Navigatie

de voorplecht
louter proza
louter poëzie
liaisons
nostalgie

colofon/contact

Dankbaar

Uitgelogd

Huishoudelijk

5 oktober 2005

Advertentieboer webstats4u, voorheen nedstat, kan de vinketering krijgen. Vanaf vandaag verdwijnt deze teller, de bezoekcijfers zijn bewaard voor het nageslacht en voortaan tellen we verder met Awstats. Koffiebonnen kunt u ophalen bij Tante Miep.

Woensdag, 12 December 2007

MR70

Ze werkte ergens in een winkeltje op de Nieuwedijk. Groot en blond. Stevige kont. Ze zei; ‘Als je lief voor me bent, dan ben ik ook lief voor jou.’ En ik was lief voor haar. Heel lief. En vaak ook. Dat hielden we een paar weken, misschien wel maanden vol totdat ik er genoeg van had. Ik had het te druk met andere dingen en nog belangrijker; ik was niet verliefd. Als een langzaam zinkend schip schikte zij zich lankmoedig in haar lot. Ze was het wel gewend om verlaten te worden zei ze. Ze was immers maar een eenvoudig winkelmeisje. En zo gingen we naar het einde. Ze heeft er toen verder nooit iets over gezegd.
Het telefoontje was kort en zakelijk en kwam op het moment dat onze “relatie” al meer dan drie weken voorbij was. Ze was over tijd geweest. Niet zo maar een beetje over tijd, nee behoorlijk over tijd. Maar, ik hoefde me geen zorgen te maken, alles was al geregeld. Het probleempje was al weer weg. Weggehaald, verduidelijkte ze nog even.
Zelf dacht ik er op dat moment niet veel van. Ik was van haar af en het nieuws dat ze zich had laten aborteren veranderde daar niet veel aan. Het was meer een soort van onsmakelijk detail dat mijn besluit om er mee te stoppen nogmaals voor mezelf rechtvaardigde – nog slordig met de pil ook! Althans, zo leek het toen op die dag, maar wat weet je echt? In ieder geval, ik heb haar nooit meer gezien of gesproken na haar telefoontje.

Een dag of wat na haar telefoontje liep ik even naar de hoek voor sigaretten. Ze kennen me daar bij de Bruna en ze hebben m’n merk. En zonder peuken werk ik niet lekker. Er stonden wat mensen bij de tijdschriften en een man rekende net een pakje shag en een kraslot af. Ik vroeg om mijn merk, maar dat moest hij even van achter halen en dus keek ik een beetje om me heen. Er stond een jongen van een jaar of zestien in een tijdschrift over pc’s te lezen en een vrouw met kinderwagen stond in de roddelbladen te neuzen. Ik keek eens naar de kinderwagen. Er zat een kind in van een jaar of twee. Een jongetje met sluik witblond haar en grove trekken. Een lelijk kind. In zijn handje hield hij een soepstengel of iets dergelijks. Hij at er in ieder geval van en sabbelde er op. Ik lachte naar hem zoals je naar een kind van die leeftijd lacht, een beetje gek, met opgetrokken wenkbrauwen en een raar gezicht. Het jongetje lachte even naar me en zei toen met een zachte lage stem ‘Salve’ Ik boog met mijn gezicht wat naar voren en spitste mijn oren. Ik wilde zeker weten dat ik het juist had gehoord en vroeg met een schorre stem, ‘Wat? Wat zei je daar?’
‘Sorry?’ zei de moeder die me een beetje verbaasd uit de Privé opkeek, ‘Zei u iets?’
‘Nee nee, ik had het tegen hem’ en ik wees naar het jongetje in de wagen die nu weer rustig op zijn soepstengel zat te sabbelen.
‘Tegen hem?’ Zei de moeder verbaasd. ‘Hij zegt nog niet zo heel veel hoor..’ Ik moet een beetje een vreemde indruk hebben gemaakt, want ze zei het half lacherig en half alsof ze nog moest besluiten of ik gevaarlijk was of niet.
‘Echt niet?’ vroeg ik nog een keer.
‘Echt niet.’ bevestigde ze en sloeg haar blaadje dicht en beende met de kinderwagen de winkel uit. Even later kwam de man terug met een slof van mijn merk en ik kocht twee pakjes. Ik schudde het voorval van me af als een rare dagdroom. Wat moest ik er verder mee?

Een paar dagen later zat ik ’s avonds te werken met de radio aan, ik heb altijd klassieke muziek opstaan als ik werk en op dat moment werd er een religieus stuk gespeeld van Purcell of zo denk ik. Het was in ieder geval Gregoriaans en het werd a capella gezongen door een koor monniken. Het had die heilige, zwevende sfeer, die sfeer die je soms ook in een kerk hebt en ik moet eerlijk zeggen dat ik het mooi vond, het raakte me zelfs en ik stopte dan ook even met mijn werk en zat daar gewoon simpelweg te luisteren. Mijn ogen gesloten. En toen het stuk aan zijn eind was gekomen en het gezang langzaam was weggestorven besefte ik dat het had plaats gemaakt voor een monotoon geruis. En nog half in de roes, onder de betovering van de muziek, met mijn ogen nog steeds gesloten, ontwaarde ik in die ruis eerst een soort patroon, een ritme en toen daarna, een stem. Een stem die van ver leek te komen, niet van hier, maar toch ook af en toe iets dichterbij scheen te zijn. Het was raar, maar ik dacht twee woorden te onderscheiden die steeds weer herhaald werden. ‘Help’ en ‘Papa’. Toen na een tijdje, ik heb echt geen flauw idee hoe lang, werd het geluid weer zwakker en gleed de stem weer terug in de ruis van waaruit hij gekomen was. De ruis was weer gewoon ruis. Ik opende mijn ogen en draaide het toestel uit. Die nacht sliep ik niet veel, ik lag me af te vragen of ik misschien gek aan het worden was.

In de weken daarna begon de droom. De droom was steeds dezelfde; een klein kind -mijn kind- loopt naar me toe, rennend, en ik wil hem oppakken, zoals alleen een vader dat kan, maar het lukt me niet. Voordat ik hem kan oppakken wordt hij meegenomen, opgeslokt door iets donkers dat van achter hem te voorschijn komt als een snelle kloppende, zwarte schaduw, een donkere golf. Ik blijf met lege handen achter, liggend op mijn buik met uitgestrekte handen. Wanhopig, huilend. En dan uiteindelijk ook wakker.
Het moest door het abortusverhaal komen, daar was ik van overtuigd. Ik had nog nooit over kinderen, laat staan mijn eigen kinderen, gedroomd. Ik had ze niet en ik wou ze ook niet. En nu toch, werd ik elke nacht huilend wakker. In eerst instantie dacht ik dat ik een psychose had, maar behalve de stemmen, wees verder daar niets op en ook de psycholoog die ik een paar maal heb gesproken kon me niet echt helpen. Ja, pillen kreeg ik van ‘m, maar dat hielp ook geen zak. De droom bleef. Wat kan ik zeggen? Het was meer een gevoel dan een weloverwogen besluit, maar ik wist het op een of andere manier toch zeker, ik moest mijn waarheid onder ogen zien: mijn ongeboren zoon, die was geaborteerd en wiens resten nu waarschijnlijk al door de raderen van een of andere onheilige destructiemachine gekneusd, gekraakt en gebroken waren probeerde contact met me te krijgen. En dat niet alleen; hij had hulp nodig. Althans dat is wat ik er van maakte, maar meteen ging ik me dingen afvragen. Waar was hij dan als hij niet leefde en ook niet dood was? Sterker nog, had hij ooit geleefd? En moet je eerst leven – geboren worden – om te kunnen sterven? Leef je al voor je geboorte? En als dat zo is, waar en wanneer begint dat dan? Is dat wat we een ziel noemen? En zo liep ik dagen achter elkaar te denken, me deze dingen af te vragen. En het ondenkbare gebeurde; in de droom begon mijn zoon te groeien. Elke nacht leek hij ouder, meer volwassen. Maar nog steeds verloor ik hem ook weer elke nacht en werd ik huilend wakker, koud als een steen.


Het was een hopeloze avond geweest en ik zag op tegen het naar bed gaan, maar had me uiteindelijk overmand door slaap toch maar overgegeven en was gaan slapen. De droom begon anders, hij was een jongen van een jaar of achttien, twintig. Hij had half lang, donker haar en een mooi gezicht. Mooi, maar wel mannelijk. En ik voelde me trots dat hij mijn zoon was en toen keek hij me aan en hij moest lachen.
‘Pap, je moet me helpen.’ Ik knikte, ik snapte dat er iets moest gebeuren, maar had nog geen idee wat.
‘Wat kan ik doen?’
‘Je moet me een naam geven, pap. Dat is het enige. Ik moet een naam hebben.’
Ik knikte weer, ‘Ik zal je een naam geven jongen, dat beloof ik.’ En hij lachte weer en toen stond hij op. Ik stond ook snel op, hij maakte aanstalten om weg te gaan.
‘Ga je weg?’
‘Ja, en als je me een naam geeft, dan…dan kom ik niet meer terug. Dan is het goed.’
Ik zei niks. We omhelsde elkaar en ik klopte hem op z’n rug. Ik keek hem in zijn ogen. Mijn ogen. En toe liep hij weg.

De volgende ochtend werd ik wakker en heb hem een naam gegeven. Een mooie naam. Een goede naam.

door L*

  Winter in Leusden 9
  Winter in Leusden 10

Jezus?
bromde Spencer Brandsen om 11:38 (op Woensdag, 12 December 2007)

Even alle gekheid op een stokje, maar dit verhaal ontroerd wel. Wat je natuurlijk niet hoeft toe te geven. Waarom zou je.
bromde Arnaud om 11:56 (op Woensdag, 12 December 2007)

>>!w00t!>> en dan vooral die naam: MR70.
Total Recall hier.
bromde Eliv om 13:56 (op Woensdag, 12 December 2007)

Waar is iedereen toch…
bromde Spencer Brandsen om 16:30 (op Woensdag, 12 December 2007)

Mensen, mensen, mensen, wat een k..tweer… Er is gewoon te weinig zon. Maar als we allemaal samenwerken kunnen we er misschien op wetenschappelijke wijze iets aan doen. Want hoe meer wolken, hoe minder zon, dus als we de aarde afkoelen, waardoor er minder wolken ontstaan, moet de kans op zon vanzelf groter worden. Dus, lieve mensen, vanavond zetten we de verwarming een paar graadjes lager en trekken een warme trui aan! En dan morgen eens kijken of het geholpen heeft!
bromde Mies Bouwman om 16:56 (op Woensdag, 12 December 2007)

Ik laat nog eens mijn baard staan, zoals de grote Max J. Molovich, dat is als een trui maar dan op je gezicht.
bromde Kapitein Nemo om 18:38 (op Woensdag, 12 December 2007)

Daar denk ik dus ook aan, om mijn baard te laten staan. Maar dat is meer in het kader van mijn wens om Jood te worden.
Ik heb al een offerte aangevraagd voor een neusvergroting.
bromde Spencer Brandsen om 18:55 (op Woensdag, 12 December 2007)

lang geleden datik hier was, maar dat ligt dan weer aan mij
enfin
mooi zo
bromde ome peet (URL) om 20:16 (op Woensdag, 12 December 2007)

En je voorhuid Spencer, ga je die bijhouden op sterk water, of zou je’m bakken en opeten?
bromde Kapitein Nemo om 21:15 (op Woensdag, 12 December 2007)

Ik laat de voorhuid nog even zitten want daar zie je meestal niets van. Eerst maar hoorntjes en een staart bestellen.
bromde Spencer Brandsen om 21:21 (op Woensdag, 12 December 2007)

Lieve mensen, ik weet niet hoe het bij u is, maar HIER schijnt de zon..
bromde Mies Bouwman om 09:16 (op Donderdag, 13 December 2007)

De zon schijnt altijd, en dat zal ze nog zo’n slordige 6 miljard jaar doen. Dus. Niets nieuws wat je daar zegt Mies.
bromde Kapitein Nemo om 12:13 (op Donderdag, 13 December 2007)

Volgens mij nog maar 4,5 miljard. Daarna boem. Maar ach, een miljardje meer of minder maakt op een mensenleven niet zo veel uit.
bromde Spencer Brandsen om 12:46 (op Donderdag, 13 December 2007)

Boem mijn aars. Onze zon is te klein om supernova te gaan. Ze zet eerst enorm uit, tot een rode reus, en dan krimpt ze tot een witte dwerg, om te eindigen als een zwarte dwerg die effectief niet meer schijnt.
Die witte dwerg schijnt nog zo’n duizend miljard jaar voor ze volledig uitdooft. Dus eigenlijk had ik moeten zeggen: de zon schijnt altijd, en dat zal ze nog een dikke duizend miljard jaar doen.
bromde Kapitein Nemo om 13:26 (op Donderdag, 13 December 2007)

Het spijt mij van uw aars. Misschien kan de dokter er nog iets aan doen. Met boem bedoelde ik het uitzetten. Het was eigenlijk half figuurlijk, maar ik had mij zorgvuldiger
moeten uitdrukken. Rode reuzen, zwarte en witte dwergen..
Het lijkt wel een sprookje, vind u ook niet?
bromde Spencer Brandsen om 13:35 (op Donderdag, 13 December 2007)

Ja, al doet de afwezigheid van geile prinsesjes mij de toekomst nogal somber tegemoetzien. Weet je, dan had de dwang naar onsterfelijkheid vast een wetenschapper van mij gemaakt. Door die dwergen ben ik nu een ambtenaar met drie weken baard, een anus die af en toe boem doet, en dromen van een leven dat niet louter op niet- sterven gebaseerd is.
bromde Kapitein Nemo om 13:50 (op Donderdag, 13 December 2007)

Ik voel met u mee. Heer Ane stelde gisteren voor iedere dag een ‘citaat van de dag’ te bedenken. Anderhalf uur geleden bedacht ik mijn eerste inzending: Het leven bevat te veel dingen die te lang, en te weinig die te kort duren. Ja, ik stond er zelf ook van te kijken..
bromde Spencer Brandsen om 14:06 (op Donderdag, 13 December 2007)

Mooi verhaal L*, wat je jezelf nu nog zou moeten aanleren is je eigen rozenstruiken snoeien, dit stuk kan zeker 33.3 % korter. nu lijdt het een beetje aan wat bijv. tussentijd 2 van 3 ook heeft: lemen voeten, begint zeer strak maar loopt uit als een musketloop zonder gedraaide groef, waardoor momentumverlies van het projectiel, nl. hocuspocusfocus van de lezer, optreedt, iets met schrödinger en een druppende doos.
bromde grtsrsyu647i om 15:13 (op Donderdag, 13 December 2007)

Schrodinger en een druppende doos?
bromde Spencer Brandsen om 15:33 (op Donderdag, 13 December 2007)

Die druppende doos grijpt ook mijn aandacht.
bromde Kapitein Nemo om 18:09 (op Donderdag, 13 December 2007)

Ja, dat is de vloek der letterlijkheid. Maar Gerrits zal het wel figuurlijk bedoeld hebben. Want volgens mij zat in die doos
van Schrodinger [ tussen haakjes: kan iemand me eens vertellen hoe je die puntjes op de o krijgt..] een kat, of GEEN
kat, want dat wist je niet totdat je hem openmaakte [ de doos,
niet de kat ]. Als die doos drupt zou dat iets kunnen verraden over de al of niet katachtige processen die zich in zijn of haar binnenste al dan niet afspelen en dat is niet de bedoeling. De druppels aan de doos zouden dus binnen het kader van het ‘Schrodingers kat concept’ schadelijk zijn en dus in dìe zin ‘overbodig ‘. Zoiets heeft Gerrits volgens mij bedoeld, maar ik sta open voor alternatieve invalshoeken. Nu waren die overbodige zinnen in L*‘s stukjes mij ook al opgevallen, maar het kwam mij voor dat ik niet de aangewezen persoon was om daar iets van te zeggen omdat die in mijn eigen stukjes ook
voorkomen. Wat zeg ik, soms zijn hele alìnea’s overbodig en het kan zelfs gebeuren dat de overbodigheid zich tot het gehele stukje uitstrekt! Helemaal nìets schrijven is echter ook geen optie want daar zou ik weer te veel mensen een plezier mee doen. Een beetje een Catch 22 achtige situatie dus.
.
bromde Spencer Brandsen om 18:59 (op Donderdag, 13 December 2007)

shift+[die knop pal links naast de entertoets]
dan de o
ö, dus.
bromde de letterzetter om 20:42 (op Donderdag, 13 December 2007)

bromde Feargal Sharkey om 20:59 (op Donderdag, 13 December 2007)

Dank. En waar zit de entertoets?
bromde Spencer Brandsen om 21:12 (op Donderdag, 13 December 2007)

Tis nog een wonder dat u hier op dat bicat.net beland bent, merk ik.

De enter-toets is die toets waarmee u vrijwillig een regel eindigt/afbreekt, danwel voortzet op de ruimte daaronder.
bromde de letterzetter om 21:23 (op Donderdag, 13 December 2007)

Ik ben dan ook puur toevallig op Bicat.net beland. Althans, de eerste keer. Entertoets gevonden, maar waar zit die shift? Pal ernaast zit niets bruikbaars, dus misschien erboven of eronder? En hoezo die +? Tegelijk indrukken? Kortom ik snap er niets van.
bromde Spencer Brandsen om 21:59 (op Donderdag, 13 December 2007)

Heer Brandsen probuurt u in uw ootje te nemen, heer/dame Letterzetter, hij weet dondersgoed waar alle knoppen zitten. Mocht het intoetsten van shift + “ en daarna de o niet tot een ö leiden, dan kunt u wellicht proberen eerst alt+shift in te toetsen, om daarna alsnog met de eerder genoemde toetsencombinatie tot een ö te komen.
Complimenten L*, ik vond het meesterlijk. Ik ben het ook oneens met Grrrrts (en met Brandsen’s citaat van de dag): ik hou van lange zaken. Een dik boek wordt eerder aangeschaft dan een dun boek en een lange film wordt door mij eerder bekeken dan een korte film. Ik denk altijd maar zo: als het betoverend is, dan wil ik dat het zo lang mogelijk duurt. Mocht het onverhoopt rotzooi zijn, dan vertrouw ik op mijn rasinstinct en zal ik het lezen/bekijken voortijdig afbreken. Het vervelende van korte zaken is dat als het betoverend is, hetveel te snel afgelopen is, terwijl bij het tegenovergestelde mijn voornoemde instinct toch al tot concentratieverlies en beëindiging der lezerij/kijkerij leidt.
Voorwaar, dat lijkt me wel weer genoeg voor nu.
bromde Don Dingo om 22:48 (op Donderdag, 13 December 2007)

Ik heb een klont aan mijn pisbuis hangen. Dat is de normaalste zaak van de wereld op dit tijdstip van het jaar. Maar ik word zo nagekeken op de markt. Dat is wat ik háát.
bromde Aarsema om 23:39 (op Donderdag, 13 December 2007)

Kijk, die 2 streepjes op haat, daarvan weet ik dus ook [nog] niet hoe of dat het moet. Naar links hellende streepjes kan ik wel, maar niet naar rechts hellende. En waarom, Heer Dingo, zou ik net doen of ik niets weet terwijl ik het wel weet? Ik heb nooit les gehad in hoe je een computer moet gebruiken. En ik heb ook geen typediploma. Een zwemdiploma heb ik daarentegen weer wel, maar alleen B, en pas afgezwommen na mijn 30 ste. Dus dat ik hier terwijl ik zwem deze woorden kan intoetsen en u die dus op Bicat kunt lezen is op zich een soort wonder. En u heeft mijn citaat verkeerd begrepen, maar ik ben
nu te moe om het uit te leggen. Bovendien doet u misschien alleen maar net alsof..
Hoe staat het by the way met uw schrijfpogingen?
bromde Spencer Brandsen om 23:57 (op Donderdag, 13 December 2007)

Het mooie van dit verhaal zit hem in het ongetypte. Het heeft ook een Murakamikantje (Haruki). En het maakt een beetje triest. Ik begrijp ook Grrtss’ kritiek. Het einde valt wellicht wat bij te schaven (echter niet de laatste zinnen, die vormen een gave finish).
bromde GDB () (URL) om 04:24 (op Vrijdag, 14 December 2007)

Omdat ik nu wel nieuwsgierig ben na wat er dan precies weg kan, beter moet, etc mijn nederige verzoek mij te mailen op zuidpier@gmail.com of gewoon in de comments hier of daar (www.zuidpier.net). Alvast bedankt.
Overigens heb ik altijd het gevoel dat het juist te kort is….en ik ben te lui om wat ik neer schrijf na te kijken…L* staat voor Lui..
bromde L* (URL) om 08:18 (op Vrijdag, 14 December 2007)

Grrts is een doorgewinterde analyticus van teksten, en leest als schrijver. Voorkeuren zijn subjectief.
L*, (-quote of the day-) hou ondanks alle (nuttige) kritiek de geest van je toon in gedachten. (-unquote of the day).
Cést l’esprit qui fait le récit
bromde Eliv om 08:54 (op Vrijdag, 14 December 2007)

Waar ik ondanks alle ziekteverschijnselen de energie vandaan begrijp ik zelf ook niet, maar ik heb L*‘s verhaal nog eens gelezen en bij nader
inzien valt het reuze mee met de overbodige zinnen. Maar er is 1 passage die me bij de eerste lezing ook al opviel, namelijk de volgende:

Een dag of wat na haar telefoontje liep ik even naar de hoek voor sigaretten. Ze kennen me daar bij de Bruna en ze hebben mijn merk.
En zonder peuken werk ik niet lekker. Er stonden wat mensen bij de tijdschriften en een man rekende net een pakje shag en een kraslot af.
Ik vroeg om mijn merk, maar dat moest hij even van achter halen en dus keek ik een beetje om me heen.

Volgens mij kan deze passage zonder schadelijke gevolgen worden ingekort tot het volgende:

Een dag of wat na haar telefoontje liep ik even naar de Bruna om de hoek voor sigaretten. Ik vroeg om mijn merk, maar dat moest hij even van achter halen en dus keek ik een beetje om me heen.

Heb ik gelijk of niet? Kijk, het is natuurlijk leuk om elkaar af te zeiken, maar dat hoeft bijdragen van meer constructieve aard niet uit te sluiten.
Afgezien van dit soort details vind ik L*‘s verhaaltje trouwens prima.
.
bromde Spencer Brandsen om 08:55 (op Vrijdag, 14 December 2007)

niet dat ik het niet of wel leuk vind om critici en/of schrijvers af te zeiken of opbouwende kritiek te geven, dat is me om het even, maar ik vind dat zowel de schrijver als de critici van de schrijver zich meer zouden moeten richten op de vorm, functie, inhoud en tekst, oftewel de holistische benadering van het schrijverschap. Een waarbij integraal van kan worden gezegd dat het voor ieder wat wils heeft. Perfectionisme meet zich per definitie aan het gebrek eraan. En de waarheid is dolende onder de dolenden.
bromde Eliv om 10:09 (op Vrijdag, 14 December 2007)

Prachtig verhaal!
bromde Margo () (URL) om 12:10 (op Maandag, 17 December 2007)

het slijk der aarde

Holle retoriek

"Aarsema, dan komen de tachtigerjaren puberale streeptinten van de eerste kabeltv binnen op mijn kolkende oogbollen als de tube mayonaise leeggeknepen in in een onderzoekende puberkringspier . Vage opgedroogde veegklodderstrepen op de dikke zware afstandsbediening die het allang niet meer doet. Bolle schermen versterken de aplastische rondingen. Antennes nog met coax en zaad in een sok, geurend naar kamille gemengd met nat speculaas. Jong zijn is zo mooi…"

"Zit je achter het meest nieuwe en hipste technologische apparaat van deze eeuw, kom je op een stukje internet over columns schrijven. En dat is nu exact wat ik zocht! Soms zoek je iets, en kan je het niet vinden. Maar nu wel! Ik zoek iets om mijn Nederlandse woordenschat in te verwerken. En dan zoek je, en zoek je, en dan VIND je!

Soms zoek je iets anders. En dan vind je het niet. Mannen, of vrouwen, pennen, papier, boeken, bekers of boodschappen, je vind het soms niet.

Maar nu heb ik het gevonden!

Groetjes Lieke"

(Lieke, Zelf een column schrijven)

"Daarom is bicat een lichtje, een vuurtoren voor de verloren lopende dolenden.
Want dat er velen op de dool. Een gevolg van zich onbestemd, zonder nuttig doel, afgevlakt en weinig bijzonder voelen maar misschien nog meer eengevolg van het vluchten voor deze zelfrealisatie, deze pijn van een ziel zonder importantie niet te hoeven voelen. En daar compensatie middelen voor zoeken en aangboden krijgen. Drugs, sex met dieren, sex met kinderen die geen leeftijd meer nodig schijnen te hebben, autorijden, schoeisel, weblogs, gangbangs, sport, wat al niet. Als het maar lijkt dat je vooral bezig bent. Al is het nietszeggend en immoreel, al is het bellenblazen met je mond dicht of een kraak zetten en minister zijn.

En dan is er bicat..aus blaue hinein zu uns gezogen, zonder eigenaren of aandeelhouders die stakingen uitlokken, zonder stompzinnig geleuter, nee, de magie van de fantasie, de fictie en de nederlandse taal aan de macht.
Een baken van troost, een zwoele geur vlak voor het slapen gaan, een enorme uitzinnige stapel draadjesvlees met dampende jus, een romance achter het frietkot, scooters en mobieltjes, vogels die hun eigen lied zingen, de eigen partituur kennen en geen regisseur of dirigent nodig hebben, de horror en thrill. Dat wat onbewust en ondergronds en ook van het leven zelf is. En niet wordt voorgeschreven door de krant, de tv, radio, politiek, banken en verzekeraars, speculanten die denken met 'de echte waarheid' om te gaan. Nee, ik ben geen echt schrijver maar wel groot fan van het schaarse bicat talent."
(Peter Novecento, Haagsche Post)

"Schuimbekkend van woede las ik de met een danige onverschilligheid geschreven colums betreffend de holocaust en Auschwitz. De flarden teksten vol schrijffouten en loze beweringen, getuigen van weinig historisch besef maar vooral een respectloze attitude jegens miljoenen slachtoffers. Vandaar mijn bijdrage met het verzoek de richtlijnen als opgesteld in de bijlage te respecteren en in acht te nemen.

vr groet

dhr. Papen"
(Daniël Papen, via email)

"Diep geroerd, met geknepen stembanden, omvloerste oogleden, brandend maagzuur en kloppende roede (het is tenslotte 5 december) mocht ik uw fraaie stuk proza over mijn getroebleerde netvlies laten glijden... De woorden vertalen zich moeiteloos in zielsetsende beelden. Dank!"
(bromde Zielknijper, 5 december 2005)

"Geachte heer,

Mag ik u verzoeken het plaatje van de te jonge dame van uw site te verwijderen. Er zijn namelijk nog al wat mensen die dit niet lollig vinden. Diverse klaag e-mails over gehad. Mag ik u er op attenderen dat het hier om Kinderporno gaat en de wetgever daar meer dan 4 jaar gevangenisstraf op heeft gezet. Ik ga ervan uit dat het om een misvertstand gaat, als moderator. Met vriendelijke groet.

Sociale Jeugd- en Zedenpolitie te Amsterdam
Commerciele zaken
020-5592585"
(i030142@planet.nl, 14 december 2004)

"Schitterend verwoord dat artikel over Clarence. Liep jaren met een missie, aan de voetballiefhebbers (niet de kenners) proberen uit te leggen dat Abe en Piet beter zijn dan het orakel uit betondorp. Was onbegonnen werk. Het klootjesvolk adoreert Ellen van Langen, Geesink en Rieu, en vinden mevrouw Blankers, Ruska en Roby lakatos maar niks, ze weten waarschijnlijk niet eens wie het zijn. Toen Keizer stopte heb ik jaren niet meer gekeken. Toen zag ik die Fin en een paar jaren later een Surinamer met een Nederlands paspoort (Had die Fin er ook maar een gehad). Ja en dan begint het heilige vuur weer te branden. Deze twee zijn tactisch en technisch het beste wat er op Nederlandse velden heeft rondgelopen (wat ik in mijn leven heb gezien). Keizer had niks met voetbal te maken, dat was ballet,kunst, en soms als het niet belangrijk was helemaal niks .En Abe ken ik van wat beelden, maar als je naar de verhalen over hem luistert hoef je de verteller maar in de ogen te kijken en herken je meteen de kenners uit die tijd."
(via mail, 23 oktober 2005)

"pedante snikkels, komen kut te kort. Webloggen is niet voor mietjes maar ook niet voor stoere geile binken, webloggen is namelijk een fenomeen, een spookbeeld voor blinden die zich vergapen aan de wijde wereld van het internet om zichzelf te ontmoeten, een monologue interieur te voeren en dan de echo terughoren, het internet dat een wonder is wat een dom irrationeel fenomeen is. Echt iets voor pedante snikkels en kale kutten die niet neuken maar wel in elkaars nek willen hijgen en tijd teveel hebben. Ik zou er helemaal niet aan beginnen en beroemd en rijk ben ik al, zegt het liefje. Ik heb de grootste en zij heeft de lekkerste en we verdoen de tijd liever in elkaar verstrengeld dan te vergooien op zo’n vervuilde weblogmarkt. Mot je alweer email beantwoorden enzo, in je vrije tijd, be je gek. Opzoute, stik dur maar in, Goossens, kijk maar uit dat ze niet vreemdgaan terwijl jij al die poen verdient, sneue wolf, ouwe rukker, voordat je het in de gaten hebt sta je een verschrikkelijk stinkend goedje op je scrotum te smeren terwijl je staat te huilen omdat je zo belazerd bent terwijl je het alleen maar goed bedoeld, voor ons allebei schatje, weetje, heerlijk met vakantie strax, saampjes, maar vanavond moet ik werken snappie, centjes verdienen mot pappie, kijk niet zo beteuterd, je wilt helemal niet naar de Lidl, je wilt daar nooit gezien worden zei je, nou dan. Nou tot strax dan, he ?"
(nove, 12 oktober 2005)

"Bicat.net, dat is toch die achterlijke webstek voor rukkende, boerende en altijd bezopen kerels? Dat zielige pathetische zooitje ongeregeldheden dat uitgebraakte hersenkwak probeert te verkopen als prozadrek? Natte winden, dikke drollen, kleverige onduidelijkheden? Slurptrekkende draaigorgels, voorhuidjogging avant la lettre en berensgrote buikglijers?" (Jeremias Schubbenrug, in Nova, 4 oktober 2005)

Reageerziekte

"Op een vrolijke dag toen ik aan mijn, voor al 11 jaar, allerbeste vriendin de liefde heb verklaard en binnen luttele seconden de meest euforische gevoelens door mijn ziel heen flitsten typte een verslag van school begon k te typen en dit kwam tevoorschijn op het samengeperste hoopje uitwerpselen wat ik beschouw als mijn laptop, want zoals velen het niet slecht zou doen als zij dit beseften is bezit enkel een illusie.

Conclusie & nawoord

Niet alleen symbolen hebben invloed op ons doen en denken, de manier waarop ieder mens zichzelf ziet en andere zegt meer over die persoon dan over anderen. Elk mens gaat zijn eigen weg, en het is jammer dat er uit commerciële geldzucht zoveel miscommunicatie ontstaat tussen mensen. Welk mens is beter, het mens dat genadeloos elke, in zijn ogen misdadiger, ritueel vermoord, of die mens die de opdracht geeft om onbewuste signalen stuurt via reclamespotjes en zo het materialisme hoger prijst dan het gevoel om bewust van jezelf en je daden te zijn? Draait het dan uiteindelijk allemaal om geld?
De een vermoord mensen die hun hele leven anderen pijn doen, en de ander roept het gevoel op dat er niets beter is dan nike schoenen in combinatie met een stoere jack met een bontkraag, dat gedoe met die bontkragen id volgens mijn theorie gebaseerd op het paringsgedrag van leeuwen, hoe groter en mooier de manen, des te meer aanzien ze hebben en kans op leiderschap en hoe meer kans ze hebben dat hun genen worden doorgegeven ;).
Door niet te realiseren waar je mee bezig bent, of niet wie, maar wát je eigenlijk bent, ontstaat er miscommunicatie en disharmonie in de maatschappij. Opgaan in de massa kan leiden tot afgunst en afkeer van het geloof in jezelf en in anderen.

En ik wens hierbij balkenende en zijn hele tweede kamer heel veel succes met het oplossen van de “problemen” hier in Nederland, want zo schieten we geen reet op.

Oja, en een gelukkig Nieuwjaar!

Zondag 7 januari 2007, Frank Hooijer"
(Frank Hooijer, 7 Januari 2007)

"Ik had het allemaal al wel eens meegemaakt en niets was mij te dol geweest: eonisme, vice anglais, flaggelatie, ja zelfs koprofagie. Ik was dan ook met graagte ingegaan op de omineus-priapische woorden en lubrieke blikken die "Ellen" tijdens ons gezamelijk consumeren eerder die avond op mij had gericht. Toen we, media nox, eenmaal in haar slaapkamer waren aangekomen, gaf zij steeds minder blijk van doorgaans aan haar toegeschreven mesquinerie. Integendeel,loodzwaar en onvermijdelijk hing het veile sneukelen in de lucht. Binnen no time was de vloer dan ook bezaaid met exuvieën en toonde zij mij haar zinnenprikkelende Junonische leest. Na intiem pidjetten en enige orogenitale schermutselingen (waarbij brod noch javelijn werd ontzien),sloegen wij serieus aan het procreëren. Cunnus en Curacaoënaar leken welhaast voor elkaar geschapen. Hoewel haar defloratie al enige tijd terug had plaatsgevonden, pandoerden wij als nooit tevoren, daarmee verschillende tenesmen bewerkstelligend. Het is maar goed dat haar echtgenoot van deze sluikmin nooit wat heeft gemerkt..."
(TiTo, mei 2006)

"Schrijf eens over vrouwen en hun plek of plaats in de allesverterende zakenoorlogen. Want als er stereotype mannen met diep verborgen schaamtegevoelens over hun potentie problemen en erectiestoornis (taboe naturlijk) dan is dat manifest in hun 'vlucht vooruit' in de freudiaanse wapencultuur. Elke geweerloop, elke zwaardere tank is een gestileerd erectiel apparaat vol dodelijke munitie opgepomnt met miljoenen kogels in een spurt naar het doel wat als lustsymboliek een 'lilith' in een duizelige extase zou moeten brengen want zo 'is de kracht van het leger'. Stoere mannen die eerst de vrouwen opgeilen, dan met hun duwtje in de rug erop los gaan om 'de vijand te onthoofden'. Ik als watje moet altijd vreselijk lachen om die serieuze gezichten die de mannen politici en militairen bij hun gepiep, gezeur en gezeik en hun broodnodige verklaringen trekken.
U, als warmbloedige heterovrouw zal zich wezenloos kunnen uitleven 'tussen de hitsige Jantjes'. Ik stel voor dat u zich een voorstelling maakt over de gang van zaken in de nachten op zo'n nomadenkamp met satellietvererbindingen in de maanloze nachten van de nieuwe woestijnen die worden ontgonnen, namens u en mij, natuurlijk, vanzelf, juist, nee, uiteraard. Het mag ook wel een andere uiterst vervelende erectiestoornis gaan, de ejaculatie praecox. Dat gaat dan vast over de linkse oppositie, denk ik dan, kunt u het fijn neutraal houden.

U bent toch op alle kaasmarkten thuis, hard op weg om zich te bekwamen in een genre waar sex met hoofdletters geschreven moet worden. Vooral de sex benadrukken, Lilith. Veel gore geile, harde, wrede sexscenes, met blinddoeken, kidnap, politiehandboeien, touwen en katrollen, gedwongen masturbatie tussen mannen, tussen vrouwen, scarring en kaalscheren en tot huilens toe dat gepomp met dildo's en dat monotone gezoem van vibratoren sfeervol brengen. Vooral geluiden en kleuren beschrijven, daar ben ik gek op."
(Peter Novecento)

"Is er iemand in de zaal die nog wil doneren aan een zielige arme homosexueuele neger met een onbeschrijflijke ziekte zwaargelovig te dom om te leren of te schijten die bovendien een oog mist en denkt dat de duivel soep in een blik stopt want hoe komt het er anders in en tegelijkertijd vreselijk gebukt gaat onder de laatste Tsunami of de vrees daarvoor want zijn geitenoog gaf vanmorgen onheil aan? Of anderszins zijn hypocriete tot op het bot zwarte geweten schoon wil kopen voor een luchtig schijntje of nóg liever zichzelf onsterfelijk wil maken over het lijk van een ander? Nee? Eénmaal? Andermaal? OK, dan ben ik ook pleite en met Marnix mee naar dat gruwelijk dure restaurant. Bovendien is het al na zessen en sta ik in de baas z'n tijd de wereld te redden en zo heb de cao dat nooit bedoeld. Howdoe en de mazzel. "
(Hein Buffelruft, 28 dec 2005)

"De liefde is groots, ze breekt zonder haar gebit te gebruiken door elke granieten kop heen, verzwakt de wil en maakt elke stoere kerel tot een week omhulsel, een schaduw van zichzelf, een brabbelend luierkind, elke vent verandert van binnenuit en geweldloos door haar rijke zegeningen. Je krijgt een rijpe korstkaas als huid en een hart van vloeibaar goud. Verpletterend is ze en zij, de liefde, de warme zomerse, niet de winterharde en verbitterde tak dus, zit nog steeds vol met geheimen waar niemand de sleutel van kan vinden. Mysterieus is ze, als de ondergrondse geheimzinnige dictatuur van wereldwijde, alomvattende bekabeling waarlangs dagelijks kilometers gecodeerde data tussen de continenten flitsen. De liefde is een tectonishe plaat die schuurt en krast en gangen boort voor lavastromen van vleselijkheid en voedzame sappen die op geen enkele dieet mag ontbreken. Daarom is ze schaars. Tot slot..we heben allemaal een gat van onderen, onthou dat. "
(Nove, relatietherapeut, 3 dec 2005)

"Thanks! Voor de eerlijke en ijskoude bieren vooraf om de ergste dorst te lessen na een lange en vermoeiende reis. En de Champage daarna in gelukkig niet van die zuinige hoeveelheden maar gewoon ruim bemeten pullen. Dank ook voor de wonderschone oester die in zijn natuurlijke habitat beschermd en koel lag te wezen toegedekt met een warme dekentje bosui-liefde en een tikje Tabasco-ondeugd onder die deken. Dank voor de kleinste en schattigste St. Jacobsoesters die ik proefde in Balsamicostroop. Eerbied voor de kort aangebrade en met ontbijtkoek gestoofde kwartel. Ik proefde een tint Orange Marmalade hoewel je zei dat het er niet in zat. Ik hou het erop dat de chefkok zijn geheimen heeft en, hoe hooggeëerd zijn publiek ook mag zijn, ál zijn details zullen ze nooit te horen krijgen. Met liefde deed ik mijn sommeliertaken en het ‘kut-sommelier’ omdat ik de glazen niet tot de nok vulde, neem ik op de koop toe. Onder de indruk was ik van je tzatziki met shrimp en rode grapefruit. Zoet en zuur zoals Bitter & Sweet zoals het leven zelf zoals harmonie zo mooi kan zijn. Ook onder de indruk was ik van je zeewolf met tomatenchutney. Een rode knipoog op een licht in de boter aangezet visje zoals de boter bij de vis behoort te zijn. Je bewees jezelf door met het produkt mee te koken en de zeeduivel vochtig te houden en over te laten lopen in het bedje van zuurkool omrand door koele en volle crême fraiche en slechts gestopt door mosterd. Het zal mijn gebrek aan woordenschat zijn geweest deze poëtische beleving van samenstelling aan mijn disgenoot heer Visser uit te leggen, aan de wijn waarin het beestje zwom heeft het niet gelegen. Emotioneel werd ik bij het aangezicht van mijn vrouw in jouw open keuken, verliefd op de chefkok die zijn konijntje aan de haak had geslagen. Uit het konijnengezin weggetrokken, de zuigelingen achtergelaten en deskundig ontdaan van fluffy flaporen en prachtig gevild en daarna één minuutje aangebraden in de volle boter. Ach, je zei het nog, ‘nog even in de oven en gekeken hoe lang’ in antwoord op de vraag hóe lang dan, zoals Sebastiaan Bach ook vindt dat de piano zichzelf speelt. U zij geprezen met bijzondere gaven, maar het zal mijn eenvoudige ziel zijn die het zo ziet. De ingekookte fond een tikje gezoet nog niet eens meegerekend evenals de witte bonen-truffelpuree en rode kool met vijgen die in een restaurant van naam de kaart had kunnen aanvoeren. Jammer dat je er niet bij was met de kaas. Het zal de tol van de roem zijn geweest of de spanning van het koken op zulk een hoog nivo. Het siert de man die ook gewoon maar een mens van Vleesch & Bloed is gebleven. Het was uit de kunst hoe wij genoten van een walnoot uit Frankrijk gekraakt op de wals van braakgeluiden die wij van boven hoorden komen. Waarschijnlijk was je druk doende in de homard-naire. Het dessert ben ik kwijt evenals het betoog dat ik hield, maar dat was ik toen al kwijt. Het betoog hou je van mij tegoed. Ik zal het je vertellen als ik de liefde verklaar aan mijn vrouw zoals jij gisteren de keuken in het algemeen en ons in het bijzonder de liefde verklaarde. "
(Kiers de Maison, 27 november 2005)

"Ach, heer bicat, nu we het over eten en drinken hebben. Ik kan u te allen tijde aanraden, maar toch vooral in de herfst, van de ganzenlever te proeven. Zoekt u daarbij een zo eenvoudig mogelijk bewerkte ganzenlever, dus geen paté, niets met geconfijte uien of anderszins toevoegingen. U wilt ganzenlever proeven die met de hand is schoongemaakt door een oud boerenvrouwtje die hooguit peper, zout en wat cognac toevoegde en daarna op 70 graden in de oven met de deur op een kier de lever zachtjes liet warm worden. Niet smelten, want dan scheidt het vet van de lever en bent u uw produkt kwijt. Nee, u wilt de lever verwarmen zodat lever, peprer, zout en cognac een geheel gaan vormen. Dat wat u wilt proeven is de waarheid en niets anders dan de waarheid. Slaat u overigens wel in grote hoeveelheden in, niets zo erg als aan het einde te moeten constateren dat u nog wel wat had gelust. Nee, met veel dingen is het zo dat we nèt even meer moeten eten dan ons lief is. Nèt dat decadente punt van overdaad aantikken. Schenkt u daarbij een Gewürztraminer en bij voorkeur hoe ouder hoe beter en liever nog een Grand Cru dan een gewone. Maar als u dan toch uit wilt pakken dan komt u niet heen om de Tokay Pinot Gris.
Daarbij geserveerd met warm en geroosterd brioche brood."
(Harrie Stamper, 23 oktober 2005)

"Of die klassieke Suske & Wiske (het was nummer 78 als ik het goed heb): De Kakkende Kakkerlakken, die aflevering waarin Tante Sidonia in haar keuken te maken heeft met een steeds groter wordende populatie kakkerlakken, die voortdurend alles onderschijten, niet in de laatste plaats de biefstuk met friet die Tante speciaal voor Lambik had gebakken, tot grote woede van onze favoriete zeshaarder, die gelijk een spuitbus pakt en erop los begint te spuiten, dit tot groot enthousiasme van zowel Suske als Wiske, die duchtig beginnen mee te spuiten (we hebben het hier duidelijk over de periode waarin Suske en Wiske nog net zo milieubewust waren als George W. Bush die zijn privejet vanuit Kyoto liet terugvliegen naar zijn range in Texas omdat ie z'n favoriete cowboy-hoed was vergeten), maar in de spuitbus van Lambik blijkt een goedje te zitten dat er voor zorgt dat de kakkerlakken de volgende dag het formaat van een jong paard hebben (professor Barabas had een lege spuitbus gebruikt om zijn nieuwe groei-middel te testen en vergeetachtig als hij was, had hij het bij Tanta Sidonia laten liggen, puur uit teleustelling, want ook na gebruik van het groeimiddel had Tante Sidonia de professor uitgelachen toen hij zijn broek naar beneden deed), afijn, nu de kakkerlakken gegroeid zijn, schijten ze nog harder met als gevolg dat tante Sidonia, Lambik, Suske en Wiske hun huis worden uitgescheten, waarna ze Jerommeke erbij halen, wiens enige bijdrage een ENORME scheet is, gelukkig komt professor Barabas eraan met een grote smile op z'n mombakkes en een nog grotere bobbel in de broek die, zo zal even later blijken, amper in staat is de steeds groter wordende penis van Barabas te verhullen met als gevolg dat Tante Sidonia, gek van geilheid, zich op professor Barabas stort die vrijwel onmiddellijk klaarkomt en bovenop een van de reuzekakkerlakken kwakt die dan weer vrijwel onmiddelijk in elkaar krimpt en in het niets oplost, waarna ook Lambik en Suske en Jerommeke hun apparaat bewerken met het groeimiddel, zodat ze de volgende dag, onder de stimulerende leiding van Tante Sidonia en Wiske, de kakkerlakken dood masturberen. Knipoog Wiske. Einde."
(Max J. Molovich, 23 Augustus 2005)

"De vergelijking ‘vleesetend’ en ‘vrouw’ is een natte wensdroom. Het is veelbetekende symboliek dat er aan vegetarische mutaties man/vrouw/ hermafrodiet wordt gewerkt door de wetenschappelijke elite. Weten zij soms meer? Staat ons Armageddon te wachten ? De finale segregratie, het schisma van de sexen en de ondergang van hun zondige sexueel verkeer als geheime wapen om de wereldbevolking eindelijk zonder oorlogen te kunnen reguleren ? Reincarneren in een plantaardig bestaan in een potje aarde van robotformaties die miljoenen grijze racks van vruchtdragende en geurige planten produceren onder uiterst secure en berekende condities , zonder vrij zon of maanlicht, zonder zicht of gehoor, zonder tastzin, zonder geluid van wind en zee."
(nove, 6 Juni 2005)

Zelfbeschouwing

"Een man van middelbare leeftijd, beet je te dik, beetje te morsig. Baardje of sik wellicht. En witte schilfertjes sieren zijn gelaat. Hij rookt en hij drinkt, maar in tegenstelling tot wat hij ons graag wil doen geloven, niet teveel. Hij is een ambtenaar, schaaltje 9. verder een liefhebbende vader die zijn frustratie over het uitblijvende en waarschijnlijk nooit meer komende grootse leven heeft verruild voor een soort van komisch cynisme. Hij neemt het niemand kwalijk behalve misschien soms zichzelf, maar dan alleen na een Westmalle Tripel te veel. Hartstochtelijk supporter van NAC of een andere club ten zuiden van de grote rivieren, want dat hij een Brabander is moet haast wel. Zo stel ik mij Kiers voor, maar wellicht is het wel gewoon die homofiele Indo die bij Serudang de lege borden ophaalt..who knows.."
(Andy Möller, Gelsenkirchen)

"Het is vast een meteroloog, een weermenneke met een gesmoorde sexualiteit, eentje met een enorm taboe. Een vrijgezelle biologieleraar met verlatingsangst kan ook. Zo'n eenzaam type die nog steeds bij zijn moeder woont en al jaren lesgeeft in het basisonderwijs. Zo'n anonieme 13 inhetdozijnman die spaarzaam leeft, de piepers schilt en de afwas doet, zo eentje die op de middagwandeling met het hondje van moeders vanachter de krant bij een speeltuin of in het park naar stoeiende of voetballende jochies kijkt en de pijn verzwijgt. Een masochist die het taboe koestert.
Zo'n kleffe smeerlap van een potentiele serieverkrachter met banden in een hechte kerkgemeenschap waarop moeders zo trots is omdat hij naast het lesgeven ook nog als hobby het locale knapenkoor dirigeert. Zo eentje die maar beter melancholieke verhaaltjes moet blijven schrijven. "
(Nove, 22/11/2005)

"Ach ja, leuk, schrijvers.

Beetje zo in je donkere hol aan de wereld knagen. Puur verongelijkt verdedigen van een door mede niet-aanwezigen geschapen superieure schertswereld. Lurken aan je pijp. Pijpen aan je lurk. Woorden in langgerekte nadenkzinnen omzetten. Protserige taalvlekjes. Huilerige holheden. Fletse vondsten. Massieve monomane monsters. Een zielige berg toevoegingen aan de duistere put die al veel te lang overstroomt door de gemankeerde bijdragen van nerveus krabbelende geesten met een ongepast gevoel van eeuwigheid.

Die sfeer.

Geef mij maar parkeerwachten. "
(Marnix, 21/11/2005)