stoel
 
 

Navigatie

de voorplecht
louter proza
louter poëzie
liaisons
nostalgie

colofon/contact





Dankbaar

Uitgelogd

Huishoudelijk

5 oktober 2005

Advertentieboer webstats4u, voorheen nedstat, kan de vinketering krijgen. Vanaf vandaag verdwijnt deze teller, de bezoekcijfers zijn bewaard voor het nageslacht en voortaan tellen we verder met Awstats. Koffiebonnen kunt u ophalen bij Tante Miep.

  Weeuwsnitje en de zweven dergen - Drs. Johan Arendt Happolati

Dinsdag, 17 November 2009

Weeuwsnitje en de zweven dergen

Een verhaal van jaloersighyt,

moordt en doodslagh
en van malkaar den duivel aandoen.


(vrij naar de gebroeders Grimm)


Vrienden van het web,

Moet U horen wat ik nou weer ergens heb gelezen! U houdt het toch echt niet voor mogelijk wat de mensen elkaar allemaal flikken.

Het verhaal doet de ronde dat er in een of ander verafgelegen kolerekoninkrijk een koninklijk sterfgeval te betreuren viel. Wat zegt u? Hóe veraf gelegen? Ja, hoe moet ík dat nu weten? Wat maakt dát nou uit? Eigenlijk doet dat toch helemaal niets terzake? Het was behoorlijk verafgelegen, laten we het daar maar op houden.

Waar waren we gebleven? O, ja, dat koninklijk sterfgeval, dus. Een merkwaardig verschijnsel deed zich voor. De koninklijke koningin stond op een dag op haar koninklijk balkonnetje te wuiven naar de juichende massa, toen zij plots een ijselijke gil slaakte en dood terneerstuikte. Ja! Meteen dood. Zo dood als een pier. En de koning natuurlijk in alle staten en maar roepen vanje: "HELP, HELP, HELP, BEL DE HONDERD, BEL DE HONDERD!", u kent dat wel. Nu, er viel natuurlijk niets meer te helpen en de arme koningin (nou... arm???) werd afgevoerd en begraven. Men heeft eigenlijk nooit geweten hoe dat nu precies kwam, dat van dat doodstuiken... Een puike kerel die daar ooit het fijne zal van weten, wat ik u brom.

Enfin, "Doek en af!", zult u zeggen, "En opgeruimd staat netjes". Nou, mooi niet. Die koning haalde meteen een minnares binnen de kasteelmuren en u wilt echt niet weten hoe luidruchtig het er de volgende dagen in de koninklijke slaapkamers aan toeging. Djeezus, wat een herrie maakten die twee!

De dertienjarige dochter, Sneeuwwitje genaamd - hoe verzin je zo'n krankzinnige naam voor je kind? - zag dit alles met lede ogen aan. Die verdomde maîtresse werkte danig op haar zenuwen. Kutwijf! Het liefste had Sneeuwwitje een flinke timmer op het praatluikje van die slet gegeven. Nu, Sneeuwwitje had nog gelijk ook, want die stiefmoeder was eigenlijk een vreselijk gemeen en van de mare bereden takkewijf van een heks! Ja! Godsamme! Een heks! Een echte heks was het. Zo eentje die in het fucking holst van de nacht op haar bezemsteel richting maan vertrok, sigaret bungelend uit haar naar knoflook stinkende bek. En tot overmaat van ramp ook nog eens zo lelijk als de nacht op de koop toe. Maar daar had die teef wel wat op gevonden. Zij had enkele ingrediënten in zo'n grote heksenketel gekieperd: puideogen, de staart van een rat, de long van een hagedis, een flinke poot kattenharen, zeven paar sprinkhanenpoten, anderhalve kilogram vliegendrek en drie liter slootwater. Het hele zootje werd flink geprakt en door elkaar gehusseld en vervolgens nam dat rotwijf een flinke slok van die vreselijk stinkende drab. Op slag werd zij blond en groot en slank en... ja... bloedmooi eigenlijk. En natuurlijk meteen ook hartstikke ijdel. God, wat was die snol ijdel geworden. Heel der dagen stond zij in de geheime toverkelder van het koninklijk paleis voor haar toverspiegel en vroeg dan luidop:


"Spiegeltje, spiegeltje aan de wand,

wie is er de mooiste van het land?"


En u zult het niet geloven, beste lezer,

maar weet u wat die spiegel dan antwoordde?

Zo mooi als u bent, is er geen een.

U bent het mooist van iedereen.


Gelooft u dat, beste lezer? Van zo'n spiegel die kan spreken, bedoel ik? Het lijkt me een sterk verhaal, maar kom, een mens kijkt tegenwoordig nergens meer van op.

Nu, Sneeuwwitje werd al een jaartje ouder en bereikte uiteindelijk die leeftijd waarop mannen zich al eens een keertje omdraaiden als zij voorbijgleed. Begrijpt u wat ik bedoel? Goed voorzien van poten en oren, als het ware. Om een lang verhaal kort te maken: een stoot van een wijfie. Drop dead gorgeous. Dus op een bepaalde dag zei die fameuze spiegel niet meer: "Zo mooi als u bent is er geen een". Neen, beste lezer, mooi niet. Nu was het van: "U bent wel mooi, maar Sneeuwwitje is nog mooier." Of woorden van die strekking. Ik stond er natuurlijk niet bij toen die spiegel dat zei. In elk geval, wat die klerespiegel ook zei: het vrouwmens raakte vreselijk overstuur om reden van dat zij de mooiste niet meer was en begon me daar in haar spookkelder te gillen en te brullen en heur haren uit te rukken en over de grond te rollebollen van pure kolere. "En dat die duivelin van een Sneeuwwitje dood moest en wel meteen!".

Zij nodigde dus een jager uit op het kasteel en beloofde de arme man geld als ie Sneeuwwitje in het bos voor de kop zou willen schieten. "Ja, veel geld. En als de klus geklaard is, snij je haar hart uit haar vorte borstkas en je brengt het me als bewijs dat ze hartstikke dood is. Snap je dat allemaal, minkukel, oen, schapenkop die je bent? En als je mijn opdracht weigert, dan maak ik jou in hoogsteigen persoon zélf helemaal kapot; ik ben ertoe in staat, dat is me wel aan te zien, niet? Droplul!" De jager was overdonderd door de heftigheid waarmee dit alles werd uitgesproken en ging maar akkoord met het vuige plannetje. Hij nodigde Sneeuwwitje dus uit voor een partijtje jagen in het bos 'en dat het op advies van de koning was en dat de buitenlucht haar goed zou doen en blaablaablaa woefwoef' en meer van die kloten.

Dus zij getweeën de volgende morgen het bos in. Die jager had zijn ogen echter ook niet in zijn zak zitten en dus toen hij Sneeuwwitje eens goed had bekeken, kon hij het toch werkelijk niet over zijn hart krijgen het lieve kind ter plekke neer te knallen. Hij verraadde het snode plan van die harpij van een stiefmoeder en zei dat hij wel een everzwijn zou neerschieten en het hart van dat zwijn aan de helleveeg zou bezorgen. "En maak je nu maar als de geoliede bliksem uit de voeten, mijn lieve kind. Ga maar schuilen bij de zeven dwergen in het bos."

'Ga maar schuilen bij de zeven dwergen in het bos', allemaal goed en wel, maar waar hielden die zeven kleine rotzakken zich schuil? Sneeuwwitje baggerde moedig uren door de sneeuw (jawel, het was plots beginnen sneeuwen) en vond uiteindelijk diep in het bos het charmante hutje van de dwergen. Nouja... charmant... eigenlijk was het een soortement krot dat, op instorten na, al min of meer helemaal tegen de vlakte lag, maar het was er toch warm en gezellig binnenin. Zo gezellig dat je dacht van: 'Hier zou ik nog niet dood willen aangetroffen worden', maar ja, een gegeven paard mag men niet in de bek zien. Sneeuwwitje zag een tafeltje met zeven kleine stoeltjes, zeven kleine bordjes en zeven kleine bekertjes. Sneeuwwitje ging op ieder stoeltje zitten, nam van elk bordje een hapje en dronk van elk bekertje een slokje. Toen viel ze als een blok in slaap. En snurken dat het meisje deed! Dat was niet meer snurken, dat was - godskolere - alsof er een straalvliegtuig vlak boven je sniffer over je heen raasde.

Ondertussen had die jager een ferm everzwijn te koelen gelegd (= afgeknald) en het hart er - huppekee - uitgekerfd. Hij rende naar het koninklijk paleis en kieperde dat zwijnenhart voor de verrukte ogen van die helleveeg van een stiefmoeder op tafel. De sloerie begon meteen te kirren van genot. Er werd betaald en ontvangen en de jager maakte zich uit de voeten voor stiefmama aan de weet zou komen dat Sneeuwwitje nog levend en wel was. Hij begaf zich paardsgewijs naar een naburig kasteel waar hij een leuke prins wist wonen. De prins, die stiekem vet smoor was op Sneeuwwitje, aanhoorde ontzet het verhaal van de jager en beval onmiddellijk aan zijn stalknecht zijn beste paard te zadelen.

In het bos kwamen ondertussen de zeven dwergen thuis van een dagje trafakken in de mijn. Het waren namelijk allemaal mijnwerkers die in een mijn werkten. Zij bemerken dat er eten en drank was gestolen en braakten de meest godsgruwelijke vloeken uit. "Godgeketterdegodvermiljaardegodvermilledjuu! Wie heeft er met zijn vuile tengels aan ons eten gezeten?" Met hamers, pikhouwelen en ander mijnwerkersmaterieel ter hand doorzochten zij zorgvuldig hun hele huisje... tot zij het bevallige Sneeuwwitje in een van hun kleine bedjes vonden. Het hart van die kleine geilaards werd natuurlijk helemaal week toen zij Sneeuwwitje ontwaarden. "Het is die kleine prinses uit het kasteel", fluisterde de slimste kobold. De opperdwerg porde haar voorzichtig in het leuke linkerbor... in de linkerzij teneinde haar wakker te maken en aan de slaap te ontrukken. Sneeuwwitje ontwaakte en werd dus op tamelijk brutale wijze geconfronteerd met de lelijke snuiten van die zeven dwergen. Het duurde echter niet lang of zij snapte wel dat het eigenlijk best wel lieve dwergen waren en zij vertelde hun het hele griezelige verhaal. De dwergen waren van het hele verhaal danig onder de indruk en beloofden haar dat ze gerust zo lang mocht blijven als ze zelf wilde en dat zij wel voor haar zouden zorgen.

De volgende dag stond dat serpent van een stiefmoeder terug voor die spiegel en vroeg maar weer eens: "Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is er de mooiste van het land?" Zij verwachtte natuurlijk dat de spiegel zou zeggen dat zij de mooiste was, vermits Sneeuwwitje toch hartstikke dood was. Nu, Sneeuwwitje leefde nog en die spiegel zei dan ook doodleuk: "U bent wel mooi, maar Sneeuwwitje is nog mooier." "WAT?" brulde het mens, "LEEFT DE TRUT NOG?" Jawel, de trut leefde nog en wat meer is, de tang kon in de spiegel precies zien waar de trut zich bevond: in de hut van de zeven dwergen. De boze koningin besloot dan maar meteen de koe bij de horens te vatten en Sneeuwwitje zélf te gaan wurgen. Ja, ze moest nu maar eens dood! Of neen, zij zou het subtieler aan boord leggen. Zij nam acht appels waarvan zij er één betoverde: degene die die appel zou opeten zou erin stikken, ha ha ha, jawel, die appel zou in haar keel blijven steken en zou haar luchtpijp dichtgesnoerd houden. De pret zou niet op kunnen. Hoera!

Die lellebel van een pokkestiefmoeder begaf zich met grote passen naar dat dwergennest en klopte aan. Ze had zich ondertussen verkleed en vermomd als appelverkoopster (jawel, het beroep bestaat wél!). Het was Sneeuwwitje zelf die opendeed om reden van dat ze alleen thuis was. "Goedendag, meisje", zegde de boosaardige koningin, "Moeten jullie geen appeltjes kopen?" Nu was Sneeuwwitje wel een groot liefhebber van appeltjes en zij besloot er meteen maar acht te kopen: zeven voor de dwergen en ééntje voor haarzelve. "Hier, lief meisje", zei de laffe koningin, "hier is er een appeltje speciaal voor jou." Sneeuwwitje beet gulzig in de appel. Het eerste stukje appel bleef echter meteen in haar bevallige keeltje steken en Sneeuwwitje zeeg gorgelend en naar adem snakkend neer. Te kloefe op de grond... De heks pakte haar opplooibare bezem beet en koos - djjjoeffffff - het luchtruim.

De zeven dwergen hadden net hun dagtaak beëindigd en kwamen zingend terug naar hun huisje. Nog net hadden zij de boze heks voorbij zien zoeven op haar bezemsteel. Zij vonden Sneeuwwitje voor dood in de deuropening en probeerden vanalles om haar weer wakker te krijgen, maar niks lukte. Droevig bouwden de dwergen dan maar een glazen kist en legden het mooie meisje er voorzichtig in.

Plots kwam daar de prins van dat andere kasteel op zijn paard aangereden. Toen hij Sneeuwwitje in de glazen kist zag liggen en toen de dwergen hun verhaal hadden gedaan, barstte de arme prins in snikken uit. Er zat niets anders op dan haar te begraven. De kist werd opgetild met de bedoeling ze op het paard te binden. De prins was echter reuze onhandig en door een ongelukkig manoeuvre kletste die hele rotkist tegen de vlakte, de glazen wanden spatten in alle richtingen uiteen, het paard schrok zich het apezuur, de prins scheet spectaculair in zijn broek en het stukje appel floepte uit Sneeuwwitje haar keel. Verbaasd opende zij haar oogjes. "Waar ben ik?", vroeg zij zich geheel clichématig af. De prins nam haar meteen in de armen en het eerste wat hij tegen haar zei, was: "Vooral blijven ademen, kind, vooral blijven ademen." En het tweede was: "Wil je met mij trouwen?" "Ik dacht dat je het nooit zou vragen, slome!", replikeerde Sneeuwwitje boos. "Natuurlijk wil ik met je trouwen, maar eerst moeten we mijn arme vader redden."

Te vierklauwe reden zij naar het koninklijk paleis waar de boze stiefmoeder alweder in haar kelder voor de toverspiegel zat. Vlugvlug metselden zij de toegang tot de geheime kelder dicht. "Net goed!", fluisterde Sneeuwwitje, "Haar verdiende loon. Had ze me maar niet hoeven proberen te vergiftigen, de sloerie."

En zij leefden nog lang en gelukkig.

door Drs. Johan Arendt Happolati

  Beenvis
  Beenvis2

Het komt me ergens bekend voor….
bromde L* (URL) om 23:01 (op Dinsdag, 17 November 2009)

beste drs, gaat u vreemd?

tjonge, een anonieme reactie, dat was niet de bedoeling!
bromde frank-103 (URL) om 23:46 (op Dinsdag, 17 November 2009)

maar de anonieme reactie is niet bewaard.

hachelijk is dit alles!
bromde frank-103 (URL) om 23:47 (op Dinsdag, 17 November 2009)

Drs, ik dacht dat ík hier de grootste ouwehoer was, maar ik moet mijn meerdere in u erkennen. En nog meteen een cursus Vlaams ook!
bromde Spencer Brandsen () om 07:00 (op Woensdag, 18 November 2009)

Op deze manier mag u vaker vreemd gaan. Ik vind deze versie van het sprookje erg verfrissend!
bromde Toaske () (URL) om 08:37 (op Woensdag, 18 November 2009)

Ik was voornamelijk ook geraakt door het mooie karakter van Sneeuwitje. Dat ze niet in de armen van de prins onmiddellijk over zijn ogenschijnlijk gebrek aan lichamelijke hygi‘ne begint. Dat zegt toch wat.
bromde Hoof () (URL) om 09:16 (op Woensdag, 18 November 2009)

Hmm.
bromde Tom Poes om 10:51 (op Woensdag, 18 November 2009)

Meer sprookjes zou ik toejuichen. L*? Eliv? Heeft u nog ergens een sprookje liggen?
bromde Enz om 11:03 (op Woensdag, 18 November 2009)

Sprookjes,Trauma’s kan je er van krijgen.Door dit sprookje durfde ik nooit appels te eten en eet ik alleen appelmoes.
bromde Zizy-Marlene (URL) om 11:12 (op Woensdag, 18 November 2009)

Sjonge Drs., weet u dat u talent heeft? Ik lach me een kriek, om bij het Vlaamse te blijven. Hartelijk dank voor deze bijdrage.
bromde Bob () (URL) om 11:18 (op Woensdag, 18 November 2009)

Echtgenoot en man: ik wist dat je talent had! Hiermee is het nog maar eens bewezen. Nu weet ik wat je in de nachtelijke uurtjes doet aan je peeseetje terwijl ik lig te knorren!!! Proficiat!
bromde Karina () om 11:46 (op Woensdag, 18 November 2009)

Hé! Zagen jullie dat? Dat was mijn vrouw en echtgenote die daar voorbijflitste.
bromde Drs. Johan Arendt Happolati () (URL) om 11:59 (op Woensdag, 18 November 2009)

Heer Drs, u brengt mij in verwarring….. hoe bent u hier zo in dit vreemde sprookjesbos terecht gekomen???
bromde Fran (URL) om 15:22 (op Woensdag, 18 November 2009)

Kijk kijk, een alleraardigst sprookje heeft u er van gemaakt Drs. Laat ik nu geheel onvoorbereid hier op dit log binnenvallen, ik was me er niet van bewust, dat u hier sprookjes vertelt.
Ik ga snel mijn knuffeldekentje halen en lekker in een hoekje naar de sprokenverteller luisteren.
bromde Haba (URL) om 15:26 (op Woensdag, 18 November 2009)

Het is inderdaad hartverwarmend en hoopgevend dat Sneeuwwitje de prins wil trouwen met een volgescheten prinsenbroek.
Mensen van de liga der incontinenten, hebt u dat gehoord?
bromde Kapitein Nemo om 16:24 (op Woensdag, 18 November 2009)

Drs.Johan,

Een goede eigentijdse adaptatie van het sprookje…
bromde Freddy Steelandt om 19:02 (op Woensdag, 18 November 2009)

Waarde Kapitein,
Sneeuwwitje wil de prins helemaal niet trouwen met een volgescheten prinsenbroek. Het liefste zou ze een witte bruidsjurk dragen.
bromde Drs. Johan Arendt Happolati () (URL) om 22:19 (op Woensdag, 18 November 2009)

Zeg wat is dit hier voor infantiel zootje? Stelletje kippeneukers!
bromde Zapp om 09:10 (op Donderdag, 19 November 2009)

Oeie!
Kritiek… Dat hadden we niet ingecalculeerd. Wat nu gedaan?
bromde Drs. Johan Arendt Happolati () (URL) om 09:19 (op Donderdag, 19 November 2009)

Wel ja, waarde Drs, u begrijpt wel wat ik bedoel. En ik begrijp dat u een grapje maakt. Er is begrip tussen ons, waarde landgenoot.
bromde Kapitein Nemo om 18:15 (op Donderdag, 19 November 2009)

Ik heb me lang ingehouden, maar nu wil ik het weten: Wat is ‘te vierklauwe’?
bromde Enz om 20:04 (op Donderdag, 19 November 2009)

http://www.elseviermaandschrift.nl/EGM/1..
bromde CTRL F om 22:58 (op Donderdag, 19 November 2009)

“De voorruiters waren te vierklauwe uitgetogen”

Volgens mij is dit een voorspelling van Nostradamus: hij voorspelde ruitenwisser met regensensor.
bromde Kapitein Nemo om 11:55 (op Vrijdag, 20 November 2009)

  
Persoonlijke info onthouden?

/ Textile

Epistels die ouder zijn dan 7 dagen krijgen een bonusvraag om spamscriptjes een loer te draaien.
 

  (Register your username / Log in)

Kattebel:
Verberg email:

Kleine lettertjes: Alle HTML-tags behalve <b> en <i> zullen uit je reactie worden verwijderd. Je maakt links door gewoon een URL of email-adres in te typen.



het slijk der aarde

 

Holle retoriek

"Aarsema, dan komen de tachtigerjaren puberale streeptinten van de eerste kabeltv binnen op mijn kolkende oogbollen als de tube mayonaise leeggeknepen in in een onderzoekende puberkringspier . Vage opgedroogde veegklodderstrepen op de dikke zware afstandsbediening die het allang niet meer doet. Bolle schermen versterken de aplastische rondingen. Antennes nog met coax en zaad in een sok, geurend naar kamille gemengd met nat speculaas. Jong zijn is zo mooi…"

"Zit je achter het meest nieuwe en hipste technologische apparaat van deze eeuw, kom je op een stukje internet over columns schrijven. En dat is nu exact wat ik zocht! Soms zoek je iets, en kan je het niet vinden. Maar nu wel! Ik zoek iets om mijn Nederlandse woordenschat in te verwerken. En dan zoek je, en zoek je, en dan VIND je!

Soms zoek je iets anders. En dan vind je het niet. Mannen, of vrouwen, pennen, papier, boeken, bekers of boodschappen, je vind het soms niet.

Maar nu heb ik het gevonden!

Groetjes Lieke"

(Lieke, Zelf een column schrijven)

"Daarom is bicat een lichtje, een vuurtoren voor de verloren lopende dolenden.
Want dat er velen op de dool. Een gevolg van zich onbestemd, zonder nuttig doel, afgevlakt en weinig bijzonder voelen maar misschien nog meer eengevolg van het vluchten voor deze zelfrealisatie, deze pijn van een ziel zonder importantie niet te hoeven voelen. En daar compensatie middelen voor zoeken en aangboden krijgen. Drugs, sex met dieren, sex met kinderen die geen leeftijd meer nodig schijnen te hebben, autorijden, schoeisel, weblogs, gangbangs, sport, wat al niet. Als het maar lijkt dat je vooral bezig bent. Al is het nietszeggend en immoreel, al is het bellenblazen met je mond dicht of een kraak zetten en minister zijn.

En dan is er bicat..aus blaue hinein zu uns gezogen, zonder eigenaren of aandeelhouders die stakingen uitlokken, zonder stompzinnig geleuter, nee, de magie van de fantasie, de fictie en de nederlandse taal aan de macht.
Een baken van troost, een zwoele geur vlak voor het slapen gaan, een enorme uitzinnige stapel draadjesvlees met dampende jus, een romance achter het frietkot, scooters en mobieltjes, vogels die hun eigen lied zingen, de eigen partituur kennen en geen regisseur of dirigent nodig hebben, de horror en thrill. Dat wat onbewust en ondergronds en ook van het leven zelf is. En niet wordt voorgeschreven door de krant, de tv, radio, politiek, banken en verzekeraars, speculanten die denken met 'de echte waarheid' om te gaan. Nee, ik ben geen echt schrijver maar wel groot fan van het schaarse bicat talent."
(Peter Novecento, Haagsche Post)

"Schuimbekkend van woede las ik de met een danige onverschilligheid geschreven colums betreffend de holocaust en Auschwitz. De flarden teksten vol schrijffouten en loze beweringen, getuigen van weinig historisch besef maar vooral een respectloze attitude jegens miljoenen slachtoffers. Vandaar mijn bijdrage met het verzoek de richtlijnen als opgesteld in de bijlage te respecteren en in acht te nemen.

vr groet

dhr. Papen"
(Daniël Papen, via email)

"Diep geroerd, met geknepen stembanden, omvloerste oogleden, brandend maagzuur en kloppende roede (het is tenslotte 5 december) mocht ik uw fraaie stuk proza over mijn getroebleerde netvlies laten glijden... De woorden vertalen zich moeiteloos in zielsetsende beelden. Dank!"
(bromde Zielknijper, 5 december 2005)

"Geachte heer,

Mag ik u verzoeken het plaatje van de te jonge dame van uw site te verwijderen. Er zijn namelijk nog al wat mensen die dit niet lollig vinden. Diverse klaag e-mails over gehad. Mag ik u er op attenderen dat het hier om Kinderporno gaat en de wetgever daar meer dan 4 jaar gevangenisstraf op heeft gezet. Ik ga ervan uit dat het om een misvertstand gaat, als moderator. Met vriendelijke groet.

Sociale Jeugd- en Zedenpolitie te Amsterdam
Commerciele zaken
020-5592585"
(i030142@planet.nl, 14 december 2004)

"Schitterend verwoord dat artikel over Clarence. Liep jaren met een missie, aan de voetballiefhebbers (niet de kenners) proberen uit te leggen dat Abe en Piet beter zijn dan het orakel uit betondorp. Was onbegonnen werk. Het klootjesvolk adoreert Ellen van Langen, Geesink en Rieu, en vinden mevrouw Blankers, Ruska en Roby lakatos maar niks, ze weten waarschijnlijk niet eens wie het zijn. Toen Keizer stopte heb ik jaren niet meer gekeken. Toen zag ik die Fin en een paar jaren later een Surinamer met een Nederlands paspoort (Had die Fin er ook maar een gehad). Ja en dan begint het heilige vuur weer te branden. Deze twee zijn tactisch en technisch het beste wat er op Nederlandse velden heeft rondgelopen (wat ik in mijn leven heb gezien). Keizer had niks met voetbal te maken, dat was ballet,kunst, en soms als het niet belangrijk was helemaal niks .En Abe ken ik van wat beelden, maar als je naar de verhalen over hem luistert hoef je de verteller maar in de ogen te kijken en herken je meteen de kenners uit die tijd."
(via mail, 23 oktober 2005)

"pedante snikkels, komen kut te kort. Webloggen is niet voor mietjes maar ook niet voor stoere geile binken, webloggen is namelijk een fenomeen, een spookbeeld voor blinden die zich vergapen aan de wijde wereld van het internet om zichzelf te ontmoeten, een monologue interieur te voeren en dan de echo terughoren, het internet dat een wonder is wat een dom irrationeel fenomeen is. Echt iets voor pedante snikkels en kale kutten die niet neuken maar wel in elkaars nek willen hijgen en tijd teveel hebben. Ik zou er helemaal niet aan beginnen en beroemd en rijk ben ik al, zegt het liefje. Ik heb de grootste en zij heeft de lekkerste en we verdoen de tijd liever in elkaar verstrengeld dan te vergooien op zo’n vervuilde weblogmarkt. Mot je alweer email beantwoorden enzo, in je vrije tijd, be je gek. Opzoute, stik dur maar in, Goossens, kijk maar uit dat ze niet vreemdgaan terwijl jij al die poen verdient, sneue wolf, ouwe rukker, voordat je het in de gaten hebt sta je een verschrikkelijk stinkend goedje op je scrotum te smeren terwijl je staat te huilen omdat je zo belazerd bent terwijl je het alleen maar goed bedoeld, voor ons allebei schatje, weetje, heerlijk met vakantie strax, saampjes, maar vanavond moet ik werken snappie, centjes verdienen mot pappie, kijk niet zo beteuterd, je wilt helemal niet naar de Lidl, je wilt daar nooit gezien worden zei je, nou dan. Nou tot strax dan, he ?"
(nove, 12 oktober 2005)

"Bicat.net, dat is toch die achterlijke webstek voor rukkende, boerende en altijd bezopen kerels? Dat zielige pathetische zooitje ongeregeldheden dat uitgebraakte hersenkwak probeert te verkopen als prozadrek? Natte winden, dikke drollen, kleverige onduidelijkheden? Slurptrekkende draaigorgels, voorhuidjogging avant la lettre en berensgrote buikglijers?" (Jeremias Schubbenrug, in Nova, 4 oktober 2005)

Reageerziekte

"Op een vrolijke dag toen ik aan mijn, voor al 11 jaar, allerbeste vriendin de liefde heb verklaard en binnen luttele seconden de meest euforische gevoelens door mijn ziel heen flitsten typte een verslag van school begon k te typen en dit kwam tevoorschijn op het samengeperste hoopje uitwerpselen wat ik beschouw als mijn laptop, want zoals velen het niet slecht zou doen als zij dit beseften is bezit enkel een illusie.

Conclusie & nawoord

Niet alleen symbolen hebben invloed op ons doen en denken, de manier waarop ieder mens zichzelf ziet en andere zegt meer over die persoon dan over anderen. Elk mens gaat zijn eigen weg, en het is jammer dat er uit commerciële geldzucht zoveel miscommunicatie ontstaat tussen mensen. Welk mens is beter, het mens dat genadeloos elke, in zijn ogen misdadiger, ritueel vermoord, of die mens die de opdracht geeft om onbewuste signalen stuurt via reclamespotjes en zo het materialisme hoger prijst dan het gevoel om bewust van jezelf en je daden te zijn? Draait het dan uiteindelijk allemaal om geld?
De een vermoord mensen die hun hele leven anderen pijn doen, en de ander roept het gevoel op dat er niets beter is dan nike schoenen in combinatie met een stoere jack met een bontkraag, dat gedoe met die bontkragen id volgens mijn theorie gebaseerd op het paringsgedrag van leeuwen, hoe groter en mooier de manen, des te meer aanzien ze hebben en kans op leiderschap en hoe meer kans ze hebben dat hun genen worden doorgegeven ;).
Door niet te realiseren waar je mee bezig bent, of niet wie, maar wát je eigenlijk bent, ontstaat er miscommunicatie en disharmonie in de maatschappij. Opgaan in de massa kan leiden tot afgunst en afkeer van het geloof in jezelf en in anderen.

En ik wens hierbij balkenende en zijn hele tweede kamer heel veel succes met het oplossen van de “problemen” hier in Nederland, want zo schieten we geen reet op.

Oja, en een gelukkig Nieuwjaar!

Zondag 7 januari 2007, Frank Hooijer"
(Frank Hooijer, 7 Januari 2007)

"Ik had het allemaal al wel eens meegemaakt en niets was mij te dol geweest: eonisme, vice anglais, flaggelatie, ja zelfs koprofagie. Ik was dan ook met graagte ingegaan op de omineus-priapische woorden en lubrieke blikken die "Ellen" tijdens ons gezamelijk consumeren eerder die avond op mij had gericht. Toen we, media nox, eenmaal in haar slaapkamer waren aangekomen, gaf zij steeds minder blijk van doorgaans aan haar toegeschreven mesquinerie. Integendeel,loodzwaar en onvermijdelijk hing het veile sneukelen in de lucht. Binnen no time was de vloer dan ook bezaaid met exuvieën en toonde zij mij haar zinnenprikkelende Junonische leest. Na intiem pidjetten en enige orogenitale schermutselingen (waarbij brod noch javelijn werd ontzien),sloegen wij serieus aan het procreëren. Cunnus en Curacaoënaar leken welhaast voor elkaar geschapen. Hoewel haar defloratie al enige tijd terug had plaatsgevonden, pandoerden wij als nooit tevoren, daarmee verschillende tenesmen bewerkstelligend. Het is maar goed dat haar echtgenoot van deze sluikmin nooit wat heeft gemerkt..."
(TiTo, mei 2006)

"Schrijf eens over vrouwen en hun plek of plaats in de allesverterende zakenoorlogen. Want als er stereotype mannen met diep verborgen schaamtegevoelens over hun potentie problemen en erectiestoornis (taboe naturlijk) dan is dat manifest in hun 'vlucht vooruit' in de freudiaanse wapencultuur. Elke geweerloop, elke zwaardere tank is een gestileerd erectiel apparaat vol dodelijke munitie opgepomnt met miljoenen kogels in een spurt naar het doel wat als lustsymboliek een 'lilith' in een duizelige extase zou moeten brengen want zo 'is de kracht van het leger'. Stoere mannen die eerst de vrouwen opgeilen, dan met hun duwtje in de rug erop los gaan om 'de vijand te onthoofden'. Ik als watje moet altijd vreselijk lachen om die serieuze gezichten die de mannen politici en militairen bij hun gepiep, gezeur en gezeik en hun broodnodige verklaringen trekken.
U, als warmbloedige heterovrouw zal zich wezenloos kunnen uitleven 'tussen de hitsige Jantjes'. Ik stel voor dat u zich een voorstelling maakt over de gang van zaken in de nachten op zo'n nomadenkamp met satellietvererbindingen in de maanloze nachten van de nieuwe woestijnen die worden ontgonnen, namens u en mij, natuurlijk, vanzelf, juist, nee, uiteraard. Het mag ook wel een andere uiterst vervelende erectiestoornis gaan, de ejaculatie praecox. Dat gaat dan vast over de linkse oppositie, denk ik dan, kunt u het fijn neutraal houden.

U bent toch op alle kaasmarkten thuis, hard op weg om zich te bekwamen in een genre waar sex met hoofdletters geschreven moet worden. Vooral de sex benadrukken, Lilith. Veel gore geile, harde, wrede sexscenes, met blinddoeken, kidnap, politiehandboeien, touwen en katrollen, gedwongen masturbatie tussen mannen, tussen vrouwen, scarring en kaalscheren en tot huilens toe dat gepomp met dildo's en dat monotone gezoem van vibratoren sfeervol brengen. Vooral geluiden en kleuren beschrijven, daar ben ik gek op."
(Peter Novecento)

"Is er iemand in de zaal die nog wil doneren aan een zielige arme homosexueuele neger met een onbeschrijflijke ziekte zwaargelovig te dom om te leren of te schijten die bovendien een oog mist en denkt dat de duivel soep in een blik stopt want hoe komt het er anders in en tegelijkertijd vreselijk gebukt gaat onder de laatste Tsunami of de vrees daarvoor want zijn geitenoog gaf vanmorgen onheil aan? Of anderszins zijn hypocriete tot op het bot zwarte geweten schoon wil kopen voor een luchtig schijntje of nóg liever zichzelf onsterfelijk wil maken over het lijk van een ander? Nee? Eénmaal? Andermaal? OK, dan ben ik ook pleite en met Marnix mee naar dat gruwelijk dure restaurant. Bovendien is het al na zessen en sta ik in de baas z'n tijd de wereld te redden en zo heb de cao dat nooit bedoeld. Howdoe en de mazzel. "
(Hein Buffelruft, 28 dec 2005)

"De liefde is groots, ze breekt zonder haar gebit te gebruiken door elke granieten kop heen, verzwakt de wil en maakt elke stoere kerel tot een week omhulsel, een schaduw van zichzelf, een brabbelend luierkind, elke vent verandert van binnenuit en geweldloos door haar rijke zegeningen. Je krijgt een rijpe korstkaas als huid en een hart van vloeibaar goud. Verpletterend is ze en zij, de liefde, de warme zomerse, niet de winterharde en verbitterde tak dus, zit nog steeds vol met geheimen waar niemand de sleutel van kan vinden. Mysterieus is ze, als de ondergrondse geheimzinnige dictatuur van wereldwijde, alomvattende bekabeling waarlangs dagelijks kilometers gecodeerde data tussen de continenten flitsen. De liefde is een tectonishe plaat die schuurt en krast en gangen boort voor lavastromen van vleselijkheid en voedzame sappen die op geen enkele dieet mag ontbreken. Daarom is ze schaars. Tot slot..we heben allemaal een gat van onderen, onthou dat. "
(Nove, relatietherapeut, 3 dec 2005)

"Thanks! Voor de eerlijke en ijskoude bieren vooraf om de ergste dorst te lessen na een lange en vermoeiende reis. En de Champage daarna in gelukkig niet van die zuinige hoeveelheden maar gewoon ruim bemeten pullen. Dank ook voor de wonderschone oester die in zijn natuurlijke habitat beschermd en koel lag te wezen toegedekt met een warme dekentje bosui-liefde en een tikje Tabasco-ondeugd onder die deken. Dank voor de kleinste en schattigste St. Jacobsoesters die ik proefde in Balsamicostroop. Eerbied voor de kort aangebrade en met ontbijtkoek gestoofde kwartel. Ik proefde een tint Orange Marmalade hoewel je zei dat het er niet in zat. Ik hou het erop dat de chefkok zijn geheimen heeft en, hoe hooggeëerd zijn publiek ook mag zijn, ál zijn details zullen ze nooit te horen krijgen. Met liefde deed ik mijn sommeliertaken en het ‘kut-sommelier’ omdat ik de glazen niet tot de nok vulde, neem ik op de koop toe. Onder de indruk was ik van je tzatziki met shrimp en rode grapefruit. Zoet en zuur zoals Bitter & Sweet zoals het leven zelf zoals harmonie zo mooi kan zijn. Ook onder de indruk was ik van je zeewolf met tomatenchutney. Een rode knipoog op een licht in de boter aangezet visje zoals de boter bij de vis behoort te zijn. Je bewees jezelf door met het produkt mee te koken en de zeeduivel vochtig te houden en over te laten lopen in het bedje van zuurkool omrand door koele en volle crême fraiche en slechts gestopt door mosterd. Het zal mijn gebrek aan woordenschat zijn geweest deze poëtische beleving van samenstelling aan mijn disgenoot heer Visser uit te leggen, aan de wijn waarin het beestje zwom heeft het niet gelegen. Emotioneel werd ik bij het aangezicht van mijn vrouw in jouw open keuken, verliefd op de chefkok die zijn konijntje aan de haak had geslagen. Uit het konijnengezin weggetrokken, de zuigelingen achtergelaten en deskundig ontdaan van fluffy flaporen en prachtig gevild en daarna één minuutje aangebraden in de volle boter. Ach, je zei het nog, ‘nog even in de oven en gekeken hoe lang’ in antwoord op de vraag hóe lang dan, zoals Sebastiaan Bach ook vindt dat de piano zichzelf speelt. U zij geprezen met bijzondere gaven, maar het zal mijn eenvoudige ziel zijn die het zo ziet. De ingekookte fond een tikje gezoet nog niet eens meegerekend evenals de witte bonen-truffelpuree en rode kool met vijgen die in een restaurant van naam de kaart had kunnen aanvoeren. Jammer dat je er niet bij was met de kaas. Het zal de tol van de roem zijn geweest of de spanning van het koken op zulk een hoog nivo. Het siert de man die ook gewoon maar een mens van Vleesch & Bloed is gebleven. Het was uit de kunst hoe wij genoten van een walnoot uit Frankrijk gekraakt op de wals van braakgeluiden die wij van boven hoorden komen. Waarschijnlijk was je druk doende in de homard-naire. Het dessert ben ik kwijt evenals het betoog dat ik hield, maar dat was ik toen al kwijt. Het betoog hou je van mij tegoed. Ik zal het je vertellen als ik de liefde verklaar aan mijn vrouw zoals jij gisteren de keuken in het algemeen en ons in het bijzonder de liefde verklaarde. "
(Kiers de Maison, 27 november 2005)

"Ach, heer bicat, nu we het over eten en drinken hebben. Ik kan u te allen tijde aanraden, maar toch vooral in de herfst, van de ganzenlever te proeven. Zoekt u daarbij een zo eenvoudig mogelijk bewerkte ganzenlever, dus geen paté, niets met geconfijte uien of anderszins toevoegingen. U wilt ganzenlever proeven die met de hand is schoongemaakt door een oud boerenvrouwtje die hooguit peper, zout en wat cognac toevoegde en daarna op 70 graden in de oven met de deur op een kier de lever zachtjes liet warm worden. Niet smelten, want dan scheidt het vet van de lever en bent u uw produkt kwijt. Nee, u wilt de lever verwarmen zodat lever, peprer, zout en cognac een geheel gaan vormen. Dat wat u wilt proeven is de waarheid en niets anders dan de waarheid. Slaat u overigens wel in grote hoeveelheden in, niets zo erg als aan het einde te moeten constateren dat u nog wel wat had gelust. Nee, met veel dingen is het zo dat we nèt even meer moeten eten dan ons lief is. Nèt dat decadente punt van overdaad aantikken. Schenkt u daarbij een Gewürztraminer en bij voorkeur hoe ouder hoe beter en liever nog een Grand Cru dan een gewone. Maar als u dan toch uit wilt pakken dan komt u niet heen om de Tokay Pinot Gris.
Daarbij geserveerd met warm en geroosterd brioche brood."
(Harrie Stamper, 23 oktober 2005)

"Of die klassieke Suske & Wiske (het was nummer 78 als ik het goed heb): De Kakkende Kakkerlakken, die aflevering waarin Tante Sidonia in haar keuken te maken heeft met een steeds groter wordende populatie kakkerlakken, die voortdurend alles onderschijten, niet in de laatste plaats de biefstuk met friet die Tante speciaal voor Lambik had gebakken, tot grote woede van onze favoriete zeshaarder, die gelijk een spuitbus pakt en erop los begint te spuiten, dit tot groot enthousiasme van zowel Suske als Wiske, die duchtig beginnen mee te spuiten (we hebben het hier duidelijk over de periode waarin Suske en Wiske nog net zo milieubewust waren als George W. Bush die zijn privejet vanuit Kyoto liet terugvliegen naar zijn range in Texas omdat ie z'n favoriete cowboy-hoed was vergeten), maar in de spuitbus van Lambik blijkt een goedje te zitten dat er voor zorgt dat de kakkerlakken de volgende dag het formaat van een jong paard hebben (professor Barabas had een lege spuitbus gebruikt om zijn nieuwe groei-middel te testen en vergeetachtig als hij was, had hij het bij Tanta Sidonia laten liggen, puur uit teleustelling, want ook na gebruik van het groeimiddel had Tante Sidonia de professor uitgelachen toen hij zijn broek naar beneden deed), afijn, nu de kakkerlakken gegroeid zijn, schijten ze nog harder met als gevolg dat tante Sidonia, Lambik, Suske en Wiske hun huis worden uitgescheten, waarna ze Jerommeke erbij halen, wiens enige bijdrage een ENORME scheet is, gelukkig komt professor Barabas eraan met een grote smile op z'n mombakkes en een nog grotere bobbel in de broek die, zo zal even later blijken, amper in staat is de steeds groter wordende penis van Barabas te verhullen met als gevolg dat Tante Sidonia, gek van geilheid, zich op professor Barabas stort die vrijwel onmiddellijk klaarkomt en bovenop een van de reuzekakkerlakken kwakt die dan weer vrijwel onmiddelijk in elkaar krimpt en in het niets oplost, waarna ook Lambik en Suske en Jerommeke hun apparaat bewerken met het groeimiddel, zodat ze de volgende dag, onder de stimulerende leiding van Tante Sidonia en Wiske, de kakkerlakken dood masturberen. Knipoog Wiske. Einde."
(Max J. Molovich, 23 Augustus 2005)

"De vergelijking ‘vleesetend’ en ‘vrouw’ is een natte wensdroom. Het is veelbetekende symboliek dat er aan vegetarische mutaties man/vrouw/ hermafrodiet wordt gewerkt door de wetenschappelijke elite. Weten zij soms meer? Staat ons Armageddon te wachten ? De finale segregratie, het schisma van de sexen en de ondergang van hun zondige sexueel verkeer als geheime wapen om de wereldbevolking eindelijk zonder oorlogen te kunnen reguleren ? Reincarneren in een plantaardig bestaan in een potje aarde van robotformaties die miljoenen grijze racks van vruchtdragende en geurige planten produceren onder uiterst secure en berekende condities , zonder vrij zon of maanlicht, zonder zicht of gehoor, zonder tastzin, zonder geluid van wind en zee."
(nove, 6 Juni 2005)

Zelfbeschouwing

"Een man van middelbare leeftijd, beet je te dik, beetje te morsig. Baardje of sik wellicht. En witte schilfertjes sieren zijn gelaat. Hij rookt en hij drinkt, maar in tegenstelling tot wat hij ons graag wil doen geloven, niet teveel. Hij is een ambtenaar, schaaltje 9. verder een liefhebbende vader die zijn frustratie over het uitblijvende en waarschijnlijk nooit meer komende grootse leven heeft verruild voor een soort van komisch cynisme. Hij neemt het niemand kwalijk behalve misschien soms zichzelf, maar dan alleen na een Westmalle Tripel te veel. Hartstochtelijk supporter van NAC of een andere club ten zuiden van de grote rivieren, want dat hij een Brabander is moet haast wel. Zo stel ik mij Kiers voor, maar wellicht is het wel gewoon die homofiele Indo die bij Serudang de lege borden ophaalt..who knows.."
(Andy Möller, Gelsenkirchen)

"Het is vast een meteroloog, een weermenneke met een gesmoorde sexualiteit, eentje met een enorm taboe. Een vrijgezelle biologieleraar met verlatingsangst kan ook. Zo'n eenzaam type die nog steeds bij zijn moeder woont en al jaren lesgeeft in het basisonderwijs. Zo'n anonieme 13 inhetdozijnman die spaarzaam leeft, de piepers schilt en de afwas doet, zo eentje die op de middagwandeling met het hondje van moeders vanachter de krant bij een speeltuin of in het park naar stoeiende of voetballende jochies kijkt en de pijn verzwijgt. Een masochist die het taboe koestert.
Zo'n kleffe smeerlap van een potentiele serieverkrachter met banden in een hechte kerkgemeenschap waarop moeders zo trots is omdat hij naast het lesgeven ook nog als hobby het locale knapenkoor dirigeert. Zo eentje die maar beter melancholieke verhaaltjes moet blijven schrijven. "
(Nove, 22/11/2005)

"Ach ja, leuk, schrijvers.

Beetje zo in je donkere hol aan de wereld knagen. Puur verongelijkt verdedigen van een door mede niet-aanwezigen geschapen superieure schertswereld. Lurken aan je pijp. Pijpen aan je lurk. Woorden in langgerekte nadenkzinnen omzetten. Protserige taalvlekjes. Huilerige holheden. Fletse vondsten. Massieve monomane monsters. Een zielige berg toevoegingen aan de duistere put die al veel te lang overstroomt door de gemankeerde bijdragen van nerveus krabbelende geesten met een ongepast gevoel van eeuwigheid.

Die sfeer.

Geef mij maar parkeerwachten. "
(Marnix, 21/11/2005)