Navigatie

de voorplecht
louter proza
louter poëzie
liaisons
nostalgie

colofon/contact

Dankbaar

Uitgelogd

Huishoudelijk

5 oktober 2005

Advertentieboer webstats4u, voorheen nedstat, kan de vinketering krijgen. Vanaf vandaag verdwijnt deze teller, de bezoekcijfers zijn bewaard voor het nageslacht en voortaan tellen we verder met Awstats. Koffiebonnen kunt u ophalen bij Tante Miep.

Maandag, 2 Januari 2006

#1 of de dag dat ik verdronk

Vanochtend werd ik vroeg wakker, half acht om precies te zijn. Eenmaal omgedraaid bekeek ik haar naakte lichaam. Toch besloot ik op te staan en alvast de was te doen. Het zou haar plezieren op te staan met frisse kleren om uit te kiezen. De wasmand voelde zwaar in mijn slaperige armen en terwijl ik naar beneden liep, klonk ergens in mijn hoofd het vage besef dat het absurd was, dit leven, mijn leven. Voor nu besloot ik dat te negeren.

Met nog maar een trap te gaan kon ik de koelte van de kelder al voelen. Deze zorgde er elke keer voor dat ik overvallen werd door nostalgie en de bijbehorende weemoed. Mijn hart veranderde dan in vloeibaar stikstof en vroor zich een weg naar beneden, om zich aldaar samen te voegen met mijn maag. Het gat van mijn voormalige hart werd vervolgens opgevuld door de wetenschap dat alles goed is, goed was of goed gaat komen. Het was een misplaatst gevoel want noch ikzelf, noch mijn ouders of grootouders hadden ooit een huis met kelder gehad. Mijmerend over dit fenomeen en zijn oorsprong liep ik weer terug naar boven. Waar ik zo lang was geweest, vroeg ze bits, eenmaal terug in de kamer. De was doen bleek geen bevredigend antwoord. Waarom, zo benadrukte ze geërgerd, had dat zo lang geduurd. Een weerwoord zou olie op een smeulend vuur zijn. Ik paste me een verzoenende stilte aan.

Die middag besloten we naar haar ouders te gaan. Ik had eigenlijk al andere plannen gemaakt en met enige tegenzin was ik overstag gegaan. Niet dat het onvriendelijke mensen waren maar het huis maakte me onzeker. De ramen waren voorzien van dikke zware gordijnen die bijna alle frequenties van mijn stem absorbeerden, terwijl de frequenties die overbleven door de plavuizen schel werden gereflecteerd. Met als gevolg dat alles wat ik zei met een minutieuze vertraging door mijn schedel resoneerde. Diezelfde gordijnen zorgden er overigens ook voor dat de rest van de aanwezigen gedempt klonk. En deze twee factoren tezamen zorgden ervoor dat ik gesprekken maar moeizaam kon volgen en de helft van de conversaties achter de feiten aan luisterde. Eenmaal heb ik geprobeerd dit aan mijn vriendin uit te leggen. Ze keek me aan alsof ik gek geworden was.

In de auto ontspon zich na tien minuten al een stompzinnige discussie. Mijn verzoenende stilte sloeg om in verbeten concentratie. Om de stilte te benadrukken zette ze de radio aan. Flarden file nieuws, een onbeduidend zangeresje. Ik zette hem af, zij weer aan, natuurlijk. Dit keer een flinke beat, kraakhelder. Draaiend aan de knop gaf ze te kennen dat ze iets anders wilde horen. Wederom ontspon zich een nutteloze woordenwisseling waarbij het stemvolume steeds harder werd. Ik weet niet meer wat we zeiden, ik weet alleen dat haar stem op een gegeven moment van toon veranderde. Er zat nu een oprechtheid in, angst mij te verliezen, lichte paniek. Ik keek opzij, haar ogen groot, panisch. Ik keek voor me. Daar stond een paard, midden op de weg, verloren, verschrikt, verstijfd. Zijn angstige blik greep de mijne, met hypnotiserende uitwerking. Ik kon mijn ogen niet afwenden, mijn armen niet bewegen en mijn geestesoog zag de rampzalige baan van de auto al uitgestippeld, recht op het dier af. Geen enkele mogelijkheid tot uitwijken, mijn lichaam reageerde niet meer maar bereidde zich voor op de onvermijdelijke klap.

Eenmaal tot stilstand gekomen zat ik versuft te wachten. Te wachten op een zucht, een snik, een vraag, een cynische opmerking, gescheld van mijn part. Het bleef uit. Langzaam keek ik opzij. Daar waar haar hoofd hoorde te zitten zat nu op poëtische wijze een paardenbeen. De rest van het prachtige dier zat op liefdevolle wijze met haar lichaam verstrengelt. Op deze sculptuur van mens en dier was geen spatje bloed te zien, in de rest van de auto daarentegen des te meer.

Weken later kon ik eindelijk de kracht vinden om het huis op te ruimen, die tot die tijd een stille getuige was geweest van ons laatste samenzijn. In een vroege ochtend was ik aan het af wassen, toen ik me plots bedacht dat er nog kleding van haar in de slaapkamer lag. Ik liet de vaat voor wat het was en verzamelde al haar kleren. Met een zwaar hart liep ik de trappen van de flat af, naar de kelder waar de wasmachine stond. Normaal deed zij de was, een van de weinige huishoudelijke klusjes waar ze geen hekel aan had. Sterker nog, op een vreemde manier scheen ze er plezier in te hebben. De kelder was koel en vochtig. Ik stelde me voor hoe zij hier altijd had gestaan, neuriënd wellicht.

De machine draaide allang en ook al had ik het koud, ik was niet in staat geweest mezelf in beweging te zetten toen zonder enige vorm van waarschuwing de deur van de wasmachine met grote kracht open sprong. Water stuwde zich de kelder in. Mezelf ervan overtuigend dat dit niet gebeurde, probeerde ik de deur weer dicht te krijgen. Een vruchteloze poging, het water stroomde snel en hard. Al snel stond het tot ver boven mijn knieën. Half struikelend probeerde ik de trap te bereiken, maar de kelder vulde zich in een razend tempo. Het was onbegonnen werk, mezelf in veiligheid krijgen en ergens besefte ik ook dat het zo goed was, wat een nogal absurde geruststelling was. In die laatste minuten hoorde ik mijzelf schreeuwen. Ik hoorde ook hoe het water mijn longen in liep. Ik zag mezelf, spartelend, naar ademhappend, het bewustzijn verliezend, ijlend. Ik zag ook haar gezicht weer, rook haar haar en voelde de warmte van haar lichaam. Waarom het nou zolang had geduurd, vroeg ze quasi onschuldig. Ik hulde me in een gelukzalig zwijgen.

door Gerhard B.

  In de boezem van een orkest
  Dagelijkse beslommeringen

“Als dat niet op een moord uitdraait”, dacht ik na het lezen van de eerste twee alinea’s, “dan eet ik mijn hoed op.”

Maar het werd een paard. En een wasmachine from hell, of daar in de buurt.

Met een likje sambal smaakt het best aardig trouwens, zo’n hoed.
bromde Max J. Molovich (URL) om 13:32 (op Maandag, 2 Januari 2006)

Lekker geslapen, heer Hoof?
bromde Eduardo om 13:55 (op Maandag, 2 Januari 2006)

Leest lekker weg; vlotte schrijfstiel. Gaat zo door. Ik blijf als ervaren analiticaster alleen met een paar vragen zitten: Is schuld uw drijfveer, wellicht gecombineerd met een laatpuberale traumatische ervaring, zoals een blauwtje of castratie? En welke kleur heeft uw vervoermiddel?

Ik kijk uit naar uw volgende ontboezeming!
bromde Harry M. om 14:25 (op Maandag, 2 Januari 2006)

Witte reus; verdrinkt een berg, kost een beetje.
bromde L* om 15:37 (op Maandag, 2 Januari 2006)

Ik dacht ook even aan Mrs. Bartolozzi.
bromde Lennard om 15:55 (op Maandag, 2 Januari 2006)

God, zeg, wat heeft die vreselijke jaarwisseling er weer ingehakt. Op dit moment voel ik me in elk geval meer oud dan nieuw.

Ga ik nu even helemaal niets doen.
bromde Marnix (URL) om 15:55 (op Maandag, 2 Januari 2006)

Fijn verhaal, dat wel, maar moest het nu weer uitgerekend een paard zijn? Kon het niet gewoon een 747 zijn die een noodlanding had moeten maken op de autoweg? Of voor mijn part een DC 9? Of een Space Shuttle?
Ik beoel maar. Altijd maar weer een paard.
bromde Arnaud om 16:27 (op Maandag, 2 Januari 2006)

Ik begrijp die aversie jegens paarden heel goed. Behalve als het voorstellingen van Toneelgezelschap Dood Paard betreft. Ze zijn nog te zien in Rotterdam & Brussel met ‘iets’ over Shakespeare. Dat u het weet.
bromde Bernard om 16:49 (op Maandag, 2 Januari 2006)

Ik zit, pragmatisch als ik ben, nog even te worstelen met het idee van een vrouw en een paard die in elkaar gestrengeld in een auto zitten. Er zijn vast tal van grote gezinnen die willen weten over welk model van auto u beschikt en of het een beetje betaalbaar is. Maar verder: ademloos naar het einde gescrolld. zekers.
bromde ivo victoria () (URL) om 16:56 (op Maandag, 2 Januari 2006)

Dat paard,....
Wat is daar eigenlijk mee gebeurd???
bromde Joost Depaerdenkoper (URL) om 17:30 (op Maandag, 2 Januari 2006)

Dat staat tegenwoordig op de gang. Voor straf. Want zoiets doe je niet, door een autoruit vliegen. Behalve misschien als je Pegasus heet.
bromde Max J. Molovich (URL) om 17:43 (op Maandag, 2 Januari 2006)

∗ komt ietwat afwezig binnenstommelen ∗

∗ roept, vanuit de gang ∗

Hé! Hallo! Ik kan er hier niet door. Er ligt hier een dood paard!

...en de slijterij was ook al dicht in verband met alle flessen tellen en de sterke drank omprijzen (naar beneden, godzijgeprezen).

Dan ga ik na een magnetron-nasi maar weer snel op een groot kinderziekenhuis in het midden des lands aan. Daar liggen twee onwijs lekkere wijven op me te wachten.

∗ spuugt stoer op de grond en schuift wijvige tas met videocamera op rug ∗
bromde Hoof om 17:54 (op Maandag, 2 Januari 2006)

Morgen malse hengstenbouten!
bromde Slager Jager (URL) om 18:03 (op Maandag, 2 Januari 2006)

Wat nu!?
Moeder en kinders van huis en vader danst subiet met een roedel ziekenzusters??

_{krabt even geschokt op zeker plaats…}
bromde Zielknjiper (URL) om 18:06 (op Maandag, 2 Januari 2006)

Volgens mij is dat paard gewoon op zoek naar z’n bril, die hij op de achterbank heeft verloren tijdens hete momenten. Jaja, zo zijn ze wel. Paarden.
bromde Max J. Molovich (URL) om 18:30 (op Maandag, 2 Januari 2006)

Ja!
Ranzige sletten die hoefdieren!
Mijn Shetlandpony Anita wil altijd op schoot na het avond eten…
En dan altijd in het kruis trappelen hè!
bromde Palomino Joe (URL) om 18:36 (op Maandag, 2 Januari 2006)

...waarbij Joeseph Norton, die met die GIGANTISCH slappe tampeloerus, er achter kwam dat hij zijn V14gr4 nog niet had ingenomen.
bromde Eduardo om 21:21 (op Maandag, 2 Januari 2006)

Wel. Ondanks het ontbreken van nadere bezwangering (en een fikse afrader uit monde van de dienstdoend chirugijn), denk ik dat ik toch voorlopig nog wel door blijf neuken. Met vrouw Hoof, voornamelijk.

Wellicht dat 2006 nog een ziekenhuisbezoek mijnerzijds gaat opleveren. En het heeft dan wederom met mijn succesvolle geslachtsdeel te maken.

En dan te bedenken dat ik me bij tijd en wijle zorgen maakte of die geopereerde niet-ingedaalde teelbal het wel zou gaan doen ooit. Daar moet ik zo langzamerhand eens mee ophouden.

Dan ga ik nu weer even lekkere wijven kijken
bromde Hoof om 23:20 (op Maandag, 2 Januari 2006)

Heer Hoof, ik zie dat ge er geen genoeg van kunt krijgen, wel pap van lust zogezegd…
Voorgeneuqde bezwangerde vlijtige greppeldellen begluren…
“Kijke, kijke en de rest erbij denke”
En,
“Waar je mee om gaat wordt je mee besmet”, vertelde boer Greidanus mij nog afgelopen zaterdag op de jaarlijkse Drentse Heideneuquers bijeenkomst…
Maar U heeft natuurlijk groot gelijk!
Het zaad moet vloeien!
Maar bedenk dat als de Grote Knip een maal is geschiedt het voor moeders wellicht niet meer zo spannend is….?
Dus misschien nu het yzer smeden en naar de Pieledoktor voor het stiekum doorklieven der strengen, nu moeders nog onwetend het kraambed moet houden??
Bijkomstigheid: U kunt zich twaalf slagen in de rondte forniceren zonder een spoor van kroost te trekken!
En de basisverzekering dekt! (grappige woordspeling zeg…)
bromde Zielknijper (URL) om 00:27 (op Dinsdag, 3 Januari 2006)

Ik vermoed enkele enthousiaste reacties aan het minaressenfront…

Maar ja. Tijdgebrek hè?
bromde Hoof om 00:47 (op Dinsdag, 3 Januari 2006)

Kan ik bevestigend op antwoorden Heer Hoof!
Om meer tijd vrij te maken voor het robotje peilen bij derden, verliet ik ooit mijn huidige ex met aanhangend bloedje.
Helaas bleef ik aan minnares X hangen..en
Zij wilde een liefdesbaby…
Blinde Machochel liet de kikkerdrilverbinding weer herstellen..
X natuurlijk onmiddellijk drachtig en daar begon het hele circus weer van voren af aan…
Maar er is Hoop!
Tegenwoordig veins ik een drukke baan met veel overwerk en internationale congressen en ben ik groot afnemer bij de Condomerieën in zeven wereldsteden…
bromde Snuitjeneusbuitenshuis (URL) om 01:10 (op Dinsdag, 3 Januari 2006)

En als ik dan zo onder mijn tijgerprint dubbelloops dekbed gewatteerd met dons van zeldzame Chinese eendagskuikens uitkruip en zie dat de buurman zijn autoruiten staat te krabben bij -5 en mijn koffie heerlijk pruttelt en ik voorlopig toch niet naar buiten ga, dan denk ik dat het wel meevalt met de kou in Noord Pakistan. Maar wie gaat er in godesnaam ook in de bergen wonen? En als je daar dan gaat wonen dan neem je toch je electrieke dekentje mee?
bromde Kiers om 08:52 (op Dinsdag, 3 Januari 2006)

...en op het bewegen van je kaken zag ik mijn kans schoon. Gulp open, waarop ENORME BAROKKE André Rioe tevoorschijn tjoept. Ram je voortanden eruit met staalblauw kloppende duitse helm. Toilettas in je bruine ster, incluis lenzendoosje, paspoort en paraplu. En dat alles vóór we de tunnel uitwaren.

Mndeju! nog dertik kilometer. Ja, m’n lieve Trudele, ik weet wat je nodig hebt.

Amaai!
bromde Klaas Klaphark om 09:48 (op Dinsdag, 3 Januari 2006)

Anderhalf uur en twee dozen Kleenex later zat Klaas nog steeds zijn fiere rampaal te polijsten, teneinde de veegvaste lippengloss van zijn preputium te poetsen…
bromde Zielknijper ( tot nu toe twee dochters gerealiseerd) (URL) om 10:15 (op Dinsdag, 3 Januari 2006)

dank u. dank u. en wat betreft het paard, lees er elk willekeurig dier, wat mij betreft een eekhoorn. al zijn die lastig te zien vanuit een auto.
bromde Gerhard B. om 10:29 (op Dinsdag, 3 Januari 2006)

Ach ja, ‘de knip’...
Bij mij werkte de verdoving niet. Pijnlijk. Zeer pijnlijk. Ik vloog op van de operatietafel als een door de bliksem getroffen melkkoe uit een groen en grazig weiland. De assistent-snijder schoot uit met zijn scapel. Mijn testikel barste open als een rijpe pruim. Snel alles dichtgemaakt en hup naar huis. Neuk nog net als eerst, dus het zal wel goed zijn…haal van tussen de borsten haar mond/gezicht nog…zelfde afstand als altijd…maar ja, zeggen degene die nog twijfelen dan, je schiet wel met losse flodders..Nou, dat was ook de bedoeling met reeds drie kinderen..en dan die mensen met de vraag; Als er nu wat met je kinderen gebeurt..? Ja wat dan? Dan maak je ff nieuwe???? Jezus wat een idee…
Maar wat ik dus wou zeggen…zorg dat de verdoving in orde is…vooral het moment dat je zaadleiders omhoog worden getrokken bereikt qua pijn het puntje van je tenen. Dus.
bromde L* om 12:16 (op Dinsdag, 3 Januari 2006)

#1 of de dag dat u verdronk… Ik ben benieuwd naar #2. Over de dag nadat u verdronk.

Wel een fijn verhaal, overigens. Ga ik nu even naar de bloedbank, 550 ml in een wiebelend zakje proppen.
bromde Adriana (URL) om 13:09 (op Dinsdag, 3 Januari 2006)

Is Ina Mijling nou al eens dood?
bromde Kiers (URL) om 19:08 (op Dinsdag, 3 Januari 2006)

Die is toch van Pink Pop?

Die Ina Mijling.
bromde Eduardo om 22:55 (op Dinsdag, 3 Januari 2006)

Als Ina doodgaat, zal zij in menig mediums verschijning van gene zijde figureren als boodschapster van belangwekkende mededelingen als: “weest goed voor de boom”, “liefde maakt alles makkelijker te slikken” en “de Universele Energie van Ons Bestaan verlicht de God die leeft in je Diepste Zelf”.

En daar kun je ook best wel veel mee, als je bij de C1000-kassa staat en ontdekt dat je portomonnaie nog naast de computer ligt in verband met het afrekenen van een supervoordelig 1$ abootje op Kara’s Playground. Bovendien.
bromde Hoof om 00:13 (op Woensdag, 4 Januari 2006)

Mensen die nog zo laat actief zijn mogen ze van mijn part afschieten.
bromde madcapppo om 02:53 (op Woensdag, 4 Januari 2006)

Ik heb eigenlijk nergens een mening over.
bromde Marnix (URL) om 10:35 (op Woensdag, 4 Januari 2006)

Goed geschreven, heer Gerhard. Ook de thematiek vond ik aanvankelijk uitnodigend. Auto’s, kelders en paarden… men mag er mij op gelijk welk moment van de dag voor wakker maken. ‘s Nachts laat men mij beter met rust teineinde incidenten te vermijden. Een mep vol op je bakkes blijft immers een pijnlijk incident. Maar je zult het nooit anders zien: toen men mij wakker had gemaakt begonnen mij plots allerhande inhoudelijke zaken te dagen. Zo vond ik het debiet van die wasmachine behoorlijk overtrokken en bleek het tot overmaat van ramp om een gemeenschappelijke kelder in een flatgebouw te gaan. Resulteerde het dus toch in een lichte teleurstelling. Edoch, uw schrijfstijl indachtig ben in blijde verwachting van een volgend schrijven van uw hand.
bromde Urbain Alpain (URL) om 15:28 (op Donderdag, 5 Januari 2006)

Your article is prety nice. It’s a pity that i didn’t see it more later.
bromde rape stories () (URL) om 04:44 (op Dinsdag, 20 Juni 2006)

Your article is quite right, thanks.
bromde rape videos () (URL) om 17:21 (op Zaterdag, 8 Juli 2006)

Hallo alle zusammen
Ich finde es echt gut das hier so heiß diskutiert wird, ich kenne mich mit dem Thema zwar ganz gut aus und habe mich auch schon vor einigen Jahren damit näher auseinandergesetzt. Aber die Beiträge hier zu lesen ist noch mal etwas ganz anderes. So viele unterschiedliche Meinungen die zum Teil sehr Fachlich daher kommen uns zum anderen wiederum Posts die einfach so aus dem Bauch kommen. Im Großen und Ganzen sehr geil zum Lesen!!!
Ich werde auf jeden Fall öfter hier vorbei schauen.
Grüsse an alle
bromde gavno () (URL) om 11:27 (op Dinsdag, 5 Juni 2012)

het slijk der aarde

Holle retoriek

"Aarsema, dan komen de tachtigerjaren puberale streeptinten van de eerste kabeltv binnen op mijn kolkende oogbollen als de tube mayonaise leeggeknepen in in een onderzoekende puberkringspier . Vage opgedroogde veegklodderstrepen op de dikke zware afstandsbediening die het allang niet meer doet. Bolle schermen versterken de aplastische rondingen. Antennes nog met coax en zaad in een sok, geurend naar kamille gemengd met nat speculaas. Jong zijn is zo mooi…"

"Zit je achter het meest nieuwe en hipste technologische apparaat van deze eeuw, kom je op een stukje internet over columns schrijven. En dat is nu exact wat ik zocht! Soms zoek je iets, en kan je het niet vinden. Maar nu wel! Ik zoek iets om mijn Nederlandse woordenschat in te verwerken. En dan zoek je, en zoek je, en dan VIND je!

Soms zoek je iets anders. En dan vind je het niet. Mannen, of vrouwen, pennen, papier, boeken, bekers of boodschappen, je vind het soms niet.

Maar nu heb ik het gevonden!

Groetjes Lieke"

(Lieke, Zelf een column schrijven)

"Daarom is bicat een lichtje, een vuurtoren voor de verloren lopende dolenden.
Want dat er velen op de dool. Een gevolg van zich onbestemd, zonder nuttig doel, afgevlakt en weinig bijzonder voelen maar misschien nog meer eengevolg van het vluchten voor deze zelfrealisatie, deze pijn van een ziel zonder importantie niet te hoeven voelen. En daar compensatie middelen voor zoeken en aangboden krijgen. Drugs, sex met dieren, sex met kinderen die geen leeftijd meer nodig schijnen te hebben, autorijden, schoeisel, weblogs, gangbangs, sport, wat al niet. Als het maar lijkt dat je vooral bezig bent. Al is het nietszeggend en immoreel, al is het bellenblazen met je mond dicht of een kraak zetten en minister zijn.

En dan is er bicat..aus blaue hinein zu uns gezogen, zonder eigenaren of aandeelhouders die stakingen uitlokken, zonder stompzinnig geleuter, nee, de magie van de fantasie, de fictie en de nederlandse taal aan de macht.
Een baken van troost, een zwoele geur vlak voor het slapen gaan, een enorme uitzinnige stapel draadjesvlees met dampende jus, een romance achter het frietkot, scooters en mobieltjes, vogels die hun eigen lied zingen, de eigen partituur kennen en geen regisseur of dirigent nodig hebben, de horror en thrill. Dat wat onbewust en ondergronds en ook van het leven zelf is. En niet wordt voorgeschreven door de krant, de tv, radio, politiek, banken en verzekeraars, speculanten die denken met 'de echte waarheid' om te gaan. Nee, ik ben geen echt schrijver maar wel groot fan van het schaarse bicat talent."
(Peter Novecento, Haagsche Post)

"Schuimbekkend van woede las ik de met een danige onverschilligheid geschreven colums betreffend de holocaust en Auschwitz. De flarden teksten vol schrijffouten en loze beweringen, getuigen van weinig historisch besef maar vooral een respectloze attitude jegens miljoenen slachtoffers. Vandaar mijn bijdrage met het verzoek de richtlijnen als opgesteld in de bijlage te respecteren en in acht te nemen.

vr groet

dhr. Papen"
(Daniël Papen, via email)

"Diep geroerd, met geknepen stembanden, omvloerste oogleden, brandend maagzuur en kloppende roede (het is tenslotte 5 december) mocht ik uw fraaie stuk proza over mijn getroebleerde netvlies laten glijden... De woorden vertalen zich moeiteloos in zielsetsende beelden. Dank!"
(bromde Zielknijper, 5 december 2005)

"Geachte heer,

Mag ik u verzoeken het plaatje van de te jonge dame van uw site te verwijderen. Er zijn namelijk nog al wat mensen die dit niet lollig vinden. Diverse klaag e-mails over gehad. Mag ik u er op attenderen dat het hier om Kinderporno gaat en de wetgever daar meer dan 4 jaar gevangenisstraf op heeft gezet. Ik ga ervan uit dat het om een misvertstand gaat, als moderator. Met vriendelijke groet.

Sociale Jeugd- en Zedenpolitie te Amsterdam
Commerciele zaken
020-5592585"
(i030142@planet.nl, 14 december 2004)

"Schitterend verwoord dat artikel over Clarence. Liep jaren met een missie, aan de voetballiefhebbers (niet de kenners) proberen uit te leggen dat Abe en Piet beter zijn dan het orakel uit betondorp. Was onbegonnen werk. Het klootjesvolk adoreert Ellen van Langen, Geesink en Rieu, en vinden mevrouw Blankers, Ruska en Roby lakatos maar niks, ze weten waarschijnlijk niet eens wie het zijn. Toen Keizer stopte heb ik jaren niet meer gekeken. Toen zag ik die Fin en een paar jaren later een Surinamer met een Nederlands paspoort (Had die Fin er ook maar een gehad). Ja en dan begint het heilige vuur weer te branden. Deze twee zijn tactisch en technisch het beste wat er op Nederlandse velden heeft rondgelopen (wat ik in mijn leven heb gezien). Keizer had niks met voetbal te maken, dat was ballet,kunst, en soms als het niet belangrijk was helemaal niks .En Abe ken ik van wat beelden, maar als je naar de verhalen over hem luistert hoef je de verteller maar in de ogen te kijken en herken je meteen de kenners uit die tijd."
(via mail, 23 oktober 2005)

"pedante snikkels, komen kut te kort. Webloggen is niet voor mietjes maar ook niet voor stoere geile binken, webloggen is namelijk een fenomeen, een spookbeeld voor blinden die zich vergapen aan de wijde wereld van het internet om zichzelf te ontmoeten, een monologue interieur te voeren en dan de echo terughoren, het internet dat een wonder is wat een dom irrationeel fenomeen is. Echt iets voor pedante snikkels en kale kutten die niet neuken maar wel in elkaars nek willen hijgen en tijd teveel hebben. Ik zou er helemaal niet aan beginnen en beroemd en rijk ben ik al, zegt het liefje. Ik heb de grootste en zij heeft de lekkerste en we verdoen de tijd liever in elkaar verstrengeld dan te vergooien op zo’n vervuilde weblogmarkt. Mot je alweer email beantwoorden enzo, in je vrije tijd, be je gek. Opzoute, stik dur maar in, Goossens, kijk maar uit dat ze niet vreemdgaan terwijl jij al die poen verdient, sneue wolf, ouwe rukker, voordat je het in de gaten hebt sta je een verschrikkelijk stinkend goedje op je scrotum te smeren terwijl je staat te huilen omdat je zo belazerd bent terwijl je het alleen maar goed bedoeld, voor ons allebei schatje, weetje, heerlijk met vakantie strax, saampjes, maar vanavond moet ik werken snappie, centjes verdienen mot pappie, kijk niet zo beteuterd, je wilt helemal niet naar de Lidl, je wilt daar nooit gezien worden zei je, nou dan. Nou tot strax dan, he ?"
(nove, 12 oktober 2005)

"Bicat.net, dat is toch die achterlijke webstek voor rukkende, boerende en altijd bezopen kerels? Dat zielige pathetische zooitje ongeregeldheden dat uitgebraakte hersenkwak probeert te verkopen als prozadrek? Natte winden, dikke drollen, kleverige onduidelijkheden? Slurptrekkende draaigorgels, voorhuidjogging avant la lettre en berensgrote buikglijers?" (Jeremias Schubbenrug, in Nova, 4 oktober 2005)

Reageerziekte

"Op een vrolijke dag toen ik aan mijn, voor al 11 jaar, allerbeste vriendin de liefde heb verklaard en binnen luttele seconden de meest euforische gevoelens door mijn ziel heen flitsten typte een verslag van school begon k te typen en dit kwam tevoorschijn op het samengeperste hoopje uitwerpselen wat ik beschouw als mijn laptop, want zoals velen het niet slecht zou doen als zij dit beseften is bezit enkel een illusie.

Conclusie & nawoord

Niet alleen symbolen hebben invloed op ons doen en denken, de manier waarop ieder mens zichzelf ziet en andere zegt meer over die persoon dan over anderen. Elk mens gaat zijn eigen weg, en het is jammer dat er uit commerciële geldzucht zoveel miscommunicatie ontstaat tussen mensen. Welk mens is beter, het mens dat genadeloos elke, in zijn ogen misdadiger, ritueel vermoord, of die mens die de opdracht geeft om onbewuste signalen stuurt via reclamespotjes en zo het materialisme hoger prijst dan het gevoel om bewust van jezelf en je daden te zijn? Draait het dan uiteindelijk allemaal om geld?
De een vermoord mensen die hun hele leven anderen pijn doen, en de ander roept het gevoel op dat er niets beter is dan nike schoenen in combinatie met een stoere jack met een bontkraag, dat gedoe met die bontkragen id volgens mijn theorie gebaseerd op het paringsgedrag van leeuwen, hoe groter en mooier de manen, des te meer aanzien ze hebben en kans op leiderschap en hoe meer kans ze hebben dat hun genen worden doorgegeven ;).
Door niet te realiseren waar je mee bezig bent, of niet wie, maar wát je eigenlijk bent, ontstaat er miscommunicatie en disharmonie in de maatschappij. Opgaan in de massa kan leiden tot afgunst en afkeer van het geloof in jezelf en in anderen.

En ik wens hierbij balkenende en zijn hele tweede kamer heel veel succes met het oplossen van de “problemen” hier in Nederland, want zo schieten we geen reet op.

Oja, en een gelukkig Nieuwjaar!

Zondag 7 januari 2007, Frank Hooijer"
(Frank Hooijer, 7 Januari 2007)

"Ik had het allemaal al wel eens meegemaakt en niets was mij te dol geweest: eonisme, vice anglais, flaggelatie, ja zelfs koprofagie. Ik was dan ook met graagte ingegaan op de omineus-priapische woorden en lubrieke blikken die "Ellen" tijdens ons gezamelijk consumeren eerder die avond op mij had gericht. Toen we, media nox, eenmaal in haar slaapkamer waren aangekomen, gaf zij steeds minder blijk van doorgaans aan haar toegeschreven mesquinerie. Integendeel,loodzwaar en onvermijdelijk hing het veile sneukelen in de lucht. Binnen no time was de vloer dan ook bezaaid met exuvieën en toonde zij mij haar zinnenprikkelende Junonische leest. Na intiem pidjetten en enige orogenitale schermutselingen (waarbij brod noch javelijn werd ontzien),sloegen wij serieus aan het procreëren. Cunnus en Curacaoënaar leken welhaast voor elkaar geschapen. Hoewel haar defloratie al enige tijd terug had plaatsgevonden, pandoerden wij als nooit tevoren, daarmee verschillende tenesmen bewerkstelligend. Het is maar goed dat haar echtgenoot van deze sluikmin nooit wat heeft gemerkt..."
(TiTo, mei 2006)

"Schrijf eens over vrouwen en hun plek of plaats in de allesverterende zakenoorlogen. Want als er stereotype mannen met diep verborgen schaamtegevoelens over hun potentie problemen en erectiestoornis (taboe naturlijk) dan is dat manifest in hun 'vlucht vooruit' in de freudiaanse wapencultuur. Elke geweerloop, elke zwaardere tank is een gestileerd erectiel apparaat vol dodelijke munitie opgepomnt met miljoenen kogels in een spurt naar het doel wat als lustsymboliek een 'lilith' in een duizelige extase zou moeten brengen want zo 'is de kracht van het leger'. Stoere mannen die eerst de vrouwen opgeilen, dan met hun duwtje in de rug erop los gaan om 'de vijand te onthoofden'. Ik als watje moet altijd vreselijk lachen om die serieuze gezichten die de mannen politici en militairen bij hun gepiep, gezeur en gezeik en hun broodnodige verklaringen trekken.
U, als warmbloedige heterovrouw zal zich wezenloos kunnen uitleven 'tussen de hitsige Jantjes'. Ik stel voor dat u zich een voorstelling maakt over de gang van zaken in de nachten op zo'n nomadenkamp met satellietvererbindingen in de maanloze nachten van de nieuwe woestijnen die worden ontgonnen, namens u en mij, natuurlijk, vanzelf, juist, nee, uiteraard. Het mag ook wel een andere uiterst vervelende erectiestoornis gaan, de ejaculatie praecox. Dat gaat dan vast over de linkse oppositie, denk ik dan, kunt u het fijn neutraal houden.

U bent toch op alle kaasmarkten thuis, hard op weg om zich te bekwamen in een genre waar sex met hoofdletters geschreven moet worden. Vooral de sex benadrukken, Lilith. Veel gore geile, harde, wrede sexscenes, met blinddoeken, kidnap, politiehandboeien, touwen en katrollen, gedwongen masturbatie tussen mannen, tussen vrouwen, scarring en kaalscheren en tot huilens toe dat gepomp met dildo's en dat monotone gezoem van vibratoren sfeervol brengen. Vooral geluiden en kleuren beschrijven, daar ben ik gek op."
(Peter Novecento)

"Is er iemand in de zaal die nog wil doneren aan een zielige arme homosexueuele neger met een onbeschrijflijke ziekte zwaargelovig te dom om te leren of te schijten die bovendien een oog mist en denkt dat de duivel soep in een blik stopt want hoe komt het er anders in en tegelijkertijd vreselijk gebukt gaat onder de laatste Tsunami of de vrees daarvoor want zijn geitenoog gaf vanmorgen onheil aan? Of anderszins zijn hypocriete tot op het bot zwarte geweten schoon wil kopen voor een luchtig schijntje of nóg liever zichzelf onsterfelijk wil maken over het lijk van een ander? Nee? Eénmaal? Andermaal? OK, dan ben ik ook pleite en met Marnix mee naar dat gruwelijk dure restaurant. Bovendien is het al na zessen en sta ik in de baas z'n tijd de wereld te redden en zo heb de cao dat nooit bedoeld. Howdoe en de mazzel. "
(Hein Buffelruft, 28 dec 2005)

"De liefde is groots, ze breekt zonder haar gebit te gebruiken door elke granieten kop heen, verzwakt de wil en maakt elke stoere kerel tot een week omhulsel, een schaduw van zichzelf, een brabbelend luierkind, elke vent verandert van binnenuit en geweldloos door haar rijke zegeningen. Je krijgt een rijpe korstkaas als huid en een hart van vloeibaar goud. Verpletterend is ze en zij, de liefde, de warme zomerse, niet de winterharde en verbitterde tak dus, zit nog steeds vol met geheimen waar niemand de sleutel van kan vinden. Mysterieus is ze, als de ondergrondse geheimzinnige dictatuur van wereldwijde, alomvattende bekabeling waarlangs dagelijks kilometers gecodeerde data tussen de continenten flitsen. De liefde is een tectonishe plaat die schuurt en krast en gangen boort voor lavastromen van vleselijkheid en voedzame sappen die op geen enkele dieet mag ontbreken. Daarom is ze schaars. Tot slot..we heben allemaal een gat van onderen, onthou dat. "
(Nove, relatietherapeut, 3 dec 2005)

"Thanks! Voor de eerlijke en ijskoude bieren vooraf om de ergste dorst te lessen na een lange en vermoeiende reis. En de Champage daarna in gelukkig niet van die zuinige hoeveelheden maar gewoon ruim bemeten pullen. Dank ook voor de wonderschone oester die in zijn natuurlijke habitat beschermd en koel lag te wezen toegedekt met een warme dekentje bosui-liefde en een tikje Tabasco-ondeugd onder die deken. Dank voor de kleinste en schattigste St. Jacobsoesters die ik proefde in Balsamicostroop. Eerbied voor de kort aangebrade en met ontbijtkoek gestoofde kwartel. Ik proefde een tint Orange Marmalade hoewel je zei dat het er niet in zat. Ik hou het erop dat de chefkok zijn geheimen heeft en, hoe hooggeëerd zijn publiek ook mag zijn, ál zijn details zullen ze nooit te horen krijgen. Met liefde deed ik mijn sommeliertaken en het ‘kut-sommelier’ omdat ik de glazen niet tot de nok vulde, neem ik op de koop toe. Onder de indruk was ik van je tzatziki met shrimp en rode grapefruit. Zoet en zuur zoals Bitter & Sweet zoals het leven zelf zoals harmonie zo mooi kan zijn. Ook onder de indruk was ik van je zeewolf met tomatenchutney. Een rode knipoog op een licht in de boter aangezet visje zoals de boter bij de vis behoort te zijn. Je bewees jezelf door met het produkt mee te koken en de zeeduivel vochtig te houden en over te laten lopen in het bedje van zuurkool omrand door koele en volle crême fraiche en slechts gestopt door mosterd. Het zal mijn gebrek aan woordenschat zijn geweest deze poëtische beleving van samenstelling aan mijn disgenoot heer Visser uit te leggen, aan de wijn waarin het beestje zwom heeft het niet gelegen. Emotioneel werd ik bij het aangezicht van mijn vrouw in jouw open keuken, verliefd op de chefkok die zijn konijntje aan de haak had geslagen. Uit het konijnengezin weggetrokken, de zuigelingen achtergelaten en deskundig ontdaan van fluffy flaporen en prachtig gevild en daarna één minuutje aangebraden in de volle boter. Ach, je zei het nog, ‘nog even in de oven en gekeken hoe lang’ in antwoord op de vraag hóe lang dan, zoals Sebastiaan Bach ook vindt dat de piano zichzelf speelt. U zij geprezen met bijzondere gaven, maar het zal mijn eenvoudige ziel zijn die het zo ziet. De ingekookte fond een tikje gezoet nog niet eens meegerekend evenals de witte bonen-truffelpuree en rode kool met vijgen die in een restaurant van naam de kaart had kunnen aanvoeren. Jammer dat je er niet bij was met de kaas. Het zal de tol van de roem zijn geweest of de spanning van het koken op zulk een hoog nivo. Het siert de man die ook gewoon maar een mens van Vleesch & Bloed is gebleven. Het was uit de kunst hoe wij genoten van een walnoot uit Frankrijk gekraakt op de wals van braakgeluiden die wij van boven hoorden komen. Waarschijnlijk was je druk doende in de homard-naire. Het dessert ben ik kwijt evenals het betoog dat ik hield, maar dat was ik toen al kwijt. Het betoog hou je van mij tegoed. Ik zal het je vertellen als ik de liefde verklaar aan mijn vrouw zoals jij gisteren de keuken in het algemeen en ons in het bijzonder de liefde verklaarde. "
(Kiers de Maison, 27 november 2005)

"Ach, heer bicat, nu we het over eten en drinken hebben. Ik kan u te allen tijde aanraden, maar toch vooral in de herfst, van de ganzenlever te proeven. Zoekt u daarbij een zo eenvoudig mogelijk bewerkte ganzenlever, dus geen paté, niets met geconfijte uien of anderszins toevoegingen. U wilt ganzenlever proeven die met de hand is schoongemaakt door een oud boerenvrouwtje die hooguit peper, zout en wat cognac toevoegde en daarna op 70 graden in de oven met de deur op een kier de lever zachtjes liet warm worden. Niet smelten, want dan scheidt het vet van de lever en bent u uw produkt kwijt. Nee, u wilt de lever verwarmen zodat lever, peprer, zout en cognac een geheel gaan vormen. Dat wat u wilt proeven is de waarheid en niets anders dan de waarheid. Slaat u overigens wel in grote hoeveelheden in, niets zo erg als aan het einde te moeten constateren dat u nog wel wat had gelust. Nee, met veel dingen is het zo dat we nèt even meer moeten eten dan ons lief is. Nèt dat decadente punt van overdaad aantikken. Schenkt u daarbij een Gewürztraminer en bij voorkeur hoe ouder hoe beter en liever nog een Grand Cru dan een gewone. Maar als u dan toch uit wilt pakken dan komt u niet heen om de Tokay Pinot Gris.
Daarbij geserveerd met warm en geroosterd brioche brood."
(Harrie Stamper, 23 oktober 2005)

"Of die klassieke Suske & Wiske (het was nummer 78 als ik het goed heb): De Kakkende Kakkerlakken, die aflevering waarin Tante Sidonia in haar keuken te maken heeft met een steeds groter wordende populatie kakkerlakken, die voortdurend alles onderschijten, niet in de laatste plaats de biefstuk met friet die Tante speciaal voor Lambik had gebakken, tot grote woede van onze favoriete zeshaarder, die gelijk een spuitbus pakt en erop los begint te spuiten, dit tot groot enthousiasme van zowel Suske als Wiske, die duchtig beginnen mee te spuiten (we hebben het hier duidelijk over de periode waarin Suske en Wiske nog net zo milieubewust waren als George W. Bush die zijn privejet vanuit Kyoto liet terugvliegen naar zijn range in Texas omdat ie z'n favoriete cowboy-hoed was vergeten), maar in de spuitbus van Lambik blijkt een goedje te zitten dat er voor zorgt dat de kakkerlakken de volgende dag het formaat van een jong paard hebben (professor Barabas had een lege spuitbus gebruikt om zijn nieuwe groei-middel te testen en vergeetachtig als hij was, had hij het bij Tanta Sidonia laten liggen, puur uit teleustelling, want ook na gebruik van het groeimiddel had Tante Sidonia de professor uitgelachen toen hij zijn broek naar beneden deed), afijn, nu de kakkerlakken gegroeid zijn, schijten ze nog harder met als gevolg dat tante Sidonia, Lambik, Suske en Wiske hun huis worden uitgescheten, waarna ze Jerommeke erbij halen, wiens enige bijdrage een ENORME scheet is, gelukkig komt professor Barabas eraan met een grote smile op z'n mombakkes en een nog grotere bobbel in de broek die, zo zal even later blijken, amper in staat is de steeds groter wordende penis van Barabas te verhullen met als gevolg dat Tante Sidonia, gek van geilheid, zich op professor Barabas stort die vrijwel onmiddellijk klaarkomt en bovenop een van de reuzekakkerlakken kwakt die dan weer vrijwel onmiddelijk in elkaar krimpt en in het niets oplost, waarna ook Lambik en Suske en Jerommeke hun apparaat bewerken met het groeimiddel, zodat ze de volgende dag, onder de stimulerende leiding van Tante Sidonia en Wiske, de kakkerlakken dood masturberen. Knipoog Wiske. Einde."
(Max J. Molovich, 23 Augustus 2005)

"De vergelijking ‘vleesetend’ en ‘vrouw’ is een natte wensdroom. Het is veelbetekende symboliek dat er aan vegetarische mutaties man/vrouw/ hermafrodiet wordt gewerkt door de wetenschappelijke elite. Weten zij soms meer? Staat ons Armageddon te wachten ? De finale segregratie, het schisma van de sexen en de ondergang van hun zondige sexueel verkeer als geheime wapen om de wereldbevolking eindelijk zonder oorlogen te kunnen reguleren ? Reincarneren in een plantaardig bestaan in een potje aarde van robotformaties die miljoenen grijze racks van vruchtdragende en geurige planten produceren onder uiterst secure en berekende condities , zonder vrij zon of maanlicht, zonder zicht of gehoor, zonder tastzin, zonder geluid van wind en zee."
(nove, 6 Juni 2005)

Zelfbeschouwing

"Een man van middelbare leeftijd, beet je te dik, beetje te morsig. Baardje of sik wellicht. En witte schilfertjes sieren zijn gelaat. Hij rookt en hij drinkt, maar in tegenstelling tot wat hij ons graag wil doen geloven, niet teveel. Hij is een ambtenaar, schaaltje 9. verder een liefhebbende vader die zijn frustratie over het uitblijvende en waarschijnlijk nooit meer komende grootse leven heeft verruild voor een soort van komisch cynisme. Hij neemt het niemand kwalijk behalve misschien soms zichzelf, maar dan alleen na een Westmalle Tripel te veel. Hartstochtelijk supporter van NAC of een andere club ten zuiden van de grote rivieren, want dat hij een Brabander is moet haast wel. Zo stel ik mij Kiers voor, maar wellicht is het wel gewoon die homofiele Indo die bij Serudang de lege borden ophaalt..who knows.."
(Andy Möller, Gelsenkirchen)

"Het is vast een meteroloog, een weermenneke met een gesmoorde sexualiteit, eentje met een enorm taboe. Een vrijgezelle biologieleraar met verlatingsangst kan ook. Zo'n eenzaam type die nog steeds bij zijn moeder woont en al jaren lesgeeft in het basisonderwijs. Zo'n anonieme 13 inhetdozijnman die spaarzaam leeft, de piepers schilt en de afwas doet, zo eentje die op de middagwandeling met het hondje van moeders vanachter de krant bij een speeltuin of in het park naar stoeiende of voetballende jochies kijkt en de pijn verzwijgt. Een masochist die het taboe koestert.
Zo'n kleffe smeerlap van een potentiele serieverkrachter met banden in een hechte kerkgemeenschap waarop moeders zo trots is omdat hij naast het lesgeven ook nog als hobby het locale knapenkoor dirigeert. Zo eentje die maar beter melancholieke verhaaltjes moet blijven schrijven. "
(Nove, 22/11/2005)

"Ach ja, leuk, schrijvers.

Beetje zo in je donkere hol aan de wereld knagen. Puur verongelijkt verdedigen van een door mede niet-aanwezigen geschapen superieure schertswereld. Lurken aan je pijp. Pijpen aan je lurk. Woorden in langgerekte nadenkzinnen omzetten. Protserige taalvlekjes. Huilerige holheden. Fletse vondsten. Massieve monomane monsters. Een zielige berg toevoegingen aan de duistere put die al veel te lang overstroomt door de gemankeerde bijdragen van nerveus krabbelende geesten met een ongepast gevoel van eeuwigheid.

Die sfeer.

Geef mij maar parkeerwachten. "
(Marnix, 21/11/2005)