Navigatie
de voorplecht
louter proza
louter poëzie
liaisons
nostalgie
Dankbaar
Uitgelogd
Huishoudelijk
5 oktober 2005
Advertentieboer webstats4u, voorheen nedstat, kan de vinketering krijgen. Vanaf vandaag verdwijnt deze teller, de bezoekcijfers zijn bewaard voor het nageslacht en voortaan tellen we verder met Awstats. Koffiebonnen kunt u ophalen bij Tante Miep.
Maandag, 13 April 2009
Lepeltje lepeltje in het Lepelenburgpark
Vanaf de weg ziet het parkje eruit als een festivalterrein. Groepjes
mooie, jonge mensen hangen ontspannen op dekentjes in het gratis gras:
of je nu met een fles rosé met je vrienden zit te kletsen, op je buik
bruin ligt te worden, al dan niet met losgemaakte bikinibandjes, of
zoenend half over elkaar heen hangt, iedereen is in vakantiestemming.
door Grrrits Een sfeervolle impressie. Onlangs zag ik 2 kleine schaapjes [schapettes] in een weiland, echt nog maar heel klein. En toen deed er 1 z’n kopje een beetje scheef en.. ach.. aaaahh.. Zeg maar.
Schapen eten hun eigen vloerbedekking op. Dat is best wel praktisch als je er even bij stil staat.
He Grrrittssss, wat gezellig man. Even dacht ik: die Marokkanen gaan de boel verzieken, maar niets van. En toen tegen het einde, toen er bijna niets meer mis kon gaan, toen dacht ik: die oude man in rolstoel heeft vast een automatisch pistool bij waarmee hij zo meteen eens duchtig in het rond gaat schieten. Niets van dat. Het is lente!
Het park is een metafoor voor het vrouwelijke geslachtsdeel, dat weet iedereen. De legioenen bezoekers die over de maagdelijke grasmat “heen gaan” stellen de verschillende penetraties, die een vrouw zo in de loop van haar leven te verduren krijgt, voor. Het lijkt me duidelijk dat dit park een behoorlijke slet is.
Is niet elke vrouw een behoorlijke slet, al dan niet latent?
Jong schaap heet lam… met knoflook gemarineerd en dan heel kort op kooltjes geroosterd, daarbij een volle rode wijn die zwarte bessen in zich heeft en alweer aan de herfst doet denken.
Als u mijn scheefkijkende schapette ook maar met één vinger durft aan te raken zult u iets beleven!
het verschil tussen geluk en noodlot is dat noodlot je sterker maakt
Het is eigenlijk een soort sportschool?
Ik ben vaak langs dat park gelopen met lief. Meestal met stralend weer. Het nodigde inderdaad uit om lepeltje lepeltje te gaan liggen. Geen idee waarom we dat nooit deden.
Reuma?
Misschien bent u meer het mesje-type.
Of het vorkje-type.
Of het pollepel-type
Of het schuimspaan-type.
Of het knoflookpers-type.
Of het kaasschaaf-type.
De mannelijke vitaliteit wordt niet alleen gekenmerkt door de sterkte en duur van de erectie, maar ook door de toestand van de balzakken. Als de huid van de balzakken glad en slap is en de ballen in de slappe zakken bungelen, dan is dat een teken van geringe vitaliteit. Gerimpelde, oneffen balzakken daarentegen, waarbij de ballen opgetild zijn tegen de basis van de penis, zeggen dat de persoon krachtig en viriel is.
Ooit wandelde ik ook daar met mijn grote liefde en mijn eerste draagbare radio. Een Telefunken met UKW niet FM. Prachtig lenteweer en ontluikende liefde. Hand in hand, met de muziek van de Mama’s and the Papa’s “with a clock that always said twelve thirty”. Mijn geluk kon niet op. Van lepeltje lepeltje met haar droomde je alleen maar. Totdat ze bij me kwam logeren. Haar ouders waren een week-end weg. Er leeft nog één mama, de rest is dood. De papa’s ook. Waar blijft de tijd?
“En het noodlot sloeg toe, hard en onverbiddelijk. Of ik er sterker door ben geworden? Wie zal het weten. Ik ben wel veel en regelmatig gaan drinken daarna” Arnaud had gewoon last van een tijdelijk falende penis. Het kan de beste overkomen. Verstand op nul en je een poosje laten pijpen, dan komt het vanzelf wel weer goed.
Ik ben ook wel nieuwgierig naar de aard van dat noodlot dat toesloeg.. Vertel eens.
Wel, ik kan je vertellen dat het niet het noodlot was dat hard en onverbiddelijk toesloeg, maar wel de gigantische negerlul van Arnaud die hard en onverbiddelijk door mijn maagdenvlies en ingewanden scheurde. Het bloed spatte in het rond, en toverde mijn meisjeskamer om in een slachthuis. Sindsdien ben ik bedlegerig en word ik door machines in leven gehouden.
Okee, maar wat ik wil weten is wat dat voor Arnaud betekende. ...
Hahaha! Maar de eerste twee plaatjes waren voldoende geweest. De derde is overbodig.
Ach, geef toe, u hebt altijd al een smurfenlulletje willen zien.
Nou, vooruit dan…
Alles was vol hoop, vol verwondering en het leven was waard geleefd te worden. Ik droomde dat liefde eeuwig was en God vergevingsgezind. Doe mij er ook maar eentje.
Jezus…wat hard.. Ja, zo voelde ik me ook toen ik op 18 mijn knuffelbeertjes voor goed in de kast opborg.
Mijn ex-liefje, Stoefer.
Kan kloppen waarde Kapitein, kan kloppen. Helaas weet ik niet precies wat een ‘stoefer’ is. Ik kom uit het uiterste zuiden. Daar kennen we dat woord niet. Net zoals veel andere woorden die men in het noorden / westen / oosten gebruikt. Is het misschien zoiets als opschepper? Dan klopt het perfect. Als ik me niet vergis komt u uit het noorden. Alleszins ten opzichte van mij. Maar een mens kan het al eens verliezen, niet waar. Ieder Noorden heb z’n Zuiden. Het is – wederom – relatief. Ik heb net een ronde stok gekocht met een doorsnede van ongeveer anderhalve centimeter en een lengte van 2 meter. Geen idee wat ik er mee moet aanvangen, maar het ding ziet er veelbelovend uit.
Tralala…
Toedeliedoedoe.. Ik alleszins niets dat de moeite van het vertellen waard is.
Ik heb eveneens niets meegemaakt. Ik weet niet hoe mensen dat doen, iets meemaken.
Ik denk dat het hier weer vooral een kwestie van perceptie is. De één zijn niets, is de ander zijn iets.
Inderdaad, O Grote Belgische Denker.
Denkt u, om onbedoelde lacheffecten te voorkomen, wel aan uw spelling? Even twee willekeurige voorbeelden. Dat noemen ze speling.
Maar was het bedoeld? Ik voel me vandaag erg, erg moe…
Ik voel vandaag
het slijk der aarde
Het
Utrechtse Lepelenburgpark is een geliefde hangplek voor studenten die
geen tuintje of balkonnetje hebben. Het parkje, net buiten de
binnenstad, wordt aan één zijde omarmd door het kalm stromende water
van de Utrechtse singel. Aan de andere kant loopt een klinkerweg met
aan de overkant statige platanen en grote, vrijstaande herenhuizen.
De
frisgroene grasmat is afgelopen herfst vers ingezaaid. De gemeente
zorgt goed voor haar ‘golden boys and girls’. De studenten zijn
aperelaxed, en dat moet ook wel, als je met zijn 200’en op een veldje
zit dat zo klein is, dat je er met een goed gericht schot een voetbal
overheen kunt schoppen. De voetballende Marokkaanse jongetjes, in hun
hoekje tussen de bomen, beseffen dat. Ze doen in ieder geval hard hun
best om hun hol klinkende plastic bal bal niet in een hartige taart van
een jaarclubmeisje te laten landen.
Rond de vuilnisbakken,
vierkante roestvrijstalen kolossen die de zon weerkaatsen, wordt druk
heen en weer gelopen door kauwtjes en duiven. De opvallende containers
lijken te schreeuwen: ‘Gooi je lege verpakkingen en flessen in mij,
laat ze niet in het gras liggen!’ De nieuwe vuilbakken zijn van de
winter op strategische punten rond het grasveld neergeplant. Vooralsnog
lijkt het te werken. Het anders zo rommelige gras is zwerfvuilvrij.
Maar misschien komt dat gewoon doordat dit de eerste echt warme dag van
het jaar is.
Een clubje jongens in de typische rugbyshirts van
het studentencorps is al van ver hoorbaar. Ze strijken luidruchtig neer
in het gras met een krat bier en trekken vrijwel meteen hun shirtjes
uit. Melkwitte bierbuiken worden schaamteloos tentoongesteld, de GSM’s
worden getrokken en er wordt luidruchtig gebeld: of er stamgenoten
bijkomen. Twee knappe blondines, waar de jongens niet geheel toevallig
vlak naast zijn gaan zitten, kijken de herrie even aan, maar staan al
snel op om met hun dekentje, hun hapjes en hun roséfles een stukje
verderop te gaan zitten. De bravoure van de jongens zakt daarna
merkbaar in. Ze gaan zachter praten en ontdekken de slaapopwekkende
effecten van bier en zon.
Aan de noordkant van het parkje,
tegenover het muziekkapelletje dat zijn gemeentelijke dak van
canvaszeildoek nog even moet missen, staan negen metalen ligstoelen. De
witgeverfde luxestoelen zijn vastgeklonken aan een betonnen voet en
beginnen een beetje te roesten. Eromheen is het gras kaal. ‘s Winters
zien ze er treurig en weinig uitnodigend uit, en op deze eerste warme
dag is het al niet veel beter. De studenten mijden de stoelen. Er hangt
een groep jongens met petjes, gouden kettingen en schreeuwerige
trainingspakken omheen. Hun opgevoerde scooters en fietsen staan er
slordig bij. De jongens roken wiet, geven flessen drank door en boeren.
Ze zeggen weinig, en als ze iets zeggen, is het net iets te hard. Met
ogen die smeulen van begeerte loeren ze naar al het kwaliteitsvlees dat
in het gras ligt uitgestald. Voorgoed buiten hun bereik, maar gelukkig
zijn ze nog te jong om dat door te hebben. Zie ze wijzen met hun kin,
grinnikend en fantaserend. Hun vriendinnetjes zitten intussen vast
thuis op de stoep in het zonnetje, te beppen met hun moeders en tantes,
onder de rook van een industrieterrein.
Vanuit de singel
klinkt gegil en gespetter. Twee bakvissen draaien stuurloos rond in een
gehuurde kano. Ze slaan hun paddels driftig in het water. De kano trekt
zich weinig van hun inspanningen aan, hij drijft onherroepelijk naar de
kant en boort zich tussen de houten paaltjes van de oeverbeschoeiiing.
Een oudere heer en dame die langsvaren in een motorbootje schieten de
meisjes te hulp. De oude dame gooi een meertouw. Het duurt een paar
keer voor de meisjes het hebben gevangen, maar dan gaat het snel. De
man trekt kalm op en de meisjes zijn in no time weg van de kant. De
dametjes laten zich even meevoeren, maar gooien dan los en ploeteren
vrolijk gillend voort, op weg naar een volgende aanvaring.
Een
kleutermeisje met vuurrode staartjes en sproetjes rijdt, voorover
gebogen over haar stuurje, op een roze fietsje met zijwieltjes voorbij.
De wieltjes knerpen in het zand van het wandelpad, dat als een soort
circuit rondom het park loopt. Een feit waar ook joggers graag gebruik
van maken. Sommigen jogfanaten zie je wel zes keer voorbij rennen, de
hoofden rood, de billen nog even dik als twintig minuten geleden. En
hé, daar heb je die roodharige kleine meid ook weer, die fietst flink
door zeg. Verderop in het gras zit haar moeder, ook al zo’n vuurtoren,
nauwlettend in de gaten te houden waar haar kroost op het fietsje heen
kachelt.
Twee alternatieve jongens, met dreadlocks, piercings
en gitaarhoezen vol met stickers komen aangelopen. Ze gaan een beetje
afgezonderd zitten en pakken hun instrumenten uit. Al gauw waaien er
flarden gitaarmuziek over het gras. De jongens spelen best goed.
En
zo wordt er wordt gekletst, gezoend en gespeeld, zoals er overal ter
wereld gekletst en gezoend en gespeeld wordt, misschien al wel een
miljoen jaar lang. De vriendelijke lentezon klimt rustig door de
wolkenloze blauwe lucht naar beneden. De meeste parkgangers liggen
intussen uitgestrekt op hun rug, stelletjes liggen lepeltje lepeltje op
hun kleedje te genieten.
Tegen een uurtje of vijf gaat een
brede, donkergroen geverfde deur in één van de herenhuizen open. Een
gedistingeerde meneer, in blazer met glimmende knopen en een chokertje,
het grijze haar romeins gekapt, rijdt naar buiten in een rolsstoel. De
man duwt zichzelf kordaat de klinkerweg over, naar het wandelpad langs
het drukbezette parkje. Als hij langsrijdt zie je de hagelnieuwe zolen
van zijn dure, glimmende schoenen: nooit gebruikt. De man rijdt
glimlachend langs de exuberante vertoning van talent, jeugd en
gezondheid. Zijn gezicht naar de zon gekeerd, de ogen tot spleetjes
geknepen. Hij heeft zijn waardigheid, zij hebben het gras en de
toekomst.
Schaap
Werk werk werk [3]
bromde Spencer Brandsen () om 20:15 (op Maandag, 13 April 2009)
bromde Enz om 22:32 (op Maandag, 13 April 2009)
bromde Kapitein Nemo om 09:46 (op Dinsdag, 14 April 2009)
bromde L* (URL) om 11:19 (op Dinsdag, 14 April 2009)
bromde Kapitein Nemo om 11:33 (op Dinsdag, 14 April 2009)
bromde Aarsema om 11:56 (op Dinsdag, 14 April 2009)
bromde Enz om 12:14 (op Dinsdag, 14 April 2009)
bromde Elive om 16:03 (op Dinsdag, 14 April 2009)
bromde Enz om 16:50 (op Dinsdag, 14 April 2009)
bromde Richard om 18:02 (op Dinsdag, 14 April 2009)
bromde Enz om 18:36 (op Dinsdag, 14 April 2009)
bromde Kapitein Nemo om 19:01 (op Dinsdag, 14 April 2009)
bromde Enz om 19:27 (op Dinsdag, 14 April 2009)
bromde Kapitein Nemo om 11:52 (op Woensdag, 15 April 2009)
bromde Enz om 15:09 (op Woensdag, 15 April 2009)
bromde Kapitein Nemo om 17:49 (op Woensdag, 15 April 2009)
bromde Enz om 18:31 (op Woensdag, 15 April 2009)
bromde Iemand anders om 19:00 (op Woensdag, 15 April 2009)
En het noodlot sloeg toe, hard en onverbiddelijk. Of ik er sterker door ben geworden? Wie zal het weten. Ik ben wel veel en regelmatig gaan drinken daarna.
bromde Arnaud om 19:16 (op Woensdag, 15 April 2009)
bromde Enz om 21:24 (op Woensdag, 15 April 2009)
Vertel eens Arnaud? Ik ben altijd zeer geinteresseerd in tragische liefdes. Waarschijnlijk omdat al mijn eigen liefdes tragisch zijn…of nog beter…onbereikbaar en onbeantwoord…
bromde L* (URL) om 08:50 (op Donderdag, 16 April 2009)
bromde Kapitein Nemo om 11:50 (op Donderdag, 16 April 2009)
bromde Enz om 12:29 (op Donderdag, 16 April 2009)
bromde Het ex-liefje van Arnaud om 13:01 (op Donderdag, 16 April 2009)
Waarom het hem aan de drank bracht. Zeg maar.
bromde Enz om 13:31 (op Donderdag, 16 April 2009)
bromde Kapitein Nemosmurf om 15:31 (op Donderdag, 16 April 2009)
bromde Enz om 18:29 (op Donderdag, 16 April 2009)
bromde Kapitein Nemo om 21:49 (op Donderdag, 16 April 2009)
bromde Enz om 22:31 (op Donderdag, 16 April 2009)
Ik was jong en durfde mijn dromen te leven, ook al was dat vaak pure verspilling. Er werd geen wissel getrokken op mijn jeugdige existentie. Je kon elk lied meezingen en alle beschikbare wijn werd geproefd. Maar de nachtmerries komen ‘s-nachts met hun stemmen zacht als donder en ze scheuren je dromen uit elkaar zodat je je er uiteindelijk voor schaamt.
Ze sliep een lange, warme zomer naast mij, vulde mijn dagen en nachten als een nimmer eindigend wonder. Ze stal mij mijn jeugdige lichtzinnigheid bij elke stap die ze maakte zonder mij. Helaas toen de herfstwind kwam verdween ze op de zelfde manier zoals ze gekomen was, mij achterlatend in wanhoop en pijn. Steeds maar hopend dat ze op een dag weer voor mijn deur zou staan. Maar er zijn nu eenmaal dromen die niet uitkomen, net zoals er stormen zijn waarvoor geen beschutting is. Ik droomde dat mijn leven verschilde van de hel waar ik in terecht was gekomen. Zo verschillend van waar het nu op leek. Ervaringen vermoorden dromen.
Ober, breng ons iets te drinken en doet u mij maar een dubbele rum.
bromde Arnaud om 22:44 (op Donderdag, 16 April 2009)
bromde Enz om 23:05 (op Donderdag, 16 April 2009)
Doe mij ook maar zoiets..
bromde L* om 07:28 (op Vrijdag, 17 April 2009)
bromde Kapitein Nemo om 12:01 (op Vrijdag, 17 April 2009)
wij zijn toen inderdaad iets te wellustig met elkaar bezig geweest. Vaak streel ik met een onverholen wellust het lidteken, dat jouw tanden achterlieten hoog boven op mijn dijbeen. Het is als een trouwbelofte die je in een boomschors kerft na een nachtelijk samenzijn met jou. Ik herinner mij die nacht als gisteren. Jouw ranke, maagdelijke lichaam, je ontluikende borsten, je uitdagende lippen en je grote reebruine ogen. Weet je nog dat ik tegen je zei dat de ogen van een vrouw moesten zijn als de voeten van een man? Groot, zwart en adembenemend.
Maar jij pikte me op in die kroeg, met die hese stem van je, die me vroeg of we bij mij of bij jou nog een afzakkertje zouden nemen. Jij wilde toch zo graag snoeihard genomen worden. Het was jij toch, die er op stond dat ik je lichaam naar believen kon gebruiken om mijn lusten bot te vieren. Misschien ging ik iets te ver, wilde ik grenzen opzoeken.
Toen ik ‘s-morgens naar buiten sloop lag je nog zeer vredig te slapen in de chaos die we gemaakt hadden. Pas toen je vader belde begreep ik dat een en ander wat uit de klauwen gelopen was. Dat je op de I.C. lag en er voor je leven gevreesd werd. Logisch dat ik na zo’n melding onmiddellijk met de noorderzon verdween. Dat doet toch ieder weldenkende man.
Via via kwam ik te weet dat je vader de, jouw leven rekkende stekker, eruit zou trekken. Hij kon en wilde jouw lijden niet meer aanzien. Hij heeft het dus niet over zijn hart gekregen. Wat een mietje.
Ik durf niet te hopen dat je me kunt vergeven.
bromde Arnaud om 12:27 (op Vrijdag, 17 April 2009)
bromde Kapitein Nemo om 13:05 (op Vrijdag, 17 April 2009)
Mag ik U nog een drankje aanbieden? Wat misschien wel waard is te weten: Wij spreken hier weliswaar met een zachte ‘G’, maar we neuken wel met een harde ‘L’.
En daar zijn we dan ook trots op.
bromde Arnaud om 13:15 (op Vrijdag, 17 April 2009)
Stoefer = opschepper, inderdaad.
Ik neuk meestal ook met harde L. ‘k Heb het ook eens met slappe L geprobeerd, maar dat schoot niet zo op.
Tegen een drankje zeg ik geen nee. Wel geen Hollands bier aub. Doet u me maar een glaasje rum. Santé! Dat betekent schol.
bromde Kapitein Nemo om 13:46 (op Vrijdag, 17 April 2009)
bromde Enz om 14:56 (op Vrijdag, 17 April 2009)
bromde Enz om 17:44 (op Zaterdag, 18 April 2009)
Iemand nog wat meegemaakt?
bromde Kapitein Nemo om 22:20 (op Zaterdag, 18 April 2009)
bromde Kapitein Nemo om 10:04 (op Zondag, 19 April 2009)
bromde Enz om 12:48 (op Zondag, 19 April 2009)
bromde Kapitein Nemo om 15:29 (op Zondag, 19 April 2009)
bromde Enz om 17:43 (op Zondag, 19 April 2009)
mijn knuffelbeertjes voor goed in de kast opborg.
onverholen wellust het lidteken, dat jouw tanden
bromde De Hondsbossche () om 20:22 (op Zondag, 19 April 2009)
bromde Kapitein Nemo om 21:03 (op Zondag, 19 April 2009)
bromde Enz om 21:50 (op Zondag, 19 April 2009)
Wat ik gisteren dacht
bromde Eliv om 22:06 (op Zondag, 19 April 2009)
Holle retoriek
"Aarsema, dan komen de tachtigerjaren puberale streeptinten van de
eerste kabeltv binnen op mijn kolkende oogbollen als de tube mayonaise
leeggeknepen in in een onderzoekende puberkringspier . Vage opgedroogde
veegklodderstrepen op de dikke zware afstandsbediening die het allang
niet meer doet. Bolle schermen versterken de aplastische rondingen.
Antennes nog met coax en zaad in een sok, geurend naar kamille gemengd
met nat speculaas.
Jong zijn is zo mooi…"
"Zit je achter het meest nieuwe en hipste technologische apparaat van deze eeuw, kom je op een stukje internet over columns schrijven. En dat is nu exact wat ik zocht! Soms zoek je iets, en kan je het niet vinden. Maar nu wel! Ik zoek iets om mijn Nederlandse woordenschat in te verwerken. En dan zoek je, en zoek je, en dan VIND je!
Soms zoek je iets anders. En dan vind je het niet. Mannen, of vrouwen, pennen, papier, boeken, bekers of boodschappen, je vind het soms niet.
Maar nu heb ik het gevonden!
Groetjes Lieke"
(Lieke, Zelf een column schrijven)
"Daarom is bicat een lichtje, een vuurtoren voor de verloren lopende dolenden.
Want dat er velen op de dool. Een gevolg van zich onbestemd, zonder nuttig doel, afgevlakt en weinig bijzonder voelen maar misschien nog meer eengevolg van het vluchten voor deze zelfrealisatie, deze pijn van een ziel zonder importantie niet te hoeven voelen. En daar compensatie middelen voor zoeken en aangboden krijgen. Drugs, sex met dieren, sex met kinderen die geen leeftijd meer nodig schijnen te hebben, autorijden, schoeisel, weblogs, gangbangs, sport, wat al niet. Als het maar lijkt dat je vooral bezig bent. Al is het nietszeggend en immoreel, al is het bellenblazen met je mond dicht of een kraak zetten en minister zijn.
En dan is er bicat..aus blaue hinein zu uns gezogen, zonder eigenaren of aandeelhouders die stakingen uitlokken, zonder stompzinnig geleuter, nee, de magie van de fantasie, de fictie en de nederlandse taal aan de macht.
Een baken van troost, een zwoele geur vlak voor het slapen gaan, een enorme uitzinnige stapel draadjesvlees met dampende jus, een romance achter het frietkot, scooters en mobieltjes, vogels die hun eigen lied zingen, de eigen partituur kennen en geen regisseur of dirigent nodig hebben, de horror en thrill. Dat wat onbewust en ondergronds en ook van het leven zelf is. En niet wordt voorgeschreven door de krant, de tv, radio, politiek, banken en verzekeraars, speculanten die denken met 'de echte waarheid' om te gaan. Nee, ik ben geen echt schrijver maar wel groot fan van het schaarse bicat talent."
(Peter Novecento, Haagsche Post)
"Schuimbekkend van woede las ik de met een danige onverschilligheid
geschreven colums betreffend de holocaust en Auschwitz. De flarden teksten
vol schrijffouten en loze beweringen, getuigen van weinig historisch besef
maar vooral een respectloze attitude jegens miljoenen slachtoffers. Vandaar
mijn bijdrage met het verzoek de richtlijnen als opgesteld in de bijlage te
respecteren en in acht te nemen.
vr groet
dhr. Papen"
(Daniël Papen, via email)
"Diep geroerd, met geknepen stembanden, omvloerste oogleden, brandend maagzuur en kloppende roede (het is tenslotte 5
december) mocht ik uw fraaie stuk proza over mijn getroebleerde netvlies laten glijden...
De woorden vertalen zich moeiteloos in zielsetsende beelden.
Dank!"
(bromde Zielknijper, 5 december 2005)
"Geachte heer,
Mag ik u verzoeken het plaatje van de te jonge dame van uw site te verwijderen. Er zijn namelijk nog al wat mensen die dit niet lollig vinden. Diverse klaag e-mails over gehad. Mag ik u er op attenderen dat het hier om Kinderporno gaat en de wetgever daar meer dan 4 jaar gevangenisstraf op heeft gezet. Ik ga ervan uit dat het om een misvertstand gaat, als moderator.
Met vriendelijke groet.
Sociale Jeugd- en Zedenpolitie te Amsterdam
Commerciele zaken
020-5592585"
(i030142@planet.nl, 14 december 2004)
"Schitterend verwoord dat artikel over Clarence. Liep jaren met een missie, aan de voetballiefhebbers (niet de kenners) proberen uit te leggen dat Abe en Piet beter zijn dan het orakel uit betondorp. Was onbegonnen werk. Het klootjesvolk adoreert Ellen van Langen, Geesink en Rieu, en vinden mevrouw Blankers, Ruska en Roby lakatos maar niks, ze weten waarschijnlijk niet eens wie het zijn. Toen Keizer stopte heb ik jaren niet meer gekeken. Toen zag ik die Fin en een paar jaren later een Surinamer met een Nederlands paspoort (Had die Fin er ook maar een gehad). Ja en dan begint het heilige vuur weer te branden. Deze twee zijn tactisch en technisch het beste wat er op Nederlandse velden heeft rondgelopen (wat ik in mijn leven heb gezien). Keizer had niks met voetbal te maken, dat was ballet,kunst, en soms als het niet belangrijk was helemaal niks .En Abe ken ik van wat beelden, maar als je naar de verhalen over hem luistert hoef je de verteller maar in de ogen te kijken en herken je meteen de kenners uit die tijd."
(via mail, 23 oktober 2005)
"pedante snikkels, komen kut te kort. Webloggen is niet voor mietjes maar ook niet voor stoere geile binken, webloggen is namelijk een fenomeen, een spookbeeld voor blinden die zich vergapen aan de wijde wereld van het internet om zichzelf te ontmoeten, een monologue interieur te voeren en dan de echo terughoren, het internet dat een wonder is wat een dom irrationeel fenomeen is. Echt iets voor pedante snikkels en kale kutten die niet neuken maar wel in elkaars nek willen hijgen en tijd teveel hebben. Ik zou er helemaal niet aan beginnen en beroemd en rijk ben ik al, zegt het liefje. Ik heb de grootste en zij heeft de lekkerste en we verdoen de tijd liever in elkaar verstrengeld dan te vergooien op zo’n vervuilde weblogmarkt. Mot je alweer email beantwoorden enzo, in je vrije tijd, be je gek. Opzoute, stik dur maar in, Goossens, kijk maar uit dat ze niet vreemdgaan terwijl jij al die poen verdient, sneue wolf, ouwe rukker, voordat je het in de gaten hebt sta je een verschrikkelijk stinkend goedje op je scrotum te smeren terwijl je staat te huilen omdat je zo belazerd bent terwijl je het alleen maar goed bedoeld, voor ons allebei schatje, weetje, heerlijk met vakantie strax, saampjes, maar vanavond moet ik werken snappie, centjes verdienen mot pappie, kijk niet zo beteuterd, je wilt helemal niet naar de Lidl, je wilt daar nooit gezien worden zei je, nou dan. Nou tot strax dan, he ?"
(nove, 12 oktober 2005)
"Bicat.net, dat is toch die achterlijke webstek voor rukkende, boerende en altijd bezopen kerels? Dat zielige pathetische zooitje ongeregeldheden dat uitgebraakte hersenkwak probeert te verkopen als prozadrek? Natte winden, dikke drollen, kleverige onduidelijkheden? Slurptrekkende draaigorgels, voorhuidjogging avant la lettre en berensgrote buikglijers?" (Jeremias Schubbenrug, in Nova, 4 oktober 2005)
Reageerziekte
"Op een vrolijke dag toen ik aan mijn, voor al 11 jaar, allerbeste vriendin de liefde heb verklaard en binnen luttele seconden de meest euforische gevoelens door mijn ziel heen flitsten typte een verslag van school begon k te typen en dit kwam tevoorschijn op het samengeperste hoopje uitwerpselen wat ik beschouw als mijn laptop, want zoals velen het niet slecht zou doen als zij dit beseften is bezit enkel een illusie.
Conclusie & nawoord
Niet alleen symbolen hebben invloed op ons doen en denken, de manier waarop ieder mens zichzelf ziet en andere zegt meer over die persoon dan over anderen. Elk mens gaat zijn eigen weg, en het is jammer dat er uit commerciële geldzucht zoveel miscommunicatie ontstaat tussen mensen. Welk mens is beter, het mens dat genadeloos elke, in zijn ogen misdadiger, ritueel vermoord, of die mens die de opdracht geeft om onbewuste signalen stuurt via reclamespotjes en zo het materialisme hoger prijst dan het gevoel om bewust van jezelf en je daden te zijn? Draait het dan uiteindelijk allemaal om geld?
De een vermoord mensen die hun hele leven anderen pijn doen, en de ander roept het gevoel op dat er niets beter is dan nike schoenen in combinatie met een stoere jack met een bontkraag, dat gedoe met die bontkragen id volgens mijn theorie gebaseerd op het paringsgedrag van leeuwen, hoe groter en mooier de manen, des te meer aanzien ze hebben en kans op leiderschap en hoe meer kans ze hebben dat hun genen worden doorgegeven ;).
Door niet te realiseren waar je mee bezig bent, of niet wie, maar wát je eigenlijk bent, ontstaat er miscommunicatie en disharmonie in de maatschappij. Opgaan in de massa kan leiden tot afgunst en afkeer van het geloof in jezelf en in anderen.
En ik wens hierbij balkenende en zijn hele tweede kamer heel veel succes met het oplossen van de “problemen” hier in Nederland, want zo schieten we geen reet op.
Oja, en een gelukkig Nieuwjaar!
Zondag 7 januari 2007, Frank Hooijer"
(Frank Hooijer, 7 Januari 2007)
"Ik had het allemaal al wel eens meegemaakt en niets was mij te dol geweest: eonisme, vice anglais, flaggelatie, ja zelfs koprofagie. Ik was dan ook met graagte ingegaan op de omineus-priapische woorden en lubrieke blikken die "Ellen" tijdens ons gezamelijk consumeren eerder die avond op mij had gericht. Toen we, media nox, eenmaal in haar slaapkamer waren aangekomen, gaf zij steeds minder blijk van doorgaans aan haar toegeschreven mesquinerie. Integendeel,loodzwaar en onvermijdelijk hing het veile sneukelen in de lucht. Binnen no time was de vloer dan ook bezaaid met exuvieën en toonde zij mij haar zinnenprikkelende Junonische leest. Na intiem pidjetten en enige orogenitale schermutselingen (waarbij brod noch javelijn werd ontzien),sloegen wij serieus aan het procreëren. Cunnus en Curacaoënaar leken
welhaast voor elkaar geschapen. Hoewel haar defloratie al enige tijd terug had plaatsgevonden, pandoerden wij als nooit tevoren, daarmee verschillende tenesmen bewerkstelligend. Het is maar goed dat haar echtgenoot van deze sluikmin nooit wat heeft gemerkt..."
(TiTo, mei 2006)
"Schrijf eens over vrouwen en hun plek of plaats in de allesverterende zakenoorlogen.
Want als er stereotype mannen met diep verborgen schaamtegevoelens over hun potentie problemen en erectiestoornis (taboe naturlijk) dan is dat manifest in hun 'vlucht vooruit' in de freudiaanse wapencultuur. Elke geweerloop, elke zwaardere tank is een gestileerd erectiel apparaat vol dodelijke munitie opgepomnt met miljoenen kogels in een spurt naar het doel wat als lustsymboliek een 'lilith' in een duizelige extase zou moeten brengen want zo 'is de kracht van het leger'. Stoere mannen die eerst de vrouwen opgeilen, dan met hun duwtje in de rug erop los gaan om 'de vijand te onthoofden'. Ik als watje moet altijd vreselijk lachen om die serieuze gezichten die de mannen politici en militairen bij hun gepiep, gezeur en gezeik en hun broodnodige verklaringen trekken.
U, als warmbloedige heterovrouw zal zich wezenloos kunnen uitleven 'tussen de hitsige Jantjes'.
Ik stel voor dat u zich een voorstelling maakt over de gang van zaken in de nachten op zo'n nomadenkamp met satellietvererbindingen in de maanloze nachten van de nieuwe woestijnen die worden ontgonnen, namens u en mij, natuurlijk, vanzelf, juist, nee, uiteraard.
Het mag ook wel een andere uiterst vervelende erectiestoornis gaan, de ejaculatie praecox.
Dat gaat dan vast over de linkse oppositie, denk ik dan, kunt u het fijn neutraal houden.
U bent toch op alle kaasmarkten thuis, hard op weg om zich te bekwamen in een genre waar sex met hoofdletters geschreven moet worden. Vooral de sex benadrukken, Lilith. Veel gore geile, harde, wrede sexscenes, met blinddoeken, kidnap, politiehandboeien, touwen en katrollen, gedwongen masturbatie tussen mannen, tussen vrouwen, scarring en kaalscheren en tot huilens toe dat gepomp met dildo's en dat monotone gezoem van vibratoren sfeervol brengen. Vooral geluiden en kleuren beschrijven, daar ben ik gek op."
(Peter Novecento)
"Is er iemand in de zaal die nog wil doneren aan een zielige arme homosexueuele neger met een onbeschrijflijke ziekte zwaargelovig te dom om te leren of te schijten die bovendien een oog mist en denkt dat de duivel soep in een blik stopt want hoe komt het er anders in en tegelijkertijd vreselijk gebukt gaat onder de laatste Tsunami of de vrees daarvoor want zijn geitenoog gaf vanmorgen onheil aan? Of anderszins zijn hypocriete tot op het bot zwarte geweten schoon wil kopen voor een luchtig schijntje of nóg liever zichzelf onsterfelijk wil maken over het lijk van een ander? Nee? Eénmaal? Andermaal? OK, dan ben ik ook pleite en met Marnix mee naar dat gruwelijk dure restaurant. Bovendien is het al na zessen en sta ik in de baas z'n tijd de wereld te redden en zo heb de cao dat nooit bedoeld. Howdoe en de mazzel. "
(Hein Buffelruft, 28 dec 2005)
"De liefde is groots, ze breekt zonder haar gebit te gebruiken door elke granieten kop heen, verzwakt de wil en maakt elke stoere kerel tot een week omhulsel, een schaduw van zichzelf, een brabbelend luierkind, elke vent verandert van binnenuit en geweldloos door haar rijke zegeningen. Je krijgt een rijpe korstkaas als huid en een hart van vloeibaar goud. Verpletterend is ze en zij, de liefde, de warme zomerse, niet de winterharde en verbitterde tak dus, zit nog steeds vol met geheimen waar niemand de sleutel van kan vinden. Mysterieus is ze, als de ondergrondse geheimzinnige dictatuur van wereldwijde, alomvattende bekabeling waarlangs dagelijks kilometers gecodeerde data tussen de continenten flitsen. De liefde is een tectonishe plaat die schuurt en krast en gangen boort voor lavastromen van vleselijkheid en voedzame sappen die op geen enkele dieet mag ontbreken. Daarom is ze schaars.
Tot slot..we heben allemaal een gat van onderen, onthou dat. "
(Nove, relatietherapeut, 3 dec 2005)
"Thanks!
Voor de eerlijke en ijskoude bieren vooraf om de ergste dorst te lessen na een lange en vermoeiende reis. En de Champage daarna in gelukkig niet van die zuinige hoeveelheden maar gewoon ruim bemeten pullen.
Dank ook voor de wonderschone oester die in zijn natuurlijke habitat beschermd en koel lag te wezen toegedekt met een warme dekentje bosui-liefde en een tikje Tabasco-ondeugd onder die deken.
Dank voor de kleinste en schattigste St. Jacobsoesters die ik proefde in Balsamicostroop. Eerbied voor de kort aangebrade en met ontbijtkoek gestoofde kwartel. Ik proefde een tint Orange Marmalade hoewel je zei dat het er niet in zat. Ik hou het erop dat de chefkok zijn geheimen heeft en, hoe hooggeëerd zijn publiek ook mag zijn, ál zijn details zullen ze nooit te horen krijgen.
Met liefde deed ik mijn sommeliertaken en het ‘kut-sommelier’ omdat ik de glazen niet tot de nok vulde, neem ik op de koop toe.
Onder de indruk was ik van je tzatziki met shrimp en rode grapefruit. Zoet en zuur zoals Bitter & Sweet zoals het leven zelf zoals harmonie zo mooi kan zijn.
Ook onder de indruk was ik van je zeewolf met tomatenchutney. Een rode knipoog op een licht in de boter aangezet visje zoals de boter bij de vis behoort te zijn.
Je bewees jezelf door met het produkt mee te koken en de zeeduivel vochtig te houden en over te laten lopen in het bedje van zuurkool omrand door koele en volle crême fraiche en slechts gestopt door mosterd. Het zal mijn gebrek aan woordenschat zijn geweest deze poëtische beleving van samenstelling aan mijn disgenoot heer Visser uit te leggen, aan de wijn waarin het beestje zwom heeft het niet gelegen.
Emotioneel werd ik bij het aangezicht van mijn vrouw in jouw open keuken, verliefd op de chefkok die zijn konijntje aan de haak had geslagen. Uit het konijnengezin weggetrokken, de zuigelingen achtergelaten en deskundig ontdaan van fluffy flaporen en prachtig gevild en daarna één minuutje aangebraden in de volle boter. Ach, je zei het nog, ‘nog even in de oven en gekeken hoe lang’ in antwoord op de vraag hóe lang dan, zoals Sebastiaan Bach ook vindt dat de piano zichzelf speelt. U zij geprezen met bijzondere gaven, maar het zal mijn eenvoudige ziel zijn die het zo ziet.
De ingekookte fond een tikje gezoet nog niet eens meegerekend evenals de witte bonen-truffelpuree en rode kool met vijgen die in een restaurant van naam de kaart had kunnen aanvoeren.
Jammer dat je er niet bij was met de kaas. Het zal de tol van de roem zijn geweest of de spanning van het koken op zulk een hoog nivo. Het siert de man die ook gewoon maar een mens van Vleesch & Bloed is gebleven. Het was uit de kunst hoe wij genoten van een walnoot uit Frankrijk gekraakt op de wals van braakgeluiden die wij van boven hoorden komen. Waarschijnlijk was je druk doende in de homard-naire.
Het dessert ben ik kwijt evenals het betoog dat ik hield, maar dat was ik toen al kwijt. Het betoog hou je van mij tegoed. Ik zal het je vertellen als ik de liefde verklaar aan mijn vrouw zoals jij gisteren de keuken in het algemeen en ons in het bijzonder de liefde verklaarde. "
(Kiers de Maison, 27 november 2005)
"Ach, heer bicat, nu we het over eten en drinken hebben. Ik kan u te allen tijde aanraden, maar toch vooral in de herfst, van de ganzenlever te proeven. Zoekt u daarbij een zo eenvoudig mogelijk bewerkte ganzenlever, dus geen paté, niets met geconfijte uien of anderszins toevoegingen.
U wilt ganzenlever proeven die met de hand is schoongemaakt door een oud boerenvrouwtje die hooguit peper, zout en wat cognac toevoegde en daarna op 70 graden in de oven met de deur op een kier de lever zachtjes liet warm worden. Niet smelten, want dan scheidt het vet van de lever en bent u uw produkt kwijt. Nee, u wilt de lever verwarmen zodat lever, peprer, zout en cognac een geheel gaan vormen. Dat wat u wilt proeven is de waarheid en niets anders dan de waarheid.
Slaat u overigens wel in grote hoeveelheden in, niets zo erg als aan het einde te moeten constateren dat u nog wel wat had gelust. Nee, met veel dingen is het zo dat we nèt even meer moeten eten dan ons lief is. Nèt dat decadente punt van overdaad aantikken.
Schenkt u daarbij een Gewürztraminer en bij voorkeur hoe ouder hoe beter en liever nog een Grand Cru dan een gewone. Maar als u dan toch uit wilt pakken dan komt u niet heen om de Tokay Pinot Gris.
Daarbij geserveerd met warm en geroosterd brioche brood."
(Harrie Stamper, 23 oktober 2005)
"Of die klassieke Suske & Wiske (het was nummer 78 als ik het goed heb): De Kakkende Kakkerlakken, die aflevering waarin Tante Sidonia in haar keuken te maken heeft met een steeds groter wordende populatie kakkerlakken, die voortdurend alles onderschijten, niet in de laatste plaats de biefstuk met friet die Tante speciaal voor Lambik had gebakken, tot grote woede van onze favoriete zeshaarder, die gelijk een spuitbus pakt en erop los begint te spuiten, dit tot groot enthousiasme van zowel Suske als Wiske, die duchtig beginnen mee te spuiten (we hebben het hier duidelijk over de periode waarin Suske en Wiske nog net zo milieubewust waren als George W. Bush die zijn privejet vanuit Kyoto liet terugvliegen naar zijn range in Texas omdat ie z'n favoriete cowboy-hoed was vergeten), maar in de spuitbus van Lambik blijkt een goedje te zitten dat er voor zorgt dat de kakkerlakken de volgende dag het formaat van een jong paard hebben (professor Barabas had een lege spuitbus gebruikt om zijn nieuwe groei-middel te testen en vergeetachtig als hij was, had hij het bij Tanta Sidonia laten liggen, puur uit teleustelling, want ook na gebruik van het groeimiddel had Tante Sidonia de professor uitgelachen toen hij zijn broek naar beneden deed), afijn, nu de kakkerlakken gegroeid zijn, schijten ze nog harder met als gevolg dat tante Sidonia, Lambik, Suske en Wiske hun huis worden uitgescheten, waarna ze Jerommeke erbij halen, wiens enige bijdrage een ENORME scheet is, gelukkig komt professor Barabas eraan met een grote smile op z'n mombakkes en een nog grotere bobbel in de broek die, zo zal even later blijken, amper in staat is de steeds groter wordende penis van Barabas te verhullen met als gevolg dat Tante Sidonia, gek van geilheid, zich op professor Barabas stort die vrijwel onmiddellijk klaarkomt en bovenop een van de reuzekakkerlakken kwakt die dan weer vrijwel onmiddelijk in elkaar krimpt en in het niets oplost, waarna ook Lambik en Suske en Jerommeke hun apparaat bewerken met het groeimiddel, zodat ze de volgende dag, onder de stimulerende leiding van Tante Sidonia en Wiske, de kakkerlakken dood masturberen. Knipoog Wiske. Einde."
(Max J. Molovich, 23 Augustus 2005)
"De vergelijking ‘vleesetend’ en ‘vrouw’ is een natte wensdroom. Het is veelbetekende symboliek dat er aan vegetarische mutaties man/vrouw/ hermafrodiet wordt gewerkt door de wetenschappelijke elite. Weten zij soms meer? Staat ons Armageddon te wachten ? De finale segregratie, het schisma van de sexen en de ondergang van hun zondige sexueel verkeer als geheime wapen om de wereldbevolking eindelijk zonder oorlogen te kunnen reguleren ? Reincarneren in een plantaardig bestaan in een potje aarde van robotformaties die miljoenen grijze racks van vruchtdragende en geurige planten produceren onder uiterst secure en berekende condities , zonder vrij zon of maanlicht, zonder zicht of gehoor, zonder tastzin, zonder geluid van wind en zee."
(nove, 6 Juni 2005)
Zelfbeschouwing
"Een man van middelbare leeftijd, beet je te dik, beetje te morsig. Baardje of sik wellicht. En witte schilfertjes sieren zijn gelaat. Hij rookt en hij drinkt, maar in tegenstelling tot wat hij ons graag wil doen geloven, niet teveel. Hij is een ambtenaar, schaaltje 9. verder een liefhebbende vader die zijn frustratie over het uitblijvende en waarschijnlijk nooit meer komende grootse leven heeft verruild voor een soort van komisch cynisme. Hij neemt het niemand kwalijk behalve misschien soms zichzelf, maar dan alleen na een Westmalle Tripel te veel. Hartstochtelijk supporter van NAC of een andere club ten zuiden van de grote rivieren, want dat hij een Brabander is moet haast wel. Zo stel ik mij Kiers voor, maar wellicht is het wel gewoon die homofiele Indo die bij Serudang de lege borden ophaalt..who knows.."
(Andy Möller, Gelsenkirchen)
"Het is vast een meteroloog, een weermenneke met een gesmoorde sexualiteit, eentje met een enorm taboe. Een vrijgezelle biologieleraar met verlatingsangst kan ook. Zo'n eenzaam type die nog steeds bij zijn moeder woont en al jaren lesgeeft in het basisonderwijs. Zo'n anonieme 13 inhetdozijnman die spaarzaam leeft, de piepers schilt en de afwas doet, zo eentje die op de middagwandeling met het hondje van moeders vanachter de krant bij een speeltuin of in het park naar stoeiende of voetballende jochies kijkt en de pijn verzwijgt. Een masochist die het taboe koestert.
Zo'n kleffe smeerlap van een potentiele serieverkrachter met banden in een hechte kerkgemeenschap waarop moeders zo trots is omdat hij naast het lesgeven ook nog als hobby het locale knapenkoor dirigeert. Zo eentje die maar beter melancholieke verhaaltjes moet blijven schrijven.
"
(Nove, 22/11/2005)
"Ach ja, leuk, schrijvers.
Beetje zo in je donkere hol aan de wereld knagen. Puur verongelijkt verdedigen van een door mede niet-aanwezigen geschapen superieure schertswereld. Lurken aan je pijp. Pijpen aan je lurk. Woorden in langgerekte nadenkzinnen omzetten. Protserige taalvlekjes. Huilerige holheden. Fletse vondsten. Massieve monomane monsters. Een zielige berg toevoegingen aan de duistere put die al veel te lang overstroomt door de gemankeerde bijdragen van nerveus krabbelende geesten met een ongepast gevoel van eeuwigheid.
Die sfeer.
Geef mij maar parkeerwachten.
"
(Marnix, 21/11/2005)
