Navigatie

de voorplecht
louter proza
louter poëzie
liaisons
nostalgie

colofon/contact

Dankbaar

Uitgelogd

Huishoudelijk

5 oktober 2005

Advertentieboer webstats4u, voorheen nedstat, kan de vinketering krijgen. Vanaf vandaag verdwijnt deze teller, de bezoekcijfers zijn bewaard voor het nageslacht en voortaan tellen we verder met Awstats. Koffiebonnen kunt u ophalen bij Tante Miep.

Woensdag, 12 Juli 2006

Voorgerecht met Jacobsmosselen

Ze drukt haar neus in het kussen om de geur van seks op te snuiven, de geur die hij achterliet vermengd met de hare: een cocktail van nachtelijke passie. Gisteren heeft ze hem voor het eerst ontmoet. Haar lichaam veranderde op slag in één bonk onversneden pure lust.

Hun eerste oogcontact zorgde voor een razende tornado door haar hele lichaam: zoemende oren, brandende ogen, kwijlende mond, gespannen borsten, op hol geslagen hart, natte vagina en knikkende knieën. Ja, bereid te nemen wat haar toekomt en om als tegenprestatie genomen te worden.

Zijn ogen zogen haar automatisch door de volle zaal in zijn richting, haar opgerichte tepels wezen de weg. Onbewust van de krioelende mensenmassa om hen heen, bereikten twee hongerige lichamen elkaar. Zijn sterke handen streelden haar bovenarmen, terwijl ze hem met vragende ogen aankeek.

‘Ik voel het ook,’ zei hij. Ogen kwamen dichterbij, enigszins gespannen bevochtigde ze haar lippen met de tong en opende haar mond een beetje. Zijn hoofd kantelde een kwartslag voor hun eerste intieme contact. Het gevolg daarvan was een hevige trilling van mond naar hoofdhuid en tintelende haarwortels, een siddering langs alle erogene zones. Krachtige handen drukten haar gewillige lijf tegen het zijne. Goed om te voelen dat zijn lichaam parallel reageerde. Kussen transformeerden in beten; tanden werden in elkanders lip gezet om elkaar zo dicht mogelijk te naderen. Ze stonden beiden op scherp.

Korte tijd later verlieten ze als één warm kloppend, erotisch geladen organisme de dichtbevolkte, rokerige ruimte, voornemens in haar huis op alle mogelijke manieren de liefde te bedrijven. Op de plaats van bestemming aangekomen, hervatten ze de reeds in gang gezette paringsdans door uitwisseling van enkele slokken Havana Club. Eerst brandde de drank op haar tong, daarna op de zijne. Gretig hapten hun monden in elkaar, betastten vreemde handen een tot dan toe onbekend lichaam. Hun liefkozingen resulteerden in een doorwaakte nacht, ze waren nagenoeg onverzadigbaar. Tegen de ochtend moet ze even zijn ingedommeld, want ze heeft niet gemerkt dat de naamloze minnaar haar rond die tijd heeft verlaten.

Nu rest slechts zijn geur. Een wanhopige snik bereikt haar keel, ze slikt hem weg, duwt haar neus dieper in het kussen en wikkelt de nog vochtige lakens om haar naakte lichaam. Ze kleedt zich met de geur van seks en wil voor eeuwig zo gekleed gaan. Haar hele wezen verlangt alweer naar hem, maar hij is weg. Waar naartoe? Ze schreeuwt het uit: een niet nader te definiëren wanhopige hunkering. Verslaafd binnen één nacht, cold-turkey binnen één uur.

Ze moet op zoek naar haar dope; ze moet het door hem uitgezette geurspoor volgen. Met het laken om haar lijf rolt ze van bed op vloer. Ruikt aan de vloerbedekking. Hier is de geur eveneens aanwezig, de plaats waar hij haar van achteren nam. Zij op haar knieën, benen wijd gespreid zodat hij diep in haar kon binnendringen.
Als een hond kruipt ze over de vloer, neus in het tapijt gedrukt, af en toe het ruwe oppervlak likkend om haar drugsbehoefte te bevredigen. Ze likt een weg langs de tafelpoot omhoog, het tafelblad geurt sterk. Hier heeft hij haar voor het eerst genomen, terwijl ze op haar rug lag, handen aan weerszijden om het tafelblad geklemd. Hij duwde haar benen ver uiteen, likte eerst haar dijen waarna hij hongerig haar vrouwelijkheid savoureerde.

Na de tafel grondig te hebben schoongelikt, vervolgt ze haar zoektocht via het tapijt naar de keuken. Aldaar aangekomen gromt ze en draait haar hoofd onrustig in alle richtingen; de geuren zijn overweldigend. Waar moet ze beginnen? Te veel tegelijk, ze is het oerspoor bijster. Met haar rug gekromd gooit ze haar hoofd naar achteren en jankt wanhopig.

Het laken dat zojuist gedeeltelijk achter haar aan sleepte, scheurt ze woest met handen en tanden aan repen, razend van onmacht. Waar is het? Waar is híj? Waar kan ze bevrediging vinden?

Op haar knieën zit ze voor het aanrecht. Koortsachtig schuift ze porselein en glaswerk aan de kant, het valt in scherven op de grond. Er liggen sinaasappels, begerig grijpt ze het fruit en snuffelt eraan. Nee, verkeerde geur, weg ermee. Kwaad gooit ze de oranje vruchten door de keuken, ongeleide projectielen, ze rollen overal naartoe.
Ze bijt in een halve punt brie en besnuffelt het restant. Niet goed, niet goed! Furieus slingert ze de zachte kaas door de ruimte. Het stuk blijft kleven aan de ovendeur, alwaar de zachte binnenkant eruit druipt, identiek aan de zojuist door haar genomen hap die over haar kin naar beneden glibbert. Van gif spuugt ze op de vloer, brieklodders vliegen in het rond.

Gefrustreerd kruipt ze langs het aanrecht: haar knieën op de scherven, haar bloed op de vloer. Ze voelt het niet, ze is geobsedeerd, ze moet vinden wat ze zoekt.
Stokbrood, zwart brood en een geopend pak koffie belanden achter haar op de grond. Steeds fanatieker besnuffelt ze alle etenswaren op het aanrecht tot er geen meer over zijn. Koelkast! Ze rukt de deur open en graait opgewonden in de groentela: komkommers, bleekselderij en bospeen worden tegen haar neus gedrukt en vervolgens verscheurd. Tomaten spatten uiteen tegen de muur. Fout!
Waar is zijn geur? Waar is híj?

Intussen staat het schuim rond haar mond. Ze klokt gulzig een paar slokken melk naar binnen. Onbewust van de ravage die ze erdoor veroorzaakt, smijt ze vervolgens het halfvolle pak op de grond. Olijven, roomboter, tapenade, vlees, stuk voor stuk volgen ze de weg van de groenten naar de keukenvloer.

Ze jankt steeds harder, haar nagels klauwen in het voedsel. Ze knalt een fles champagne kapot tegen de koelkastdeur. Gefeliciteerd met de opening, maar niet heus!
Flarden laken kleven aan haar bebloede knieën en scheenbenen wanneer ze half lopend, half kruipend de tuin in gaat, in de ochtendschemering op zoek naar vervulling. Radeloos rukt ze bessen van struiken, die ze vervolgens ruw tegen haar mond stuk wrijft. Ze lijkt een vampier met al dat rode sap als bloed langs haar lippen en op haar wangen.

Holle ogen, koortsachtige blik, ze grist bladeren van struiken en kauwt erop, waardoor de kerngeur vrijkomt. Dat ze bitter smaken, proeft ze niet eens, ze is gefixeerd op een geur; zíjn geur. Nogmaals jankt ze en merkt niet dat elders een raam wordt opengegooid. Een barse stem maant haar tot stilte, want andere mensen slapen nog. Het kan haar niets schelen, ze hoort het niet eens.

Met haar blote billen in de lucht kruipt ze over het vochtige gras, ze likt eraan. De dauw lest kortstondig haar dorst, maar is niet in staat die andere behoefte te bevredigen. Vol verwondering bekijkt ze de jonge eikenboom in het midden van het grasveld, alsof ze hem nooit eerder heeft gezien. Mooi boompje, aai. Ze streelt de bast en omhelst de jonge, buigzame stam.

Verdwaasd zakt ze neer op de vochtige zwarte aarde aan de voet van de boom. Ze ruikt het natte zand, maar iets anders overheerst. Zijn geur! Waar komt die vandaan? Heeft hij zich in de struiken verstopt? Geagiteerd schieten haar ogen in het schemerdonker van links naar rechts, terwijl ze gromt. Waar is hij? Beweegt daar iemand? Ze kan het niet goed zien. Als een hond steekt ze haar neus in de lucht om zijn spoor te traceren. Waar komt het vandaan? Nogmaals gromt en jankt ze smartelijk.

Ze gooit zich weer op handen en knieën. Door deze wilde manoeuvre vliegen aardkluiten rond haar oren om vervolgens in haar haren te belanden. Zijn geur wordt alsmaar sterker. In opperste concentratie spitst ze haar oren. Hoort ze voetstappen in de verte verdwijnen? Nee, ze moet het zich hebben ingebeeld, het is weer muisstil.

Plotseling weet ze het zeker, de geur komt onder haar vandaan. Aarzelend buigt ze voorover en drukt haar neus in de aarde. Ja, hier is hij verborgen, onder het zand. Ze haalt krachtig de vingers van haar rechterhand erdoor en neemt een diepe teug. De geur is overweldigend en ze moet zich duizelig vastgrijpen aan de iele boomstam.
Hier is hij! Hoe heeft hij dat in godsnaam voor mekaar gekregen?

Als een bezetene begint ze te graven. Naarmate ze dieper komt, neemt de intensiteit van zijn geur toe. Haar nagels breken stuk voor stuk af, het laat haar koud.
Plotseling stuit ze op iets onbekends; iets min of meer hards. Argwanend staakt ze haar maniakaal graven om met een paar vingers voorzichtig het zand aan de kant te schuiven, teneinde haar vondst bloot te leggen. Ze gilt van schrik wanneer iets leerachtigs, ter grootte van een mannenhoofd zich aan haar openbaart. Het bruin/violette oppervlak is voorzien van een doolhof van wittige adertjes en bedekt met wratten.

Kokhalzend springt ze op en valt struikelend tegen de boomstam, die onder haar gewicht angstaanjagend diep doorbuigt. Ze drukt haar handen tegen haar maag en merkt niet dat ze zich hierdoor nog erger besmeurt. Zo staat ze daar een hele poos, verstijfd van schrik en bedwelmd door de penetrante geur die aan haar voeten opstijgt: een blank standbeeld in de ochtendschemering beklad met graffiti van sap en zand.

Nieuwsgierigheid overwint angst en gehypnotiseerd door de opgedolven zwarte diamant, laat ze zich wederom op haar knieën vallen. Voorzichtig graaft ze de losse aarde rondom verder weg, terwijl kwijl over haar lippen drijft. Zodra de bal helemaal vrij ligt, scheurt ze hem voorzichtig los en besnuffelt hem uitgebreid. Genotzuchtig snuift ze de essentie van haar minnaar op, om haar trofee vervolgens voorzichtig naar de keuken te dragen.

Blootsvoets en geheel onbewust van de scherven die haar voetzolen binnendringen, borstelt ze hem schoon boven de gootsteen. Uit het vriesvak - dat ze gelukkig niet heeft geplunderd - haalt ze een portie Jacobsmosselen en snijdt deze tezamen met de door haar opgegraven truffel in plakjes. Nadat ze alle schijfjes door olijfolie heeft gehaald, besprenkelt ze ze met citroen en strooit er peper en zout over. Terwijl de plakjes kort marineren, likt ze haar vingers schoon, ogen gefixeerd op het voedsel. Geconcentreerd verdeelt ze de plakjes daarna dakpansgewijs over een platte ovenschaal en plaatst deze in de voorverwarmde, hete oven om de kou eraf te halen.

Op haar knieën voor de chromen deur gezeten, houdt ze het proces nauwlettend in de gaten. De aan de ovendeur klevende restanten brie smelten en druipen naar beneden. Als een junkie richt ze haar blik op de dope, hunkerend naar een shot.

Terwijl het voedsel opwarmt, maakt zich een ongekende geilheid van haar meester. Het duurt te lang! Ze rukt de ovendeur open en grijpt met blote handen de ovenschaal van het rooster. Heet! Vlug zet ze hem op de grond. Op handen en knieën, billen omhoog, schrokt ze als een hond het zwarte goud met Jacobsmosselen naar binnen. Binnen een mum van tijd raakt ze high. Terwijl ze de laatste hap verslindt, trekken haar vaginaspieren hevig samen. Ge-exalteerd stuiptrekkend likt ze haar lippen liggend op de keukenvloer, haar minnaar is overbodig geworden.

door Lilith

  In memoriam
  Olga Time

Ik lik alleen aan mosselen. Zal wel met m’n opvoeding te maken hebben.

Mijn moeder zei altijd “Uit zee komt nog geen goeie hond”.

Of dat ging over Boskoop. Dat kan ook.
bromde Hoof om 10:32 (op Woensdag, 12 Juli 2006)

Nogal associatief; gaat het nou over een hond of over een mens? Al dat gesnuffel en onsubtiele gesmijt met mense-eten? Doe mij maar gewoon een uitsmijter na een one night stand.
Met walvogelmarinade.
bromde Vilé om 11:17 (op Woensdag, 12 Juli 2006)

Lennard says:
Heb je een vriendin?
Mr. Ctrl says:
ik heb geen tijd voor een vriendin
Mr. Ctrl says:
ik heb het veel te druk met onrecht op het net bestrijden!
Lennard says:
Hoe zit het dan met de seks? Heb je die ook niet?
Mr. Ctrl says:
vraag jij je maar liever af wat je zelf hebt
Mr. Ctrl says:
een computer die is beveiligd tegen virussen bijvoorbeeld?
Lennard says:
Heb ik
Mr. Ctrl says:
als je een probleem hebt
Mr. Ctrl says:
moet je bij mij zijn
Lennard says:
Ik heb een probleem ja
Mr. Ctrl says:
heeft het te maken met virussen, webcams, privacy of digitaal pesten?
Lennard says:
nee
Mr. Ctrl says:
dan ben ik bang dat ik je er niet mee kan helpen
Lennard says:
Het gaat om vroegtijdig ejaculeren. Daar weet je niks vanaf?
Mr. Ctrl says:
jaja het zal wel
Lennard says:
Ja echt
Mr. Ctrl says:
ja…het is wat!
Lennard says:
Het is zeker wat. Het is zeker niet niks
Mr. Ctrl says:
gelukkig kun je de meeste dingen wel voorkomen
Mr. Ctrl says:
mensen niet te snel vertrouwen en goed nadenken voordat je iets doet
Mr. Ctrl says:
dan komt het allemaal goed!
Lennard says:
Ja? Dus nog minder vertrouwen in m’n prestaties hebben, daar vooral over blijven nadenken en dan kom ik niet meer te vroeg klaar? Dank je voor dit geweldige advies
Mr. Ctrl says:
met alle liefde

ask@mrctrl.com
bromde Lennard om 13:15 (op Woensdag, 12 Juli 2006)

vervelend dat ik net een verstopte neus heb nu….
bromde L* (URL) om 15:03 (op Woensdag, 12 Juli 2006)

Ik snap het niet, hoor.

Deze bepaald viriel te noemen dame heeft net een uitputtende nacht achter de rug. Haar rug, vooral. Dat zie ik nog wel voor me.

Vervolgens wil ze geen afscheid nemen van wat er gebeurd is (op het hysterische af, dat dan weer wel). Dat krijg ik er bij mezelf ook nog wel in.

Maar dan vindt ze ineens het hoofd van die wandelende piemel in haar achtertuin.

Hoe kan hij zichzelf nou in godsnaam zo snel begraven?
bromde Marnix (URL) om 20:15 (op Woensdag, 12 Juli 2006)

Ik dacht precies hetzelfde toen ik de foto zag.
bromde [joost] om 21:15 (op Woensdag, 12 Juli 2006)

beeldend en pakkend verhaal! Hulde!
bromde Sikbock om 22:58 (op Woensdag, 12 Juli 2006)

Whahahaha, ... “savoureerde”... die ga ik onthouden!!
bromde Citizen Kane () (URL) om 02:08 (op Donderdag, 13 Juli 2006)

Whahahaha!

Ik niet.
bromde Hoof om 11:33 (op Donderdag, 13 Juli 2006)

Om de een of andere reden lukt het me bij de verhalen van Lilith nooit om verder te komen dan de helft.
bromde Hb om 14:44 (op Donderdag, 13 Juli 2006)

Dat heb ik nou met pornografische vertoningen!
bromde Frits Penninck om 16:17 (op Donderdag, 13 Juli 2006)

Ik heb dat met kerkdiensten.

Inmiddels heb ik begrepen dat discussie met de predikant niet goed valt bij de rest van de goegemeente.

En films met Meryl Streep. Ook zoiets.
Of optredens met een gastbassist die ieder nummer een solo krijgt.
Of televisieprogramma’s met Gerston Gratsnatowiskinatowish. Alhoewel ik daar vaak bij ‘Gerst…’ al weg ben.

Laatst had ik een afspraak met een pensioenadviseur. Ik geloof dat ik bij de ‘behoudende beleggingen in betrouwbare fondsen’ reeds boven de door de gemeente Drochten toegestane hoeveelheid decibels lag te ronken. Met een beetje kwijl op de full color folder.
bromde Hoof om 23:52 (op Donderdag, 13 Juli 2006)

Of dat je ineens aan je oma denkt die al 20 jaar hartstikke dood is. Weet zij veel.

Ga ik nu nog snel even de hunebedden afstoffen.
bromde Marnix (URL) om 23:56 (op Donderdag, 13 Juli 2006)

Ik heb dat bij voor de TV hangen…een beetje doelloos zappen en dan per ongeluk op het TMF uitkomen waar net de nieuwste video van de pussy cat dolls wordt gespeeld en dat je dan net iets te lang blijft kijken en je vriendin beledigd de kamer uitstampt..
bromde L* (URL) om 10:14 (op Vrijdag, 14 Juli 2006)

het slijk der aarde

Holle retoriek

"Aarsema, dan komen de tachtigerjaren puberale streeptinten van de eerste kabeltv binnen op mijn kolkende oogbollen als de tube mayonaise leeggeknepen in in een onderzoekende puberkringspier . Vage opgedroogde veegklodderstrepen op de dikke zware afstandsbediening die het allang niet meer doet. Bolle schermen versterken de aplastische rondingen. Antennes nog met coax en zaad in een sok, geurend naar kamille gemengd met nat speculaas. Jong zijn is zo mooi…"

"Zit je achter het meest nieuwe en hipste technologische apparaat van deze eeuw, kom je op een stukje internet over columns schrijven. En dat is nu exact wat ik zocht! Soms zoek je iets, en kan je het niet vinden. Maar nu wel! Ik zoek iets om mijn Nederlandse woordenschat in te verwerken. En dan zoek je, en zoek je, en dan VIND je!

Soms zoek je iets anders. En dan vind je het niet. Mannen, of vrouwen, pennen, papier, boeken, bekers of boodschappen, je vind het soms niet.

Maar nu heb ik het gevonden!

Groetjes Lieke"

(Lieke, Zelf een column schrijven)

"Daarom is bicat een lichtje, een vuurtoren voor de verloren lopende dolenden.
Want dat er velen op de dool. Een gevolg van zich onbestemd, zonder nuttig doel, afgevlakt en weinig bijzonder voelen maar misschien nog meer eengevolg van het vluchten voor deze zelfrealisatie, deze pijn van een ziel zonder importantie niet te hoeven voelen. En daar compensatie middelen voor zoeken en aangboden krijgen. Drugs, sex met dieren, sex met kinderen die geen leeftijd meer nodig schijnen te hebben, autorijden, schoeisel, weblogs, gangbangs, sport, wat al niet. Als het maar lijkt dat je vooral bezig bent. Al is het nietszeggend en immoreel, al is het bellenblazen met je mond dicht of een kraak zetten en minister zijn.

En dan is er bicat..aus blaue hinein zu uns gezogen, zonder eigenaren of aandeelhouders die stakingen uitlokken, zonder stompzinnig geleuter, nee, de magie van de fantasie, de fictie en de nederlandse taal aan de macht.
Een baken van troost, een zwoele geur vlak voor het slapen gaan, een enorme uitzinnige stapel draadjesvlees met dampende jus, een romance achter het frietkot, scooters en mobieltjes, vogels die hun eigen lied zingen, de eigen partituur kennen en geen regisseur of dirigent nodig hebben, de horror en thrill. Dat wat onbewust en ondergronds en ook van het leven zelf is. En niet wordt voorgeschreven door de krant, de tv, radio, politiek, banken en verzekeraars, speculanten die denken met 'de echte waarheid' om te gaan. Nee, ik ben geen echt schrijver maar wel groot fan van het schaarse bicat talent."
(Peter Novecento, Haagsche Post)

"Schuimbekkend van woede las ik de met een danige onverschilligheid geschreven colums betreffend de holocaust en Auschwitz. De flarden teksten vol schrijffouten en loze beweringen, getuigen van weinig historisch besef maar vooral een respectloze attitude jegens miljoenen slachtoffers. Vandaar mijn bijdrage met het verzoek de richtlijnen als opgesteld in de bijlage te respecteren en in acht te nemen.

vr groet

dhr. Papen"
(Daniël Papen, via email)

"Diep geroerd, met geknepen stembanden, omvloerste oogleden, brandend maagzuur en kloppende roede (het is tenslotte 5 december) mocht ik uw fraaie stuk proza over mijn getroebleerde netvlies laten glijden... De woorden vertalen zich moeiteloos in zielsetsende beelden. Dank!"
(bromde Zielknijper, 5 december 2005)

"Geachte heer,

Mag ik u verzoeken het plaatje van de te jonge dame van uw site te verwijderen. Er zijn namelijk nog al wat mensen die dit niet lollig vinden. Diverse klaag e-mails over gehad. Mag ik u er op attenderen dat het hier om Kinderporno gaat en de wetgever daar meer dan 4 jaar gevangenisstraf op heeft gezet. Ik ga ervan uit dat het om een misvertstand gaat, als moderator. Met vriendelijke groet.

Sociale Jeugd- en Zedenpolitie te Amsterdam
Commerciele zaken
020-5592585"
(i030142@planet.nl, 14 december 2004)

"Schitterend verwoord dat artikel over Clarence. Liep jaren met een missie, aan de voetballiefhebbers (niet de kenners) proberen uit te leggen dat Abe en Piet beter zijn dan het orakel uit betondorp. Was onbegonnen werk. Het klootjesvolk adoreert Ellen van Langen, Geesink en Rieu, en vinden mevrouw Blankers, Ruska en Roby lakatos maar niks, ze weten waarschijnlijk niet eens wie het zijn. Toen Keizer stopte heb ik jaren niet meer gekeken. Toen zag ik die Fin en een paar jaren later een Surinamer met een Nederlands paspoort (Had die Fin er ook maar een gehad). Ja en dan begint het heilige vuur weer te branden. Deze twee zijn tactisch en technisch het beste wat er op Nederlandse velden heeft rondgelopen (wat ik in mijn leven heb gezien). Keizer had niks met voetbal te maken, dat was ballet,kunst, en soms als het niet belangrijk was helemaal niks .En Abe ken ik van wat beelden, maar als je naar de verhalen over hem luistert hoef je de verteller maar in de ogen te kijken en herken je meteen de kenners uit die tijd."
(via mail, 23 oktober 2005)

"pedante snikkels, komen kut te kort. Webloggen is niet voor mietjes maar ook niet voor stoere geile binken, webloggen is namelijk een fenomeen, een spookbeeld voor blinden die zich vergapen aan de wijde wereld van het internet om zichzelf te ontmoeten, een monologue interieur te voeren en dan de echo terughoren, het internet dat een wonder is wat een dom irrationeel fenomeen is. Echt iets voor pedante snikkels en kale kutten die niet neuken maar wel in elkaars nek willen hijgen en tijd teveel hebben. Ik zou er helemaal niet aan beginnen en beroemd en rijk ben ik al, zegt het liefje. Ik heb de grootste en zij heeft de lekkerste en we verdoen de tijd liever in elkaar verstrengeld dan te vergooien op zo’n vervuilde weblogmarkt. Mot je alweer email beantwoorden enzo, in je vrije tijd, be je gek. Opzoute, stik dur maar in, Goossens, kijk maar uit dat ze niet vreemdgaan terwijl jij al die poen verdient, sneue wolf, ouwe rukker, voordat je het in de gaten hebt sta je een verschrikkelijk stinkend goedje op je scrotum te smeren terwijl je staat te huilen omdat je zo belazerd bent terwijl je het alleen maar goed bedoeld, voor ons allebei schatje, weetje, heerlijk met vakantie strax, saampjes, maar vanavond moet ik werken snappie, centjes verdienen mot pappie, kijk niet zo beteuterd, je wilt helemal niet naar de Lidl, je wilt daar nooit gezien worden zei je, nou dan. Nou tot strax dan, he ?"
(nove, 12 oktober 2005)

"Bicat.net, dat is toch die achterlijke webstek voor rukkende, boerende en altijd bezopen kerels? Dat zielige pathetische zooitje ongeregeldheden dat uitgebraakte hersenkwak probeert te verkopen als prozadrek? Natte winden, dikke drollen, kleverige onduidelijkheden? Slurptrekkende draaigorgels, voorhuidjogging avant la lettre en berensgrote buikglijers?" (Jeremias Schubbenrug, in Nova, 4 oktober 2005)

Reageerziekte

"Op een vrolijke dag toen ik aan mijn, voor al 11 jaar, allerbeste vriendin de liefde heb verklaard en binnen luttele seconden de meest euforische gevoelens door mijn ziel heen flitsten typte een verslag van school begon k te typen en dit kwam tevoorschijn op het samengeperste hoopje uitwerpselen wat ik beschouw als mijn laptop, want zoals velen het niet slecht zou doen als zij dit beseften is bezit enkel een illusie.

Conclusie & nawoord

Niet alleen symbolen hebben invloed op ons doen en denken, de manier waarop ieder mens zichzelf ziet en andere zegt meer over die persoon dan over anderen. Elk mens gaat zijn eigen weg, en het is jammer dat er uit commerciële geldzucht zoveel miscommunicatie ontstaat tussen mensen. Welk mens is beter, het mens dat genadeloos elke, in zijn ogen misdadiger, ritueel vermoord, of die mens die de opdracht geeft om onbewuste signalen stuurt via reclamespotjes en zo het materialisme hoger prijst dan het gevoel om bewust van jezelf en je daden te zijn? Draait het dan uiteindelijk allemaal om geld?
De een vermoord mensen die hun hele leven anderen pijn doen, en de ander roept het gevoel op dat er niets beter is dan nike schoenen in combinatie met een stoere jack met een bontkraag, dat gedoe met die bontkragen id volgens mijn theorie gebaseerd op het paringsgedrag van leeuwen, hoe groter en mooier de manen, des te meer aanzien ze hebben en kans op leiderschap en hoe meer kans ze hebben dat hun genen worden doorgegeven ;).
Door niet te realiseren waar je mee bezig bent, of niet wie, maar wát je eigenlijk bent, ontstaat er miscommunicatie en disharmonie in de maatschappij. Opgaan in de massa kan leiden tot afgunst en afkeer van het geloof in jezelf en in anderen.

En ik wens hierbij balkenende en zijn hele tweede kamer heel veel succes met het oplossen van de “problemen” hier in Nederland, want zo schieten we geen reet op.

Oja, en een gelukkig Nieuwjaar!

Zondag 7 januari 2007, Frank Hooijer"
(Frank Hooijer, 7 Januari 2007)

"Ik had het allemaal al wel eens meegemaakt en niets was mij te dol geweest: eonisme, vice anglais, flaggelatie, ja zelfs koprofagie. Ik was dan ook met graagte ingegaan op de omineus-priapische woorden en lubrieke blikken die "Ellen" tijdens ons gezamelijk consumeren eerder die avond op mij had gericht. Toen we, media nox, eenmaal in haar slaapkamer waren aangekomen, gaf zij steeds minder blijk van doorgaans aan haar toegeschreven mesquinerie. Integendeel,loodzwaar en onvermijdelijk hing het veile sneukelen in de lucht. Binnen no time was de vloer dan ook bezaaid met exuvieën en toonde zij mij haar zinnenprikkelende Junonische leest. Na intiem pidjetten en enige orogenitale schermutselingen (waarbij brod noch javelijn werd ontzien),sloegen wij serieus aan het procreëren. Cunnus en Curacaoënaar leken welhaast voor elkaar geschapen. Hoewel haar defloratie al enige tijd terug had plaatsgevonden, pandoerden wij als nooit tevoren, daarmee verschillende tenesmen bewerkstelligend. Het is maar goed dat haar echtgenoot van deze sluikmin nooit wat heeft gemerkt..."
(TiTo, mei 2006)

"Schrijf eens over vrouwen en hun plek of plaats in de allesverterende zakenoorlogen. Want als er stereotype mannen met diep verborgen schaamtegevoelens over hun potentie problemen en erectiestoornis (taboe naturlijk) dan is dat manifest in hun 'vlucht vooruit' in de freudiaanse wapencultuur. Elke geweerloop, elke zwaardere tank is een gestileerd erectiel apparaat vol dodelijke munitie opgepomnt met miljoenen kogels in een spurt naar het doel wat als lustsymboliek een 'lilith' in een duizelige extase zou moeten brengen want zo 'is de kracht van het leger'. Stoere mannen die eerst de vrouwen opgeilen, dan met hun duwtje in de rug erop los gaan om 'de vijand te onthoofden'. Ik als watje moet altijd vreselijk lachen om die serieuze gezichten die de mannen politici en militairen bij hun gepiep, gezeur en gezeik en hun broodnodige verklaringen trekken.
U, als warmbloedige heterovrouw zal zich wezenloos kunnen uitleven 'tussen de hitsige Jantjes'. Ik stel voor dat u zich een voorstelling maakt over de gang van zaken in de nachten op zo'n nomadenkamp met satellietvererbindingen in de maanloze nachten van de nieuwe woestijnen die worden ontgonnen, namens u en mij, natuurlijk, vanzelf, juist, nee, uiteraard. Het mag ook wel een andere uiterst vervelende erectiestoornis gaan, de ejaculatie praecox. Dat gaat dan vast over de linkse oppositie, denk ik dan, kunt u het fijn neutraal houden.

U bent toch op alle kaasmarkten thuis, hard op weg om zich te bekwamen in een genre waar sex met hoofdletters geschreven moet worden. Vooral de sex benadrukken, Lilith. Veel gore geile, harde, wrede sexscenes, met blinddoeken, kidnap, politiehandboeien, touwen en katrollen, gedwongen masturbatie tussen mannen, tussen vrouwen, scarring en kaalscheren en tot huilens toe dat gepomp met dildo's en dat monotone gezoem van vibratoren sfeervol brengen. Vooral geluiden en kleuren beschrijven, daar ben ik gek op."
(Peter Novecento)

"Is er iemand in de zaal die nog wil doneren aan een zielige arme homosexueuele neger met een onbeschrijflijke ziekte zwaargelovig te dom om te leren of te schijten die bovendien een oog mist en denkt dat de duivel soep in een blik stopt want hoe komt het er anders in en tegelijkertijd vreselijk gebukt gaat onder de laatste Tsunami of de vrees daarvoor want zijn geitenoog gaf vanmorgen onheil aan? Of anderszins zijn hypocriete tot op het bot zwarte geweten schoon wil kopen voor een luchtig schijntje of nóg liever zichzelf onsterfelijk wil maken over het lijk van een ander? Nee? Eénmaal? Andermaal? OK, dan ben ik ook pleite en met Marnix mee naar dat gruwelijk dure restaurant. Bovendien is het al na zessen en sta ik in de baas z'n tijd de wereld te redden en zo heb de cao dat nooit bedoeld. Howdoe en de mazzel. "
(Hein Buffelruft, 28 dec 2005)

"De liefde is groots, ze breekt zonder haar gebit te gebruiken door elke granieten kop heen, verzwakt de wil en maakt elke stoere kerel tot een week omhulsel, een schaduw van zichzelf, een brabbelend luierkind, elke vent verandert van binnenuit en geweldloos door haar rijke zegeningen. Je krijgt een rijpe korstkaas als huid en een hart van vloeibaar goud. Verpletterend is ze en zij, de liefde, de warme zomerse, niet de winterharde en verbitterde tak dus, zit nog steeds vol met geheimen waar niemand de sleutel van kan vinden. Mysterieus is ze, als de ondergrondse geheimzinnige dictatuur van wereldwijde, alomvattende bekabeling waarlangs dagelijks kilometers gecodeerde data tussen de continenten flitsen. De liefde is een tectonishe plaat die schuurt en krast en gangen boort voor lavastromen van vleselijkheid en voedzame sappen die op geen enkele dieet mag ontbreken. Daarom is ze schaars. Tot slot..we heben allemaal een gat van onderen, onthou dat. "
(Nove, relatietherapeut, 3 dec 2005)

"Thanks! Voor de eerlijke en ijskoude bieren vooraf om de ergste dorst te lessen na een lange en vermoeiende reis. En de Champage daarna in gelukkig niet van die zuinige hoeveelheden maar gewoon ruim bemeten pullen. Dank ook voor de wonderschone oester die in zijn natuurlijke habitat beschermd en koel lag te wezen toegedekt met een warme dekentje bosui-liefde en een tikje Tabasco-ondeugd onder die deken. Dank voor de kleinste en schattigste St. Jacobsoesters die ik proefde in Balsamicostroop. Eerbied voor de kort aangebrade en met ontbijtkoek gestoofde kwartel. Ik proefde een tint Orange Marmalade hoewel je zei dat het er niet in zat. Ik hou het erop dat de chefkok zijn geheimen heeft en, hoe hooggeëerd zijn publiek ook mag zijn, ál zijn details zullen ze nooit te horen krijgen. Met liefde deed ik mijn sommeliertaken en het ‘kut-sommelier’ omdat ik de glazen niet tot de nok vulde, neem ik op de koop toe. Onder de indruk was ik van je tzatziki met shrimp en rode grapefruit. Zoet en zuur zoals Bitter & Sweet zoals het leven zelf zoals harmonie zo mooi kan zijn. Ook onder de indruk was ik van je zeewolf met tomatenchutney. Een rode knipoog op een licht in de boter aangezet visje zoals de boter bij de vis behoort te zijn. Je bewees jezelf door met het produkt mee te koken en de zeeduivel vochtig te houden en over te laten lopen in het bedje van zuurkool omrand door koele en volle crême fraiche en slechts gestopt door mosterd. Het zal mijn gebrek aan woordenschat zijn geweest deze poëtische beleving van samenstelling aan mijn disgenoot heer Visser uit te leggen, aan de wijn waarin het beestje zwom heeft het niet gelegen. Emotioneel werd ik bij het aangezicht van mijn vrouw in jouw open keuken, verliefd op de chefkok die zijn konijntje aan de haak had geslagen. Uit het konijnengezin weggetrokken, de zuigelingen achtergelaten en deskundig ontdaan van fluffy flaporen en prachtig gevild en daarna één minuutje aangebraden in de volle boter. Ach, je zei het nog, ‘nog even in de oven en gekeken hoe lang’ in antwoord op de vraag hóe lang dan, zoals Sebastiaan Bach ook vindt dat de piano zichzelf speelt. U zij geprezen met bijzondere gaven, maar het zal mijn eenvoudige ziel zijn die het zo ziet. De ingekookte fond een tikje gezoet nog niet eens meegerekend evenals de witte bonen-truffelpuree en rode kool met vijgen die in een restaurant van naam de kaart had kunnen aanvoeren. Jammer dat je er niet bij was met de kaas. Het zal de tol van de roem zijn geweest of de spanning van het koken op zulk een hoog nivo. Het siert de man die ook gewoon maar een mens van Vleesch & Bloed is gebleven. Het was uit de kunst hoe wij genoten van een walnoot uit Frankrijk gekraakt op de wals van braakgeluiden die wij van boven hoorden komen. Waarschijnlijk was je druk doende in de homard-naire. Het dessert ben ik kwijt evenals het betoog dat ik hield, maar dat was ik toen al kwijt. Het betoog hou je van mij tegoed. Ik zal het je vertellen als ik de liefde verklaar aan mijn vrouw zoals jij gisteren de keuken in het algemeen en ons in het bijzonder de liefde verklaarde. "
(Kiers de Maison, 27 november 2005)

"Ach, heer bicat, nu we het over eten en drinken hebben. Ik kan u te allen tijde aanraden, maar toch vooral in de herfst, van de ganzenlever te proeven. Zoekt u daarbij een zo eenvoudig mogelijk bewerkte ganzenlever, dus geen paté, niets met geconfijte uien of anderszins toevoegingen. U wilt ganzenlever proeven die met de hand is schoongemaakt door een oud boerenvrouwtje die hooguit peper, zout en wat cognac toevoegde en daarna op 70 graden in de oven met de deur op een kier de lever zachtjes liet warm worden. Niet smelten, want dan scheidt het vet van de lever en bent u uw produkt kwijt. Nee, u wilt de lever verwarmen zodat lever, peprer, zout en cognac een geheel gaan vormen. Dat wat u wilt proeven is de waarheid en niets anders dan de waarheid. Slaat u overigens wel in grote hoeveelheden in, niets zo erg als aan het einde te moeten constateren dat u nog wel wat had gelust. Nee, met veel dingen is het zo dat we nèt even meer moeten eten dan ons lief is. Nèt dat decadente punt van overdaad aantikken. Schenkt u daarbij een Gewürztraminer en bij voorkeur hoe ouder hoe beter en liever nog een Grand Cru dan een gewone. Maar als u dan toch uit wilt pakken dan komt u niet heen om de Tokay Pinot Gris.
Daarbij geserveerd met warm en geroosterd brioche brood."
(Harrie Stamper, 23 oktober 2005)

"Of die klassieke Suske & Wiske (het was nummer 78 als ik het goed heb): De Kakkende Kakkerlakken, die aflevering waarin Tante Sidonia in haar keuken te maken heeft met een steeds groter wordende populatie kakkerlakken, die voortdurend alles onderschijten, niet in de laatste plaats de biefstuk met friet die Tante speciaal voor Lambik had gebakken, tot grote woede van onze favoriete zeshaarder, die gelijk een spuitbus pakt en erop los begint te spuiten, dit tot groot enthousiasme van zowel Suske als Wiske, die duchtig beginnen mee te spuiten (we hebben het hier duidelijk over de periode waarin Suske en Wiske nog net zo milieubewust waren als George W. Bush die zijn privejet vanuit Kyoto liet terugvliegen naar zijn range in Texas omdat ie z'n favoriete cowboy-hoed was vergeten), maar in de spuitbus van Lambik blijkt een goedje te zitten dat er voor zorgt dat de kakkerlakken de volgende dag het formaat van een jong paard hebben (professor Barabas had een lege spuitbus gebruikt om zijn nieuwe groei-middel te testen en vergeetachtig als hij was, had hij het bij Tanta Sidonia laten liggen, puur uit teleustelling, want ook na gebruik van het groeimiddel had Tante Sidonia de professor uitgelachen toen hij zijn broek naar beneden deed), afijn, nu de kakkerlakken gegroeid zijn, schijten ze nog harder met als gevolg dat tante Sidonia, Lambik, Suske en Wiske hun huis worden uitgescheten, waarna ze Jerommeke erbij halen, wiens enige bijdrage een ENORME scheet is, gelukkig komt professor Barabas eraan met een grote smile op z'n mombakkes en een nog grotere bobbel in de broek die, zo zal even later blijken, amper in staat is de steeds groter wordende penis van Barabas te verhullen met als gevolg dat Tante Sidonia, gek van geilheid, zich op professor Barabas stort die vrijwel onmiddellijk klaarkomt en bovenop een van de reuzekakkerlakken kwakt die dan weer vrijwel onmiddelijk in elkaar krimpt en in het niets oplost, waarna ook Lambik en Suske en Jerommeke hun apparaat bewerken met het groeimiddel, zodat ze de volgende dag, onder de stimulerende leiding van Tante Sidonia en Wiske, de kakkerlakken dood masturberen. Knipoog Wiske. Einde."
(Max J. Molovich, 23 Augustus 2005)

"De vergelijking ‘vleesetend’ en ‘vrouw’ is een natte wensdroom. Het is veelbetekende symboliek dat er aan vegetarische mutaties man/vrouw/ hermafrodiet wordt gewerkt door de wetenschappelijke elite. Weten zij soms meer? Staat ons Armageddon te wachten ? De finale segregratie, het schisma van de sexen en de ondergang van hun zondige sexueel verkeer als geheime wapen om de wereldbevolking eindelijk zonder oorlogen te kunnen reguleren ? Reincarneren in een plantaardig bestaan in een potje aarde van robotformaties die miljoenen grijze racks van vruchtdragende en geurige planten produceren onder uiterst secure en berekende condities , zonder vrij zon of maanlicht, zonder zicht of gehoor, zonder tastzin, zonder geluid van wind en zee."
(nove, 6 Juni 2005)

Zelfbeschouwing

"Een man van middelbare leeftijd, beet je te dik, beetje te morsig. Baardje of sik wellicht. En witte schilfertjes sieren zijn gelaat. Hij rookt en hij drinkt, maar in tegenstelling tot wat hij ons graag wil doen geloven, niet teveel. Hij is een ambtenaar, schaaltje 9. verder een liefhebbende vader die zijn frustratie over het uitblijvende en waarschijnlijk nooit meer komende grootse leven heeft verruild voor een soort van komisch cynisme. Hij neemt het niemand kwalijk behalve misschien soms zichzelf, maar dan alleen na een Westmalle Tripel te veel. Hartstochtelijk supporter van NAC of een andere club ten zuiden van de grote rivieren, want dat hij een Brabander is moet haast wel. Zo stel ik mij Kiers voor, maar wellicht is het wel gewoon die homofiele Indo die bij Serudang de lege borden ophaalt..who knows.."
(Andy Möller, Gelsenkirchen)

"Het is vast een meteroloog, een weermenneke met een gesmoorde sexualiteit, eentje met een enorm taboe. Een vrijgezelle biologieleraar met verlatingsangst kan ook. Zo'n eenzaam type die nog steeds bij zijn moeder woont en al jaren lesgeeft in het basisonderwijs. Zo'n anonieme 13 inhetdozijnman die spaarzaam leeft, de piepers schilt en de afwas doet, zo eentje die op de middagwandeling met het hondje van moeders vanachter de krant bij een speeltuin of in het park naar stoeiende of voetballende jochies kijkt en de pijn verzwijgt. Een masochist die het taboe koestert.
Zo'n kleffe smeerlap van een potentiele serieverkrachter met banden in een hechte kerkgemeenschap waarop moeders zo trots is omdat hij naast het lesgeven ook nog als hobby het locale knapenkoor dirigeert. Zo eentje die maar beter melancholieke verhaaltjes moet blijven schrijven. "
(Nove, 22/11/2005)

"Ach ja, leuk, schrijvers.

Beetje zo in je donkere hol aan de wereld knagen. Puur verongelijkt verdedigen van een door mede niet-aanwezigen geschapen superieure schertswereld. Lurken aan je pijp. Pijpen aan je lurk. Woorden in langgerekte nadenkzinnen omzetten. Protserige taalvlekjes. Huilerige holheden. Fletse vondsten. Massieve monomane monsters. Een zielige berg toevoegingen aan de duistere put die al veel te lang overstroomt door de gemankeerde bijdragen van nerveus krabbelende geesten met een ongepast gevoel van eeuwigheid.

Die sfeer.

Geef mij maar parkeerwachten. "
(Marnix, 21/11/2005)