Navigatie

de voorplecht
louter proza
louter poëzie
liaisons
nostalgie

colofon/contact

Dankbaar

Uitgelogd

Huishoudelijk

5 oktober 2005

Advertentieboer webstats4u, voorheen nedstat, kan de vinketering krijgen. Vanaf vandaag verdwijnt deze teller, de bezoekcijfers zijn bewaard voor het nageslacht en voortaan tellen we verder met Awstats. Koffiebonnen kunt u ophalen bij Tante Miep.

Dinsdag, 3 Juni 2008

Suck My Karma Sexy Kiss Midget

De weg naar de supermarkt leek anders. De straat was gevuld met een dichte, korrelige mist die door de straatverlichting een oranje gloed kreeg.  Onder het lopen bestudeerde Marcel zijn voeten. Iets leek zijn passen te sturen, zodat ze steeds net iets naast de plek terecht kwamen waar ze hadden moeten komen. Een zachte druk duwde hem in de richting die hij ging. Het was alsof de straat een vreemde gedraaide bocht maakte om verderop schuin weg de mist in te lopen. Het voelde anders, maar tegelijkertijd zag hij dat het gewoon de straat was die hij altijd liep als hij naar de supermarkt moest. Hij rilde, schudde even met zijn hoofd om die rare gedachten kwijt te raken en kneep met een hand de kraag van zijn jas bij elkaar om de kou niet bij zijn keel te laten komen. Na een paar honderd meter zo door gelopen te hebben zag hij de supermarkt opdoemen uit de mist. Het grote raam naast de ingang wierp koud tl-licht de straat in.  Als je er zo naar keek leek het wel de doorgang naar een andere wereld, zoals het zich aftekende in de verder vrijwel donkere straat. Het was een rare avond, dat stond vast, dacht Marcel en hij liep op de deur af, duwde hem open en stapte naar binnen.

Binnen heerste een stilte die werd benadrukt door het zachte gebrom van de diverse koelapparaten. Er was niemand, hij zag zelf Buran, de Turkse winkelier die normaal gesproken altijd wel ergens in de winkel te vinden was niet.  Zonder er verder aandacht aan te besteden liep hij verder de winkel in naar het schap waar het bier stond, helemaal achterin. Halverwege tussen de ingang en het bier voelde hij ineens dat hij niet alleen was. Hij draaide zich instinctief om en keek in de bruine ogen van een jonge vrouw in een witte bikini. Ze zei niets en ook Marcel keek haar een paar seconden alleen maar aan. Toen verscheen er een glimlach op het gezicht van de jonge vrouw en ze opende haar mond

  ‘En?’

Marcel fronste zijn wenkbrauwen en het duurde weer een aantal seconden voordat hij begreep wat er gebeurde. Uiteindelijk wist hij hakkelend twee woorden te vinden,

‘Wat en?’

‘En, wat vind je van me? Beval ik je?’

‘Huh?’

‘Beval ik je? Vind je me leuk? Ben je blij dat ik het ben?’

Wie ze ook was, dacht Marcel, hij was blij dat zij het was. Het meisje die alleen een witte bikini op haar licht gebruinde huid droeg, zag er bijzonder smakelijk uit, dat was hem meteen al opgevallen. Lang bruin haar en alles er op en er aan.

‘Noem mij maar Mara’, zei ze en ze kwam twee stappen dichter bij hem staan, zodat hij haar warme adem op zijn gezicht voelde. ‘En jij heet Marcel, toch?’

‘Uhuh’, beaamde Marcel.

Ze kwam nog wat dichterbij hem staan, tegen hem aan. Hij voelde hoe ze haar volle borsten tegen zijn arm aan legde en hoe ze haar kruis tegen zijn dijbeen drukte. Door zijn broek heen voelde hij haar gezwollen schaamlippen zachtjes wijken. Ze keek hem geamusseerd aan.

‘Wil je me zoenen? Ik beloof je, het zal de beste en lekkerste kus zijn die je ooit hebt gehad.’

Hij keek even in haar ogen, die onschuldig terug blikte, en liet zijn blik toen afdwalen naar de volle en vochtige lippen die vlak bij de zijne waren. Hij zei niets en sloot zijn ogen. Hij voelde haar lippen op de zijne en zijn tong vond de hare. Hij liet zijn handen via haar middel afglijden naar haar heupen, waar ze haar stevig-zachte en ronde billen vonden en beetpakten. De zoen was sensationeel en leek eeuwig te duren.  Stoppen kon niet meer. Hij voelde een warme gloed over zijn heupen en pik spoelen. Het maakte hem aan het duizelen, het was alsof haar mond overal was, hij voelde haar lippen aan zijn mond en tong zuigen en teglijkertijd ook leek het alsof haar heupen zijn pik in een zachte natte masage omvatten . Een draaikolk, een cycloon van lust en geil, ze veranderde in een grote zuigende, gulzige alles verslindende mond-kut die aan hem zoog en trok als een kolkende rivier. Hij verloor alle gevoel van plaats en ruimte. Had ze zijn benen om hem heen geslagen, was hij in haar, had hij nu zijn vinger in haar natte en dampende meisjes aars, was ze hem aan het pijpen, of was dit nog allemaal die zelfde zoen? Hij wist het niet meer, hij kon het niet zeggen. Het voelde alsof het allemaal tegelijk plaatsvond. En op dat moment voelde hij een hitte die uit de punten van zijn tenen en vinger kwam en die ook vanuit het uiterste puntje van zijn schedel naar beneden leek te stromen, naar zijn lendenen trekken. Het gevoel bereikte zijn kruis en hij voelde hoe zijn zak strak trok en zijn ballen, zijn hele ik, alles wat hij was, explodeerde in een orgasme. Een moment zag hij alleen maar wit licht, maar dat trok even later weg tot een witte bal die zich snel van hem verwijderde en in het niets verdween. En niets.

‘Vriendje, hee vriendje, gaat het? Gaat het wel met jou?’

Hij zat op de koude witte tegelvloer van de supermarkt. Gehurkt naast hem zat Buran, de eigenaar van de winkel. Hij keek Marcel bezorgd aan.

‘Gaat het vriendje? Moet ik een dokter bellen voor je? Gaat het wel?’

Hij moest slikken. Het duurde even voor hij besefte waar hij was en dat er een antwoord van hem verlangd werd.  Hij keek naar Buran die hem nog steeds onderzoekend aan keek en nogmaals vroeg of het wel met hem ging.

‘Je snor beweegt niet als je praat, Buran. Alleen je onderkaak.’

Buran keek hem even onderzoekend aan.

‘Gaat het wel vriendje?’ herhaalde hij nogmaals en Marcel besefte dat het behoorlijk idioot moet hebben geklonken wat hij net zei.

‘Sorry. Ik kwam eigenlijk alleen bier kopen en..toen werd ik ineens wakker en zat ik hier...ik weet niet..ik..sorry..het is alleen dat ik...ik niet meer goed weet wat er gebeurd is en...’

‘Kun je opstaan? Kom, probeer even te staan..’

Hij ging staan en Buran hield hem bezorgd aan een arm vast. Hoewel nog een beetje wankel, voelde hij zich eigenlijk wel weer normaal.

‘Het gaat wel weer, ja..ik weet niet...ik ben waarschijnlijk flauw gevallen of zo..en ik...misschien moet ik maar eens naar de dokter of zo..’

Buran knikte ernstig en keek hem zwijgend aan, ‘Eet jij wel genoeg vlees? Je ziet er een beetje wit uit. Vlees is goed voor je, geeft je kracht. Je moet een biefstuk eten of zo.’

‘Ja ja,  ik denk dat ik nu maar naar huis ga en even op bed ga liggen.’

En hij liep na Buran meerdere keren bedankt te hebben de winkel uit en ging naar huis.

Het was koud en zonnig de volgende dag. Als je de lucht tussen je vingers had kunnen nemen en heen en weer had kunnen wrijven had je gehoord dat die knisperde. Marcel stond op met een vreemd gevoel. Hij had de vreemde sensatie dat er iets in zijn lichaam ontbrak. Maar, dat was natuurlijk onzin, want hoe kan er nou iets aan je lichaam ontbreken, zonder dat je dat meteen zou weten. Het zou op z’n minst pijn doen.  Toch niet helemaal overtuigd van zijn eigen redenering liep hij naar de spiegel in de badkamer. Hij schrok niet, maar toch ook wel. Hij keek naar zijn spiegelbeeld. Misschien verwonderde het hem eerder dan dat het hem angst aanjoeg. Bovendien, dacht hij, de eigen geest is soms de sluwste bedrieger. Wat hij zag was zijn spiegelbeeld, maar het stond verkeerd om. Hij zag zijn achterhoofd, de achterzijde van zijn nek en zijn rug. Als hij zijn hoofd naar links draaide zag hij vanuit zijn ooghoeken zijn gezicht over zijn rechter schouder de spiegel in blikken. Een tijdje stond hij daar zo naar zijn gedraaide spiegelbeeld te kijken, een minuut of tien, misschien een kwartier. Hij kneep zichzelf hard in zijn arm. Dat voelde hij. Hij werd niet wakker. Waarschijnlijk was hij het al. Genoeg van die spiegel, dacht hij en hij liep naar de woonkamer waar hij op de bank plofte. Dat was beter, als je toch alleen maar idiote dingen ziet als je in de spiegel kijkt, dan kun je er misschien maar beter niet in kijken. En zo is dat.  Het enige dat ik vandaag nog ga doen is hier liggen en een beetje tv kijken met een lekker kopje thee en een koekje, van die lekkere van Verkade, ehm Digestive, zo heten ze. Ja, dat ga ik doen: tv kijken, thee drinken en koekjes eten.

Maar net toen hij op het punt stond om de tv aan te zetten, ging de telefoon.

‘Ja, hallo?’

‘Hallo, Marcel. Is alles goed met je? Ik heb het idee dat er iets met je aan de hand is. Heb ik gelijk of niet?’

Hij had geen idee wie er tegen hem praatte aan de andere kant van de lijn.

‘Wie bent u?’

‘Dat doet er niet echt veel toe, maar als je behoefte hebt aan een naam, dan mag je me Gatema noemen, Berend Gatema. Maar, luister Marcel, ik denk dat er iets met je gebeurd is en ik denk ook dat ik je kan helpen. Heb ik gelijk? Is er iets met je gebeurd? Ben je soms pas geleden gekust door de mooiste vrouw die je ooit hebt gezien? Is dat niet zo?’

‘Ja, ja. Tenminste, ik denk van wel ja...enne...ik zie mezelf niet meer eh, normaal in de spiegel. Als ik in de spiegel kijk, zie ik mijn achterhoofd..’

‘Dat klopt. Dat is een van de verschijnselen die er bij hoort. Ik moet je wel vertellen dat het alleen maar in je hoofd zo is, maar dat maakt voor jou geen verschil natuurlijk. De werkelijkheid en de waarheid zijn twee uiteinden van de zelfde cirkel.’

‘Huh..?’

‘Maakt niet uit. Zeg Marcel, ik kan je helpen. Kom over een uur naar stijger 15 achter het centraal station. Ik zal er op je wachten. ‘

Een uur later liep Marcel stijger 15 op.  De zon schitterde op het water, grote gele treinen die achter hem over de sporen denderden lieten een diep gegrom horen. Op het einde van de stijger stond een klein mannetje in een paars pak met wijde pijpen. Hij droeg daaronder een geel overhemd met Amadeus-rouches. Het geheel werd gecomplementeerd door een grote slappe Panama hoed in de zelfde kleur als het pak op het hoofd van het mannetje.

‘Haha’, zei Marcel.

‘Ja, ik snap je reactie, maar ik heb me nog ingehouden. Je had pas raar opgekeken als hier een gnoe had gestaan die borrelnootjes uit zijn reet kon schieten..’

‘Ja, waarschijnlijk wel’, moest hij toegeven.

‘Luister’, zei het mannetje, ‘je moet in deze boot gaan zitten en naar de overkant varen. Dan zijn je problemen misschien niet voorbij, maar je snapt dan wel waar ze vandaan komen. Dan kun je weer verder met je leven en kun je weer gewoon je gezicht zien als je in de spiegel kijkt.’

‘Dus ik hoef alleen maar naar de overkant te roeien?’

‘Yup..’

‘En dan..’

‘En dan kun je weer gewoon verder met je leven. Je kunt mij vergeten, je kunt het meisje in de bikini vergeten, alles. Je bent dan weer helemaal de oude. Ik moet je echter wel waarschuwen; het is verder dan het lijkt.’

Marcel keek even naar de overkant. Zo ver was het niet. Hij pakte de roeispanen en zette zich op het bankje in het midden van het bootje.

‘Goede reis’, zei het mannetje.

‘Dat zal wel lukken’, antwoorde Marcel opgewekt.

‘Ongetwijfeld’ , zei het mannetje en hij draaide zich om en liep richting het centraal station. Marcel keek eens om. Helemaal niet ver...en hij begon te roeien.

door L*

  Seksuele standen in de achttiende eeuw
  Normaal

Murakami meets Magritte meets Kafka meets… Heerlijk.
bromde Spencer Brandsen () om 11:58 (op Dinsdag, 3 Juni 2008)

... meets Ggrrrrrtsseoijituzeryt!ç”’?
bromde Kapitein Nemo om 12:11 (op Dinsdag, 3 Juni 2008)

Die ook ja. Eclectisch, dat is het woord. Maar er had nog best een kikker bijgekund die bijvoorbeeld aan de overkant een
pot thee aan het zetten was. Of een gekleurde loopvogel met
een manke poot en een lamme vleugel die zich vanwege deze
dubbele handicap nogal merkwaardig voortbeweegt.
bromde Spencer Brandsen () om 12:54 (op Dinsdag, 3 Juni 2008)

Nou ja, eclectisch.. Eerder een stijloefening.
bromde Kapitein Nemo om 13:29 (op Dinsdag, 3 Juni 2008)

Een eclectische stijloefening. Zonder thee.
bromde Spencer Brandsen () om 16:22 (op Dinsdag, 3 Juni 2008)

Nou, gaaf wel hoor. Maar: ‘ Door zijn broek voelde hij haar gezwollen schaamlippen zachtjes wijken.’ Ja zeg, wat zijn
dat voor schaamlippen? En wat is dat voor een broek?
bromde Enz om 16:48 (op Dinsdag, 3 Juni 2008)

Geamuseerd, steiger, ruches.

En wat ik wil weten: wie is Berend Gatema en HOE WEET HIJ DAT ALLEMAAL?!
bromde Adriana om 17:25 (op Dinsdag, 3 Juni 2008)

“En op dat moment voelde hij een hitte die uit de punten van zijn tenen en vinger kwam en die ook vanuit het uiterste puntje van zijn schedel naar beneden leek te stromen, naar zijn lendenen trekken. “

Dat heb ik nu ook weleens. Maar meestal is dat een hitte die uiteindelijk culmineert in zo’n branderige, pijnlijke scheet na het eten van chilli met sambal.
bromde bewegende om 17:47 (op Dinsdag, 3 Juni 2008)

Waarom kom ìk eigenlijk niet in het verhaal voor? Ik had net thee gezet…
bromde De kikker. om 18:43 (op Dinsdag, 3 Juni 2008)

Dat station, dat roeien. Ik heb er geen goed gevoel bij. Ach, de relativiteit van gevoel hoef ik hier niet uit te leggen. De geest wordt door de letter gestuurd, het gevoel door het woord, en de gedachte door zinloosheid en morhonen ofzo… Vervollllg grrrraag, L*!!!
bromde Eliv om 21:38 (op Dinsdag, 3 Juni 2008)

Zou ik dààr dan misschien in kunnen, in het vervolg? Dan zet ik vast nieuwe thee want de oude is al koud geworden…
bromde De kikker. om 22:45 (op Dinsdag, 3 Juni 2008)

Ik mis iets: vaart.

Tenzij hij roeide met een rotvaart. Of op een vaart, kan natuurlijk ook…
bromde GDB () (URL) om 10:22 (op Woensdag, 4 Juni 2008)

We kunnen niet allemaal zo flitsend zijn als u, GDB. Probeer maar eens vaart in zo’n roeiboot te krijgen, voor je het weet
liggen je longen op je knieen…
bromde De kikker. om 11:31 (op Woensdag, 4 Juni 2008)

Wij vlamingen hebben nu eenmaal vaart, soms, als we willen. We hebben de keuze, zeg maar. Tenzij ons de wil ontbreekt om te kiezen. Dan doen we maar wat. Of niet.

Thee?
bromde Kapitein Nemo om 12:04 (op Woensdag, 4 Juni 2008)

Vlaanderen heeft inderdaad veel goede wielrenners opgeleverd. Maar aan de andere kant heb je er veel
halfafgebouwde huizen.
De thee is wederom koud geworden. Zal ik nu nieuwe
gaan zetten of de thee koud drinken ? Het kan allebei.
Het hangt er maar net van af waar of dat je van houdt.
En van het weer. Als het koud is heb je meer aan warme
thee, maar bij hitte is koud beter. Aangezien het momenteel
geen van beiden is ga ik maar voor lauw.
bromde De kikker. om 12:16 (op Woensdag, 4 Juni 2008)

Kapitein, ik heb – ja eindelijk – uw muziek gehoord. Maar daar is toch helemaal niets mis mee? Ik heb op Pinkpop slechtere dingen gehoord.. Met name het nummer over de loser spreekt
me aan, hoewel er nog wel ergens een Roxy Music-achtige saxofoon bij zou kunnen voor extra melancholie. Stuurt u het
toch gewoon naar de Baron, die is er vast blij mee.
bromde Spencer Brandsen () om 16:10 (op Woensdag, 4 Juni 2008)

Wat gaat de baron daar mee aanvangen? Maar goed, ik prop het zo in zijn doos.
bromde Kapitein Nemo om 17:51 (op Woensdag, 4 Juni 2008)

Wat de baron daar mee gaat aanvangen weet ik niet, maar als u het niet opstuurt kàn hij er niet eens iets mee aanvangen. Terwijl hij dat misschien wel degelijk zou willen. Dat hij voortdurend in een starthouding staat, wachtend op het verlossende belletje van de inkomende email, dat onmiddelijk een aanvangende reactie van zijn kant teweeg zou brengen ! Maar het belletje klinkt maar niet.. Ik heb net op Marktplaats een advertentie geplaatst: Te koop aangeboden: Nest weidestreuvels [7 stuks]. Acht weken oud. Reeds inge-ent. Moeten nog ingesnoerd worden. En dat alles voor slechts 35 Euro.. Ik vind het niet duur. Eigenlijk best wel goedkoop.
bromde Spencer Brandsen () om 18:55 (op Woensdag, 4 Juni 2008)

Vijfendertig Euro… Even omrekenen naar Belgische dollars. Hmmm… geen wisselkoers bekend, dan maar even indirect via de Ethipoische Kudo.

Ah,
Best wel goedkoop. Brandsen, leg mij de relatie svp nog eens uit tussen de wil en de waarde, want dat verband ontgaat me een beetje. Toegegeven, ik heb hier nooit een goed gevoel bij gehad (gevoel is al zo’n porodax in mijn geval, maargoed), maar hier zou ik toch de blauwbarokgeaderdekloppendeduitsehelmgraal graag blootgelegd zien.
bromde Eliv om 20:13 (op Woensdag, 4 Juni 2008)

Zoals gebruikelijk heb ik weer geen flauw idee waar u het over heeft. Hoe doet u dat toch?
bromde Spencer Brandsen () om 20:43 (op Woensdag, 4 Juni 2008)

Eliv is een beetje van een enigmaatje.
bromde GDB () (URL) om 09:52 (op Donderdag, 5 Juni 2008)

Het is toch een soort talent denk ik. Onlangs zag ik ergens staan: ‘ De vijf meest onbegrijpelijke vraaggesprekken met
Bob Dylan.’ Maar Dylan maakt er dan ook nog muziek bij.
bromde Spencer Brandsen () om 10:34 (op Donderdag, 5 Juni 2008)

Ja, het is weer maatjes tijd. Enculé is Frans voor holmaatje.
bromde Kapitein Nemo om 12:24 (op Donderdag, 5 Juni 2008)

Maar ondertussen is de thee dus weer koud…
bromde De kikker om 18:38 (op Donderdag, 5 Juni 2008)

Kikker, één kop lauw vocht graag, om het gehemelte te laven de idee van Spencer z’n flauwte af te helpen.
Spencer, vrees niet, je redding is nabij. Kikker en ik zullen je niet uit je hypothetische en wellicht zelfs gelukzalige verlossen. Gewoon alles laten gebeuren, en het komt goed.
bromde Eliv om 20:50 (op Donderdag, 5 Juni 2008)

Bedankt voor uw bezorgdheid, maar Ik heb helaas geen paard dat ik kan verdrinken. Ter compensatie heb ik mij een Linn Genki cd speler aangeschaft. Hij is er nog niet, maar ik heb alvast voorpret.
bromde Spencer Brandsen () om 23:39 (op Donderdag, 5 Juni 2008)

Thee iemand?
bromde De kikker om 00:15 (op Vrijdag, 6 Juni 2008)

Ja, ik heb dus ook moeten denken aan Murakami. Zou hij thee lusten? En zo ja, neemt hij suiker? Allemaal intrigerende vragen, toch?

Ik ga slapen. Maar ik wil wel een kopje thee van kikker. Kikkerthee. Hopelijk kikker ik daar niet van op. Want ik wil slapen. Dus.

En voor het overige: alles okiedokie in Ordnung, folks?

Dum die dum die dum….
bromde GDB () (URL) om 00:41 (op Vrijdag, 6 Juni 2008)

Betrekkelijk, relatief betrekkelijk.
bromde Kapitein Nemo om 00:45 (op Vrijdag, 6 Juni 2008)

Ik ga nog even dat positieve artikel over de Linn Genki lezen. Ik weet weliswaar precies wat er instaat, maar daarom juist.
bromde Spencer Brandsen () om 01:08 (op Vrijdag, 6 Juni 2008)

Wil en waarde? Dat moet haast wel over Nietzsche gaan. Maar
daar kan Eliv toch gewoon een boekje over lezen?
bromde De kikker. om 10:54 (op Vrijdag, 6 Juni 2008)

Ik reageer graag op mijn eigen verhalen ook al heb ik verder niets te zeggen. Het is te stil in mij…
bromde L* (URL) om 21:51 (op Donderdag, 3 Februari 2011)

Dan reageer ik met u mee.
bromde bicat om 08:36 (op Vrijdag, 4 Februari 2011)

het slijk der aarde

Holle retoriek

"Aarsema, dan komen de tachtigerjaren puberale streeptinten van de eerste kabeltv binnen op mijn kolkende oogbollen als de tube mayonaise leeggeknepen in in een onderzoekende puberkringspier . Vage opgedroogde veegklodderstrepen op de dikke zware afstandsbediening die het allang niet meer doet. Bolle schermen versterken de aplastische rondingen. Antennes nog met coax en zaad in een sok, geurend naar kamille gemengd met nat speculaas. Jong zijn is zo mooi…"

"Zit je achter het meest nieuwe en hipste technologische apparaat van deze eeuw, kom je op een stukje internet over columns schrijven. En dat is nu exact wat ik zocht! Soms zoek je iets, en kan je het niet vinden. Maar nu wel! Ik zoek iets om mijn Nederlandse woordenschat in te verwerken. En dan zoek je, en zoek je, en dan VIND je!

Soms zoek je iets anders. En dan vind je het niet. Mannen, of vrouwen, pennen, papier, boeken, bekers of boodschappen, je vind het soms niet.

Maar nu heb ik het gevonden!

Groetjes Lieke"

(Lieke, Zelf een column schrijven)

"Daarom is bicat een lichtje, een vuurtoren voor de verloren lopende dolenden.
Want dat er velen op de dool. Een gevolg van zich onbestemd, zonder nuttig doel, afgevlakt en weinig bijzonder voelen maar misschien nog meer eengevolg van het vluchten voor deze zelfrealisatie, deze pijn van een ziel zonder importantie niet te hoeven voelen. En daar compensatie middelen voor zoeken en aangboden krijgen. Drugs, sex met dieren, sex met kinderen die geen leeftijd meer nodig schijnen te hebben, autorijden, schoeisel, weblogs, gangbangs, sport, wat al niet. Als het maar lijkt dat je vooral bezig bent. Al is het nietszeggend en immoreel, al is het bellenblazen met je mond dicht of een kraak zetten en minister zijn.

En dan is er bicat..aus blaue hinein zu uns gezogen, zonder eigenaren of aandeelhouders die stakingen uitlokken, zonder stompzinnig geleuter, nee, de magie van de fantasie, de fictie en de nederlandse taal aan de macht.
Een baken van troost, een zwoele geur vlak voor het slapen gaan, een enorme uitzinnige stapel draadjesvlees met dampende jus, een romance achter het frietkot, scooters en mobieltjes, vogels die hun eigen lied zingen, de eigen partituur kennen en geen regisseur of dirigent nodig hebben, de horror en thrill. Dat wat onbewust en ondergronds en ook van het leven zelf is. En niet wordt voorgeschreven door de krant, de tv, radio, politiek, banken en verzekeraars, speculanten die denken met 'de echte waarheid' om te gaan. Nee, ik ben geen echt schrijver maar wel groot fan van het schaarse bicat talent."
(Peter Novecento, Haagsche Post)

"Schuimbekkend van woede las ik de met een danige onverschilligheid geschreven colums betreffend de holocaust en Auschwitz. De flarden teksten vol schrijffouten en loze beweringen, getuigen van weinig historisch besef maar vooral een respectloze attitude jegens miljoenen slachtoffers. Vandaar mijn bijdrage met het verzoek de richtlijnen als opgesteld in de bijlage te respecteren en in acht te nemen.

vr groet

dhr. Papen"
(Daniël Papen, via email)

"Diep geroerd, met geknepen stembanden, omvloerste oogleden, brandend maagzuur en kloppende roede (het is tenslotte 5 december) mocht ik uw fraaie stuk proza over mijn getroebleerde netvlies laten glijden... De woorden vertalen zich moeiteloos in zielsetsende beelden. Dank!"
(bromde Zielknijper, 5 december 2005)

"Geachte heer,

Mag ik u verzoeken het plaatje van de te jonge dame van uw site te verwijderen. Er zijn namelijk nog al wat mensen die dit niet lollig vinden. Diverse klaag e-mails over gehad. Mag ik u er op attenderen dat het hier om Kinderporno gaat en de wetgever daar meer dan 4 jaar gevangenisstraf op heeft gezet. Ik ga ervan uit dat het om een misvertstand gaat, als moderator. Met vriendelijke groet.

Sociale Jeugd- en Zedenpolitie te Amsterdam
Commerciele zaken
020-5592585"
(i030142@planet.nl, 14 december 2004)

"Schitterend verwoord dat artikel over Clarence. Liep jaren met een missie, aan de voetballiefhebbers (niet de kenners) proberen uit te leggen dat Abe en Piet beter zijn dan het orakel uit betondorp. Was onbegonnen werk. Het klootjesvolk adoreert Ellen van Langen, Geesink en Rieu, en vinden mevrouw Blankers, Ruska en Roby lakatos maar niks, ze weten waarschijnlijk niet eens wie het zijn. Toen Keizer stopte heb ik jaren niet meer gekeken. Toen zag ik die Fin en een paar jaren later een Surinamer met een Nederlands paspoort (Had die Fin er ook maar een gehad). Ja en dan begint het heilige vuur weer te branden. Deze twee zijn tactisch en technisch het beste wat er op Nederlandse velden heeft rondgelopen (wat ik in mijn leven heb gezien). Keizer had niks met voetbal te maken, dat was ballet,kunst, en soms als het niet belangrijk was helemaal niks .En Abe ken ik van wat beelden, maar als je naar de verhalen over hem luistert hoef je de verteller maar in de ogen te kijken en herken je meteen de kenners uit die tijd."
(via mail, 23 oktober 2005)

"pedante snikkels, komen kut te kort. Webloggen is niet voor mietjes maar ook niet voor stoere geile binken, webloggen is namelijk een fenomeen, een spookbeeld voor blinden die zich vergapen aan de wijde wereld van het internet om zichzelf te ontmoeten, een monologue interieur te voeren en dan de echo terughoren, het internet dat een wonder is wat een dom irrationeel fenomeen is. Echt iets voor pedante snikkels en kale kutten die niet neuken maar wel in elkaars nek willen hijgen en tijd teveel hebben. Ik zou er helemaal niet aan beginnen en beroemd en rijk ben ik al, zegt het liefje. Ik heb de grootste en zij heeft de lekkerste en we verdoen de tijd liever in elkaar verstrengeld dan te vergooien op zo’n vervuilde weblogmarkt. Mot je alweer email beantwoorden enzo, in je vrije tijd, be je gek. Opzoute, stik dur maar in, Goossens, kijk maar uit dat ze niet vreemdgaan terwijl jij al die poen verdient, sneue wolf, ouwe rukker, voordat je het in de gaten hebt sta je een verschrikkelijk stinkend goedje op je scrotum te smeren terwijl je staat te huilen omdat je zo belazerd bent terwijl je het alleen maar goed bedoeld, voor ons allebei schatje, weetje, heerlijk met vakantie strax, saampjes, maar vanavond moet ik werken snappie, centjes verdienen mot pappie, kijk niet zo beteuterd, je wilt helemal niet naar de Lidl, je wilt daar nooit gezien worden zei je, nou dan. Nou tot strax dan, he ?"
(nove, 12 oktober 2005)

"Bicat.net, dat is toch die achterlijke webstek voor rukkende, boerende en altijd bezopen kerels? Dat zielige pathetische zooitje ongeregeldheden dat uitgebraakte hersenkwak probeert te verkopen als prozadrek? Natte winden, dikke drollen, kleverige onduidelijkheden? Slurptrekkende draaigorgels, voorhuidjogging avant la lettre en berensgrote buikglijers?" (Jeremias Schubbenrug, in Nova, 4 oktober 2005)

Reageerziekte

"Op een vrolijke dag toen ik aan mijn, voor al 11 jaar, allerbeste vriendin de liefde heb verklaard en binnen luttele seconden de meest euforische gevoelens door mijn ziel heen flitsten typte een verslag van school begon k te typen en dit kwam tevoorschijn op het samengeperste hoopje uitwerpselen wat ik beschouw als mijn laptop, want zoals velen het niet slecht zou doen als zij dit beseften is bezit enkel een illusie.

Conclusie & nawoord

Niet alleen symbolen hebben invloed op ons doen en denken, de manier waarop ieder mens zichzelf ziet en andere zegt meer over die persoon dan over anderen. Elk mens gaat zijn eigen weg, en het is jammer dat er uit commerciële geldzucht zoveel miscommunicatie ontstaat tussen mensen. Welk mens is beter, het mens dat genadeloos elke, in zijn ogen misdadiger, ritueel vermoord, of die mens die de opdracht geeft om onbewuste signalen stuurt via reclamespotjes en zo het materialisme hoger prijst dan het gevoel om bewust van jezelf en je daden te zijn? Draait het dan uiteindelijk allemaal om geld?
De een vermoord mensen die hun hele leven anderen pijn doen, en de ander roept het gevoel op dat er niets beter is dan nike schoenen in combinatie met een stoere jack met een bontkraag, dat gedoe met die bontkragen id volgens mijn theorie gebaseerd op het paringsgedrag van leeuwen, hoe groter en mooier de manen, des te meer aanzien ze hebben en kans op leiderschap en hoe meer kans ze hebben dat hun genen worden doorgegeven ;).
Door niet te realiseren waar je mee bezig bent, of niet wie, maar wát je eigenlijk bent, ontstaat er miscommunicatie en disharmonie in de maatschappij. Opgaan in de massa kan leiden tot afgunst en afkeer van het geloof in jezelf en in anderen.

En ik wens hierbij balkenende en zijn hele tweede kamer heel veel succes met het oplossen van de “problemen” hier in Nederland, want zo schieten we geen reet op.

Oja, en een gelukkig Nieuwjaar!

Zondag 7 januari 2007, Frank Hooijer"
(Frank Hooijer, 7 Januari 2007)

"Ik had het allemaal al wel eens meegemaakt en niets was mij te dol geweest: eonisme, vice anglais, flaggelatie, ja zelfs koprofagie. Ik was dan ook met graagte ingegaan op de omineus-priapische woorden en lubrieke blikken die "Ellen" tijdens ons gezamelijk consumeren eerder die avond op mij had gericht. Toen we, media nox, eenmaal in haar slaapkamer waren aangekomen, gaf zij steeds minder blijk van doorgaans aan haar toegeschreven mesquinerie. Integendeel,loodzwaar en onvermijdelijk hing het veile sneukelen in de lucht. Binnen no time was de vloer dan ook bezaaid met exuvieën en toonde zij mij haar zinnenprikkelende Junonische leest. Na intiem pidjetten en enige orogenitale schermutselingen (waarbij brod noch javelijn werd ontzien),sloegen wij serieus aan het procreëren. Cunnus en Curacaoënaar leken welhaast voor elkaar geschapen. Hoewel haar defloratie al enige tijd terug had plaatsgevonden, pandoerden wij als nooit tevoren, daarmee verschillende tenesmen bewerkstelligend. Het is maar goed dat haar echtgenoot van deze sluikmin nooit wat heeft gemerkt..."
(TiTo, mei 2006)

"Schrijf eens over vrouwen en hun plek of plaats in de allesverterende zakenoorlogen. Want als er stereotype mannen met diep verborgen schaamtegevoelens over hun potentie problemen en erectiestoornis (taboe naturlijk) dan is dat manifest in hun 'vlucht vooruit' in de freudiaanse wapencultuur. Elke geweerloop, elke zwaardere tank is een gestileerd erectiel apparaat vol dodelijke munitie opgepomnt met miljoenen kogels in een spurt naar het doel wat als lustsymboliek een 'lilith' in een duizelige extase zou moeten brengen want zo 'is de kracht van het leger'. Stoere mannen die eerst de vrouwen opgeilen, dan met hun duwtje in de rug erop los gaan om 'de vijand te onthoofden'. Ik als watje moet altijd vreselijk lachen om die serieuze gezichten die de mannen politici en militairen bij hun gepiep, gezeur en gezeik en hun broodnodige verklaringen trekken.
U, als warmbloedige heterovrouw zal zich wezenloos kunnen uitleven 'tussen de hitsige Jantjes'. Ik stel voor dat u zich een voorstelling maakt over de gang van zaken in de nachten op zo'n nomadenkamp met satellietvererbindingen in de maanloze nachten van de nieuwe woestijnen die worden ontgonnen, namens u en mij, natuurlijk, vanzelf, juist, nee, uiteraard. Het mag ook wel een andere uiterst vervelende erectiestoornis gaan, de ejaculatie praecox. Dat gaat dan vast over de linkse oppositie, denk ik dan, kunt u het fijn neutraal houden.

U bent toch op alle kaasmarkten thuis, hard op weg om zich te bekwamen in een genre waar sex met hoofdletters geschreven moet worden. Vooral de sex benadrukken, Lilith. Veel gore geile, harde, wrede sexscenes, met blinddoeken, kidnap, politiehandboeien, touwen en katrollen, gedwongen masturbatie tussen mannen, tussen vrouwen, scarring en kaalscheren en tot huilens toe dat gepomp met dildo's en dat monotone gezoem van vibratoren sfeervol brengen. Vooral geluiden en kleuren beschrijven, daar ben ik gek op."
(Peter Novecento)

"Is er iemand in de zaal die nog wil doneren aan een zielige arme homosexueuele neger met een onbeschrijflijke ziekte zwaargelovig te dom om te leren of te schijten die bovendien een oog mist en denkt dat de duivel soep in een blik stopt want hoe komt het er anders in en tegelijkertijd vreselijk gebukt gaat onder de laatste Tsunami of de vrees daarvoor want zijn geitenoog gaf vanmorgen onheil aan? Of anderszins zijn hypocriete tot op het bot zwarte geweten schoon wil kopen voor een luchtig schijntje of nóg liever zichzelf onsterfelijk wil maken over het lijk van een ander? Nee? Eénmaal? Andermaal? OK, dan ben ik ook pleite en met Marnix mee naar dat gruwelijk dure restaurant. Bovendien is het al na zessen en sta ik in de baas z'n tijd de wereld te redden en zo heb de cao dat nooit bedoeld. Howdoe en de mazzel. "
(Hein Buffelruft, 28 dec 2005)

"De liefde is groots, ze breekt zonder haar gebit te gebruiken door elke granieten kop heen, verzwakt de wil en maakt elke stoere kerel tot een week omhulsel, een schaduw van zichzelf, een brabbelend luierkind, elke vent verandert van binnenuit en geweldloos door haar rijke zegeningen. Je krijgt een rijpe korstkaas als huid en een hart van vloeibaar goud. Verpletterend is ze en zij, de liefde, de warme zomerse, niet de winterharde en verbitterde tak dus, zit nog steeds vol met geheimen waar niemand de sleutel van kan vinden. Mysterieus is ze, als de ondergrondse geheimzinnige dictatuur van wereldwijde, alomvattende bekabeling waarlangs dagelijks kilometers gecodeerde data tussen de continenten flitsen. De liefde is een tectonishe plaat die schuurt en krast en gangen boort voor lavastromen van vleselijkheid en voedzame sappen die op geen enkele dieet mag ontbreken. Daarom is ze schaars. Tot slot..we heben allemaal een gat van onderen, onthou dat. "
(Nove, relatietherapeut, 3 dec 2005)

"Thanks! Voor de eerlijke en ijskoude bieren vooraf om de ergste dorst te lessen na een lange en vermoeiende reis. En de Champage daarna in gelukkig niet van die zuinige hoeveelheden maar gewoon ruim bemeten pullen. Dank ook voor de wonderschone oester die in zijn natuurlijke habitat beschermd en koel lag te wezen toegedekt met een warme dekentje bosui-liefde en een tikje Tabasco-ondeugd onder die deken. Dank voor de kleinste en schattigste St. Jacobsoesters die ik proefde in Balsamicostroop. Eerbied voor de kort aangebrade en met ontbijtkoek gestoofde kwartel. Ik proefde een tint Orange Marmalade hoewel je zei dat het er niet in zat. Ik hou het erop dat de chefkok zijn geheimen heeft en, hoe hooggeëerd zijn publiek ook mag zijn, ál zijn details zullen ze nooit te horen krijgen. Met liefde deed ik mijn sommeliertaken en het ‘kut-sommelier’ omdat ik de glazen niet tot de nok vulde, neem ik op de koop toe. Onder de indruk was ik van je tzatziki met shrimp en rode grapefruit. Zoet en zuur zoals Bitter & Sweet zoals het leven zelf zoals harmonie zo mooi kan zijn. Ook onder de indruk was ik van je zeewolf met tomatenchutney. Een rode knipoog op een licht in de boter aangezet visje zoals de boter bij de vis behoort te zijn. Je bewees jezelf door met het produkt mee te koken en de zeeduivel vochtig te houden en over te laten lopen in het bedje van zuurkool omrand door koele en volle crême fraiche en slechts gestopt door mosterd. Het zal mijn gebrek aan woordenschat zijn geweest deze poëtische beleving van samenstelling aan mijn disgenoot heer Visser uit te leggen, aan de wijn waarin het beestje zwom heeft het niet gelegen. Emotioneel werd ik bij het aangezicht van mijn vrouw in jouw open keuken, verliefd op de chefkok die zijn konijntje aan de haak had geslagen. Uit het konijnengezin weggetrokken, de zuigelingen achtergelaten en deskundig ontdaan van fluffy flaporen en prachtig gevild en daarna één minuutje aangebraden in de volle boter. Ach, je zei het nog, ‘nog even in de oven en gekeken hoe lang’ in antwoord op de vraag hóe lang dan, zoals Sebastiaan Bach ook vindt dat de piano zichzelf speelt. U zij geprezen met bijzondere gaven, maar het zal mijn eenvoudige ziel zijn die het zo ziet. De ingekookte fond een tikje gezoet nog niet eens meegerekend evenals de witte bonen-truffelpuree en rode kool met vijgen die in een restaurant van naam de kaart had kunnen aanvoeren. Jammer dat je er niet bij was met de kaas. Het zal de tol van de roem zijn geweest of de spanning van het koken op zulk een hoog nivo. Het siert de man die ook gewoon maar een mens van Vleesch & Bloed is gebleven. Het was uit de kunst hoe wij genoten van een walnoot uit Frankrijk gekraakt op de wals van braakgeluiden die wij van boven hoorden komen. Waarschijnlijk was je druk doende in de homard-naire. Het dessert ben ik kwijt evenals het betoog dat ik hield, maar dat was ik toen al kwijt. Het betoog hou je van mij tegoed. Ik zal het je vertellen als ik de liefde verklaar aan mijn vrouw zoals jij gisteren de keuken in het algemeen en ons in het bijzonder de liefde verklaarde. "
(Kiers de Maison, 27 november 2005)

"Ach, heer bicat, nu we het over eten en drinken hebben. Ik kan u te allen tijde aanraden, maar toch vooral in de herfst, van de ganzenlever te proeven. Zoekt u daarbij een zo eenvoudig mogelijk bewerkte ganzenlever, dus geen paté, niets met geconfijte uien of anderszins toevoegingen. U wilt ganzenlever proeven die met de hand is schoongemaakt door een oud boerenvrouwtje die hooguit peper, zout en wat cognac toevoegde en daarna op 70 graden in de oven met de deur op een kier de lever zachtjes liet warm worden. Niet smelten, want dan scheidt het vet van de lever en bent u uw produkt kwijt. Nee, u wilt de lever verwarmen zodat lever, peprer, zout en cognac een geheel gaan vormen. Dat wat u wilt proeven is de waarheid en niets anders dan de waarheid. Slaat u overigens wel in grote hoeveelheden in, niets zo erg als aan het einde te moeten constateren dat u nog wel wat had gelust. Nee, met veel dingen is het zo dat we nèt even meer moeten eten dan ons lief is. Nèt dat decadente punt van overdaad aantikken. Schenkt u daarbij een Gewürztraminer en bij voorkeur hoe ouder hoe beter en liever nog een Grand Cru dan een gewone. Maar als u dan toch uit wilt pakken dan komt u niet heen om de Tokay Pinot Gris.
Daarbij geserveerd met warm en geroosterd brioche brood."
(Harrie Stamper, 23 oktober 2005)

"Of die klassieke Suske & Wiske (het was nummer 78 als ik het goed heb): De Kakkende Kakkerlakken, die aflevering waarin Tante Sidonia in haar keuken te maken heeft met een steeds groter wordende populatie kakkerlakken, die voortdurend alles onderschijten, niet in de laatste plaats de biefstuk met friet die Tante speciaal voor Lambik had gebakken, tot grote woede van onze favoriete zeshaarder, die gelijk een spuitbus pakt en erop los begint te spuiten, dit tot groot enthousiasme van zowel Suske als Wiske, die duchtig beginnen mee te spuiten (we hebben het hier duidelijk over de periode waarin Suske en Wiske nog net zo milieubewust waren als George W. Bush die zijn privejet vanuit Kyoto liet terugvliegen naar zijn range in Texas omdat ie z'n favoriete cowboy-hoed was vergeten), maar in de spuitbus van Lambik blijkt een goedje te zitten dat er voor zorgt dat de kakkerlakken de volgende dag het formaat van een jong paard hebben (professor Barabas had een lege spuitbus gebruikt om zijn nieuwe groei-middel te testen en vergeetachtig als hij was, had hij het bij Tanta Sidonia laten liggen, puur uit teleustelling, want ook na gebruik van het groeimiddel had Tante Sidonia de professor uitgelachen toen hij zijn broek naar beneden deed), afijn, nu de kakkerlakken gegroeid zijn, schijten ze nog harder met als gevolg dat tante Sidonia, Lambik, Suske en Wiske hun huis worden uitgescheten, waarna ze Jerommeke erbij halen, wiens enige bijdrage een ENORME scheet is, gelukkig komt professor Barabas eraan met een grote smile op z'n mombakkes en een nog grotere bobbel in de broek die, zo zal even later blijken, amper in staat is de steeds groter wordende penis van Barabas te verhullen met als gevolg dat Tante Sidonia, gek van geilheid, zich op professor Barabas stort die vrijwel onmiddellijk klaarkomt en bovenop een van de reuzekakkerlakken kwakt die dan weer vrijwel onmiddelijk in elkaar krimpt en in het niets oplost, waarna ook Lambik en Suske en Jerommeke hun apparaat bewerken met het groeimiddel, zodat ze de volgende dag, onder de stimulerende leiding van Tante Sidonia en Wiske, de kakkerlakken dood masturberen. Knipoog Wiske. Einde."
(Max J. Molovich, 23 Augustus 2005)

"De vergelijking ‘vleesetend’ en ‘vrouw’ is een natte wensdroom. Het is veelbetekende symboliek dat er aan vegetarische mutaties man/vrouw/ hermafrodiet wordt gewerkt door de wetenschappelijke elite. Weten zij soms meer? Staat ons Armageddon te wachten ? De finale segregratie, het schisma van de sexen en de ondergang van hun zondige sexueel verkeer als geheime wapen om de wereldbevolking eindelijk zonder oorlogen te kunnen reguleren ? Reincarneren in een plantaardig bestaan in een potje aarde van robotformaties die miljoenen grijze racks van vruchtdragende en geurige planten produceren onder uiterst secure en berekende condities , zonder vrij zon of maanlicht, zonder zicht of gehoor, zonder tastzin, zonder geluid van wind en zee."
(nove, 6 Juni 2005)

Zelfbeschouwing

"Een man van middelbare leeftijd, beet je te dik, beetje te morsig. Baardje of sik wellicht. En witte schilfertjes sieren zijn gelaat. Hij rookt en hij drinkt, maar in tegenstelling tot wat hij ons graag wil doen geloven, niet teveel. Hij is een ambtenaar, schaaltje 9. verder een liefhebbende vader die zijn frustratie over het uitblijvende en waarschijnlijk nooit meer komende grootse leven heeft verruild voor een soort van komisch cynisme. Hij neemt het niemand kwalijk behalve misschien soms zichzelf, maar dan alleen na een Westmalle Tripel te veel. Hartstochtelijk supporter van NAC of een andere club ten zuiden van de grote rivieren, want dat hij een Brabander is moet haast wel. Zo stel ik mij Kiers voor, maar wellicht is het wel gewoon die homofiele Indo die bij Serudang de lege borden ophaalt..who knows.."
(Andy Möller, Gelsenkirchen)

"Het is vast een meteroloog, een weermenneke met een gesmoorde sexualiteit, eentje met een enorm taboe. Een vrijgezelle biologieleraar met verlatingsangst kan ook. Zo'n eenzaam type die nog steeds bij zijn moeder woont en al jaren lesgeeft in het basisonderwijs. Zo'n anonieme 13 inhetdozijnman die spaarzaam leeft, de piepers schilt en de afwas doet, zo eentje die op de middagwandeling met het hondje van moeders vanachter de krant bij een speeltuin of in het park naar stoeiende of voetballende jochies kijkt en de pijn verzwijgt. Een masochist die het taboe koestert.
Zo'n kleffe smeerlap van een potentiele serieverkrachter met banden in een hechte kerkgemeenschap waarop moeders zo trots is omdat hij naast het lesgeven ook nog als hobby het locale knapenkoor dirigeert. Zo eentje die maar beter melancholieke verhaaltjes moet blijven schrijven. "
(Nove, 22/11/2005)

"Ach ja, leuk, schrijvers.

Beetje zo in je donkere hol aan de wereld knagen. Puur verongelijkt verdedigen van een door mede niet-aanwezigen geschapen superieure schertswereld. Lurken aan je pijp. Pijpen aan je lurk. Woorden in langgerekte nadenkzinnen omzetten. Protserige taalvlekjes. Huilerige holheden. Fletse vondsten. Massieve monomane monsters. Een zielige berg toevoegingen aan de duistere put die al veel te lang overstroomt door de gemankeerde bijdragen van nerveus krabbelende geesten met een ongepast gevoel van eeuwigheid.

Die sfeer.

Geef mij maar parkeerwachten. "
(Marnix, 21/11/2005)