tot er alleen een roze vleesmassa overbleef. – Schaam je je niet?! En maar vreten en lelijke vette kinderen baren!
Ik wees hierbij naar haar twee dikke dochters, die als overvoede biggen op het plaveisel lagen te jammeren. – … Ja meneer… het spijt me zeer meneer…
Ik was behoorlijk in mijn nopjes met dit machtsvertoon. Wim, die tot nu toe enkel aanmoedigend had staan knikken, sprak op gedempte toon: – Er is nog meer Vincent… veel meer! Buiten en boven alle wetten… begrijp je me?
Ik begreep Wim volkomen. Met een vingerknip riep ik de nacht en een open hemel. Ik maande de mensen aan recht te staan, en naar boven te kijken. Toen sprak ik tot de vrouw: – Vlieg op en ontplof! Ik wil vuurwerk zien!
Met een razende snelheid werd de 200kg gelanceerd, en op haar hoogste punt gekomen ontplofte ze in een prachtig licht – en kleurenspel. Het volk applaudisseerde, en liet zich bewonderende kreten ontvallen. Allen waren tevreden.
Overvloedige bevrediging van mijn lusten, onbeperkte macht, wonderen en onsterfelijkheid, dat alles werd mij gegeven – ik zou nog rijpen tot mijn 25ste, waarna ik voor eeuwig het summum van mijn fysiek zou behouden. Het enige dat ik er voor moest doen was een papier ondertekenen. Ik heb daar niet over moeten nadenken, neen, ik heb het contract niet eens gelezen. Zonder aarzelen tekende ik met mijn bloed, dat in scharlaken druppels uit mijn vinger droop. Ik rilde van opwinding: nooit meer hoefde ik de dood te vrezen. De dood is altijd mijn grootste angst geweest, een trouwe metgezel bij alles wat ik dacht of deed. Van kindsbeen af heb ik deze vrees gedragen, ooit te moeten sterven, waardoor de last van het leven onnodig zwaar op mijn schouders drukte. Ik zocht verlichting in de relatieve onbenulligheid van mijn bestaan, maar het eindresultaat was altijd een diepgeworteld solipsisme: wat buiten mij bestond kon nooit zoveel werkelijkheidswaarde hebben als het pompen van mijn hart, het frêle van mijn existentie. Elk moment kon het met mij gedaan zijn. Nu niet meer! Ik had de dood overwonnen. Het leven lag aan mijn voeten. Er was echter nog iets: een ervaring die zich boven leven en dood verhief, zo krachtig als was het een ultiem beginsel, daagde me uit, en verkreeg gestaag de bovenhand. Het verbaasde me vooreerst niet, toen ik het gewaar werd het moment dat Wim, na me de spreekwoordelijke sleutel van mijn kosmos overhandigd te hebben, een zwart gat nam, en nog op een ludieke manier zei: – Tot over duizend jaar!
Ik stortte me in de geneugtes van het lusthof, maar de spetterende bacchanalen konden deze prangende ervaring niet verdrijven. Ook op aarde vond ik geen verlichting van mijn gemoed: mensen kropen voor me, gaven me alles wat ik maar vroeg… uit frustratie doodde ik er honderden. Ik was eenzaam, veel eenzamer dan ik al geweest was als gewone sterveling.
bromde Kapitein Nemo om 19:01 (op Zaterdag, 22 Augustus 2009)
Op zekere avond zakte ik weer naar aarde af. Ik wandelde een volkse kroeg binnen, en bestelde een Duvel. De handen van de waard trilden toen hij me mijn drank bracht. Ook de andere aanwezigen zaten angstig op hun kruk of stoel te draaien, en zwegen als vermoord. Zo ging het altijd. – Praat, lach, wees vrolijk verdomme!
Dat hielp altijd wel, maar de spontaniteit ging verloren. Ik dronk van mijn Duvel, en keek de bar rond, terwijl ik het schuim van mijn bovenlip veegde. In een halfduister hoekje zag ik een meisje, dat me nieuwsgierig aankeek. Toen ik mijn blik op haar liet rusten, sloeg ze schuw de ogen neer. Ze was mooi, op een ontroerende manier. Ik vond rust terwijl ik naar haar keek. Alle frustratie ebde uit mij weg. Haar halflange donkerbruine haar glansde zachtjes in het honinggele licht van een schemerlamp. In haar strakke rode truitje waren de glooiingen van ronde stevige borstjes duidelijk zichtbaar. Ik meende zelfs haar tepeltjes te zien steken. Toen ze haar hoofd wat rechtte – ze durfde me nog steeds niet aankijken – zag ik haar volle lippen, zo diep rood dat een roos er bleek en bloedeloos naast zou afsteken. Haar huid was blank en zuiver, haar hals was half ontbloot. Het trok mij aan als was ik een vampier, hongerend naar het bloed van een jonge maagd. Eindelijk richtte ze haar blik op, zodat ik haar ogen kon zien, grijsgroen gelijk de ogen van een wilde kat, maar zachtaardig en liefdevol als van een moeder. Die nanoseconden dat we elkaar aankeken waren de meest intense en diepgravende van mijn leven. Haar blik leek te spreken, en ik prevelde de woorden, die ik meende op te vangen: – Ik begrijp je… ik begrijp je…
Wanneer ze haar blik terug neersloeg merkte ik dat er een traan over mijn wang rolde. Met een onopvallend gebaar verdween ik in het niets, vastbesloten haar weer te zien.
En ik zag haar ook weer, vele keren, jaar na jaar. Haar naam was Jessie. Ik had haar lief. Het was een onmogelijke liefde: ik was haar meester, zij mijn slaaf. Ik durfde haar niet benaderen, uit vrees haar te zien kruipen. Mijn hart brak bij het idee. Op een avond liep ik mistroostig voorbij haar raam. De vertwijfeling tempeestte door mijn aderen. Ik moest haar spreken, ik wilde de onmogelijkheid niet langer onder ogen zien. In een vlaag van radeloosheid verscheen ik in haar kamer, en realiseerde me onmiddellijk een grote fout gemaakt te hebben. Ze zat op bed, in haar nachtkleed, en schrok zo hard, dat ze op de grond viel, en bevend liggen bleef. De tranen sprongen me in de ogen. Ik zakte door mijn knieën, zo treurig was ik. – Jessie, alsjeblieft, heb geen angst voor mij… – W… wie bent u? – Ik weet het niet… ik denk dat ik van je hou… nee, ik weet het zeker…
Zo lagen we beiden op de grond. Zij huilde, ik huilde. Ik strekte mijn arm, om haar aan te raken, eventjes maar… – Kom meisje, word een hoer voor hem!
De stem van Wim bulderde door de kamer. Ik zag hem staan, zwart en machtig. Hij grijnsde. Ik hoorde gejammer en tandengeknars, maar realiseerde me niet dat die geluiden van mezelf kwamen. Jessie rukte haar nachtkleed uit. Ik herinner me de geur van zwavel. Wim lachte luid en verschrikkelijk. Ik gromde, vloekte, verwenste hem. Ik vroeg Jessie op te houden. Zij hoorde mij niet, drukte haar vochtige geslacht in mijn gezicht, en ontkleedde mij zacht maar dwingend. Ik kon niets doen, lag daar als verlamd, terwijl het meisje, dat mijn hart verteerde, tekeer ging als een duivelse hoer.
Nadat ik mijn zaad diep in haar warme schoot had gespoten, sleurde Wim mij onder haar vandaan, en nam mij mee door de poorten van de hel. Overal was vuur, gejammer en tandengeknars. De uitwaseming van lijken bezwangerde de lucht. – Je stelt me diep teleur Vincent. Een meester schenkt zijn hart niet aan een slaaf! – Ik wil er uit! Genoeg verdomme duivel!
Wim lachte luid. Angst greep me bij de keel. – Goed van Leem, je deugt toch niet voor de job! Ik maak alles ongedaan. Ciao!
Dat was dat. Voor ik mij kon afvragen wat de gevolgen waren van de verbreking van het contract, strompelde ik over het stadsplein. Verdwaasd keek ik om me heen, terwijl mijn benen verder sloften. Van Wim was geen spoor meer. Ik was gekleed in lompen, en had een vreselijke honger. De stad was mij onbekend. Toch wist ik precies waar ik heen ging: de grijsmetalen afvalcontainer van restaurant Abraksas.
bromde Kapitein Nemo om 19:03 (op Zaterdag, 22 Augustus 2009)
Hij legde een knoop in zijn witrubberen pen. Het laatste woord was geschreven, een tijd van handelen aangebroken. Zijn grijze cellen hadden de puzzel vervolledigd, maar hij moest nog 1 confrontatie aangaan om alle twijfel weg te vagen. Hij stond recht, en trommelde op de deur. – Verpleger! Water!
Na een tweetal minuten hoorde hij voetstappen naderen. Zijn deur werd ontgrendeld, en ging langzaam open. De kleine kale verpleger kwam zijn kamer binnen met een beker water in de hand. Plots dook hij op van achter de deur, en sloeg met volle kracht op het strottenhoofd van de ongelukkige, die reutelend in elkaar stuikte en bleef liggen. Hij ontnam hem zijn dienstsleutels, en liep behoedzaam de gang op. Het was tergend stil, enkel het gonzen van tientallen tl-buizen vulde de ruimte. Hij opende de deur waarlangs ze hem het complex hadden binnengebracht. Buiten had de middagzon de meeste plassen gedroogd. In zijn witte nachthemd was hij hier een vogel voor de kat. Hij haastte zich over het grasveld, en over de meidoornhaag, die hem een paar venijnige schrammen verkocht. Zo bereikte hij de Groendreef. Er was geen verkeer. Hij stak de weg over, en liet zich aan de berm naar beneden glijden. Hij liep verder over het smalle aarden pad, dat langs het water kronkelde. Hierbij verloor hij 1 van zijn sloffen. Aan de steiger gekomen, waar de agent hem gearresteerd had, hield hij halt. De lege fles Pastis lag nog in het riet. Wat verder op was een brugje, maar daar zou hij te veel aandacht trekken. Hij bezag de ambtswoning. De luxewagen van de wethouder stond op de oprit geparkeerd. Na kort inwendig overleg dook hij het water in, waarbij hij zijn laatste slof ook kwijtraakte. De koude sneed hem de adem af. Hij was verkrampt toen hij op de andere oever klauterde. Het water had zijn nachthemd doorschijnend gemaakt. Zijn tepels staken hard uit, zijn geslacht had zich teruggetrokken tot een onschuldig bobbeltje. Rillend en de kaken opeen geperst klom hij langs de berm omhoog, en strompelde de weg over. De kiezels van de oprit prikten pijnlijk in zijn voetzolen. Hij drukte op de deurbel. Vrijwel onmiddellijk hoorde hij rumoer op de gang. De deur werd ontgrendeld, en hij stond oog in oog met de wethouder. Deze keek hem geschrokken aan, en deinsde een stap achteruit. – Marie!… Marie!… bel het gesticht, er is er 1 ontsnapt!
Hij wilde iets zeggen, maar zijn kaken waren danig verkleumd, zodat hij zich niet verstaanbaar kon maken. Achter de wethouder kwam nog iemand staan, die hem nieuwsgierig aankeek. Hij schrok hevig, want hij herkende haar: het was zijn moeder, maar dan als jong meisje. Zij herkende hem ook, en sprak: – Ben jij dat Jan?… Wat doe jij hier… waar zijn je kleren?
Hij begon te hyperventileren, en zakte met zijn knieën op de dorpel. In het glas van de deur, die de wethouder maar half open hield, zag hij duidelijk zijn reflectie. Het was zijn jonge vader, veel jonger dan hij hem ooit gezien had, die hem amechtig en onthutst aanstaarde. Ondertussen overlegden de wethouder en zijn dochter over de ellendige op hun dorpel: – Jij kent hem dus? Jan zei je? – Ja, ik heb hem al vaker gezien. Het is een arme stumper. Hij woont in het centrum. Ik ben hem daar een aantal keer tegen het lijf gelopen. Hij is een beetje verliefd op me, denk ik.
Hij hoorde de stemmen, maar verstond niet wat ze zegden. Hij had overal pijn. De harde steen drukte in zijn dijbeen. Krachteloosheid belette hem recht te staan. Toen hoorde hij het knarsen van de kiezels. Een voertuig reed de oprit op. Hij draaide moeizaam zijn hoofd, en zag hoe de portieren van een witte bestelbus werden geopend. Twee mannen, geheel in het wit, kwamen naar hem toegelopen. Eén herkende hij. Het was de lange donkere verpleger. De andere was niet de kleine kale. Zwijgend namen ze hem bij de arm, en sleepten hem de bestelbus in. De portieren werden dicht geslagen. De lange donkere verpleger keek hem vuil aan, belust op wraak, en hij startte de motor. Een duivels gelach overstemde het ronken. Hij rilde, en sloot de ogen.
– Het einde –
bromde Kapitein Nemo om 19:03 (op Zaterdag, 22 Augustus 2009)
bromde Kapitein Nemo om 19:04 (op Zaterdag, 22 Augustus 2009)
bromde Enz om 19:06 (op Zaterdag, 22 Augustus 2009)
bromde Kapitein Nemo om 19:12 (op Zaterdag, 22 Augustus 2009)
bromde Spencer Brandsen () om 19:28 (op Zaterdag, 22 Augustus 2009)
bromde Enz om 19:30 (op Zaterdag, 22 Augustus 2009)
bromde Kapitein Nemo om 20:05 (op Zaterdag, 22 Augustus 2009)
bromde Enz om 20:31 (op Zaterdag, 22 Augustus 2009)
bromde Kapitein Nemo om 20:48 (op Zaterdag, 22 Augustus 2009)
bromde Kapitein Nemo om 20:48 (op Zaterdag, 22 Augustus 2009)
bromde Enz om 20:54 (op Zaterdag, 22 Augustus 2009)
bromde Kapitein Nemo om 22:56 (op Zaterdag, 22 Augustus 2009)
bromde Mies Bouwman om 15:42 (op Zondag, 23 Augustus 2009)
bromde Joris om 11:18 (op Maandag, 24 Augustus 2009)
bromde Piet om 11:49 (op Maandag, 24 Augustus 2009)
Een grapjas heeft een bejaarde een ferme poets gebakken. Hij had lijm gesmeerd op een toiletbril. De man van zeventig moest langer dan hem lief was op de pot blijven zitten. Onder massale belangstelling kon hij met de hulp van ambulanciers bevrijd worden uit zijn benarde situatie.
Heel wat kijklustigen
En daar zat hij dan op het toilet in het winkelcentrum van Cairns. Hij kon geen poot meer verzetten en schreeuwde om hulp. In geen tijd had hij heel wat supporters. Iedereen wilde een glimp opvangen van de onfortuinlijke. Hij werd uiteindelijk van de pot gehaald en afgevoerd naar het ziekenhuis in Cairns. Daar werden de lijmresten van zijn billen verwijderd.
Politie zoekt dader
Volgens de politie ging het al om het tweede ‘lijmaccident’ van de dag. De eerste man kon nog ontsnappen aan een gênante vertoning. Hij deed snel genoeg zijn ding voor de lijm grip kreeg op zijn achterste. De tweede keer was het dus wel raak. Volgens een ambulancier was het slachtoffer behoorlijk van zijn melk. Intussen zoekt de politie getuigen die de grapjas aan het werk zagen want de incidenten vinden ze helemaal niet grappig.
bromde 84 om 11:53 (op Maandag, 24 Augustus 2009)
De politie van Mechelen heeft zondagmiddag drie mannen op openbare zedenschennis betrapt aan de visvijver aan de Spildorenlaan. “Aangezien de plaats bekend staat als geheime ontmoetingsplaats waar mannen openbaar met elkaar de liefde bedrijven, voerde de politie onlangs de controles op”, zegt Maurice Dommicent van de Mechelse politie. “Tijdens één van die controles troffen we rond 17.30 uur drie naakte mannen aan langs de vijver, die elkaar oraal aan het bevredigen waren. Het ging om een 44-jarige man uit Willebroek, een 43-jarige man uit Bonheiden en een 40-jarige uit Mechelen. De mannen werden overgebracht naar het commissariaat en verhoord inzake openbare zedenschennis. In de buurt waren verschillende zonnekloppers aanwezig, waaronder mensen met kinderen.”
bromde 85 om 13:20 (op Maandag, 24 Augustus 2009)
woordvoerder verdedigde zich door te zeggen dat ze in de kwestie vorm versus inhoud aan de vormkant stonden en dat
de mededelingen van de drenkeling door het ontbreken van een literaire vorm voor hen non-existent waren en dus niet tot hun bewustzijn waren doorgedrongen. Hij adviseerde toekomstige drenkelingen dan ook in de toekomst meer aandacht te schenken aan de literaire vormgeving van hun noodkreten.
.
bromde Enz om 13:54 (op Maandag, 24 Augustus 2009)
bromde Enz om 13:55 (op Maandag, 24 Augustus 2009)
bromde Mies Bouwman om 14:32 (op Maandag, 24 Augustus 2009)
bromde Kapitein Nemo om 15:50 (op Maandag, 24 Augustus 2009)
bromde Enz om 16:41 (op Maandag, 24 Augustus 2009)
bromde Dan om 19:22 (op Maandag, 24 Augustus 2009)
bromde En om 19:22 (op Maandag, 24 Augustus 2009)
bromde Zijn om 19:22 (op Maandag, 24 Augustus 2009)
bromde Marleen om 19:29 (op Maandag, 24 Augustus 2009)
bromde Enz om 19:36 (op Maandag, 24 Augustus 2009)
bromde Jaja, om 19:45 (op Maandag, 24 Augustus 2009)
bromde Mies Bouwman om 20:07 (op Maandag, 24 Augustus 2009)
bromde Don Dingo om 20:31 (op Maandag, 24 Augustus 2009)
bromde Mies Bouwman om 20:36 (op Maandag, 24 Augustus 2009)
bromde marjolijn om 21:04 (op Maandag, 24 Augustus 2009)
bromde Don Dingo om 21:18 (op Maandag, 24 Augustus 2009)
bromde Enz om 21:27 (op Maandag, 24 Augustus 2009)
bromde marjolijn om 21:42 (op Maandag, 24 Augustus 2009)
bromde Heer Ane om 22:19 (op Maandag, 24 Augustus 2009)
bromde Heer Ane om 22:19 (op Maandag, 24 Augustus 2009)
bromde Heer Ane om 22:20 (op Maandag, 24 Augustus 2009)
bromde Heer Ane om 22:20 (op Maandag, 24 Augustus 2009)
Zo nu mag iemand anders.
bromde Heer Ane om 22:21 (op Maandag, 24 Augustus 2009)
bromde Enz om 22:43 (op Maandag, 24 Augustus 2009)
bromde Kapitein Nemo om 22:59 (op Maandag, 24 Augustus 2009)
bromde marjolijn om 23:13 (op Maandag, 24 Augustus 2009)
bromde Enz om 00:44 (op Dinsdag, 25 Augustus 2009)
bromde Kapitein Nemo om 10:09 (op Dinsdag, 25 Augustus 2009)
bromde Enz om 10:34 (op Dinsdag, 25 Augustus 2009)
Op de Filipijnen wordt een 18-jarige boer er van beschuldigd een geit te hebben verkracht. Het tweejarige dier heeeft de gewelddaad niet overleefd. Dat meldt radiozender dzXL.
Het gruwelijke incident gebeurde zondag in de provincie Iloilo. De jonge boer Rogie Calamaan was rijst gaan planten en had het na de dagtaak op een stevig zuipen gezet.
Uitgelokt
Op weg naar huis stootte hij op de geit. Calamaan vergreep zich aan het dier. Hij geeft de feiten toe, maar zegt dat de geit hem uitgelokt heeft en dat hij op haar avances is ingegaan. Dat staat letterlijk in het politierapport te lezen.
Afgewezen
Het rapport vermeldt nog dat de geit niet moest weten van de opdringerige boer waarop hij het dier wurgde. Eliseo Minerva, de eigenaar van de geit, zag het onverkwikkelijke tafereel voor zijn ogen ontrollen. De man is in shock. Calamaan wordt beschuldigd van dierenmishandeling. (eb)
bromde Kapitein Nemo (URL) om 16:26 (op Dinsdag, 25 Augustus 2009)
bromde [Donnerweder] om 08:45 (op Woensdag, 26 Augustus 2009)
bromde Don Dingo om 14:27 (op Woensdag, 26 Augustus 2009)
Een probleem in Nederland is dat onduidelijk is wie hier verantwoordelijk is. Waarschijnlijk is het Ministerie van Natuur en Milieu de instantie die zich hiermee actief zou moeten bezighouden, omdat dit ministerie de kennis heeft en in staat is een landelijk beleid te ontwikkelen – en gedeeltelijk ook verantwoordelijk is voor de problemen, maar zij steekt de kop in het zand.
bromde Prof.dr.ir.J.A. Roelvink om 14:35 (op Woensdag, 26 Augustus 2009)
Na een warme nacht gaat om 8.00 uur de wekker en zijn we na een heerlijk ontbijt om half 10 startklaar. We rijden nog een stuk verkeerd omdat er op de borden onduidelijkheden staan. We moeten naar de A 22 wat volgens de Tom-Tom nog even duurt maar volgens de borden niet. Als even later de borden ineens A 27 aangeven kunnen we via een omweg van gelukkig maar 10 kilometer weer terug naar de goede weg. Hadden we nu de Tom-Tom maar aangehouden die had het bij het rechte eind. Om precies 12.00 uur gaan we net even voor Gent lunchen en tanken. Ik heb zo’n zin in tomatensoep, dat hebben ze hier bij een van der Valkrestaurant vast wel. Tijdens de lunch belt Laurence op om te vragen hoe laat of we denken thuis te zijn. Gezien de drukte op de weg zal dat niet voor 4.00 uur zijn.
bromde E. om 16:20 (op Woensdag, 26 Augustus 2009)
Neen, met een flinke Zweedslag maak je simpelweg van de Noor een Deugd. Die veroeren dan geen Fin meer. Maar de Denen, da’s andere koek, zelfs al haal je er de Zweed overheen.
bromde [Donnerweder] om 16:59 (op Woensdag, 26 Augustus 2009)
bromde Kapitein Nemo om 18:37 (op Woensdag, 26 Augustus 2009)
rode ui en eventueel nog wat komkommer en wat peper en zout en smullen maar. En ik weet zeker dat mijn tomaten onbespoten zijn want daar heb ik me niet schuldig aan gemaakt en er is ook geen kunstmest toegepast, alleen potgrond van de Intratuin dus qua milieu zit ik dus ook goed. Heb trouwens al een week niet gedronken waar ik best wel trots op ben, maar godallemachtig zeg, wat is de wereld toch strontvervelend als je de hele tijd nuchter bent! Hoe houden de mensen het toch vol? De hele tijd maar saai werk doen en steeds maar kinderen maken en urenlang over niets praten…
Maar ja, dat zal natuurlijk ook de reden zijn dat ik ooit met drinken begonnen ben, dat ik overal niets aan vond dus, want zo gaan die dingen. Misschien kan ik vanavond wel een paar biertjes drinken, of misschien wat bubbeltjespap die Prosecco heet, maar nu las ik laatst ergens dat Prosecco ‘zóóó 2008!’ was, dus het schijnt niet meer in de mode te zijn en sommige mensen kijken je daar op aan. Maar ach wat kan mij het schelen, ik zit tenslotte thuis en niemand kan me zien en anders doe ik gewoon de gordijnen dicht.
bromde Enz om 19:29 (op Woensdag, 26 Augustus 2009)
Holle retoriek
"Aarsema, dan komen de tachtigerjaren puberale streeptinten van de
eerste kabeltv binnen op mijn kolkende oogbollen als de tube mayonaise
leeggeknepen in in een onderzoekende puberkringspier . Vage opgedroogde
veegklodderstrepen op de dikke zware afstandsbediening die het allang
niet meer doet. Bolle schermen versterken de aplastische rondingen.
Antennes nog met coax en zaad in een sok, geurend naar kamille gemengd
met nat speculaas.
Jong zijn is zo mooi…"
"Zit je achter het meest nieuwe en hipste technologische apparaat van deze eeuw, kom je op een stukje internet over columns schrijven. En dat is nu exact wat ik zocht! Soms zoek je iets, en kan je het niet vinden. Maar nu wel! Ik zoek iets om mijn Nederlandse woordenschat in te verwerken. En dan zoek je, en zoek je, en dan VIND je!
Soms zoek je iets anders. En dan vind je het niet. Mannen, of vrouwen, pennen, papier, boeken, bekers of boodschappen, je vind het soms niet.
Maar nu heb ik het gevonden!
Groetjes Lieke"
(Lieke, Zelf een column schrijven)
"Daarom is bicat een lichtje, een vuurtoren voor de verloren lopende dolenden.
Want dat er velen op de dool. Een gevolg van zich onbestemd, zonder nuttig doel, afgevlakt en weinig bijzonder voelen maar misschien nog meer eengevolg van het vluchten voor deze zelfrealisatie, deze pijn van een ziel zonder importantie niet te hoeven voelen. En daar compensatie middelen voor zoeken en aangboden krijgen. Drugs, sex met dieren, sex met kinderen die geen leeftijd meer nodig schijnen te hebben, autorijden, schoeisel, weblogs, gangbangs, sport, wat al niet. Als het maar lijkt dat je vooral bezig bent. Al is het nietszeggend en immoreel, al is het bellenblazen met je mond dicht of een kraak zetten en minister zijn.
En dan is er bicat..aus blaue hinein zu uns gezogen, zonder eigenaren of aandeelhouders die stakingen uitlokken, zonder stompzinnig geleuter, nee, de magie van de fantasie, de fictie en de nederlandse taal aan de macht.
Een baken van troost, een zwoele geur vlak voor het slapen gaan, een enorme uitzinnige stapel draadjesvlees met dampende jus, een romance achter het frietkot, scooters en mobieltjes, vogels die hun eigen lied zingen, de eigen partituur kennen en geen regisseur of dirigent nodig hebben, de horror en thrill. Dat wat onbewust en ondergronds en ook van het leven zelf is. En niet wordt voorgeschreven door de krant, de tv, radio, politiek, banken en verzekeraars, speculanten die denken met 'de echte waarheid' om te gaan. Nee, ik ben geen echt schrijver maar wel groot fan van het schaarse bicat talent."
(Peter Novecento, Haagsche Post)
"Schuimbekkend van woede las ik de met een danige onverschilligheid
geschreven colums betreffend de holocaust en Auschwitz. De flarden teksten
vol schrijffouten en loze beweringen, getuigen van weinig historisch besef
maar vooral een respectloze attitude jegens miljoenen slachtoffers. Vandaar
mijn bijdrage met het verzoek de richtlijnen als opgesteld in de bijlage te
respecteren en in acht te nemen.
vr groet
dhr. Papen"
(Daniël Papen, via email)
"Diep geroerd, met geknepen stembanden, omvloerste oogleden, brandend maagzuur en kloppende roede (het is tenslotte 5
december) mocht ik uw fraaie stuk proza over mijn getroebleerde netvlies laten glijden...
De woorden vertalen zich moeiteloos in zielsetsende beelden.
Dank!"
(bromde Zielknijper, 5 december 2005)
"Geachte heer,
Mag ik u verzoeken het plaatje van de te jonge dame van uw site te verwijderen. Er zijn namelijk nog al wat mensen die dit niet lollig vinden. Diverse klaag e-mails over gehad. Mag ik u er op attenderen dat het hier om Kinderporno gaat en de wetgever daar meer dan 4 jaar gevangenisstraf op heeft gezet. Ik ga ervan uit dat het om een misvertstand gaat, als moderator.
Met vriendelijke groet.
Sociale Jeugd- en Zedenpolitie te Amsterdam
Commerciele zaken
020-5592585"
(i030142@planet.nl, 14 december 2004)
"Schitterend verwoord dat artikel over Clarence. Liep jaren met een missie, aan de voetballiefhebbers (niet de kenners) proberen uit te leggen dat Abe en Piet beter zijn dan het orakel uit betondorp. Was onbegonnen werk. Het klootjesvolk adoreert Ellen van Langen, Geesink en Rieu, en vinden mevrouw Blankers, Ruska en Roby lakatos maar niks, ze weten waarschijnlijk niet eens wie het zijn. Toen Keizer stopte heb ik jaren niet meer gekeken. Toen zag ik die Fin en een paar jaren later een Surinamer met een Nederlands paspoort (Had die Fin er ook maar een gehad). Ja en dan begint het heilige vuur weer te branden. Deze twee zijn tactisch en technisch het beste wat er op Nederlandse velden heeft rondgelopen (wat ik in mijn leven heb gezien). Keizer had niks met voetbal te maken, dat was ballet,kunst, en soms als het niet belangrijk was helemaal niks .En Abe ken ik van wat beelden, maar als je naar de verhalen over hem luistert hoef je de verteller maar in de ogen te kijken en herken je meteen de kenners uit die tijd."
(via mail, 23 oktober 2005)
"pedante snikkels, komen kut te kort. Webloggen is niet voor mietjes maar ook niet voor stoere geile binken, webloggen is namelijk een fenomeen, een spookbeeld voor blinden die zich vergapen aan de wijde wereld van het internet om zichzelf te ontmoeten, een monologue interieur te voeren en dan de echo terughoren, het internet dat een wonder is wat een dom irrationeel fenomeen is. Echt iets voor pedante snikkels en kale kutten die niet neuken maar wel in elkaars nek willen hijgen en tijd teveel hebben. Ik zou er helemaal niet aan beginnen en beroemd en rijk ben ik al, zegt het liefje. Ik heb de grootste en zij heeft de lekkerste en we verdoen de tijd liever in elkaar verstrengeld dan te vergooien op zo’n vervuilde weblogmarkt. Mot je alweer email beantwoorden enzo, in je vrije tijd, be je gek. Opzoute, stik dur maar in, Goossens, kijk maar uit dat ze niet vreemdgaan terwijl jij al die poen verdient, sneue wolf, ouwe rukker, voordat je het in de gaten hebt sta je een verschrikkelijk stinkend goedje op je scrotum te smeren terwijl je staat te huilen omdat je zo belazerd bent terwijl je het alleen maar goed bedoeld, voor ons allebei schatje, weetje, heerlijk met vakantie strax, saampjes, maar vanavond moet ik werken snappie, centjes verdienen mot pappie, kijk niet zo beteuterd, je wilt helemal niet naar de Lidl, je wilt daar nooit gezien worden zei je, nou dan. Nou tot strax dan, he ?"
(nove, 12 oktober 2005)
"Bicat.net, dat is toch die achterlijke webstek voor rukkende, boerende en altijd bezopen kerels? Dat zielige pathetische zooitje ongeregeldheden dat uitgebraakte hersenkwak probeert te verkopen als prozadrek? Natte winden, dikke drollen, kleverige onduidelijkheden? Slurptrekkende draaigorgels, voorhuidjogging avant la lettre en berensgrote buikglijers?" (Jeremias Schubbenrug, in Nova, 4 oktober 2005)
Reageerziekte
"Op een vrolijke dag toen ik aan mijn, voor al 11 jaar, allerbeste vriendin de liefde heb verklaard en binnen luttele seconden de meest euforische gevoelens door mijn ziel heen flitsten typte een verslag van school begon k te typen en dit kwam tevoorschijn op het samengeperste hoopje uitwerpselen wat ik beschouw als mijn laptop, want zoals velen het niet slecht zou doen als zij dit beseften is bezit enkel een illusie.
Conclusie & nawoord
Niet alleen symbolen hebben invloed op ons doen en denken, de manier waarop ieder mens zichzelf ziet en andere zegt meer over die persoon dan over anderen. Elk mens gaat zijn eigen weg, en het is jammer dat er uit commerciële geldzucht zoveel miscommunicatie ontstaat tussen mensen. Welk mens is beter, het mens dat genadeloos elke, in zijn ogen misdadiger, ritueel vermoord, of die mens die de opdracht geeft om onbewuste signalen stuurt via reclamespotjes en zo het materialisme hoger prijst dan het gevoel om bewust van jezelf en je daden te zijn? Draait het dan uiteindelijk allemaal om geld?
De een vermoord mensen die hun hele leven anderen pijn doen, en de ander roept het gevoel op dat er niets beter is dan nike schoenen in combinatie met een stoere jack met een bontkraag, dat gedoe met die bontkragen id volgens mijn theorie gebaseerd op het paringsgedrag van leeuwen, hoe groter en mooier de manen, des te meer aanzien ze hebben en kans op leiderschap en hoe meer kans ze hebben dat hun genen worden doorgegeven ;).
Door niet te realiseren waar je mee bezig bent, of niet wie, maar wát je eigenlijk bent, ontstaat er miscommunicatie en disharmonie in de maatschappij. Opgaan in de massa kan leiden tot afgunst en afkeer van het geloof in jezelf en in anderen.
En ik wens hierbij balkenende en zijn hele tweede kamer heel veel succes met het oplossen van de “problemen” hier in Nederland, want zo schieten we geen reet op.
Oja, en een gelukkig Nieuwjaar!
Zondag 7 januari 2007, Frank Hooijer"
(Frank Hooijer, 7 Januari 2007)
"Ik had het allemaal al wel eens meegemaakt en niets was mij te dol geweest: eonisme, vice anglais, flaggelatie, ja zelfs koprofagie. Ik was dan ook met graagte ingegaan op de omineus-priapische woorden en lubrieke blikken die "Ellen" tijdens ons gezamelijk consumeren eerder die avond op mij had gericht. Toen we, media nox, eenmaal in haar slaapkamer waren aangekomen, gaf zij steeds minder blijk van doorgaans aan haar toegeschreven mesquinerie. Integendeel,loodzwaar en onvermijdelijk hing het veile sneukelen in de lucht. Binnen no time was de vloer dan ook bezaaid met exuvieën en toonde zij mij haar zinnenprikkelende Junonische leest. Na intiem pidjetten en enige orogenitale schermutselingen (waarbij brod noch javelijn werd ontzien),sloegen wij serieus aan het procreëren. Cunnus en Curacaoënaar leken
welhaast voor elkaar geschapen. Hoewel haar defloratie al enige tijd terug had plaatsgevonden, pandoerden wij als nooit tevoren, daarmee verschillende tenesmen bewerkstelligend. Het is maar goed dat haar echtgenoot van deze sluikmin nooit wat heeft gemerkt..."
(TiTo, mei 2006)
"Schrijf eens over vrouwen en hun plek of plaats in de allesverterende zakenoorlogen.
Want als er stereotype mannen met diep verborgen schaamtegevoelens over hun potentie problemen en erectiestoornis (taboe naturlijk) dan is dat manifest in hun 'vlucht vooruit' in de freudiaanse wapencultuur. Elke geweerloop, elke zwaardere tank is een gestileerd erectiel apparaat vol dodelijke munitie opgepomnt met miljoenen kogels in een spurt naar het doel wat als lustsymboliek een 'lilith' in een duizelige extase zou moeten brengen want zo 'is de kracht van het leger'. Stoere mannen die eerst de vrouwen opgeilen, dan met hun duwtje in de rug erop los gaan om 'de vijand te onthoofden'. Ik als watje moet altijd vreselijk lachen om die serieuze gezichten die de mannen politici en militairen bij hun gepiep, gezeur en gezeik en hun broodnodige verklaringen trekken.
U, als warmbloedige heterovrouw zal zich wezenloos kunnen uitleven 'tussen de hitsige Jantjes'.
Ik stel voor dat u zich een voorstelling maakt over de gang van zaken in de nachten op zo'n nomadenkamp met satellietvererbindingen in de maanloze nachten van de nieuwe woestijnen die worden ontgonnen, namens u en mij, natuurlijk, vanzelf, juist, nee, uiteraard.
Het mag ook wel een andere uiterst vervelende erectiestoornis gaan, de ejaculatie praecox.
Dat gaat dan vast over de linkse oppositie, denk ik dan, kunt u het fijn neutraal houden.
U bent toch op alle kaasmarkten thuis, hard op weg om zich te bekwamen in een genre waar sex met hoofdletters geschreven moet worden. Vooral de sex benadrukken, Lilith. Veel gore geile, harde, wrede sexscenes, met blinddoeken, kidnap, politiehandboeien, touwen en katrollen, gedwongen masturbatie tussen mannen, tussen vrouwen, scarring en kaalscheren en tot huilens toe dat gepomp met dildo's en dat monotone gezoem van vibratoren sfeervol brengen. Vooral geluiden en kleuren beschrijven, daar ben ik gek op."
(Peter Novecento)
"Is er iemand in de zaal die nog wil doneren aan een zielige arme homosexueuele neger met een onbeschrijflijke ziekte zwaargelovig te dom om te leren of te schijten die bovendien een oog mist en denkt dat de duivel soep in een blik stopt want hoe komt het er anders in en tegelijkertijd vreselijk gebukt gaat onder de laatste Tsunami of de vrees daarvoor want zijn geitenoog gaf vanmorgen onheil aan? Of anderszins zijn hypocriete tot op het bot zwarte geweten schoon wil kopen voor een luchtig schijntje of nóg liever zichzelf onsterfelijk wil maken over het lijk van een ander? Nee? Eénmaal? Andermaal? OK, dan ben ik ook pleite en met Marnix mee naar dat gruwelijk dure restaurant. Bovendien is het al na zessen en sta ik in de baas z'n tijd de wereld te redden en zo heb de cao dat nooit bedoeld. Howdoe en de mazzel. "
(Hein Buffelruft, 28 dec 2005)
"De liefde is groots, ze breekt zonder haar gebit te gebruiken door elke granieten kop heen, verzwakt de wil en maakt elke stoere kerel tot een week omhulsel, een schaduw van zichzelf, een brabbelend luierkind, elke vent verandert van binnenuit en geweldloos door haar rijke zegeningen. Je krijgt een rijpe korstkaas als huid en een hart van vloeibaar goud. Verpletterend is ze en zij, de liefde, de warme zomerse, niet de winterharde en verbitterde tak dus, zit nog steeds vol met geheimen waar niemand de sleutel van kan vinden. Mysterieus is ze, als de ondergrondse geheimzinnige dictatuur van wereldwijde, alomvattende bekabeling waarlangs dagelijks kilometers gecodeerde data tussen de continenten flitsen. De liefde is een tectonishe plaat die schuurt en krast en gangen boort voor lavastromen van vleselijkheid en voedzame sappen die op geen enkele dieet mag ontbreken. Daarom is ze schaars.
Tot slot..we heben allemaal een gat van onderen, onthou dat. "
(Nove, relatietherapeut, 3 dec 2005)
"Thanks!
Voor de eerlijke en ijskoude bieren vooraf om de ergste dorst te lessen na een lange en vermoeiende reis. En de Champage daarna in gelukkig niet van die zuinige hoeveelheden maar gewoon ruim bemeten pullen.
Dank ook voor de wonderschone oester die in zijn natuurlijke habitat beschermd en koel lag te wezen toegedekt met een warme dekentje bosui-liefde en een tikje Tabasco-ondeugd onder die deken.
Dank voor de kleinste en schattigste St. Jacobsoesters die ik proefde in Balsamicostroop. Eerbied voor de kort aangebrade en met ontbijtkoek gestoofde kwartel. Ik proefde een tint Orange Marmalade hoewel je zei dat het er niet in zat. Ik hou het erop dat de chefkok zijn geheimen heeft en, hoe hooggeëerd zijn publiek ook mag zijn, ál zijn details zullen ze nooit te horen krijgen.
Met liefde deed ik mijn sommeliertaken en het ‘kut-sommelier’ omdat ik de glazen niet tot de nok vulde, neem ik op de koop toe.
Onder de indruk was ik van je tzatziki met shrimp en rode grapefruit. Zoet en zuur zoals Bitter & Sweet zoals het leven zelf zoals harmonie zo mooi kan zijn.
Ook onder de indruk was ik van je zeewolf met tomatenchutney. Een rode knipoog op een licht in de boter aangezet visje zoals de boter bij de vis behoort te zijn.
Je bewees jezelf door met het produkt mee te koken en de zeeduivel vochtig te houden en over te laten lopen in het bedje van zuurkool omrand door koele en volle crême fraiche en slechts gestopt door mosterd. Het zal mijn gebrek aan woordenschat zijn geweest deze poëtische beleving van samenstelling aan mijn disgenoot heer Visser uit te leggen, aan de wijn waarin het beestje zwom heeft het niet gelegen.
Emotioneel werd ik bij het aangezicht van mijn vrouw in jouw open keuken, verliefd op de chefkok die zijn konijntje aan de haak had geslagen. Uit het konijnengezin weggetrokken, de zuigelingen achtergelaten en deskundig ontdaan van fluffy flaporen en prachtig gevild en daarna één minuutje aangebraden in de volle boter. Ach, je zei het nog, ‘nog even in de oven en gekeken hoe lang’ in antwoord op de vraag hóe lang dan, zoals Sebastiaan Bach ook vindt dat de piano zichzelf speelt. U zij geprezen met bijzondere gaven, maar het zal mijn eenvoudige ziel zijn die het zo ziet.
De ingekookte fond een tikje gezoet nog niet eens meegerekend evenals de witte bonen-truffelpuree en rode kool met vijgen die in een restaurant van naam de kaart had kunnen aanvoeren.
Jammer dat je er niet bij was met de kaas. Het zal de tol van de roem zijn geweest of de spanning van het koken op zulk een hoog nivo. Het siert de man die ook gewoon maar een mens van Vleesch & Bloed is gebleven. Het was uit de kunst hoe wij genoten van een walnoot uit Frankrijk gekraakt op de wals van braakgeluiden die wij van boven hoorden komen. Waarschijnlijk was je druk doende in de homard-naire.
Het dessert ben ik kwijt evenals het betoog dat ik hield, maar dat was ik toen al kwijt. Het betoog hou je van mij tegoed. Ik zal het je vertellen als ik de liefde verklaar aan mijn vrouw zoals jij gisteren de keuken in het algemeen en ons in het bijzonder de liefde verklaarde. "
(Kiers de Maison, 27 november 2005)
"Ach, heer bicat, nu we het over eten en drinken hebben. Ik kan u te allen tijde aanraden, maar toch vooral in de herfst, van de ganzenlever te proeven. Zoekt u daarbij een zo eenvoudig mogelijk bewerkte ganzenlever, dus geen paté, niets met geconfijte uien of anderszins toevoegingen.
U wilt ganzenlever proeven die met de hand is schoongemaakt door een oud boerenvrouwtje die hooguit peper, zout en wat cognac toevoegde en daarna op 70 graden in de oven met de deur op een kier de lever zachtjes liet warm worden. Niet smelten, want dan scheidt het vet van de lever en bent u uw produkt kwijt. Nee, u wilt de lever verwarmen zodat lever, peprer, zout en cognac een geheel gaan vormen. Dat wat u wilt proeven is de waarheid en niets anders dan de waarheid.
Slaat u overigens wel in grote hoeveelheden in, niets zo erg als aan het einde te moeten constateren dat u nog wel wat had gelust. Nee, met veel dingen is het zo dat we nèt even meer moeten eten dan ons lief is. Nèt dat decadente punt van overdaad aantikken.
Schenkt u daarbij een Gewürztraminer en bij voorkeur hoe ouder hoe beter en liever nog een Grand Cru dan een gewone. Maar als u dan toch uit wilt pakken dan komt u niet heen om de Tokay Pinot Gris.
Daarbij geserveerd met warm en geroosterd brioche brood."
(Harrie Stamper, 23 oktober 2005)
"Of die klassieke Suske & Wiske (het was nummer 78 als ik het goed heb): De Kakkende Kakkerlakken, die aflevering waarin Tante Sidonia in haar keuken te maken heeft met een steeds groter wordende populatie kakkerlakken, die voortdurend alles onderschijten, niet in de laatste plaats de biefstuk met friet die Tante speciaal voor Lambik had gebakken, tot grote woede van onze favoriete zeshaarder, die gelijk een spuitbus pakt en erop los begint te spuiten, dit tot groot enthousiasme van zowel Suske als Wiske, die duchtig beginnen mee te spuiten (we hebben het hier duidelijk over de periode waarin Suske en Wiske nog net zo milieubewust waren als George W. Bush die zijn privejet vanuit Kyoto liet terugvliegen naar zijn range in Texas omdat ie z'n favoriete cowboy-hoed was vergeten), maar in de spuitbus van Lambik blijkt een goedje te zitten dat er voor zorgt dat de kakkerlakken de volgende dag het formaat van een jong paard hebben (professor Barabas had een lege spuitbus gebruikt om zijn nieuwe groei-middel te testen en vergeetachtig als hij was, had hij het bij Tanta Sidonia laten liggen, puur uit teleustelling, want ook na gebruik van het groeimiddel had Tante Sidonia de professor uitgelachen toen hij zijn broek naar beneden deed), afijn, nu de kakkerlakken gegroeid zijn, schijten ze nog harder met als gevolg dat tante Sidonia, Lambik, Suske en Wiske hun huis worden uitgescheten, waarna ze Jerommeke erbij halen, wiens enige bijdrage een ENORME scheet is, gelukkig komt professor Barabas eraan met een grote smile op z'n mombakkes en een nog grotere bobbel in de broek die, zo zal even later blijken, amper in staat is de steeds groter wordende penis van Barabas te verhullen met als gevolg dat Tante Sidonia, gek van geilheid, zich op professor Barabas stort die vrijwel onmiddellijk klaarkomt en bovenop een van de reuzekakkerlakken kwakt die dan weer vrijwel onmiddelijk in elkaar krimpt en in het niets oplost, waarna ook Lambik en Suske en Jerommeke hun apparaat bewerken met het groeimiddel, zodat ze de volgende dag, onder de stimulerende leiding van Tante Sidonia en Wiske, de kakkerlakken dood masturberen. Knipoog Wiske. Einde."
(Max J. Molovich, 23 Augustus 2005)
"De vergelijking ‘vleesetend’ en ‘vrouw’ is een natte wensdroom. Het is veelbetekende symboliek dat er aan vegetarische mutaties man/vrouw/ hermafrodiet wordt gewerkt door de wetenschappelijke elite. Weten zij soms meer? Staat ons Armageddon te wachten ? De finale segregratie, het schisma van de sexen en de ondergang van hun zondige sexueel verkeer als geheime wapen om de wereldbevolking eindelijk zonder oorlogen te kunnen reguleren ? Reincarneren in een plantaardig bestaan in een potje aarde van robotformaties die miljoenen grijze racks van vruchtdragende en geurige planten produceren onder uiterst secure en berekende condities , zonder vrij zon of maanlicht, zonder zicht of gehoor, zonder tastzin, zonder geluid van wind en zee."
(nove, 6 Juni 2005)
Zelfbeschouwing
"Een man van middelbare leeftijd, beet je te dik, beetje te morsig. Baardje of sik wellicht. En witte schilfertjes sieren zijn gelaat. Hij rookt en hij drinkt, maar in tegenstelling tot wat hij ons graag wil doen geloven, niet teveel. Hij is een ambtenaar, schaaltje 9. verder een liefhebbende vader die zijn frustratie over het uitblijvende en waarschijnlijk nooit meer komende grootse leven heeft verruild voor een soort van komisch cynisme. Hij neemt het niemand kwalijk behalve misschien soms zichzelf, maar dan alleen na een Westmalle Tripel te veel. Hartstochtelijk supporter van NAC of een andere club ten zuiden van de grote rivieren, want dat hij een Brabander is moet haast wel. Zo stel ik mij Kiers voor, maar wellicht is het wel gewoon die homofiele Indo die bij Serudang de lege borden ophaalt..who knows.."
(Andy Möller, Gelsenkirchen)
"Het is vast een meteroloog, een weermenneke met een gesmoorde sexualiteit, eentje met een enorm taboe. Een vrijgezelle biologieleraar met verlatingsangst kan ook. Zo'n eenzaam type die nog steeds bij zijn moeder woont en al jaren lesgeeft in het basisonderwijs. Zo'n anonieme 13 inhetdozijnman die spaarzaam leeft, de piepers schilt en de afwas doet, zo eentje die op de middagwandeling met het hondje van moeders vanachter de krant bij een speeltuin of in het park naar stoeiende of voetballende jochies kijkt en de pijn verzwijgt. Een masochist die het taboe koestert.
Zo'n kleffe smeerlap van een potentiele serieverkrachter met banden in een hechte kerkgemeenschap waarop moeders zo trots is omdat hij naast het lesgeven ook nog als hobby het locale knapenkoor dirigeert. Zo eentje die maar beter melancholieke verhaaltjes moet blijven schrijven.
"
(Nove, 22/11/2005)
"Ach ja, leuk, schrijvers.
Beetje zo in je donkere hol aan de wereld knagen. Puur verongelijkt verdedigen van een door mede niet-aanwezigen geschapen superieure schertswereld. Lurken aan je pijp. Pijpen aan je lurk. Woorden in langgerekte nadenkzinnen omzetten. Protserige taalvlekjes. Huilerige holheden. Fletse vondsten. Massieve monomane monsters. Een zielige berg toevoegingen aan de duistere put die al veel te lang overstroomt door de gemankeerde bijdragen van nerveus krabbelende geesten met een ongepast gevoel van eeuwigheid.
Die sfeer.
Geef mij maar parkeerwachten.
"
(Marnix, 21/11/2005)
