Navigatie
de voorplecht
louter proza
louter pozie
liaisons
nostalgie
Dankbaar
Uitgelogd
Huishoudelijk
5 oktober 2005
Advertentieboer webstats4u, voorheen nedstat, kan de vinketering krijgen. Vanaf vandaag verdwijnt deze teller, de bezoekcijfers zijn bewaard voor het nageslacht en voortaan tellen we verder met Awstats. Koffiebonnen kunt u ophalen bij Tante Miep.
Woensdag, 25 Oktober 2006
Henkie de Kiloknaller
Het bordeel El Dorado bevond zich in een van de straatjes achter de Weteringschans in de buurt van de oude bioscoop en het Japanse restaurant. Tijdens mijn studie had ik er een baantje als hulpkok, kelner en manusje-van-alles. Het was een goed baantje. Het werk was niet geweldig en het waren vaak late uren, maar de fooien maakten alles goed. In het bordeel hing altijd de sterke geur van schoonmaakmiddelen. Daar werd namelijk elke ochtend kwistig gebruik van gemaakt door een legertje goed uitgeruste schoonmakers. Het moest de illusie van fris en nieuw ophouden, maar ondanks dat ontdekte je als je wat langer binnen was een ander luchtje dat onder die van de schoonmaakmiddelen vandaan kwam kruipen. Het was een beetje een weege lucht en het had iets van de geur van warme melk. Maar dat was het niet, het was sperma wat je rook. Daarom hadden we op die vroege avond in september de nooduitgang naar de tuin opengezet. Het was mooi weer geweest en er stond een zacht briesje dat ons zowel frisse lucht als verkoeling bracht. Het duurde nog meer dan een uur voor we open zouden gaan en we zaten met z'n allen ontspannen in de bar die bijna de hele benedenverdieping in beslag nam. De bar was de centrale ruimte van het bordeel. Hier kwamen de bezoekers als eerste binnen en zaten de meisjes op de momenten dat ze geen klanten hadden. De ruimte werd voor het grootste deel ingenomen door de halfronde bar aan de ene kant en door de zitjes en de lange bank langs de muur aan de andere kant. Alles was donker hout en rood leer. Wij zaten verspreid over de zitjes en op de lange bank. De meisjes druk met hun make-up, nagels en lingerie, ondertussen rokend en luid pratend de laatste roddels uitwisselend. Ik zat op de lange bank glazen te poetsen die op de tafel voor me stonden. Naast me zaten de twee grootste en dikste hoeren die je ooit had gezien. Leentje en Rietje waren hun namen, en geloof het of niet, maar er kwamen altijd veel mannen speciaal voor hen, wat me in het begin, toen ik er net werkte, nogal verbaasde, maar later niet meer. Ze waren namelijk de aardigste en vrolijkste meiden die je maar kon vinden en ze hadden lieve gezichten en mooie stemmen. Als ze moesten lachen, en dat moesten ze veel en vaak, dan schudde hun hele lichaam als een pudding en begon de bank waarop ze zaten ook te schudden. En als je dan naast ze op dezelfde bank zat, ging je ook heen en weer en kon je het niet helpen om ook te moeten lachen. Verderop zaten Jimmy de Surinaamse barman en Rik de portier samen te roken. Rik was meer dan twee meter lang, woog meer dan honderd kilo en was wat je noemt een echte klerenkast. Maar hij kon nooit iemand kwaad doen omdat hij zijn moeder op haar sterfbed had beloofd een fatsoenlijk leven te leiden en geen mensen pijn te doen en dat droeg hij nu als een groot geheim met zich mee. Gelukkig voor hem was zijn verschijning alleen al meestal afdoende om de boel op te lossen als er problemen waren. Jimmy was ook een apart geval, hij was gokverslaafd en zat de hele dag achter de fruitmachines om het geld te verliezen dat hij s nachts verdiende. Het kon hem geloof ik niet veel schelen, want hij was de meest ontspannen man die ik ooit had gezien. Maar hij was een goede barman, de beste die je kon hebben. Hij kon goed luisteren en was echt genteresseerd in wat men hem vertelde en dat maakte hem de beste. De groep meisjes die bij ons werkte, bestond uit een vaste kern van volbloed Amsterdamse temeiers die er al jaren werkten en een aantal meiden die nooit lang bleven. Dat waren meestal Oost-Europese meisjes of meisjes uit Colombia of zo. Bij die vaste kern hoorde ook een klein scharminkel van een hoertje dat Maud heette. Ze had een bleek gezicht met ingevallen wangen en halflang zwart piekhaar. Iedereen noemde haar Muis. Muis was niet echt gebouwd op het werk als hoer, ze was er gewoon te tenger voor. En het waren altijd de grote en zware kerels die met haar naar boven gingen en dat was vaak te veel voor haar. Als de klant dan weer de deur uit was, kwam ze met n hand op haar heup steunend en een pijnlijk gezicht de trap aflopen en zei: Marco schat, doe mij effe een asprientje, wil je? De laatste tijd kwam Muis vaak naar me toe voor een aspirine. Een klant, een hele dikke klant, was verliefd op haar geworden en kwam wel drie of vier keer per week speciaal voor haar langs. Het gebeurde wel vaker dat een klant op een van de meisjes verliefd werd en hoewel er uitzonderingen schenen te bestaan, bleef zon liefde meestal onbeantwoord. Vaak was het aanleiding tot groot vermaak tussen de meisjes onderling en werd er met gierende lach verslag gedaan van de liefdesverklaring van de betreffende man en de altijd onvermijdelijke poging tot bekering of redding van het meisje. Om een of andere reden hadden mannen altijd het idee dat het meisje op wie ze verliefd waren geworden gered moest worden. Die hadden daar echter meestal een eigen mening over die meestal zoiets luidde als: Me redden? Red me maar van de huur, schatje! In het geval van Muis betrof het een vent van ergens rond de veertig. Hij was groot en dik en bijna kaal. De weinige haren die nog boven zijn oren groeiden, had hij lang laten worden en zijwaarts over zijn kale hoofd gekamd, waardoor het leek alsof er iemand met potlood een aantal dunne lijnen over zijn schedel had getrokken. Hij had kleine oogjes en bijna geen wenkbrauwen en zijn gezicht was altijd rood, alsof hij het erg heet had of kwaad was. Of dronken. Maar waarschijnlijk had hij gewoon een rooie kop van zichzelf. Zijn buik hing over de rand van zijn broek en vulde zijn overhemd als een kaaszak. Je had het idee dat de knopen er elk moment af konden schieten. Hij was slager en de eigenaar van drie of vier slagerijen die allemaal de Kiloknaller heetten. Daar kon je goedkoop vlees kopen. Per kilo. Daarom noemden we m Henkie de Kiloknaller. En op die avond werd er op de deur geklopt en stond Rik op om open te doen. Na wat vaag gemompel kwam Henkie de bar binnenschuifelen. Een bos rozen in zijn hand. Het gekakel dat zonet nog de bar had gevuld, stopte en maakte plaats voor een afwachtende stilte. We kenden Henkie allemaal en we wisten ook dat hij op Muis verliefd was. En nu hij daar zo stond met zijn voorhoofd glimmend van het zweet en die bos bloemen in zijn vlezige knuisten, was het ook duidelijk wat hij kwam doen. Hij kwam Muis redden. Hij stond daar en het moet hooguit een seconde of misschien twee geduurd hebben, maar het leek wel een eeuwigheid. Hij had zich in het hol van de leeuw gewaagd en wist nu niet of dat eigenlijk wel zon goed idee was geweest. Maar ja, terug kon hij niet meer of dat zal hij op dat moment in ieder geval gedacht hebben, want hij bleef daar staan. Onder me voelde ik de bank lichtjes beginnen te schudden en ik keek naast me. Rietje en Leentje zaten geluidloos te lachen en probeerden zich goed te houden en niets te laten merken. Maar in hun ogen zag je de pret heen en weer schieten. Henkie ondertussen had na zijn korte innerlijke strijd besloten dan maar door te zetten ook, en schuifelde nu met onzekere stapjes, te klein voor een man van zijn formaat, naar Muis toe. Hij had wat weg van een kind dat voor het eerst met zijn schepje en emmertje naar de zandbak gaat en nog niet zeker weet of hij mee mag spelen van de andere kinderen. Met een zijwaartse beweging van zijn hand streek hij zijn weinige haren plat en stak vervolgens met zijn andere hand de bloemen naar Muis uit. Eh... hoi, eh... Muis. Bloemen, voor jou... Ja, ik was toch in de buurt en dacht, goh laat ik gewoon even langsgaan... Muis bleef onbeweeglijk zitten, niet van plan de bloemen aan te nemen. Ze hield een sigaret tussen de vingers van haar ene hand en had de andere hand om haar lichaam heen geslagen. Haar benen waren over elkaar geslagen en met n voet wipte ze nerveus op en neer. Ze keek streng. We zijn nog niet open, Henkie, en die kan ik niet aannemen hoor, dat zou niet provisioneel zijn, snap je. Naast me klonk een proestend geluid dat begeleid werd door een extra hevige bankschudbeweging. Henkie keek beteuterd en trok de bloemen aarzelend terug en hield ze met beide handen voor zich vast alsof ze een soort schild vormden waar hij zich achter kon verschuilen. Maar, je... maar... ik bedoel... we hebben het toch fijn samen... ik dacht... ik dacht, nou ja, ik dacht dat jij dat ook vond, enne... dat het zeg maar wederzijds was... Je bent van harte welkom als klant, schat, maar dat is dan ook alles ben ik bang. Maar, ik dacht... ik dacht dat het, nou ja, dat het wat zou kunnen worden tussen ons... Ik ben bang van niet, Henkie... Maar, waarom dan niet? Ik ben toch lief voor je? Ik ben... ik ben... nou ja... ik heb geld! Hij riep het bijna wanhopig. Tja... ik denk toch dat het niets zou worden, Henk. Ik moet je helaas teleurstellen, ik kan ook niet emotioneel betrokken raken bij klanten, zie je... Maar, ik dacht dat ik meer dan een klant was... of anders in ieder geval... ik dacht dat het wat kon worden tussen ons... dat we... iets... iets hadden... Henkie, we hebben niks en we zullen ook nooit iets krijgen ook, Henkie. Weet je waarom niet? Neuh...? Omdat ik vegetarisch ben, Henkie... daar... daar heb je het, ik gruw van vlees... daar... dan weet je het... Naast me werd er nu een zacht, maar diep gerommel, als een onweer in de verte, hoorbaar. De bank ging vervaarlijk op en neer. Het was een grote leugen, maar hij werkte, want Henkie stond met zijn mond open naar Muis te kijken. Hij kon het niet geloven. Hij was op een vegetarir verliefd geworden. Na een aantal seconden sloot hij zijn mond, draaide zich om en liep naar buiten. Daar moet hij het inmiddels bulderende gelach van Leentje en Rietje nog een hele tijd hebben kunnen horen. Binnen begon iedereen weer door elkaar heen te kakelen en kwekken en ging over tot de orde van de dag. Muis stond op en kwam naar mij toe. Marco, schat, doe mij effe een asprientje, wil je? Ik heb nu al hoofdpijn...
door L* Ik hou enorm van vlees. Maar wel onder de 95 kilo. Arme Henkie. En arme Muis, natuurlijk.
Leentje en Rietje zijn gemenerikken. Of zijn ze nou gemeneriken? Was Paul maar hier.
Ik denk dat ik ook maar een aspirientje neem.
Vandaag werd ik zeer aangenaam getroffen. Want zoals de meeste weblogs is ook Bicat een spreekbuis voor goedwillende dilettanten die niet echt goed kunnen schrijven. Onnodig te zeggen dat ik mijzelf ook tot deze lieden reken, die slechts af en toe aan de wereld willen laten merken dat ze bestaan en een duit in het zakje willen doen. Wereldliteratuur onstaat hierbij meestal niet, maar soms, heel heel soms, staat er iemand op die gezegend is met een indrukwekkend talent, een door God gegeven brille die hem mijlenver boven het maaiveld uit tilt en hem zicht schenkt tot aan de horizon en verder. Iemand die met kop, schouders, navel en geslachtsdeel uitsteekt boven de grijze middelmaat en iedereen het nakijken geeft. Een bloeien – de roos in de woestijn, een eenzaam schitterende ster. Zo’n iemand is L*. Ik kan in dit bestek niet ingaan op ieder geniaal Ik weet waar dat bordeel is. En de rest klopt ook. Geil verhaal, eigenlijk wel.
Dit is wel het meest herkenbare element. H Kiers, alles kits? wat gek, een ex-vriendin van dezen liet zichzelf ook altijd “Muis” noemen… What a concidence!
http://www.youtube.com/watch?v=pv5zWaTEV..= Ruikt warme melk naar sperma? Een bloeiende tamme kastanje, die ruikt naar sperma!
Alfalfa ook..
Yoghurt, dat ruikt pas naar sperman.
Sperma is toch Pattex behangplak dat ruikt naar vers gesneden sperziebonen?
Kiers, Sperman is toch die uitgerangeerde superheld die onschuldige maagden in hun kinderwens steunt?
:: trekt middelvinger van plakkende n op toetsenbord :: Is Zaagmans al langs geweest en een blijde boodschap op uw toetsenbord achter gelaten?
Ha, een middagrukje doen. Of rukken-in-de-baas-z’n-tijd gesproken, bent u toevallig bekend met het onvolprezen BBC-programma Big Train? Die hebben een nogal hilarisch filmpje over ‘wanking at the office’, waarin zo’n office manager komt vertellen dat het afgelopen moet zijn met rukken op het kantoor. Tot grote ontzetting van het personeel. ‘You remember we once didn’t wank for a whole week, you know for charity? Show me the figures of that week and I show you a company that didn’t work as well as usual.’ Of iets van soortgelijke orde. Die Molovich krijgt lles voor elkaar.
De vraag is of Max J. Molovich dit ook voor elkaar krijgt.
Bedankt Kiers, heb ik vandaag tweemaal het genoegen gehad het broodje pastrami dat mijn lunch was te mogen proeven. De tweede keer zat er iets meer zuur op.
Wat een raar model dildo…zeker ook bij Ajax – ADO Den Haag van de tribune gegooid..
He, ik ben ook met mijn voeten eerst geboren. Toevallig?... Hopelijk ben ik dat niet… moeder?
Toen k geboren werd had ik niet eens voeten. Die hebben mij ouders Vuile slet…
scroll,schoonmaakmiddelen,scrol,warme melk,sperma,scrol,same old story,scrol,waar ging het ook al weer over? Niet om het een of ander, maar Verwelius heeft toch wel met afstand de meest megalomane, ongenteresseerde, oninspirerende, niet verheffende website van Nederland. Hoop niet dat dat maatgevend is voor hun dynamische bijdrage aan Omniworld.
Vergist u zich niet Marnix, Verwelius bouwt nu n in de toekomst en ze hebben ook maar mooi een plaat van zo’n megastructure, op de landeleijk bekende Dam nog wel, op de voorkant van hun website gezet. Niet aan de achterkant van hun website bijvoorbeeld, daar is dus over nagedacht. Verwelius, die naam ken ik van de reclameborden in het Ajax-stadion. Heb daar altijd met veel genoegen naar mogen kijken. Op bovenstaande plaatje zie je het niet goed, omdat “Verwelius = Bouwen” boven elkaar is gezet. Maar bij de langwerpige reclameborden in de Arena staat het naast elkaar en wordt het is-teken precies in het midden schuin doormidden gesneden door de twee kleurhelften blauw en groen. Resultaat is dat de slogen ‘Verwelius = Bouwen’ gelezen wordt als ‘Verwelius Bouwen’. Verwelius is geen bouwen dus. Hahahahaha. Vind ik leuk. Dus.
Op mijn schermpje was dat vierkantje een is-teken (=) met een schuine streep erdoor.
Volgens mij is dat niets minder dan een fijn staaltje beroepsdeformatie, Marnix, denken dat ze bij Verwelius zo diep hebben doorgedacht.
Daar heb ik wel vaker last van, Max.
Ik ook. Op de Verwelius-site staat wel het allerstupideste portret-van-een-directeur wat ik deze week gezien heb. Hoe kun je nou zo gaan zitten? En waarom plak je er dan het hoofd van een ander op. Ja. Da’s ook bouwen natuurlijk.
‘Blauw met groen is boerenfatsoen’, riep mijn opa zaliger altijd als hij weer een varken op ouderwetse methode de kop afzaagde. Nog half levend ging het dan de pan in en bakte mijn oma kaantjes en zat ik met mijn 23 zussen, 14 broertjes en 38 neefjes en nichtjes al gnuikend aan tafel met onze hongerige buikjes tot de grobbenknarren geserveerd werden. Nou ja, serveren… mijn oma kauwde dat voor en braakte uit haar krop de heerlijkste grobbenknarren in onze trog. Met kaantjes en dikke jus.
MAN HEEFT SEKS MET DODE HOND Of je piemel in de goudvissenkom stoppen en net zo lang en hard roeren tot het kreng in stukken ronddrijft.
Zoals hij zijn reizen beschreef: net alsof je er zelf bij was! Menigmaal heb ik de Carpetland moeten laten komen want als hij weer eens zo beeldend over een diarreeaanval schreef kreeg je het zelf ook!
Lekker rustig nog, zo’n herfstweekend? Wat een zlige dag!
het slijk der aarde
Winter in Leusden 4-8
Vakantieverslag E. 2006
Of ze moet bovenop willen natuurlijk.
bromde Hoof om 14:29 (op Woensdag, 25 Oktober 2006)
bromde Max J. Molovich (URL) om 15:33 (op Woensdag, 25 Oktober 2006)
bromde bicat om 16:25 (op Woensdag, 25 Oktober 2006)
bromde GDB () (URL) om 16:38 (op Woensdag, 25 Oktober 2006)
detail van het verhaal ‘Henkie de Kiloknaller’ maar het volgende
wil ik wel kwijt. Ik buig diep, heel diep voor U, L*, zo diep dat ik met mijn tong bij Uw schoenen kan die ik zou willen schoon
likken en ik zal Uw veters strikken wanneer deze zijn losgeraakt.
Ook ben ik bereid boodschappen voor U te doen, zodat U zich
ongestoord door banale, alledaagse activiteiten volledig aan Uw scheppende arbeid kunt wijden. Dank, diepe dank, voor de zon-
nestraal die in de vorm van Uw verhaal deze sombere dag dra-
gelijk maakte.
bromde Spencer Brandsen () om 18:05 (op Woensdag, 25 Oktober 2006)
bromde Kiers om 18:06 (op Woensdag, 25 Oktober 2006)
“In het geval van Muis betrof het een vent van ergens rond de veertig. Hij was groot en dik en bijna kaal. De weinige haren die nog boven zijn oren groeiden, had hij lang laten worden en zijwaarts over zijn kale hoofd gekamd, waardoor het leek alsof er iemand met potlood een aantal dunne lijnen over zijn schedel had getrokken. Hij had kleine oogjes en bijna geen wenkbrauwen en zijn gezicht was altijd rood, alsof hij het erg heet had of kwaad was. Of dronken. Maar waarschijnlijk had hij gewoon een rooie kop van zichzelf. Zijn buik hing over de rand van zijn broek en vulde zijn overhemd als een kaaszak.”
bromde heel iemand anders dan een vent van ergens rond de veertig om 19:12 (op Woensdag, 25 Oktober 2006)
What’s up met dat rode hoofd?
bromde Marnix (URL) om 21:17 (op Woensdag, 25 Oktober 2006)
bromde Citizen Kane () om 09:51 (op Donderdag, 26 Oktober 2006)
Ik heb een videootje gevonden. Zo te zien heeft Henkie de Kiloknaller zich op de muziek gestort (cfr. de man met het roze bloesje).
bromde GDB () (URL) om 10:02 (op Donderdag, 26 Oktober 2006)
bromde Vincent Nemo om 12:11 (op Donderdag, 26 Oktober 2006)
bromde L* (URL) om 12:39 (op Donderdag, 26 Oktober 2006)
bromde Kiers om 13:01 (op Donderdag, 26 Oktober 2006)
bromde bewegende om 13:02 (op Donderdag, 26 Oktober 2006)
bromde iemand anders dan bewegende om 13:03 (op Donderdag, 26 Oktober 2006)
Verdomme, dat middagrukken ook.
bromde Kiers om 13:06 (op Donderdag, 26 Oktober 2006)
bromde bewegende om 13:29 (op Donderdag, 26 Oktober 2006)
Nu, dankzij youtube kunnen we dat gewoon weer bekijken en wel hier.
bromde Max J. Molovich (URL) om 14:10 (op Donderdag, 26 Oktober 2006)
bromde Spencer Brandsen () om 14:25 (op Donderdag, 26 Oktober 2006)
bromde Kiers om 14:31 (op Donderdag, 26 Oktober 2006)
bromde Max J. Molovich (URL) om 14:38 (op Donderdag, 26 Oktober 2006)
bromde L* (URL) om 15:16 (op Donderdag, 26 Oktober 2006)
bromde Vincent Nemo om 17:09 (op Donderdag, 26 Oktober 2006)
later bijbesteld.
bromde Spencer Brandsen () om 17:20 (op Donderdag, 26 Oktober 2006)
bromde Mohammad om 19:42 (op Donderdag, 26 Oktober 2006)
O, ja Bicat.
De unox reclame.of hemaworstje,en soortgelijk.
Sommige dingen veranderen nooit..
Eigenlijk maar goed ook.
zwijmelt weg in nostalgie
bromde factor x om 22:22 (op Donderdag, 26 Oktober 2006)
bromde Marnix (in een zekere rol) (URL) om 23:34 (op Donderdag, 26 Oktober 2006)
:: bouwt kaartenhuis in het verleden ::
bromde Kiers om 08:20 (op Vrijdag, 27 Oktober 2006)
bromde Max J. Molovich (URL) om 11:13 (op Vrijdag, 27 Oktober 2006)
bromde Max J. Molovich (URL) om 11:14 (op Vrijdag, 27 Oktober 2006)
bromde Max J. Molovich (URL) om 12:28 (op Vrijdag, 27 Oktober 2006)
bromde Marnix (URL) om 12:39 (op Vrijdag, 27 Oktober 2006)
::staart obsessief uit het raam::
bromde Vincent Nemo om 13:42 (op Vrijdag, 27 Oktober 2006)
bromde Hoof om 14:02 (op Vrijdag, 27 Oktober 2006)
bromde Kiers om 17:12 (op Vrijdag, 27 Oktober 2006)
uitgegeven: 26 oktober 2006 19:04
Laatst gewijzigd: 26 oktober 2006 19:06
BICATTERVEEN -Een 21-jarige man is aangeklaagd wegens het seks hebben met een dode hond op de openbare weg, voor een kinderdagverblijf. Dit melden diverse media vrijdag. De hond was kort daarvoor aangereden, maar voordat de politie het kadaver kon opruimen, was de man er sneller bij.
De man, genaamd L*, begon in het zicht van iedereen seksuele handelingen te verrichten met de dode hond. De man is opgepakt. Op het politiebureau kwam nog een saillant detail boven tafel: de dode labrador behoorde toe aan de vriendin van de man.
bromde Aan elkaar genaaid lijk (URL) om 19:05 (op Vrijdag, 27 Oktober 2006)
bromde Kiers om 19:58 (op Vrijdag, 27 Oktober 2006)
bromde draadloos (URL) om 12:24 (op Zaterdag, 28 Oktober 2006)
Ondanks de doordringende geur van rotting en verderf.
Maar dat kunnen ook die garnalen van gisteren zijn.
bromde Hoof om 23:10 (op Zondag, 29 Oktober 2006)
Ga ik nu toch maar even het spek van de kat halen.
bromde Marnix (URL) om 11:08 (op Maandag, 30 Oktober 2006)
Holle retoriek
"Aarsema, dan komen de tachtigerjaren puberale streeptinten van de
eerste kabeltv binnen op mijn kolkende oogbollen als de tube mayonaise
leeggeknepen in in een onderzoekende puberkringspier . Vage opgedroogde
veegklodderstrepen op de dikke zware afstandsbediening die het allang
niet meer doet. Bolle schermen versterken de aplastische rondingen.
Antennes nog met coax en zaad in een sok, geurend naar kamille gemengd
met nat speculaas.
Jong zijn is zo mooi"
"Zit je achter het meest nieuwe en hipste technologische apparaat van deze eeuw, kom je op een stukje internet over columns schrijven. En dat is nu exact wat ik zocht! Soms zoek je iets, en kan je het niet vinden. Maar nu wel! Ik zoek iets om mijn Nederlandse woordenschat in te verwerken. En dan zoek je, en zoek je, en dan VIND je!
Soms zoek je iets anders. En dan vind je het niet. Mannen, of vrouwen, pennen, papier, boeken, bekers of boodschappen, je vind het soms niet.
Maar nu heb ik het gevonden!
Groetjes Lieke"
(Lieke, Zelf een column schrijven)
"Daarom is bicat een lichtje, een vuurtoren voor de verloren lopende dolenden.
Want dat er velen op de dool. Een gevolg van zich onbestemd, zonder nuttig doel, afgevlakt en weinig bijzonder voelen maar misschien nog meer eengevolg van het vluchten voor deze zelfrealisatie, deze pijn van een ziel zonder importantie niet te hoeven voelen. En daar compensatie middelen voor zoeken en aangboden krijgen. Drugs, sex met dieren, sex met kinderen die geen leeftijd meer nodig schijnen te hebben, autorijden, schoeisel, weblogs, gangbangs, sport, wat al niet. Als het maar lijkt dat je vooral bezig bent. Al is het nietszeggend en immoreel, al is het bellenblazen met je mond dicht of een kraak zetten en minister zijn.
En dan is er bicat..aus blaue hinein zu uns gezogen, zonder eigenaren of aandeelhouders die stakingen uitlokken, zonder stompzinnig geleuter, nee, de magie van de fantasie, de fictie en de nederlandse taal aan de macht.
Een baken van troost, een zwoele geur vlak voor het slapen gaan, een enorme uitzinnige stapel draadjesvlees met dampende jus, een romance achter het frietkot, scooters en mobieltjes, vogels die hun eigen lied zingen, de eigen partituur kennen en geen regisseur of dirigent nodig hebben, de horror en thrill. Dat wat onbewust en ondergronds en ook van het leven zelf is. En niet wordt voorgeschreven door de krant, de tv, radio, politiek, banken en verzekeraars, speculanten die denken met 'de echte waarheid' om te gaan. Nee, ik ben geen echt schrijver maar wel groot fan van het schaarse bicat talent."
(Peter Novecento, Haagsche Post)
"Schuimbekkend van woede las ik de met een danige onverschilligheid
geschreven colums betreffend de holocaust en Auschwitz. De flarden teksten
vol schrijffouten en loze beweringen, getuigen van weinig historisch besef
maar vooral een respectloze attitude jegens miljoenen slachtoffers. Vandaar
mijn bijdrage met het verzoek de richtlijnen als opgesteld in de bijlage te
respecteren en in acht te nemen.
vr groet
dhr. Papen"
(Danil Papen, via email)
"Diep geroerd, met geknepen stembanden, omvloerste oogleden, brandend maagzuur en kloppende roede (het is tenslotte 5
december) mocht ik uw fraaie stuk proza over mijn getroebleerde netvlies laten glijden...
De woorden vertalen zich moeiteloos in zielsetsende beelden.
Dank!"
(bromde Zielknijper, 5 december 2005)
"Geachte heer,
Mag ik u verzoeken het plaatje van de te jonge dame van uw site te verwijderen. Er zijn namelijk nog al wat mensen die dit niet lollig vinden. Diverse klaag e-mails over gehad. Mag ik u er op attenderen dat het hier om Kinderporno gaat en de wetgever daar meer dan 4 jaar gevangenisstraf op heeft gezet. Ik ga ervan uit dat het om een misvertstand gaat, als moderator.
Met vriendelijke groet.
Sociale Jeugd- en Zedenpolitie te Amsterdam
Commerciele zaken
020-5592585"
(i030142@planet.nl, 14 december 2004)
"Schitterend verwoord dat artikel over Clarence. Liep jaren met een missie, aan de voetballiefhebbers (niet de kenners) proberen uit te leggen dat Abe en Piet beter zijn dan het orakel uit betondorp. Was onbegonnen werk. Het klootjesvolk adoreert Ellen van Langen, Geesink en Rieu, en vinden mevrouw Blankers, Ruska en Roby lakatos maar niks, ze weten waarschijnlijk niet eens wie het zijn. Toen Keizer stopte heb ik jaren niet meer gekeken. Toen zag ik die Fin en een paar jaren later een Surinamer met een Nederlands paspoort (Had die Fin er ook maar een gehad). Ja en dan begint het heilige vuur weer te branden. Deze twee zijn tactisch en technisch het beste wat er op Nederlandse velden heeft rondgelopen (wat ik in mijn leven heb gezien). Keizer had niks met voetbal te maken, dat was ballet,kunst, en soms als het niet belangrijk was helemaal niks .En Abe ken ik van wat beelden, maar als je naar de verhalen over hem luistert hoef je de verteller maar in de ogen te kijken en herken je meteen de kenners uit die tijd."
(via mail, 23 oktober 2005)
"pedante snikkels, komen kut te kort. Webloggen is niet voor mietjes maar ook niet voor stoere geile binken, webloggen is namelijk een fenomeen, een spookbeeld voor blinden die zich vergapen aan de wijde wereld van het internet om zichzelf te ontmoeten, een monologue interieur te voeren en dan de echo terughoren, het internet dat een wonder is wat een dom irrationeel fenomeen is. Echt iets voor pedante snikkels en kale kutten die niet neuken maar wel in elkaars nek willen hijgen en tijd teveel hebben. Ik zou er helemaal niet aan beginnen en beroemd en rijk ben ik al, zegt het liefje. Ik heb de grootste en zij heeft de lekkerste en we verdoen de tijd liever in elkaar verstrengeld dan te vergooien op zon vervuilde weblogmarkt. Mot je alweer email beantwoorden enzo, in je vrije tijd, be je gek. Opzoute, stik dur maar in, Goossens, kijk maar uit dat ze niet vreemdgaan terwijl jij al die poen verdient, sneue wolf, ouwe rukker, voordat je het in de gaten hebt sta je een verschrikkelijk stinkend goedje op je scrotum te smeren terwijl je staat te huilen omdat je zo belazerd bent terwijl je het alleen maar goed bedoeld, voor ons allebei schatje, weetje, heerlijk met vakantie strax, saampjes, maar vanavond moet ik werken snappie, centjes verdienen mot pappie, kijk niet zo beteuterd, je wilt helemal niet naar de Lidl, je wilt daar nooit gezien worden zei je, nou dan. Nou tot strax dan, he ?"
(nove, 12 oktober 2005)
"Bicat.net, dat is toch die achterlijke webstek voor rukkende, boerende en altijd bezopen kerels? Dat zielige pathetische zooitje ongeregeldheden dat uitgebraakte hersenkwak probeert te verkopen als prozadrek? Natte winden, dikke drollen, kleverige onduidelijkheden? Slurptrekkende draaigorgels, voorhuidjogging avant la lettre en berensgrote buikglijers?" (Jeremias Schubbenrug, in Nova, 4 oktober 2005)
Reageerziekte
"Op een vrolijke dag toen ik aan mijn, voor al 11 jaar, allerbeste vriendin de liefde heb verklaard en binnen luttele seconden de meest euforische gevoelens door mijn ziel heen flitsten typte een verslag van school begon k te typen en dit kwam tevoorschijn op het samengeperste hoopje uitwerpselen wat ik beschouw als mijn laptop, want zoals velen het niet slecht zou doen als zij dit beseften is bezit enkel een illusie.
Conclusie & nawoord
Niet alleen symbolen hebben invloed op ons doen en denken, de manier waarop ieder mens zichzelf ziet en andere zegt meer over die persoon dan over anderen. Elk mens gaat zijn eigen weg, en het is jammer dat er uit commercile geldzucht zoveel miscommunicatie ontstaat tussen mensen. Welk mens is beter, het mens dat genadeloos elke, in zijn ogen misdadiger, ritueel vermoord, of die mens die de opdracht geeft om onbewuste signalen stuurt via reclamespotjes en zo het materialisme hoger prijst dan het gevoel om bewust van jezelf en je daden te zijn? Draait het dan uiteindelijk allemaal om geld?
De een vermoord mensen die hun hele leven anderen pijn doen, en de ander roept het gevoel op dat er niets beter is dan nike schoenen in combinatie met een stoere jack met een bontkraag, dat gedoe met die bontkragen id volgens mijn theorie gebaseerd op het paringsgedrag van leeuwen, hoe groter en mooier de manen, des te meer aanzien ze hebben en kans op leiderschap en hoe meer kans ze hebben dat hun genen worden doorgegeven ;).
Door niet te realiseren waar je mee bezig bent, of niet wie, maar wt je eigenlijk bent, ontstaat er miscommunicatie en disharmonie in de maatschappij. Opgaan in de massa kan leiden tot afgunst en afkeer van het geloof in jezelf en in anderen.
En ik wens hierbij balkenende en zijn hele tweede kamer heel veel succes met het oplossen van de problemen hier in Nederland, want zo schieten we geen reet op.
Oja, en een gelukkig Nieuwjaar!
Zondag 7 januari 2007, Frank Hooijer"
(Frank Hooijer, 7 Januari 2007)
"Ik had het allemaal al wel eens meegemaakt en niets was mij te dol geweest: eonisme, vice anglais, flaggelatie, ja zelfs koprofagie. Ik was dan ook met graagte ingegaan op de omineus-priapische woorden en lubrieke blikken die "Ellen" tijdens ons gezamelijk consumeren eerder die avond op mij had gericht. Toen we, media nox, eenmaal in haar slaapkamer waren aangekomen, gaf zij steeds minder blijk van doorgaans aan haar toegeschreven mesquinerie. Integendeel,loodzwaar en onvermijdelijk hing het veile sneukelen in de lucht. Binnen no time was de vloer dan ook bezaaid met exuvien en toonde zij mij haar zinnenprikkelende Junonische leest. Na intiem pidjetten en enige orogenitale schermutselingen (waarbij brod noch javelijn werd ontzien),sloegen wij serieus aan het procreren. Cunnus en Curacaonaar leken
welhaast voor elkaar geschapen. Hoewel haar defloratie al enige tijd terug had plaatsgevonden, pandoerden wij als nooit tevoren, daarmee verschillende tenesmen bewerkstelligend. Het is maar goed dat haar echtgenoot van deze sluikmin nooit wat heeft gemerkt..."
(TiTo, mei 2006)
"Schrijf eens over vrouwen en hun plek of plaats in de allesverterende zakenoorlogen.
Want als er stereotype mannen met diep verborgen schaamtegevoelens over hun potentie problemen en erectiestoornis (taboe naturlijk) dan is dat manifest in hun 'vlucht vooruit' in de freudiaanse wapencultuur. Elke geweerloop, elke zwaardere tank is een gestileerd erectiel apparaat vol dodelijke munitie opgepomnt met miljoenen kogels in een spurt naar het doel wat als lustsymboliek een 'lilith' in een duizelige extase zou moeten brengen want zo 'is de kracht van het leger'. Stoere mannen die eerst de vrouwen opgeilen, dan met hun duwtje in de rug erop los gaan om 'de vijand te onthoofden'. Ik als watje moet altijd vreselijk lachen om die serieuze gezichten die de mannen politici en militairen bij hun gepiep, gezeur en gezeik en hun broodnodige verklaringen trekken.
U, als warmbloedige heterovrouw zal zich wezenloos kunnen uitleven 'tussen de hitsige Jantjes'.
Ik stel voor dat u zich een voorstelling maakt over de gang van zaken in de nachten op zo'n nomadenkamp met satellietvererbindingen in de maanloze nachten van de nieuwe woestijnen die worden ontgonnen, namens u en mij, natuurlijk, vanzelf, juist, nee, uiteraard.
Het mag ook wel een andere uiterst vervelende erectiestoornis gaan, de ejaculatie praecox.
Dat gaat dan vast over de linkse oppositie, denk ik dan, kunt u het fijn neutraal houden.
U bent toch op alle kaasmarkten thuis, hard op weg om zich te bekwamen in een genre waar sex met hoofdletters geschreven moet worden. Vooral de sex benadrukken, Lilith. Veel gore geile, harde, wrede sexscenes, met blinddoeken, kidnap, politiehandboeien, touwen en katrollen, gedwongen masturbatie tussen mannen, tussen vrouwen, scarring en kaalscheren en tot huilens toe dat gepomp met dildo's en dat monotone gezoem van vibratoren sfeervol brengen. Vooral geluiden en kleuren beschrijven, daar ben ik gek op."
(Peter Novecento)
"Is er iemand in de zaal die nog wil doneren aan een zielige arme homosexueuele neger met een onbeschrijflijke ziekte zwaargelovig te dom om te leren of te schijten die bovendien een oog mist en denkt dat de duivel soep in een blik stopt want hoe komt het er anders in en tegelijkertijd vreselijk gebukt gaat onder de laatste Tsunami of de vrees daarvoor want zijn geitenoog gaf vanmorgen onheil aan? Of anderszins zijn hypocriete tot op het bot zwarte geweten schoon wil kopen voor een luchtig schijntje of ng liever zichzelf onsterfelijk wil maken over het lijk van een ander? Nee? Enmaal? Andermaal? OK, dan ben ik ook pleite en met Marnix mee naar dat gruwelijk dure restaurant. Bovendien is het al na zessen en sta ik in de baas z'n tijd de wereld te redden en zo heb de cao dat nooit bedoeld. Howdoe en de mazzel. "
(Hein Buffelruft, 28 dec 2005)
"De liefde is groots, ze breekt zonder haar gebit te gebruiken door elke granieten kop heen, verzwakt de wil en maakt elke stoere kerel tot een week omhulsel, een schaduw van zichzelf, een brabbelend luierkind, elke vent verandert van binnenuit en geweldloos door haar rijke zegeningen. Je krijgt een rijpe korstkaas als huid en een hart van vloeibaar goud. Verpletterend is ze en zij, de liefde, de warme zomerse, niet de winterharde en verbitterde tak dus, zit nog steeds vol met geheimen waar niemand de sleutel van kan vinden. Mysterieus is ze, als de ondergrondse geheimzinnige dictatuur van wereldwijde, alomvattende bekabeling waarlangs dagelijks kilometers gecodeerde data tussen de continenten flitsen. De liefde is een tectonishe plaat die schuurt en krast en gangen boort voor lavastromen van vleselijkheid en voedzame sappen die op geen enkele dieet mag ontbreken. Daarom is ze schaars.
Tot slot..we heben allemaal een gat van onderen, onthou dat. "
(Nove, relatietherapeut, 3 dec 2005)
"Thanks!
Voor de eerlijke en ijskoude bieren vooraf om de ergste dorst te lessen na een lange en vermoeiende reis. En de Champage daarna in gelukkig niet van die zuinige hoeveelheden maar gewoon ruim bemeten pullen.
Dank ook voor de wonderschone oester die in zijn natuurlijke habitat beschermd en koel lag te wezen toegedekt met een warme dekentje bosui-liefde en een tikje Tabasco-ondeugd onder die deken.
Dank voor de kleinste en schattigste St. Jacobsoesters die ik proefde in Balsamicostroop. Eerbied voor de kort aangebrade en met ontbijtkoek gestoofde kwartel. Ik proefde een tint Orange Marmalade hoewel je zei dat het er niet in zat. Ik hou het erop dat de chefkok zijn geheimen heeft en, hoe hooggeerd zijn publiek ook mag zijn, l zijn details zullen ze nooit te horen krijgen.
Met liefde deed ik mijn sommeliertaken en het kut-sommelier omdat ik de glazen niet tot de nok vulde, neem ik op de koop toe.
Onder de indruk was ik van je tzatziki met shrimp en rode grapefruit. Zoet en zuur zoals Bitter & Sweet zoals het leven zelf zoals harmonie zo mooi kan zijn.
Ook onder de indruk was ik van je zeewolf met tomatenchutney. Een rode knipoog op een licht in de boter aangezet visje zoals de boter bij de vis behoort te zijn.
Je bewees jezelf door met het produkt mee te koken en de zeeduivel vochtig te houden en over te laten lopen in het bedje van zuurkool omrand door koele en volle crme fraiche en slechts gestopt door mosterd. Het zal mijn gebrek aan woordenschat zijn geweest deze potische beleving van samenstelling aan mijn disgenoot heer Visser uit te leggen, aan de wijn waarin het beestje zwom heeft het niet gelegen.
Emotioneel werd ik bij het aangezicht van mijn vrouw in jouw open keuken, verliefd op de chefkok die zijn konijntje aan de haak had geslagen. Uit het konijnengezin weggetrokken, de zuigelingen achtergelaten en deskundig ontdaan van fluffy flaporen en prachtig gevild en daarna n minuutje aangebraden in de volle boter. Ach, je zei het nog, nog even in de oven en gekeken hoe lang in antwoord op de vraag he lang dan, zoals Sebastiaan Bach ook vindt dat de piano zichzelf speelt. U zij geprezen met bijzondere gaven, maar het zal mijn eenvoudige ziel zijn die het zo ziet.
De ingekookte fond een tikje gezoet nog niet eens meegerekend evenals de witte bonen-truffelpuree en rode kool met vijgen die in een restaurant van naam de kaart had kunnen aanvoeren.
Jammer dat je er niet bij was met de kaas. Het zal de tol van de roem zijn geweest of de spanning van het koken op zulk een hoog nivo. Het siert de man die ook gewoon maar een mens van Vleesch & Bloed is gebleven. Het was uit de kunst hoe wij genoten van een walnoot uit Frankrijk gekraakt op de wals van braakgeluiden die wij van boven hoorden komen. Waarschijnlijk was je druk doende in de homard-naire.
Het dessert ben ik kwijt evenals het betoog dat ik hield, maar dat was ik toen al kwijt. Het betoog hou je van mij tegoed. Ik zal het je vertellen als ik de liefde verklaar aan mijn vrouw zoals jij gisteren de keuken in het algemeen en ons in het bijzonder de liefde verklaarde. "
(Kiers de Maison, 27 november 2005)
"Ach, heer bicat, nu we het over eten en drinken hebben. Ik kan u te allen tijde aanraden, maar toch vooral in de herfst, van de ganzenlever te proeven. Zoekt u daarbij een zo eenvoudig mogelijk bewerkte ganzenlever, dus geen pat, niets met geconfijte uien of anderszins toevoegingen.
U wilt ganzenlever proeven die met de hand is schoongemaakt door een oud boerenvrouwtje die hooguit peper, zout en wat cognac toevoegde en daarna op 70 graden in de oven met de deur op een kier de lever zachtjes liet warm worden. Niet smelten, want dan scheidt het vet van de lever en bent u uw produkt kwijt. Nee, u wilt de lever verwarmen zodat lever, peprer, zout en cognac een geheel gaan vormen. Dat wat u wilt proeven is de waarheid en niets anders dan de waarheid.
Slaat u overigens wel in grote hoeveelheden in, niets zo erg als aan het einde te moeten constateren dat u nog wel wat had gelust. Nee, met veel dingen is het zo dat we nt even meer moeten eten dan ons lief is. Nt dat decadente punt van overdaad aantikken.
Schenkt u daarbij een Gewrztraminer en bij voorkeur hoe ouder hoe beter en liever nog een Grand Cru dan een gewone. Maar als u dan toch uit wilt pakken dan komt u niet heen om de Tokay Pinot Gris.
Daarbij geserveerd met warm en geroosterd brioche brood."
(Harrie Stamper, 23 oktober 2005)
"Of die klassieke Suske & Wiske (het was nummer 78 als ik het goed heb): De Kakkende Kakkerlakken, die aflevering waarin Tante Sidonia in haar keuken te maken heeft met een steeds groter wordende populatie kakkerlakken, die voortdurend alles onderschijten, niet in de laatste plaats de biefstuk met friet die Tante speciaal voor Lambik had gebakken, tot grote woede van onze favoriete zeshaarder, die gelijk een spuitbus pakt en erop los begint te spuiten, dit tot groot enthousiasme van zowel Suske als Wiske, die duchtig beginnen mee te spuiten (we hebben het hier duidelijk over de periode waarin Suske en Wiske nog net zo milieubewust waren als George W. Bush die zijn privejet vanuit Kyoto liet terugvliegen naar zijn range in Texas omdat ie z'n favoriete cowboy-hoed was vergeten), maar in de spuitbus van Lambik blijkt een goedje te zitten dat er voor zorgt dat de kakkerlakken de volgende dag het formaat van een jong paard hebben (professor Barabas had een lege spuitbus gebruikt om zijn nieuwe groei-middel te testen en vergeetachtig als hij was, had hij het bij Tanta Sidonia laten liggen, puur uit teleustelling, want ook na gebruik van het groeimiddel had Tante Sidonia de professor uitgelachen toen hij zijn broek naar beneden deed), afijn, nu de kakkerlakken gegroeid zijn, schijten ze nog harder met als gevolg dat tante Sidonia, Lambik, Suske en Wiske hun huis worden uitgescheten, waarna ze Jerommeke erbij halen, wiens enige bijdrage een ENORME scheet is, gelukkig komt professor Barabas eraan met een grote smile op z'n mombakkes en een nog grotere bobbel in de broek die, zo zal even later blijken, amper in staat is de steeds groter wordende penis van Barabas te verhullen met als gevolg dat Tante Sidonia, gek van geilheid, zich op professor Barabas stort die vrijwel onmiddellijk klaarkomt en bovenop een van de reuzekakkerlakken kwakt die dan weer vrijwel onmiddelijk in elkaar krimpt en in het niets oplost, waarna ook Lambik en Suske en Jerommeke hun apparaat bewerken met het groeimiddel, zodat ze de volgende dag, onder de stimulerende leiding van Tante Sidonia en Wiske, de kakkerlakken dood masturberen. Knipoog Wiske. Einde."
(Max J. Molovich, 23 Augustus 2005)
"De vergelijking vleesetend en vrouw is een natte wensdroom. Het is veelbetekende symboliek dat er aan vegetarische mutaties man/vrouw/ hermafrodiet wordt gewerkt door de wetenschappelijke elite. Weten zij soms meer? Staat ons Armageddon te wachten ? De finale segregratie, het schisma van de sexen en de ondergang van hun zondige sexueel verkeer als geheime wapen om de wereldbevolking eindelijk zonder oorlogen te kunnen reguleren ? Reincarneren in een plantaardig bestaan in een potje aarde van robotformaties die miljoenen grijze racks van vruchtdragende en geurige planten produceren onder uiterst secure en berekende condities , zonder vrij zon of maanlicht, zonder zicht of gehoor, zonder tastzin, zonder geluid van wind en zee."
(nove, 6 Juni 2005)
Zelfbeschouwing
"Een man van middelbare leeftijd, beet je te dik, beetje te morsig. Baardje of sik wellicht. En witte schilfertjes sieren zijn gelaat. Hij rookt en hij drinkt, maar in tegenstelling tot wat hij ons graag wil doen geloven, niet teveel. Hij is een ambtenaar, schaaltje 9. verder een liefhebbende vader die zijn frustratie over het uitblijvende en waarschijnlijk nooit meer komende grootse leven heeft verruild voor een soort van komisch cynisme. Hij neemt het niemand kwalijk behalve misschien soms zichzelf, maar dan alleen na een Westmalle Tripel te veel. Hartstochtelijk supporter van NAC of een andere club ten zuiden van de grote rivieren, want dat hij een Brabander is moet haast wel. Zo stel ik mij Kiers voor, maar wellicht is het wel gewoon die homofiele Indo die bij Serudang de lege borden ophaalt..who knows.."
(Andy Mller, Gelsenkirchen)
"Het is vast een meteroloog, een weermenneke met een gesmoorde sexualiteit, eentje met een enorm taboe. Een vrijgezelle biologieleraar met verlatingsangst kan ook. Zo'n eenzaam type die nog steeds bij zijn moeder woont en al jaren lesgeeft in het basisonderwijs. Zo'n anonieme 13 inhetdozijnman die spaarzaam leeft, de piepers schilt en de afwas doet, zo eentje die op de middagwandeling met het hondje van moeders vanachter de krant bij een speeltuin of in het park naar stoeiende of voetballende jochies kijkt en de pijn verzwijgt. Een masochist die het taboe koestert.
Zo'n kleffe smeerlap van een potentiele serieverkrachter met banden in een hechte kerkgemeenschap waarop moeders zo trots is omdat hij naast het lesgeven ook nog als hobby het locale knapenkoor dirigeert. Zo eentje die maar beter melancholieke verhaaltjes moet blijven schrijven.
"
(Nove, 22/11/2005)
"Ach ja, leuk, schrijvers.
Beetje zo in je donkere hol aan de wereld knagen. Puur verongelijkt verdedigen van een door mede niet-aanwezigen geschapen superieure schertswereld. Lurken aan je pijp. Pijpen aan je lurk. Woorden in langgerekte nadenkzinnen omzetten. Protserige taalvlekjes. Huilerige holheden. Fletse vondsten. Massieve monomane monsters. Een zielige berg toevoegingen aan de duistere put die al veel te lang overstroomt door de gemankeerde bijdragen van nerveus krabbelende geesten met een ongepast gevoel van eeuwigheid.
Die sfeer.
Geef mij maar parkeerwachten.
"
(Marnix, 21/11/2005)
