Navigatie de voorplecht Dankbaar Uitgelogd
Huishoudelijk
5 oktober 2005 |
Maandag, 26 Oktober 2009
Ja, dood moeten we allemaal, maar waarom in één keer? Het ene
moment leef je nog, het volgende ben je dood, vindt u die
overgang ook niet wat al te abrupt? Dan hebben wij voor u de
Deelsterfpolis. Hoe werkt het? U ontvangt van ons een formulier
waarop u aangeeft in hoeveel etappes u wilt sterven. Het minimum
aantal is drie: In de eerste fase worden door vakkundige
chirurgen uw benen geamputeerd waarna ze begraven of gecremeerd
kunnen worden, in de tweede volgen uw armen en in de beslissende
derde fase de overgebleven romp. Het hoofd zit er nog aan vast
zodat u alles vanaf de eerste rij kunt volgen. Op deze manier
kunt u geleidelijk wennen aan uw dood en komt hij niet in één
keer. Gaat het u nog te snel? Dan kunt u kiezen voor méér
etappes.
door Spencer Brandsen SMEERLAP!
LAPJESKAT!
KATER OP DE DINSDAGMORGEN!
GENETISCH GEMANIPULEERDE SCHAAMLIP!
langzaam afstompen, dit kan ook idd, letterlijk afstompen…
These worms, darling Het lijkt me voor de nabestaanden ook prettiger. Dat hun geliefden geleidelijk uit hun leven verdwijnen en niet in één keer. Dat ze beetje bij beetje wennen aan hun dood. Geleidelijk.Want anders is het ineens zo’n koude douche.
Met letterlijk afstompen moet je vroeg beginnen, anders wordt het nooit wat.
Zo ontmoette ik net iemand die een beetje dood rook. Dat is vast iets dat uit Amerika is over gewaaid, dacht ik bij mezelf.
Iemand al eens gehoord van ‘de korte pijn’? Het bankje waar ik op zit is een gewoon bankje zoals er heel veel zijn. Het is een zonnige dag, maar de wind is nog fris. Toch, voor eind april is het al warm. Voor me strekt het grasveld van het park zich uit. Mensen zitten alleen of met z’n tweeën op jassen of kleden op het gras. Ze drinken en ze roken, sommigen lezen. Er loopt een hond over het veld. Zijn gang is niet snel, maar ook niet langzaam, eerder gewoon, een typisch hondendrafje. Hij snuffelt eens hier en dan daar. Ik denk dat hij nu en dan iets eetbaars ruikt en dan in die richting loopt. Hij krijgt niets. Hij ziet een fiets en ruikt er aan. De fiets is niet ver en ligt op z’n kant in het gras, ik kan zijn vlezige hondenlippen zien en hoor hem kwijlsmakken. Dan tilt hij zijn poot op en pist over de fiets heen. Over de wielen, het frame, de bagagedrager en het stuur. Dan stopt hij en kijkt eens naar de fiets. Hij snuffelt even, neemt twee stappen en pist dan nog even over het zadel. Het is duidelijk, deze hond houdt niet van half werk. Hij loopt weg en gaat weer verder met wat hij eerst deed; snuffelen. Ik kijk naar de fiets. Die druipt van de hondenpis. Ik sta op, trek m’n kleren recht en krab m’n kont. Soms wou ik dat ik een hond was.
Volgens mij is de reactie hierboven verloren gelopen in de ether en heeft zij zich uit wanhoop en ten einde raad dan maar hier genesteld. De korte dood is zóóó 2008…
Fall of Empyrian De kleine dood is van alle tijden.
De kleine blonde dood is van 1985.
De kleine dood wordt overschat.
Mijn vader is dood.
Ach, hoe oud was ie?
93. Of zoiets.
Wanneer vertelt u weer iets over Leusden en Gramschtel bier, heer Ane?
Herstel, dat was Eurogramschtel.
Ach, hie je ‘t ook went of keert: er is leven na de dood. Rest echter de vraag: bij sterven in etappes, levert dat meer levens op na de dood of is dat leven ook gefaseerd, dat je eerst ‘n beetje leeft, dan wat meer… en zo voort?
Jemig, wat ‘n taalvouten. Excusé!
Over taalfouten gesproken, waar zit Feex?
Heer Donnerweder, Allejezus, wat is dit voor een maffe webstek?
Goeie vraag wel, eigenlijk.
Heer Gerbil, Hmm
Jij en ik zijn ook bastaards, tegen de muur uitgescheten en voor galg en rad opgegroeid gespuis van de uiterste richel, schorriemorrie en uitschot, uitgberaakte paria’s, sociale drenkeling, zwerfhond en verschoppeling en dat allemaal tegelijk.
VRIJHEID! WELVAART! EENZAAMHEID!
‘t Is overal eentwadde en de rest is trunterij.
Haiku: Haiku 2: Haiku 3: Lieve mensen op Aarde, Hmm
Heere Jezus c.s. lieve kijkertjes Haiku 4 Haiku 5: Haiku 6 Haiku 7: Haiku 8: Haiku 9: Haiku 10: Haiku 11: Haiku 12: Haiku 13: Haiku 14: Haiku 15: Haiku 16: Haiku 17: Haiku 18: Haiku 19: Haiku 20: Haiku 21 Da’s geen haiku…
Nee, Heer Enz, ik weet het. Haiku 22: Zoiets dan: Inderdaad, zoiets.
Haiku 23: Haiku 24 (on topic): Haiku 25 (off topic): De regen valt hier Haiku 26: Haiku 26 (on topic) Vind deze zondag Bedenk, gedwongen Sterilisatie Gelukkig hebt u Als het nageslacht Nee, dat heeft Swift al Helaas hebben mijn Zeg, stelletje slampampers, hebben jullie niets beters te doen?
Iets beters te doen? Nee, ik ben totaal vrij!
Jazeker had ik iets beters te doen. Vandaar dat het nu ook maandag is.
Wederom maandag 82 al vierentachtigste Nou, ik dacht het niet!
Grtsbgshdtj denkt dus van niet Ik ben wel zeker van niet. En mij kan het verder ook niets schelen.
Mij kan het eigenlijk ook niets schelen. Wat erg toch. Ergens.
Tijd voor een nieuw stuk, Of misschien, bij gebrek aan nieuw materiaal, eens iets uit de oude doos?
07/01/2004: “Gedefloreerd” (Kiers) Nou, zó heftig hoefde het voor mij nu ook weer niet.
Uit de oude doos Kan iemand mij vertellen wat ‘de brugklas’ is? Heeft het iets met de menopauze te maken? ‘t Is maar dat wij dat hele concept van de brugklas in België niet kennen. Is het groter dan een konijn? Kun je het tussen je boterhammen leggen, of is het wellicht een van de vele manieren om allochtonen tot inburgering te forceren?
Denkt u maar aan een meisje van een jaar of dertien. Dan komt het wel goed.
Of leren ze daar hoe een brug te bouwen – dat is tenslotte een nuttig vak. Zelf deed ik Latijn-Moderne talen, wat dus betekent dat ik compleet nutteloos ben voor deze wereld.
Nou, ik vind dat er zo onderhand meer dan genoeg bruggen zijn. Dat moet maar eens ophouden.
In België is er een godsgruwelijk heftige rel ontstaan over of er nu in Antwerpen een brug (‘de Lange Wapper’) dan wel een tunnel moet komen. Op een keer – het kan ook in twee keer geweest zijn – bespraken wij kwestig probleem in een lokale tapperij toen de domste van de bende plots zei: “Nou, mijn vrouw en ik, wij hebben geen mobiliteitsprobleem: ik heb een lange wapper en mijn vrouw heeft een tunneltje.” Zo was er ook eens een Belg die bij de opening van de Kennedytunnel aan de minister vroeg: Meneer de minister, is het tunnel of tunnelle? Waarop die minister antwoordde: “Beste man, is het pummel of pummelle?” Bijna honderd…
Ik heb nu ook twee speakertjes aan mijn nieuwe computertje, maar dat is dus best schrikken als je mail verzendt, want dan doet ie: WOOEESJH!!!, Honderd keer WOOEESJH!!!
Mijn vader is gisteren ook doorgetrokken. Althans gecremeerd. Maar wel in één keer. Want hij was iemand van de oude stempel.
Het is ook het weer Heer Ane, gecondoleerd met uw vader. En tevens gefeliciteerd. Want in één keer in z’n geheel cremeren is toch goed voor een etappe-zege bij het sterven in etappes, dacht ik zo. Tenzij hij op doping zou zijn betrapt. Maar dat is dan weer geloofs-afhankelijk.
Nou, in één keer cremeren, lijkt mij toch ook echt wel het beste, hoor! We hebben het hier tenslotte niet over een BBQ.
Graag op de catwalk: Heer Enz, Er hoeft zo veel niet Ik ben een beetje moe gescrolled.
Hm…. Neuken na honderdste…..
of beffen
of zuipen
of beuken
Ik krijg hier steeds vaker mensen met scrollmoeheid.
God heeft alles uit het niets gemaakt, maar het niets schemert er doorheen.
God is een verzonnen prutser.
2010 wordt het jaar van de cider!
Hoer a..
Pom pom pom pom pom Pommen wordt behoorlijk overschat.
De zwembadjuffrouw In de filmsector Ja ja..
De bicatklok loopt 20 minuten achter, bij de derde toon.
Tijd wordt overschat.
De schat is overtijd.
Je tijd is over, schat.
Tahcs, revo si djit ej. U zit met lucht?
Harley Davidson FAGS!
het slijk der aarde |
Holle retoriek
"Aarsema, dan komen de tachtigerjaren puberale streeptinten van de
eerste kabeltv binnen op mijn kolkende oogbollen als de tube mayonaise
leeggeknepen in in een onderzoekende puberkringspier . Vage opgedroogde
veegklodderstrepen op de dikke zware afstandsbediening die het allang
niet meer doet. Bolle schermen versterken de aplastische rondingen.
Antennes nog met coax en zaad in een sok, geurend naar kamille gemengd
met nat speculaas.
Jong zijn is zo mooi…"
"Zit je achter het meest nieuwe en hipste technologische apparaat van deze eeuw, kom je op een stukje internet over columns schrijven. En dat is nu exact wat ik zocht! Soms zoek je iets, en kan je het niet vinden. Maar nu wel! Ik zoek iets om mijn Nederlandse woordenschat in te verwerken. En dan zoek je, en zoek je, en dan VIND je!
"Daarom is bicat een lichtje, een vuurtoren voor de verloren lopende dolenden.
"Schuimbekkend van woede las ik de met een danige onverschilligheid
geschreven colums betreffend de holocaust en Auschwitz. De flarden teksten
vol schrijffouten en loze beweringen, getuigen van weinig historisch besef
maar vooral een respectloze attitude jegens miljoenen slachtoffers. Vandaar
mijn bijdrage met het verzoek de richtlijnen als opgesteld in de bijlage te
respecteren en in acht te nemen.
"Diep geroerd, met geknepen stembanden, omvloerste oogleden, brandend maagzuur en kloppende roede (het is tenslotte 5
december) mocht ik uw fraaie stuk proza over mijn getroebleerde netvlies laten glijden...
De woorden vertalen zich moeiteloos in zielsetsende beelden.
Dank!"
"Geachte heer,
"Schitterend verwoord dat artikel over Clarence. Liep jaren met een missie, aan de voetballiefhebbers (niet de kenners) proberen uit te leggen dat Abe en Piet beter zijn dan het orakel uit betondorp. Was onbegonnen werk. Het klootjesvolk adoreert Ellen van Langen, Geesink en Rieu, en vinden mevrouw Blankers, Ruska en Roby lakatos maar niks, ze weten waarschijnlijk niet eens wie het zijn. Toen Keizer stopte heb ik jaren niet meer gekeken. Toen zag ik die Fin en een paar jaren later een Surinamer met een Nederlands paspoort (Had die Fin er ook maar een gehad). Ja en dan begint het heilige vuur weer te branden. Deze twee zijn tactisch en technisch het beste wat er op Nederlandse velden heeft rondgelopen (wat ik in mijn leven heb gezien). Keizer had niks met voetbal te maken, dat was ballet,kunst, en soms als het niet belangrijk was helemaal niks .En Abe ken ik van wat beelden, maar als je naar de verhalen over hem luistert hoef je de verteller maar in de ogen te kijken en herken je meteen de kenners uit die tijd."
"pedante snikkels, komen kut te kort. Webloggen is niet voor mietjes maar ook niet voor stoere geile binken, webloggen is namelijk een fenomeen, een spookbeeld voor blinden die zich vergapen aan de wijde wereld van het internet om zichzelf te ontmoeten, een monologue interieur te voeren en dan de echo terughoren, het internet dat een wonder is wat een dom irrationeel fenomeen is. Echt iets voor pedante snikkels en kale kutten die niet neuken maar wel in elkaars nek willen hijgen en tijd teveel hebben. Ik zou er helemaal niet aan beginnen en beroemd en rijk ben ik al, zegt het liefje. Ik heb de grootste en zij heeft de lekkerste en we verdoen de tijd liever in elkaar verstrengeld dan te vergooien op zo’n vervuilde weblogmarkt. Mot je alweer email beantwoorden enzo, in je vrije tijd, be je gek. Opzoute, stik dur maar in, Goossens, kijk maar uit dat ze niet vreemdgaan terwijl jij al die poen verdient, sneue wolf, ouwe rukker, voordat je het in de gaten hebt sta je een verschrikkelijk stinkend goedje op je scrotum te smeren terwijl je staat te huilen omdat je zo belazerd bent terwijl je het alleen maar goed bedoeld, voor ons allebei schatje, weetje, heerlijk met vakantie strax, saampjes, maar vanavond moet ik werken snappie, centjes verdienen mot pappie, kijk niet zo beteuterd, je wilt helemal niet naar de Lidl, je wilt daar nooit gezien worden zei je, nou dan. Nou tot strax dan, he ?"
"Bicat.net, dat is toch die achterlijke webstek voor rukkende, boerende en altijd bezopen kerels? Dat zielige pathetische zooitje ongeregeldheden dat uitgebraakte hersenkwak probeert te verkopen als prozadrek? Natte winden, dikke drollen, kleverige onduidelijkheden? Slurptrekkende draaigorgels, voorhuidjogging avant la lettre en berensgrote buikglijers?" (Jeremias Schubbenrug, in Nova, 4 oktober 2005) Reageerziekte
"Op een vrolijke dag toen ik aan mijn, voor al 11 jaar, allerbeste vriendin de liefde heb verklaard en binnen luttele seconden de meest euforische gevoelens door mijn ziel heen flitsten typte een verslag van school begon k te typen en dit kwam tevoorschijn op het samengeperste hoopje uitwerpselen wat ik beschouw als mijn laptop, want zoals velen het niet slecht zou doen als zij dit beseften is bezit enkel een illusie.
"Ik had het allemaal al wel eens meegemaakt en niets was mij te dol geweest: eonisme, vice anglais, flaggelatie, ja zelfs koprofagie. Ik was dan ook met graagte ingegaan op de omineus-priapische woorden en lubrieke blikken die "Ellen" tijdens ons gezamelijk consumeren eerder die avond op mij had gericht. Toen we, media nox, eenmaal in haar slaapkamer waren aangekomen, gaf zij steeds minder blijk van doorgaans aan haar toegeschreven mesquinerie. Integendeel,loodzwaar en onvermijdelijk hing het veile sneukelen in de lucht. Binnen no time was de vloer dan ook bezaaid met exuvieën en toonde zij mij haar zinnenprikkelende Junonische leest. Na intiem pidjetten en enige orogenitale schermutselingen (waarbij brod noch javelijn werd ontzien),sloegen wij serieus aan het procreëren. Cunnus en Curacaoënaar leken
welhaast voor elkaar geschapen. Hoewel haar defloratie al enige tijd terug had plaatsgevonden, pandoerden wij als nooit tevoren, daarmee verschillende tenesmen bewerkstelligend. Het is maar goed dat haar echtgenoot van deze sluikmin nooit wat heeft gemerkt..."
"Schrijf eens over vrouwen en hun plek of plaats in de allesverterende zakenoorlogen.
Want als er stereotype mannen met diep verborgen schaamtegevoelens over hun potentie problemen en erectiestoornis (taboe naturlijk) dan is dat manifest in hun 'vlucht vooruit' in de freudiaanse wapencultuur. Elke geweerloop, elke zwaardere tank is een gestileerd erectiel apparaat vol dodelijke munitie opgepomnt met miljoenen kogels in een spurt naar het doel wat als lustsymboliek een 'lilith' in een duizelige extase zou moeten brengen want zo 'is de kracht van het leger'. Stoere mannen die eerst de vrouwen opgeilen, dan met hun duwtje in de rug erop los gaan om 'de vijand te onthoofden'. Ik als watje moet altijd vreselijk lachen om die serieuze gezichten die de mannen politici en militairen bij hun gepiep, gezeur en gezeik en hun broodnodige verklaringen trekken.
"Is er iemand in de zaal die nog wil doneren aan een zielige arme homosexueuele neger met een onbeschrijflijke ziekte zwaargelovig te dom om te leren of te schijten die bovendien een oog mist en denkt dat de duivel soep in een blik stopt want hoe komt het er anders in en tegelijkertijd vreselijk gebukt gaat onder de laatste Tsunami of de vrees daarvoor want zijn geitenoog gaf vanmorgen onheil aan? Of anderszins zijn hypocriete tot op het bot zwarte geweten schoon wil kopen voor een luchtig schijntje of nóg liever zichzelf onsterfelijk wil maken over het lijk van een ander? Nee? Eénmaal? Andermaal? OK, dan ben ik ook pleite en met Marnix mee naar dat gruwelijk dure restaurant. Bovendien is het al na zessen en sta ik in de baas z'n tijd de wereld te redden en zo heb de cao dat nooit bedoeld. Howdoe en de mazzel. "
"De liefde is groots, ze breekt zonder haar gebit te gebruiken door elke granieten kop heen, verzwakt de wil en maakt elke stoere kerel tot een week omhulsel, een schaduw van zichzelf, een brabbelend luierkind, elke vent verandert van binnenuit en geweldloos door haar rijke zegeningen. Je krijgt een rijpe korstkaas als huid en een hart van vloeibaar goud. Verpletterend is ze en zij, de liefde, de warme zomerse, niet de winterharde en verbitterde tak dus, zit nog steeds vol met geheimen waar niemand de sleutel van kan vinden. Mysterieus is ze, als de ondergrondse geheimzinnige dictatuur van wereldwijde, alomvattende bekabeling waarlangs dagelijks kilometers gecodeerde data tussen de continenten flitsen. De liefde is een tectonishe plaat die schuurt en krast en gangen boort voor lavastromen van vleselijkheid en voedzame sappen die op geen enkele dieet mag ontbreken. Daarom is ze schaars.
Tot slot..we heben allemaal een gat van onderen, onthou dat. "
"Thanks!
Voor de eerlijke en ijskoude bieren vooraf om de ergste dorst te lessen na een lange en vermoeiende reis. En de Champage daarna in gelukkig niet van die zuinige hoeveelheden maar gewoon ruim bemeten pullen.
Dank ook voor de wonderschone oester die in zijn natuurlijke habitat beschermd en koel lag te wezen toegedekt met een warme dekentje bosui-liefde en een tikje Tabasco-ondeugd onder die deken.
Dank voor de kleinste en schattigste St. Jacobsoesters die ik proefde in Balsamicostroop. Eerbied voor de kort aangebrade en met ontbijtkoek gestoofde kwartel. Ik proefde een tint Orange Marmalade hoewel je zei dat het er niet in zat. Ik hou het erop dat de chefkok zijn geheimen heeft en, hoe hooggeëerd zijn publiek ook mag zijn, ál zijn details zullen ze nooit te horen krijgen.
Met liefde deed ik mijn sommeliertaken en het ‘kut-sommelier’ omdat ik de glazen niet tot de nok vulde, neem ik op de koop toe.
Onder de indruk was ik van je tzatziki met shrimp en rode grapefruit. Zoet en zuur zoals Bitter & Sweet zoals het leven zelf zoals harmonie zo mooi kan zijn.
Ook onder de indruk was ik van je zeewolf met tomatenchutney. Een rode knipoog op een licht in de boter aangezet visje zoals de boter bij de vis behoort te zijn.
Je bewees jezelf door met het produkt mee te koken en de zeeduivel vochtig te houden en over te laten lopen in het bedje van zuurkool omrand door koele en volle crême fraiche en slechts gestopt door mosterd. Het zal mijn gebrek aan woordenschat zijn geweest deze poëtische beleving van samenstelling aan mijn disgenoot heer Visser uit te leggen, aan de wijn waarin het beestje zwom heeft het niet gelegen.
Emotioneel werd ik bij het aangezicht van mijn vrouw in jouw open keuken, verliefd op de chefkok die zijn konijntje aan de haak had geslagen. Uit het konijnengezin weggetrokken, de zuigelingen achtergelaten en deskundig ontdaan van fluffy flaporen en prachtig gevild en daarna één minuutje aangebraden in de volle boter. Ach, je zei het nog, ‘nog even in de oven en gekeken hoe lang’ in antwoord op de vraag hóe lang dan, zoals Sebastiaan Bach ook vindt dat de piano zichzelf speelt. U zij geprezen met bijzondere gaven, maar het zal mijn eenvoudige ziel zijn die het zo ziet.
De ingekookte fond een tikje gezoet nog niet eens meegerekend evenals de witte bonen-truffelpuree en rode kool met vijgen die in een restaurant van naam de kaart had kunnen aanvoeren.
Jammer dat je er niet bij was met de kaas. Het zal de tol van de roem zijn geweest of de spanning van het koken op zulk een hoog nivo. Het siert de man die ook gewoon maar een mens van Vleesch & Bloed is gebleven. Het was uit de kunst hoe wij genoten van een walnoot uit Frankrijk gekraakt op de wals van braakgeluiden die wij van boven hoorden komen. Waarschijnlijk was je druk doende in de homard-naire.
Het dessert ben ik kwijt evenals het betoog dat ik hield, maar dat was ik toen al kwijt. Het betoog hou je van mij tegoed. Ik zal het je vertellen als ik de liefde verklaar aan mijn vrouw zoals jij gisteren de keuken in het algemeen en ons in het bijzonder de liefde verklaarde. "
"Ach, heer bicat, nu we het over eten en drinken hebben. Ik kan u te allen tijde aanraden, maar toch vooral in de herfst, van de ganzenlever te proeven. Zoekt u daarbij een zo eenvoudig mogelijk bewerkte ganzenlever, dus geen paté, niets met geconfijte uien of anderszins toevoegingen.
U wilt ganzenlever proeven die met de hand is schoongemaakt door een oud boerenvrouwtje die hooguit peper, zout en wat cognac toevoegde en daarna op 70 graden in de oven met de deur op een kier de lever zachtjes liet warm worden. Niet smelten, want dan scheidt het vet van de lever en bent u uw produkt kwijt. Nee, u wilt de lever verwarmen zodat lever, peprer, zout en cognac een geheel gaan vormen. Dat wat u wilt proeven is de waarheid en niets anders dan de waarheid.
Slaat u overigens wel in grote hoeveelheden in, niets zo erg als aan het einde te moeten constateren dat u nog wel wat had gelust. Nee, met veel dingen is het zo dat we nèt even meer moeten eten dan ons lief is. Nèt dat decadente punt van overdaad aantikken.
Schenkt u daarbij een Gewürztraminer en bij voorkeur hoe ouder hoe beter en liever nog een Grand Cru dan een gewone. Maar als u dan toch uit wilt pakken dan komt u niet heen om de Tokay Pinot Gris.
"Of die klassieke Suske & Wiske (het was nummer 78 als ik het goed heb): De Kakkende Kakkerlakken, die aflevering waarin Tante Sidonia in haar keuken te maken heeft met een steeds groter wordende populatie kakkerlakken, die voortdurend alles onderschijten, niet in de laatste plaats de biefstuk met friet die Tante speciaal voor Lambik had gebakken, tot grote woede van onze favoriete zeshaarder, die gelijk een spuitbus pakt en erop los begint te spuiten, dit tot groot enthousiasme van zowel Suske als Wiske, die duchtig beginnen mee te spuiten (we hebben het hier duidelijk over de periode waarin Suske en Wiske nog net zo milieubewust waren als George W. Bush die zijn privejet vanuit Kyoto liet terugvliegen naar zijn range in Texas omdat ie z'n favoriete cowboy-hoed was vergeten), maar in de spuitbus van Lambik blijkt een goedje te zitten dat er voor zorgt dat de kakkerlakken de volgende dag het formaat van een jong paard hebben (professor Barabas had een lege spuitbus gebruikt om zijn nieuwe groei-middel te testen en vergeetachtig als hij was, had hij het bij Tanta Sidonia laten liggen, puur uit teleustelling, want ook na gebruik van het groeimiddel had Tante Sidonia de professor uitgelachen toen hij zijn broek naar beneden deed), afijn, nu de kakkerlakken gegroeid zijn, schijten ze nog harder met als gevolg dat tante Sidonia, Lambik, Suske en Wiske hun huis worden uitgescheten, waarna ze Jerommeke erbij halen, wiens enige bijdrage een ENORME scheet is, gelukkig komt professor Barabas eraan met een grote smile op z'n mombakkes en een nog grotere bobbel in de broek die, zo zal even later blijken, amper in staat is de steeds groter wordende penis van Barabas te verhullen met als gevolg dat Tante Sidonia, gek van geilheid, zich op professor Barabas stort die vrijwel onmiddellijk klaarkomt en bovenop een van de reuzekakkerlakken kwakt die dan weer vrijwel onmiddelijk in elkaar krimpt en in het niets oplost, waarna ook Lambik en Suske en Jerommeke hun apparaat bewerken met het groeimiddel, zodat ze de volgende dag, onder de stimulerende leiding van Tante Sidonia en Wiske, de kakkerlakken dood masturberen. Knipoog Wiske. Einde."
"De vergelijking ‘vleesetend’ en ‘vrouw’ is een natte wensdroom. Het is veelbetekende symboliek dat er aan vegetarische mutaties man/vrouw/ hermafrodiet wordt gewerkt door de wetenschappelijke elite. Weten zij soms meer? Staat ons Armageddon te wachten ? De finale segregratie, het schisma van de sexen en de ondergang van hun zondige sexueel verkeer als geheime wapen om de wereldbevolking eindelijk zonder oorlogen te kunnen reguleren ? Reincarneren in een plantaardig bestaan in een potje aarde van robotformaties die miljoenen grijze racks van vruchtdragende en geurige planten produceren onder uiterst secure en berekende condities , zonder vrij zon of maanlicht, zonder zicht of gehoor, zonder tastzin, zonder geluid van wind en zee." Zelfbeschouwing
"Een man van middelbare leeftijd, beet je te dik, beetje te morsig. Baardje of sik wellicht. En witte schilfertjes sieren zijn gelaat. Hij rookt en hij drinkt, maar in tegenstelling tot wat hij ons graag wil doen geloven, niet teveel. Hij is een ambtenaar, schaaltje 9. verder een liefhebbende vader die zijn frustratie over het uitblijvende en waarschijnlijk nooit meer komende grootse leven heeft verruild voor een soort van komisch cynisme. Hij neemt het niemand kwalijk behalve misschien soms zichzelf, maar dan alleen na een Westmalle Tripel te veel. Hartstochtelijk supporter van NAC of een andere club ten zuiden van de grote rivieren, want dat hij een Brabander is moet haast wel. Zo stel ik mij Kiers voor, maar wellicht is het wel gewoon die homofiele Indo die bij Serudang de lege borden ophaalt..who knows.."
"Het is vast een meteroloog, een weermenneke met een gesmoorde sexualiteit, eentje met een enorm taboe. Een vrijgezelle biologieleraar met verlatingsangst kan ook. Zo'n eenzaam type die nog steeds bij zijn moeder woont en al jaren lesgeeft in het basisonderwijs. Zo'n anonieme 13 inhetdozijnman die spaarzaam leeft, de piepers schilt en de afwas doet, zo eentje die op de middagwandeling met het hondje van moeders vanachter de krant bij een speeltuin of in het park naar stoeiende of voetballende jochies kijkt en de pijn verzwijgt. Een masochist die het taboe koestert.
"Ach ja, leuk, schrijvers. |