Navigatie

de voorplecht
louter proza
louter poëzie
liaisons
nostalgie

colofon/contact

Dankbaar

Uitgelogd

Huishoudelijk

5 oktober 2005

Advertentieboer webstats4u, voorheen nedstat, kan de vinketering krijgen. Vanaf vandaag verdwijnt deze teller, de bezoekcijfers zijn bewaard voor het nageslacht en voortaan tellen we verder met Awstats. Koffiebonnen kunt u ophalen bij Tante Miep.

Maandag, 9 Maart 2009

Op zoek naar de woestijnolifant

Het vinden van een woestijnolifant is geen sinecure. Want een sinecure is een lichte taak, een bezigheid die weinig inspanning vergt, en het vinden van een woestijnolifant is precies het tegenovergestelde. Er bestaat weliswaar geen twijfel over het feit dat de woestijnolifant bestaat - er zijn immers foto's van - maar hem vìnden is weer een heel andere zaak.. Het is te vergelijken met het zoeken naar een speld in een hooiberg, waarbij de hooiberg de woestijn is en de speld de olifant, zeker als men de zaak vanuit de lucht beschouwt. Men zou denken dat men een olifant gezien zijn formaat niet snel over het hoofd ziet, maar dat is relatief en hangt af van de grootte van zijn omgeving. En in de woestijn is er heel veel woestijn en verhoudingsgewijs maar heel weinig olifant. Dat de woestijnolifant zich door in het zand te rollen qua kleur aan zijn omgeving probeert aan te passen [mimicry] maakt de zaak er bovendien bepaald niet eenvoudiger op. Als men van te voren zou weten hoe lastig het is om een woestijnolifant in zijn natuurlijke habitat te localiseren, dan zou men er vermoedelijk nooit aan beginnen. Maar gelukkig heeft niet iedereen dit geweten, want anders was er nooit een woestijnolifant gevonden en hadden we er nu geen foto's van. Dus laten we ze eren, de dappere pioniers die, onbekend met spelden en hooibergen, de moed en het doorzettingsvermogen hebben gehad om op zoek te gaan naar de woestijnolifant, en deze, na onbeschrijflijke ontberingen, uiteindelijk hebben gevonden en op de foto gezet. Zij zijn een lichtend voorbeeld voor een ieder in wie de geest van de ware ontdekkingsreiziger nog niet gedoofd is en een inspiratie voor ieder leergierig schoolkind.

door Spencer Brandsen

  Mirca [57]
  Mirca [58]

Foto!
bromde L* (URL) om 11:34 (op Maandag, 9 Maart 2009)

Dit lijkt mij toch geen woestijnolifant…
bromde Enz om 14:02 (op Maandag, 9 Maart 2009)

Welles.
bromde Kapitein Nemo om 16:51 (op Maandag, 9 Maart 2009)

Volgens mij zijn ze kleiner. En minder dood.
bromde Enz om 18:52 (op Maandag, 9 Maart 2009)

Hehehe.

Gerrits! bewegende! Red ons!!!
bromde Adriana om 19:19 (op Maandag, 9 Maart 2009)

Ha, een toetjesolifant !
bromde Enz om 19:21 (op Maandag, 9 Maart 2009)

ja bewegende, schrijft u eens iets?
bromde grtsfshssr om 19:29 (op Maandag, 9 Maart 2009)

Het badmeesterschap.

Het is half zes en meneer Hendriks knipt het licht aan van het Tropisch Zwemparadijs, waardoor automatisch ook de vier bubbelbaden en de acht zonnebanken geactiveerd worden. Hij opent de deur van het badmeesterverblijf en stapt in het Tropisch Zwemparadijs. Er zwemt nog niemand, denkt hij, maar wacht, nee, er zwemt al iemand, wie is dat? O ja, die man
weer, die zwemt hier wel vaak zeg. Misschien moet hij dat van de dokter, je weet het niet. Maar laat ik me niet verliezen in giswerk en mijn taak als toezichthouder gaan uitoefenen. Waar zal ik beginnen? Misschien maar aan dìe kant van het bassin gaan staan, om te beginnen, laten we zeggen de eerste tien minuten. Om er een beetje in te komen. En dan de eerste vijf minuten op het linkerbeen leunen, en de tweede vijf minuten op het rechterbeen. Hij loopt naar wat hij altijd de Noordkant van het bad noemt maar in werkelijkheid de Zuidkant is, en neemt zijn waarnemende positie in. Ziezo, en nu maar toezicht houden. Een mooi vak en hij doet het al ruim twintig jaar. Onder zijn toezichtschap is er hier nog nooit iemand verdronken. Goed, onder het toezichtschap van zijn collega’s ook niet, maar toch. Een ongeluk zit in een klein hoekje en voorkomen is beter dan genezen. Preventief bezig zijn, daar gaat het om. Ondertussen zwemt die meneer maar gestadig door. Hard gaat hij nooit maar hij houdt het wel behoorlijk lang vol. Een half uur? Nee, langer, toch wel drie kwartier schat hij.
En bijna iedere doordeweekse dag. Hij kijkt op zijn horloge: de vijf minuten zijn om en hij gaat op zijn andere been leunen.
Nog steeds maar één zwemmer. Ja, het weer is er ook niet echt naar. Als het warm is gaan de mensen eerder zwemmen dan wanneer het koud is. Net als dat ze in de zomer vaker ijs eten dan in de winter. Over eten gesproken, zal hij een boterham eten? Of toch nog even wachten? Hij besluit tot het laatste. Eerst de tien minuten aan de Noordkant vol maken, dan
naar het badmeterverblijf om een boterham uit het Tupperwarebakje te halen, en dat dan opeten tijdens het tien minuten durende verblijf aan de zuidkant van het bassin. Ja, laat ik het zo maar doen. Ondertussen zwemt die man maar door. Wat zou hij eigenlijk denken als hij hier in zijn eentje al die baantjes trekt?
.
bromde Spencer Brandsen () om 20:12 (op Maandag, 9 Maart 2009)

niets ten nadele van uwes, maar beter wat minder gemakzuchtig schrijven brsndsen. immers, uw gemakzucht in het olifantstuk is best groot. best groot is misschien zielfs een understatement. zin aan zin rijgen met telkens weer dezelfde woorden, alsof het iets betekent is tenslotte niet zo moeilijk. op zo’n niet zo moeilijke manier kun je elk onderwerp verkloten. zelfs al is het een hele leuke kamerolifant die verdwaald is in de woestijn, nu kunnen we nadenken over het nut van een kamerolifant in de woestijn, de woestijn die zo groot is als een hooiberg en net zo geel, even loos associatief er op los tikkend, en vergetend dat er op los tikken met vaart niet hetzelfde is als een verhaal schrijven waar vaart in zit. dat vergt namelijk enig denk en schrapwerk, en met wat denk en schrapwerk zou er van uw olifantenverhaal slechts een zinnetje of drie overblijven. voelt u wel, heer brandsen? ik zeg dit omdat ik uw stukken, als u er meer dan een half uurtje in gestoken hebt , wel degelijk waardeer. nogmaals: iets met vaart tikken is niet hetzelfde als iets tikkend waar vaart in zit,
bromde grtsdsghr6h om 20:29 (op Maandag, 9 Maart 2009)

He Adriana, vraagt u bewegende nog eens om een haiku? Dan heb ik weer eens wat anders om voor te dragen, want heel mijn sociale omgeving kent die van die meisjes en die bal en die penis hard en stijf zo ondertussen wel.

Het spijt mij trouwens van die verneukte schermresolutie hier – of hoe je zoiets ook pleegt te noemen. Die olifant viel groter uit dan verwacht.
bromde Kapitein Nemo om 20:44 (op Maandag, 9 Maart 2009)

Heb ik dan beweerd dat iets met vaart tikken hetzelfde is als iets tikken waar vaart in zit? Nee, dat heb ik niet. Evenmin heb ik de pretentie literatuur te schrijven. Ik ben het met u eens dat minder gemakzucht vaak een betere tekst oplevert, maar daar ben ik aan het eind van de winterperiode gewoon te moe voor. Bovendien is de drank op. Maar binnenkort breekt de lente weer aan, dus wie weet dat ik dan wel weer eens meer dan een half uurtje in mijn loos associatief geklep kan steken. Klepperdeklep, klepel, pelsdier, dierentuin, tuinmeubel, meubelstuk, stukgoed, goedkoop, koopgids !
.
bromde Spencer Brandsen () om 20:56 (op Maandag, 9 Maart 2009)

Holbaard!
bromde Kapitein Nemo om 21:37 (op Maandag, 9 Maart 2009)

Mijn drank is ook op. Gelukkig hoor ik hier en daar positieve geluiden. Over een lente die in aantocht is enzo. Ik zal de inhoud van de koelkast in de gaten houden.

Lentebock?
bromde Richard om 23:24 (op Maandag, 9 Maart 2009)

OP ZOEK NAAR DE WOESTIJNOLIFANT [ 2 ]

Het vinden van een woestijnolifant is geen sinecure. Want een sinecure is een lichte taak, een bezigheid die weinig inspanning vergt, en het opsporen van een specimen van dit, tot het ras Proboscidea behorende zoogdier is precies het tegenovergestelde. Er bestaat weliswaar geen twijfel over het feit dat genoemd, ook wel savanneolifant genoemde, schepsel bestaat – er zijn immers foto’s van – maar hem op het spoor komen is weer een geheel andere zaak. Het is te vergelijken met het zoeken naar een speld in een hooiberg, waarbij de berg hooi de woestijn is en het zeer dunne, langwerpige metalen voorwerp de olifant, zeker als men de zaak vanuit het luchtruim bekijkt. Men zou denken dat men een olifant vanwege zijn formaat niet snel over het hoofd ziet, maar dat is relatief en hangt af van de grootte van zijn omgeving. En in de woestijn is er heel veel silicium in de vorm van zeer kleine korreltjes ,en verhoudingsgewijs slechts een minieme hoeveelheid van met een slurf uitgerust zoogdier. Dat dit lid van het geslacht Loxodonta zich door in het zand te rollen qua kleur aan zijn omgeving probeert aan te passen maakt de kwestie er bovendien bepaald niet eenvoudiger op. Als men van te voren zou weten hoe lastig het is om deze gigant in zijn oorspronkelijke habitat te localiseren, dan zou men er vermoedelijk nooit aan zijn begonnen. Maar gelukkig was niet iedereen daar van op de hoogte, want anders had men nimmer een exemplaar van deze slagtanddrager gevonden en hadden we het nu zonder fotografische afbeeldingen van dit schitterende dier moeten stellen. De laten we ze eren, de pioniers die, onbekend met langwerpige, metalen voorwerpen van uiterst geringe afmetingen en opeenstapelingen van gedroogd gras, de moed en het doorzettingsvermogen hebben gehad om op zoek te gaan naar deze exotische flapoor, en hem, na onbeschrijflijke ontberingen, uiteindelijk in het continent van onze gekleurde broeders en zusters op de gevoelige plaat hebben vastgelegd. Zij zijn een voorbeeld voor iedereen in wie de geest van de ware ontdekkingsreiziger nog niet gedoofd is en een inspiratie voor ieder leergierig schoolkind.
.
bromde Spencer Brandsen () om 12:16 (op Dinsdag, 10 Maart 2009)

‘Genoemd’ en ‘genoemde’ in regel drie…
bromde Enz om 12:23 (op Dinsdag, 10 Maart 2009)

Ja, dat gaat er in de volgende versie uit. Leest u voorlopig in plaats van ‘genoemde’ maar ‘geheten’, maar als een ander woord u beter bevalt is het natuurlijk ook goed.
bromde Spencer Brandsen () om 12:28 (op Dinsdag, 10 Maart 2009)

Olifant vervangen door alternatief met lagere uitstoot. (minder bijtelling!)
bromde bicat om 12:43 (op Dinsdag, 10 Maart 2009)

Het woord holbaard bevalt mij beter.

“Er bestaat weliswaar geen twijfel over het feit dat holbaard, ook wel het savanneolifantholbaarschepsel bestaat.”

Volgens mij is er een sybiotische relatie tussen de olifant en zijn/haar holbaard.

Preut is ook zo’n woord dat mij wel bevalt.
bromde Kapitein Nemo om 12:46 (op Dinsdag, 10 Maart 2009)

Wij hadden vroeger, toen velen van jullie niet meer waren dan slechts een glimp in de ogen van jullie vader, een woestijnolifant c.q. savanneolifant als huisdier. Een joekel was het. En opvallen dat ie deed!! Zeker in die zandbak die we in onze tuin hadden. Hier was dus duidelijk geen sprake van een naald en/of hooiberg. Helaas kan ik mij niet meer herinneren wat er met dat beest gebeurt is. Als ik me goed herinner heeft mijn vader hem aan de piranna’s gevoerd. Of was het aan de alligators? Het was in ieder geval een van de laatste, of de laatste, daar wil ik vanaf zijn, woestijnolifanten die in Nederland leefden.
bromde Arnaud om 17:57 (op Dinsdag, 10 Maart 2009)

piranha’s Arnaud, pira is vis in het Tupi-Guarami en ranha is tanden (Schleser, 1997)
bromde grtsds6e om 18:33 (op Dinsdag, 10 Maart 2009)

Vagiranha is een kut met tanden.
bromde Kapitein Nemo om 19:03 (op Dinsdag, 10 Maart 2009)

Hij weet wel enge dingen, die Gerrits [ En dus niet : grtsds6e ! ].
bromde Enz om 19:04 (op Dinsdag, 10 Maart 2009)

Vagina dentata toch?
bromde Enz om 19:27 (op Dinsdag, 10 Maart 2009)

Is dat niet de schedel van een jonge savanneolifant?
bromde Enz om 22:55 (op Dinsdag, 10 Maart 2009)

het slijk der aarde

Holle retoriek

"Aarsema, dan komen de tachtigerjaren puberale streeptinten van de eerste kabeltv binnen op mijn kolkende oogbollen als de tube mayonaise leeggeknepen in in een onderzoekende puberkringspier . Vage opgedroogde veegklodderstrepen op de dikke zware afstandsbediening die het allang niet meer doet. Bolle schermen versterken de aplastische rondingen. Antennes nog met coax en zaad in een sok, geurend naar kamille gemengd met nat speculaas. Jong zijn is zo mooi…"

"Zit je achter het meest nieuwe en hipste technologische apparaat van deze eeuw, kom je op een stukje internet over columns schrijven. En dat is nu exact wat ik zocht! Soms zoek je iets, en kan je het niet vinden. Maar nu wel! Ik zoek iets om mijn Nederlandse woordenschat in te verwerken. En dan zoek je, en zoek je, en dan VIND je!

Soms zoek je iets anders. En dan vind je het niet. Mannen, of vrouwen, pennen, papier, boeken, bekers of boodschappen, je vind het soms niet.

Maar nu heb ik het gevonden!

Groetjes Lieke"

(Lieke, Zelf een column schrijven)

"Daarom is bicat een lichtje, een vuurtoren voor de verloren lopende dolenden.
Want dat er velen op de dool. Een gevolg van zich onbestemd, zonder nuttig doel, afgevlakt en weinig bijzonder voelen maar misschien nog meer eengevolg van het vluchten voor deze zelfrealisatie, deze pijn van een ziel zonder importantie niet te hoeven voelen. En daar compensatie middelen voor zoeken en aangboden krijgen. Drugs, sex met dieren, sex met kinderen die geen leeftijd meer nodig schijnen te hebben, autorijden, schoeisel, weblogs, gangbangs, sport, wat al niet. Als het maar lijkt dat je vooral bezig bent. Al is het nietszeggend en immoreel, al is het bellenblazen met je mond dicht of een kraak zetten en minister zijn.

En dan is er bicat..aus blaue hinein zu uns gezogen, zonder eigenaren of aandeelhouders die stakingen uitlokken, zonder stompzinnig geleuter, nee, de magie van de fantasie, de fictie en de nederlandse taal aan de macht.
Een baken van troost, een zwoele geur vlak voor het slapen gaan, een enorme uitzinnige stapel draadjesvlees met dampende jus, een romance achter het frietkot, scooters en mobieltjes, vogels die hun eigen lied zingen, de eigen partituur kennen en geen regisseur of dirigent nodig hebben, de horror en thrill. Dat wat onbewust en ondergronds en ook van het leven zelf is. En niet wordt voorgeschreven door de krant, de tv, radio, politiek, banken en verzekeraars, speculanten die denken met 'de echte waarheid' om te gaan. Nee, ik ben geen echt schrijver maar wel groot fan van het schaarse bicat talent."
(Peter Novecento, Haagsche Post)

"Schuimbekkend van woede las ik de met een danige onverschilligheid geschreven colums betreffend de holocaust en Auschwitz. De flarden teksten vol schrijffouten en loze beweringen, getuigen van weinig historisch besef maar vooral een respectloze attitude jegens miljoenen slachtoffers. Vandaar mijn bijdrage met het verzoek de richtlijnen als opgesteld in de bijlage te respecteren en in acht te nemen.

vr groet

dhr. Papen"
(Daniël Papen, via email)

"Diep geroerd, met geknepen stembanden, omvloerste oogleden, brandend maagzuur en kloppende roede (het is tenslotte 5 december) mocht ik uw fraaie stuk proza over mijn getroebleerde netvlies laten glijden... De woorden vertalen zich moeiteloos in zielsetsende beelden. Dank!"
(bromde Zielknijper, 5 december 2005)

"Geachte heer,

Mag ik u verzoeken het plaatje van de te jonge dame van uw site te verwijderen. Er zijn namelijk nog al wat mensen die dit niet lollig vinden. Diverse klaag e-mails over gehad. Mag ik u er op attenderen dat het hier om Kinderporno gaat en de wetgever daar meer dan 4 jaar gevangenisstraf op heeft gezet. Ik ga ervan uit dat het om een misvertstand gaat, als moderator. Met vriendelijke groet.

Sociale Jeugd- en Zedenpolitie te Amsterdam
Commerciele zaken
020-5592585"
(i030142@planet.nl, 14 december 2004)

"Schitterend verwoord dat artikel over Clarence. Liep jaren met een missie, aan de voetballiefhebbers (niet de kenners) proberen uit te leggen dat Abe en Piet beter zijn dan het orakel uit betondorp. Was onbegonnen werk. Het klootjesvolk adoreert Ellen van Langen, Geesink en Rieu, en vinden mevrouw Blankers, Ruska en Roby lakatos maar niks, ze weten waarschijnlijk niet eens wie het zijn. Toen Keizer stopte heb ik jaren niet meer gekeken. Toen zag ik die Fin en een paar jaren later een Surinamer met een Nederlands paspoort (Had die Fin er ook maar een gehad). Ja en dan begint het heilige vuur weer te branden. Deze twee zijn tactisch en technisch het beste wat er op Nederlandse velden heeft rondgelopen (wat ik in mijn leven heb gezien). Keizer had niks met voetbal te maken, dat was ballet,kunst, en soms als het niet belangrijk was helemaal niks .En Abe ken ik van wat beelden, maar als je naar de verhalen over hem luistert hoef je de verteller maar in de ogen te kijken en herken je meteen de kenners uit die tijd."
(via mail, 23 oktober 2005)

"pedante snikkels, komen kut te kort. Webloggen is niet voor mietjes maar ook niet voor stoere geile binken, webloggen is namelijk een fenomeen, een spookbeeld voor blinden die zich vergapen aan de wijde wereld van het internet om zichzelf te ontmoeten, een monologue interieur te voeren en dan de echo terughoren, het internet dat een wonder is wat een dom irrationeel fenomeen is. Echt iets voor pedante snikkels en kale kutten die niet neuken maar wel in elkaars nek willen hijgen en tijd teveel hebben. Ik zou er helemaal niet aan beginnen en beroemd en rijk ben ik al, zegt het liefje. Ik heb de grootste en zij heeft de lekkerste en we verdoen de tijd liever in elkaar verstrengeld dan te vergooien op zo’n vervuilde weblogmarkt. Mot je alweer email beantwoorden enzo, in je vrije tijd, be je gek. Opzoute, stik dur maar in, Goossens, kijk maar uit dat ze niet vreemdgaan terwijl jij al die poen verdient, sneue wolf, ouwe rukker, voordat je het in de gaten hebt sta je een verschrikkelijk stinkend goedje op je scrotum te smeren terwijl je staat te huilen omdat je zo belazerd bent terwijl je het alleen maar goed bedoeld, voor ons allebei schatje, weetje, heerlijk met vakantie strax, saampjes, maar vanavond moet ik werken snappie, centjes verdienen mot pappie, kijk niet zo beteuterd, je wilt helemal niet naar de Lidl, je wilt daar nooit gezien worden zei je, nou dan. Nou tot strax dan, he ?"
(nove, 12 oktober 2005)

"Bicat.net, dat is toch die achterlijke webstek voor rukkende, boerende en altijd bezopen kerels? Dat zielige pathetische zooitje ongeregeldheden dat uitgebraakte hersenkwak probeert te verkopen als prozadrek? Natte winden, dikke drollen, kleverige onduidelijkheden? Slurptrekkende draaigorgels, voorhuidjogging avant la lettre en berensgrote buikglijers?" (Jeremias Schubbenrug, in Nova, 4 oktober 2005)

Reageerziekte

"Op een vrolijke dag toen ik aan mijn, voor al 11 jaar, allerbeste vriendin de liefde heb verklaard en binnen luttele seconden de meest euforische gevoelens door mijn ziel heen flitsten typte een verslag van school begon k te typen en dit kwam tevoorschijn op het samengeperste hoopje uitwerpselen wat ik beschouw als mijn laptop, want zoals velen het niet slecht zou doen als zij dit beseften is bezit enkel een illusie.

Conclusie & nawoord

Niet alleen symbolen hebben invloed op ons doen en denken, de manier waarop ieder mens zichzelf ziet en andere zegt meer over die persoon dan over anderen. Elk mens gaat zijn eigen weg, en het is jammer dat er uit commerciële geldzucht zoveel miscommunicatie ontstaat tussen mensen. Welk mens is beter, het mens dat genadeloos elke, in zijn ogen misdadiger, ritueel vermoord, of die mens die de opdracht geeft om onbewuste signalen stuurt via reclamespotjes en zo het materialisme hoger prijst dan het gevoel om bewust van jezelf en je daden te zijn? Draait het dan uiteindelijk allemaal om geld?
De een vermoord mensen die hun hele leven anderen pijn doen, en de ander roept het gevoel op dat er niets beter is dan nike schoenen in combinatie met een stoere jack met een bontkraag, dat gedoe met die bontkragen id volgens mijn theorie gebaseerd op het paringsgedrag van leeuwen, hoe groter en mooier de manen, des te meer aanzien ze hebben en kans op leiderschap en hoe meer kans ze hebben dat hun genen worden doorgegeven ;).
Door niet te realiseren waar je mee bezig bent, of niet wie, maar wát je eigenlijk bent, ontstaat er miscommunicatie en disharmonie in de maatschappij. Opgaan in de massa kan leiden tot afgunst en afkeer van het geloof in jezelf en in anderen.

En ik wens hierbij balkenende en zijn hele tweede kamer heel veel succes met het oplossen van de “problemen” hier in Nederland, want zo schieten we geen reet op.

Oja, en een gelukkig Nieuwjaar!

Zondag 7 januari 2007, Frank Hooijer"
(Frank Hooijer, 7 Januari 2007)

"Ik had het allemaal al wel eens meegemaakt en niets was mij te dol geweest: eonisme, vice anglais, flaggelatie, ja zelfs koprofagie. Ik was dan ook met graagte ingegaan op de omineus-priapische woorden en lubrieke blikken die "Ellen" tijdens ons gezamelijk consumeren eerder die avond op mij had gericht. Toen we, media nox, eenmaal in haar slaapkamer waren aangekomen, gaf zij steeds minder blijk van doorgaans aan haar toegeschreven mesquinerie. Integendeel,loodzwaar en onvermijdelijk hing het veile sneukelen in de lucht. Binnen no time was de vloer dan ook bezaaid met exuvieën en toonde zij mij haar zinnenprikkelende Junonische leest. Na intiem pidjetten en enige orogenitale schermutselingen (waarbij brod noch javelijn werd ontzien),sloegen wij serieus aan het procreëren. Cunnus en Curacaoënaar leken welhaast voor elkaar geschapen. Hoewel haar defloratie al enige tijd terug had plaatsgevonden, pandoerden wij als nooit tevoren, daarmee verschillende tenesmen bewerkstelligend. Het is maar goed dat haar echtgenoot van deze sluikmin nooit wat heeft gemerkt..."
(TiTo, mei 2006)

"Schrijf eens over vrouwen en hun plek of plaats in de allesverterende zakenoorlogen. Want als er stereotype mannen met diep verborgen schaamtegevoelens over hun potentie problemen en erectiestoornis (taboe naturlijk) dan is dat manifest in hun 'vlucht vooruit' in de freudiaanse wapencultuur. Elke geweerloop, elke zwaardere tank is een gestileerd erectiel apparaat vol dodelijke munitie opgepomnt met miljoenen kogels in een spurt naar het doel wat als lustsymboliek een 'lilith' in een duizelige extase zou moeten brengen want zo 'is de kracht van het leger'. Stoere mannen die eerst de vrouwen opgeilen, dan met hun duwtje in de rug erop los gaan om 'de vijand te onthoofden'. Ik als watje moet altijd vreselijk lachen om die serieuze gezichten die de mannen politici en militairen bij hun gepiep, gezeur en gezeik en hun broodnodige verklaringen trekken.
U, als warmbloedige heterovrouw zal zich wezenloos kunnen uitleven 'tussen de hitsige Jantjes'. Ik stel voor dat u zich een voorstelling maakt over de gang van zaken in de nachten op zo'n nomadenkamp met satellietvererbindingen in de maanloze nachten van de nieuwe woestijnen die worden ontgonnen, namens u en mij, natuurlijk, vanzelf, juist, nee, uiteraard. Het mag ook wel een andere uiterst vervelende erectiestoornis gaan, de ejaculatie praecox. Dat gaat dan vast over de linkse oppositie, denk ik dan, kunt u het fijn neutraal houden.

U bent toch op alle kaasmarkten thuis, hard op weg om zich te bekwamen in een genre waar sex met hoofdletters geschreven moet worden. Vooral de sex benadrukken, Lilith. Veel gore geile, harde, wrede sexscenes, met blinddoeken, kidnap, politiehandboeien, touwen en katrollen, gedwongen masturbatie tussen mannen, tussen vrouwen, scarring en kaalscheren en tot huilens toe dat gepomp met dildo's en dat monotone gezoem van vibratoren sfeervol brengen. Vooral geluiden en kleuren beschrijven, daar ben ik gek op."
(Peter Novecento)

"Is er iemand in de zaal die nog wil doneren aan een zielige arme homosexueuele neger met een onbeschrijflijke ziekte zwaargelovig te dom om te leren of te schijten die bovendien een oog mist en denkt dat de duivel soep in een blik stopt want hoe komt het er anders in en tegelijkertijd vreselijk gebukt gaat onder de laatste Tsunami of de vrees daarvoor want zijn geitenoog gaf vanmorgen onheil aan? Of anderszins zijn hypocriete tot op het bot zwarte geweten schoon wil kopen voor een luchtig schijntje of nóg liever zichzelf onsterfelijk wil maken over het lijk van een ander? Nee? Eénmaal? Andermaal? OK, dan ben ik ook pleite en met Marnix mee naar dat gruwelijk dure restaurant. Bovendien is het al na zessen en sta ik in de baas z'n tijd de wereld te redden en zo heb de cao dat nooit bedoeld. Howdoe en de mazzel. "
(Hein Buffelruft, 28 dec 2005)

"De liefde is groots, ze breekt zonder haar gebit te gebruiken door elke granieten kop heen, verzwakt de wil en maakt elke stoere kerel tot een week omhulsel, een schaduw van zichzelf, een brabbelend luierkind, elke vent verandert van binnenuit en geweldloos door haar rijke zegeningen. Je krijgt een rijpe korstkaas als huid en een hart van vloeibaar goud. Verpletterend is ze en zij, de liefde, de warme zomerse, niet de winterharde en verbitterde tak dus, zit nog steeds vol met geheimen waar niemand de sleutel van kan vinden. Mysterieus is ze, als de ondergrondse geheimzinnige dictatuur van wereldwijde, alomvattende bekabeling waarlangs dagelijks kilometers gecodeerde data tussen de continenten flitsen. De liefde is een tectonishe plaat die schuurt en krast en gangen boort voor lavastromen van vleselijkheid en voedzame sappen die op geen enkele dieet mag ontbreken. Daarom is ze schaars. Tot slot..we heben allemaal een gat van onderen, onthou dat. "
(Nove, relatietherapeut, 3 dec 2005)

"Thanks! Voor de eerlijke en ijskoude bieren vooraf om de ergste dorst te lessen na een lange en vermoeiende reis. En de Champage daarna in gelukkig niet van die zuinige hoeveelheden maar gewoon ruim bemeten pullen. Dank ook voor de wonderschone oester die in zijn natuurlijke habitat beschermd en koel lag te wezen toegedekt met een warme dekentje bosui-liefde en een tikje Tabasco-ondeugd onder die deken. Dank voor de kleinste en schattigste St. Jacobsoesters die ik proefde in Balsamicostroop. Eerbied voor de kort aangebrade en met ontbijtkoek gestoofde kwartel. Ik proefde een tint Orange Marmalade hoewel je zei dat het er niet in zat. Ik hou het erop dat de chefkok zijn geheimen heeft en, hoe hooggeëerd zijn publiek ook mag zijn, ál zijn details zullen ze nooit te horen krijgen. Met liefde deed ik mijn sommeliertaken en het ‘kut-sommelier’ omdat ik de glazen niet tot de nok vulde, neem ik op de koop toe. Onder de indruk was ik van je tzatziki met shrimp en rode grapefruit. Zoet en zuur zoals Bitter & Sweet zoals het leven zelf zoals harmonie zo mooi kan zijn. Ook onder de indruk was ik van je zeewolf met tomatenchutney. Een rode knipoog op een licht in de boter aangezet visje zoals de boter bij de vis behoort te zijn. Je bewees jezelf door met het produkt mee te koken en de zeeduivel vochtig te houden en over te laten lopen in het bedje van zuurkool omrand door koele en volle crême fraiche en slechts gestopt door mosterd. Het zal mijn gebrek aan woordenschat zijn geweest deze poëtische beleving van samenstelling aan mijn disgenoot heer Visser uit te leggen, aan de wijn waarin het beestje zwom heeft het niet gelegen. Emotioneel werd ik bij het aangezicht van mijn vrouw in jouw open keuken, verliefd op de chefkok die zijn konijntje aan de haak had geslagen. Uit het konijnengezin weggetrokken, de zuigelingen achtergelaten en deskundig ontdaan van fluffy flaporen en prachtig gevild en daarna één minuutje aangebraden in de volle boter. Ach, je zei het nog, ‘nog even in de oven en gekeken hoe lang’ in antwoord op de vraag hóe lang dan, zoals Sebastiaan Bach ook vindt dat de piano zichzelf speelt. U zij geprezen met bijzondere gaven, maar het zal mijn eenvoudige ziel zijn die het zo ziet. De ingekookte fond een tikje gezoet nog niet eens meegerekend evenals de witte bonen-truffelpuree en rode kool met vijgen die in een restaurant van naam de kaart had kunnen aanvoeren. Jammer dat je er niet bij was met de kaas. Het zal de tol van de roem zijn geweest of de spanning van het koken op zulk een hoog nivo. Het siert de man die ook gewoon maar een mens van Vleesch & Bloed is gebleven. Het was uit de kunst hoe wij genoten van een walnoot uit Frankrijk gekraakt op de wals van braakgeluiden die wij van boven hoorden komen. Waarschijnlijk was je druk doende in de homard-naire. Het dessert ben ik kwijt evenals het betoog dat ik hield, maar dat was ik toen al kwijt. Het betoog hou je van mij tegoed. Ik zal het je vertellen als ik de liefde verklaar aan mijn vrouw zoals jij gisteren de keuken in het algemeen en ons in het bijzonder de liefde verklaarde. "
(Kiers de Maison, 27 november 2005)

"Ach, heer bicat, nu we het over eten en drinken hebben. Ik kan u te allen tijde aanraden, maar toch vooral in de herfst, van de ganzenlever te proeven. Zoekt u daarbij een zo eenvoudig mogelijk bewerkte ganzenlever, dus geen paté, niets met geconfijte uien of anderszins toevoegingen. U wilt ganzenlever proeven die met de hand is schoongemaakt door een oud boerenvrouwtje die hooguit peper, zout en wat cognac toevoegde en daarna op 70 graden in de oven met de deur op een kier de lever zachtjes liet warm worden. Niet smelten, want dan scheidt het vet van de lever en bent u uw produkt kwijt. Nee, u wilt de lever verwarmen zodat lever, peprer, zout en cognac een geheel gaan vormen. Dat wat u wilt proeven is de waarheid en niets anders dan de waarheid. Slaat u overigens wel in grote hoeveelheden in, niets zo erg als aan het einde te moeten constateren dat u nog wel wat had gelust. Nee, met veel dingen is het zo dat we nèt even meer moeten eten dan ons lief is. Nèt dat decadente punt van overdaad aantikken. Schenkt u daarbij een Gewürztraminer en bij voorkeur hoe ouder hoe beter en liever nog een Grand Cru dan een gewone. Maar als u dan toch uit wilt pakken dan komt u niet heen om de Tokay Pinot Gris.
Daarbij geserveerd met warm en geroosterd brioche brood."
(Harrie Stamper, 23 oktober 2005)

"Of die klassieke Suske & Wiske (het was nummer 78 als ik het goed heb): De Kakkende Kakkerlakken, die aflevering waarin Tante Sidonia in haar keuken te maken heeft met een steeds groter wordende populatie kakkerlakken, die voortdurend alles onderschijten, niet in de laatste plaats de biefstuk met friet die Tante speciaal voor Lambik had gebakken, tot grote woede van onze favoriete zeshaarder, die gelijk een spuitbus pakt en erop los begint te spuiten, dit tot groot enthousiasme van zowel Suske als Wiske, die duchtig beginnen mee te spuiten (we hebben het hier duidelijk over de periode waarin Suske en Wiske nog net zo milieubewust waren als George W. Bush die zijn privejet vanuit Kyoto liet terugvliegen naar zijn range in Texas omdat ie z'n favoriete cowboy-hoed was vergeten), maar in de spuitbus van Lambik blijkt een goedje te zitten dat er voor zorgt dat de kakkerlakken de volgende dag het formaat van een jong paard hebben (professor Barabas had een lege spuitbus gebruikt om zijn nieuwe groei-middel te testen en vergeetachtig als hij was, had hij het bij Tanta Sidonia laten liggen, puur uit teleustelling, want ook na gebruik van het groeimiddel had Tante Sidonia de professor uitgelachen toen hij zijn broek naar beneden deed), afijn, nu de kakkerlakken gegroeid zijn, schijten ze nog harder met als gevolg dat tante Sidonia, Lambik, Suske en Wiske hun huis worden uitgescheten, waarna ze Jerommeke erbij halen, wiens enige bijdrage een ENORME scheet is, gelukkig komt professor Barabas eraan met een grote smile op z'n mombakkes en een nog grotere bobbel in de broek die, zo zal even later blijken, amper in staat is de steeds groter wordende penis van Barabas te verhullen met als gevolg dat Tante Sidonia, gek van geilheid, zich op professor Barabas stort die vrijwel onmiddellijk klaarkomt en bovenop een van de reuzekakkerlakken kwakt die dan weer vrijwel onmiddelijk in elkaar krimpt en in het niets oplost, waarna ook Lambik en Suske en Jerommeke hun apparaat bewerken met het groeimiddel, zodat ze de volgende dag, onder de stimulerende leiding van Tante Sidonia en Wiske, de kakkerlakken dood masturberen. Knipoog Wiske. Einde."
(Max J. Molovich, 23 Augustus 2005)

"De vergelijking ‘vleesetend’ en ‘vrouw’ is een natte wensdroom. Het is veelbetekende symboliek dat er aan vegetarische mutaties man/vrouw/ hermafrodiet wordt gewerkt door de wetenschappelijke elite. Weten zij soms meer? Staat ons Armageddon te wachten ? De finale segregratie, het schisma van de sexen en de ondergang van hun zondige sexueel verkeer als geheime wapen om de wereldbevolking eindelijk zonder oorlogen te kunnen reguleren ? Reincarneren in een plantaardig bestaan in een potje aarde van robotformaties die miljoenen grijze racks van vruchtdragende en geurige planten produceren onder uiterst secure en berekende condities , zonder vrij zon of maanlicht, zonder zicht of gehoor, zonder tastzin, zonder geluid van wind en zee."
(nove, 6 Juni 2005)

Zelfbeschouwing

"Een man van middelbare leeftijd, beet je te dik, beetje te morsig. Baardje of sik wellicht. En witte schilfertjes sieren zijn gelaat. Hij rookt en hij drinkt, maar in tegenstelling tot wat hij ons graag wil doen geloven, niet teveel. Hij is een ambtenaar, schaaltje 9. verder een liefhebbende vader die zijn frustratie over het uitblijvende en waarschijnlijk nooit meer komende grootse leven heeft verruild voor een soort van komisch cynisme. Hij neemt het niemand kwalijk behalve misschien soms zichzelf, maar dan alleen na een Westmalle Tripel te veel. Hartstochtelijk supporter van NAC of een andere club ten zuiden van de grote rivieren, want dat hij een Brabander is moet haast wel. Zo stel ik mij Kiers voor, maar wellicht is het wel gewoon die homofiele Indo die bij Serudang de lege borden ophaalt..who knows.."
(Andy Möller, Gelsenkirchen)

"Het is vast een meteroloog, een weermenneke met een gesmoorde sexualiteit, eentje met een enorm taboe. Een vrijgezelle biologieleraar met verlatingsangst kan ook. Zo'n eenzaam type die nog steeds bij zijn moeder woont en al jaren lesgeeft in het basisonderwijs. Zo'n anonieme 13 inhetdozijnman die spaarzaam leeft, de piepers schilt en de afwas doet, zo eentje die op de middagwandeling met het hondje van moeders vanachter de krant bij een speeltuin of in het park naar stoeiende of voetballende jochies kijkt en de pijn verzwijgt. Een masochist die het taboe koestert.
Zo'n kleffe smeerlap van een potentiele serieverkrachter met banden in een hechte kerkgemeenschap waarop moeders zo trots is omdat hij naast het lesgeven ook nog als hobby het locale knapenkoor dirigeert. Zo eentje die maar beter melancholieke verhaaltjes moet blijven schrijven. "
(Nove, 22/11/2005)

"Ach ja, leuk, schrijvers.

Beetje zo in je donkere hol aan de wereld knagen. Puur verongelijkt verdedigen van een door mede niet-aanwezigen geschapen superieure schertswereld. Lurken aan je pijp. Pijpen aan je lurk. Woorden in langgerekte nadenkzinnen omzetten. Protserige taalvlekjes. Huilerige holheden. Fletse vondsten. Massieve monomane monsters. Een zielige berg toevoegingen aan de duistere put die al veel te lang overstroomt door de gemankeerde bijdragen van nerveus krabbelende geesten met een ongepast gevoel van eeuwigheid.

Die sfeer.

Geef mij maar parkeerwachten. "
(Marnix, 21/11/2005)