Navigatie
de voorplecht
louter proza
louter poëzie
liaisons
nostalgie
Dankbaar
Uitgelogd
Huishoudelijk
5 oktober 2005
Advertentieboer webstats4u, voorheen nedstat, kan de vinketering krijgen. Vanaf vandaag verdwijnt deze teller, de bezoekcijfers zijn bewaard voor het nageslacht en voortaan tellen we verder met Awstats. Koffiebonnen kunt u ophalen bij Tante Miep.
Maandag, 19 September 2005
Maestro di color che sanno
Mijn hart sloeg opvallend, pijnlijk bijna. Met moeite bewoog ik mijn
hoofd om het van het warm geworden kussen los te trekken. Het enige
gevoel van leven in mij was die frisheid in mijn nek en het openen en
sluiten van mijn hart dat als een enorm oog zijn slaperige lid optilde
om een duister duizendmaal zwarter dan de nacht die nog om me heen was
op te zuigen.
door L* KADENG!!!! Dt noemen ze even binnenkomen. Zo op de maandagmorgen. Fraai. Moest even een paar knoppen omdraaien voordat het allemaal tot mij doordrong. Maar het lukte. Gaaf. Goed gedaan jochie.
Dat vind ik altijd zo klote wakker worden, zo zonder ogen…
Ja, of dat je je voeten ergens hebt laten liggen.
Zo, nu even mijn lul behangen.
Of dat je wakker wordt en opeens geen Latijn meer spreekt. Ook erg.
Nou ben ik m’n boubalu ook nog kwijt geraakt.
∗ vist een nog nadruipende boubalu uit de anus van een passerende grint ∗ Geef maar, Hoof. Je weet best wat je er mee moet, maar je zult er weer geen zin in hebben? Dan schikt het wel dat ik vanavond de 27e ‘laatste-mooie-avond-van-dit-jaar-barbeque’ heb. Morgenavond weer. Misschien blijft er nog wat boubalu over. :: slaat zich voor het hoofd :: Ah! Steranijs, niet te versmaden! Maar goed, over Behanger gesproken… :: vroeg zich al af wie de eerste steranijsgrap ging maken ::
∗ vraagt zich af of je een spier kan breken ∗
Eerst invriezen, Hoof.
Een sappige Boubalu smaakt voortreffelijk maar oppassen met de vrieskist Ronald. Een Boubalu houd van heet, vloeibaar en sappig. Een vrieskist kan de Boubalu wel eens gemeen uit zijn humeur brengen. U mag dan dopzwaard heten, een zwaard als de zijne heeft u waarschijnlijk nog maar zelden gezien.
zand in je ogen, mooi beeld
Erg mooi allemaal, maar heeft er eigenlijk iemand een idee waar luldebehangers tekst over gaat? hint: wachttoren (als in watchtower) Hehehe. Was dat niet Piet-Hein Donner die de custodes tegenwoordig custodiet?
Schopt een Jehova getuige van de stoep ..
Wat een feestelijke dag! Hmmm..forel of zalm?
Forel en vlagzalm. Misschien een enkele kopvoorn.
Scandinavie? Vlagzalm…kleine vliegjes..Noord Scandinavie?
Hahahaha. Die Marnix toch met z’n fantasie-dieren. En vergeet de snuitbever niet, die altijd met zijn neus in het gras ligt en zijn tong in de sloot.
Ah, het gaat dus over een Jehova getuige die graag naar Bob Dylan luistert en toevallig op een nacht door het zandmannetje in de schedel geneukt wordt. Zeg dat dan meteen!
Ik dacht dat dat wel meteen duidelijk was..mijn moeder zag het meteen. Dank heer cycloop, dat zal ik ten gepaste tijde zeker doen.
het is rustig aan het front. Ik zit naar andere dingen te kijken. Veel te veel zelfs. Maar dat gaat vanzelf weer over zeggen ze.
‘de mensen’ herkennen zich niet meer in Den Haag.
Iemand nog iets zoets, zoals een zure bom?
Sjee! Er gebeurt hier ook geen kont. Wil ik mijn tetten even flashen?
Als u wilt?
Gesloten wegens spamboeren, gereïncarneerde Hitlers, maar desondanks vervelend.
Yes. bankkredite ( http://www.x24×7.com/bankkredite.ht.. )
No doubt, it’s one of the most interesting sites I’ve been at. No doubt, it’s one of the most interesting sites I’ve been at.
het slijk der aarde
De wekker op het nachtkastje kon ik niet
ontdekken, maar ik wist instinctief dat het nog geen dag was. De
duisternis was zo totaal dat ik onwillekeurig met mijn handen mijn ogen
wilde uitwrijven. Mijn vingers vonden echter alleen maar twee gaten met
een laagje nat zand op de bodem. De kleine diepten waarin ik met mijn
vingers over de pianosnaren van de leegte streelde, echoden zachtjes
hun alarmerende boodschap. Het besef had even nodig om mij in zijn
volle wanstaltige wasdom duidelijk te worden; mijn ogen waren weg.
Nu
mijn handen, mijn voeten, mijn oren en mijn lichaam mijn ogen waren
geworden, dreef ik al voelend het veilige sanctuarium dat mijn bed de
laatste momenten was geworden uit. Liever was ik blijven liggen,
verzoend en verstild, berustend in het lot dat mij op zo’n vreemde en
wrede manier had gevonden en had teruggeworpen op wat ik diep van
binnen ben, de kern van al mijn zijn; noem het mijn ziel. Maar helaas,
iets in me, sterk en dwingend, stuurde me terug een ander en meer
gevaarlijk en ongewis duister in.
Op de rand van mijn bed zittend,
tastte ik naar het nachtkastje. Ik voelde daar, liggend onder de
sudderende warmte van het lampje, een injectiespuit, een flesje, iets
dat aanvoelde en klonk als een kleine metalen cilinder – wellicht een
klein model thermosfles –, een schaar en een lepeltje. Verder natte
plukken watten en gaasjes samengeknepen tot sponzige proppen, verzadigd
met wat tot een paar uur geleden mijn bloed was. De geur van een
desinfectans hing in de lucht, aarzelend, maar niet minder aanwezig.
Op
weg naar de hal, waar de telefoon was, kwam ik door de woonkamer waar
ik tastend langs de muren, als een reusachtige pissebed die niets
anders kan dan – telkens met zijn gepantserde kop tegen de plint
opbotsend – de richting volgen die de materie hem voorschrijft, voorbij
de tafel kwam. De fles wijn die ik de vorige avond nog voor driekwart
gevuld op tafel had achtergelaten was leeg, de stoelen waren verschoven
en een ijl vermoeden van sigarettenrook raakte mijn nog vormende
gewaarwording. Het waren slechts vaststellingen die in het niet vielen
bij, en ook niet belangrijk leken in vergelijking met, het verlies van
mijn zicht. Er was van alles mis, zoveel was duidelijk. Het bereiken
van de telefoon om daar mijn noodkreet door te wringen, was het
belangrijkst. De hal was niet ver meer, maar na het passeren van de
tafel merkte ik dat er ook van alles op de vloer lag. Dingen die daar
niet behoorden te zijn, zoals mijn pennenset en de kristallen karaf met
de vier glazen, netjes neergezet, uitnodigend bijna, alsof iemand mij
wilde uitnodigen om iets te drinken. Luisterend naar mijn eigen
gedachten kon ik geen zin ontdekken. Het was allemaal te nieuw nog;
explosies van zilver gestaarde atomen bevolkten mijn hoofd. Een
drukkend donkerrood vuurwerk verdrong elke poging om er een betekenis
aan te geven. Dit bijtend en krammend gif liet mij opnieuw geboren
worden uit de sintels van mijn eigen haat; de neonatale vraag op mijn
lippen bestorven.
Zo vond ik ook de foto’s die op mijn bureau
hadden gestaan en ook de globe die in mijn kantoor op de grote kast had
gestaan, uit elkaar gerukt alsof er een ploeg doorheen was getrokken.
Ik bereikte de hal en het eerste sprankje hoop, als een twijfelend
ochtendgloren, verscheen in mijn hart; de telefoon was nu min of meer
binnen handbereik. Het was eenvoudig de muur volgen tot ik bij de
telefoon kwam, drie misschien vier meter nog.
Natuurlijk was de
telefoon weg. Ergens verbaasde het me niet; sommige dingen die je nog
niet kunt weten, voel je reeds lang voor het moment van ‘weten’ aan. Ik
vond iets anders. Waar tot de avond daarvoor de telefoon had gestaan,
voelde ik nu een draad. Een wollen draad. Het begin was bevestigd aan
een spijkertje in de muur. De draad liep de deur uit. Moest ik hem
volgen? Ja, natuurlijk moest ik hem volgen, ik had geen keus. In mijn
hoofd herhaalde ik steeds tegen mijzelf dat er een weg uit deze
doolhof, deze kwade droom, moest zijn. Deze draad zou me daarbij helpen.
De
draad leidde mij langs vele mensen en ook andere schepsels. Ik bleef
hem volgen. Tijd en ruimte draaiden hun slangachtige lijven om elkaar
heen en aten elkanders hoofd op om in niets te verdwijnen en daar weer
uit geboren te worden. Ik vergat mijzelf en dwaalde door de diepste
duidelijke unieke realiteit van wat voor ons te groot is om er een naam
aan te kunnen geven.
Toen kwam ik bij hem. Hij was de dief.
Waarom hij het gedaan had, wilde hij niet zeggen. Er was geen reden om
je druk te maken, zei hij. Het leven is een grap, dus mensen zoals hij
en ik hoefden elkaar niet in de maling te nemen, geen zoete broodjes te
bakken. Zijn nonchalance deed me bijna vergeten hoezeer ik hem gezocht
had. Hij klonk als een vriend. Toch moet je soms doden wat je dierbaar
is. Of dierbaar lijkt. Een warme, zoele wind stak op, diep uit mij, en
won snel aan kracht. Een tornado van haat, wraak en bloeddorst steeg
uit mijn waarlijkste zelf op. Ik huilde als een kat, schoot op hem toe
en verpulverde zijn wezen tot de laatste molecuul… Non intres in judicium cum servo tuo, Domine…
Winston Gerschtanowitz
X-Berg
bromde Arnaud om 11:07 (op Maandag, 19 September 2005)
bromde Klaarsz om 11:37 (op Maandag, 19 September 2005)
bromde Marnix om 13:04 (op Maandag, 19 September 2005)
bromde Vincent Nemo om 13:45 (op Maandag, 19 September 2005)
bromde Hoof om 14:12 (op Maandag, 19 September 2005)
bromde herman (URL) om 15:21 (op Maandag, 19 September 2005)
Gadverdamme! Wat moet ik híer nou mee?!?
bromde Hoof om 15:47 (op Maandag, 19 September 2005)
Eerst voorzichtig (want hij kan nog een beetje nasputteren) neerleggen op een katoenen doek, en in de zon laten drogen. Vervolgens met een scherp mesje in kleine blokjes snijden. Je weet niet wat je proeft in de salade, vanavond bij de barbecue. Hemels!
bromde Adriana (URL) om 16:17 (op Maandag, 19 September 2005)
Straks eerst maar even een boubalu boumbu halen om d’r in te marineren.
bromde Hoof om 16:20 (op Maandag, 19 September 2005)
De marinade! Natuurlijk. Neem je wel die met steranijs? De beverratmarinade overheerst toch nèt iets teveel.
bromde Adriana om 16:24 (op Maandag, 19 September 2005)
:: schuift anijs in ster ::
Yamjam!
bromde Eduardo om 16:33 (op Maandag, 19 September 2005)
...oh fok, we zijn al over de Tien heen.
bromde Eduardo om 16:36 (op Maandag, 19 September 2005)
bromde Adriana om 17:11 (op Maandag, 19 September 2005)
bromde Hoof om 17:15 (op Maandag, 19 September 2005)
bromde Eduardo om 17:34 (op Maandag, 19 September 2005)
bromde herman (URL) om 18:00 (op Maandag, 19 September 2005)
bromde grtskkjydghe5 om 18:31 (op Maandag, 19 September 2005)
En quis custodiet ipsos custodes tegenwoordig?
bromde Vincent Nemo om 19:41 (op Maandag, 19 September 2005)
hehe…..
bromde L*U*L (URL) om 19:49 (op Maandag, 19 September 2005)
Abutebaris modo subjunctivo denuo
bromde Marnix (URL) om 21:12 (op Maandag, 19 September 2005)
bromde Max J. Molovich (URL) om 00:04 (op Dinsdag, 20 September 2005)
bromde CiNNeR (URL) om 02:20 (op Dinsdag, 20 September 2005)
Ga ik nu even m’n lieslaarzen inpakken.
bromde Marnix (URL) om 08:51 (op Dinsdag, 20 September 2005)
bromde Scientific Angler om 09:31 (op Dinsdag, 20 September 2005)
bromde Marnix (URL) om 09:55 (op Dinsdag, 20 September 2005)
bromde Scientific Angler om 09:57 (op Dinsdag, 20 September 2005)
De vlagzalm komt uit dezelfde koker als de vaandelrog, de wimpelkarper en de vaanharing…
bromde Hoof om 11:46 (op Dinsdag, 20 September 2005)
bromde Kiers (URL) om 12:12 (op Dinsdag, 20 September 2005)
bromde Vincent Nemo om 12:19 (op Dinsdag, 20 September 2005)
Je moet er maar eens opzoeken;Madame Clairvoiant in Zienderen
bromde L*U*L (URL) om 12:34 (op Dinsdag, 20 September 2005)
bromde Vincent Nemo om 13:50 (op Dinsdag, 20 September 2005)
:: hoort stem van boven ::
‘dat komt omdat iedereen Prinsjesdag zit te kijken, vermaledijde onopgevoede en ongelikte boer dat je d’r bent’
oh sorry… ik wist niet dat we prinsjes hadden.
bromde Kiers om 16:35 (op Dinsdag, 20 September 2005)
bromde Lennard om 19:41 (op Dinsdag, 20 September 2005)
bromde Wouter Bos om 19:43 (op Dinsdag, 20 September 2005)
bromde Jan Peter (URL) om 19:51 (op Dinsdag, 20 September 2005)
bromde Adriana (URL) om 09:49 (op Woensdag, 21 September 2005)
bromde Lennard om 10:23 (op Woensdag, 21 September 2005)
bromde de redactie om 12:30 (op Zaterdag, 8 Oktober 2005)
bromde bankkredite () (URL) om 15:18 (op Vrijdag, 28 Oktober 2005)
—————————————
Jimmy from / viagra (http://www.viagra-online—now.com) /
bromde Viagra () (URL) om 06:03 (op Zondag, 30 Oktober 2005)
—————————————
Jimmy from / viagra (http://www.viagra-online—now.com) /
bromde Viagra () (URL) om 06:03 (op Zondag, 30 Oktober 2005)
Holle retoriek
"Aarsema, dan komen de tachtigerjaren puberale streeptinten van de
eerste kabeltv binnen op mijn kolkende oogbollen als de tube mayonaise
leeggeknepen in in een onderzoekende puberkringspier . Vage opgedroogde
veegklodderstrepen op de dikke zware afstandsbediening die het allang
niet meer doet. Bolle schermen versterken de aplastische rondingen.
Antennes nog met coax en zaad in een sok, geurend naar kamille gemengd
met nat speculaas.
Jong zijn is zo mooi…"
"Zit je achter het meest nieuwe en hipste technologische apparaat van deze eeuw, kom je op een stukje internet over columns schrijven. En dat is nu exact wat ik zocht! Soms zoek je iets, en kan je het niet vinden. Maar nu wel! Ik zoek iets om mijn Nederlandse woordenschat in te verwerken. En dan zoek je, en zoek je, en dan VIND je!
Soms zoek je iets anders. En dan vind je het niet. Mannen, of vrouwen, pennen, papier, boeken, bekers of boodschappen, je vind het soms niet.
Maar nu heb ik het gevonden!
Groetjes Lieke"
(Lieke, Zelf een column schrijven)
"Daarom is bicat een lichtje, een vuurtoren voor de verloren lopende dolenden.
Want dat er velen op de dool. Een gevolg van zich onbestemd, zonder nuttig doel, afgevlakt en weinig bijzonder voelen maar misschien nog meer eengevolg van het vluchten voor deze zelfrealisatie, deze pijn van een ziel zonder importantie niet te hoeven voelen. En daar compensatie middelen voor zoeken en aangboden krijgen. Drugs, sex met dieren, sex met kinderen die geen leeftijd meer nodig schijnen te hebben, autorijden, schoeisel, weblogs, gangbangs, sport, wat al niet. Als het maar lijkt dat je vooral bezig bent. Al is het nietszeggend en immoreel, al is het bellenblazen met je mond dicht of een kraak zetten en minister zijn.
En dan is er bicat..aus blaue hinein zu uns gezogen, zonder eigenaren of aandeelhouders die stakingen uitlokken, zonder stompzinnig geleuter, nee, de magie van de fantasie, de fictie en de nederlandse taal aan de macht.
Een baken van troost, een zwoele geur vlak voor het slapen gaan, een enorme uitzinnige stapel draadjesvlees met dampende jus, een romance achter het frietkot, scooters en mobieltjes, vogels die hun eigen lied zingen, de eigen partituur kennen en geen regisseur of dirigent nodig hebben, de horror en thrill. Dat wat onbewust en ondergronds en ook van het leven zelf is. En niet wordt voorgeschreven door de krant, de tv, radio, politiek, banken en verzekeraars, speculanten die denken met 'de echte waarheid' om te gaan. Nee, ik ben geen echt schrijver maar wel groot fan van het schaarse bicat talent."
(Peter Novecento, Haagsche Post)
"Schuimbekkend van woede las ik de met een danige onverschilligheid
geschreven colums betreffend de holocaust en Auschwitz. De flarden teksten
vol schrijffouten en loze beweringen, getuigen van weinig historisch besef
maar vooral een respectloze attitude jegens miljoenen slachtoffers. Vandaar
mijn bijdrage met het verzoek de richtlijnen als opgesteld in de bijlage te
respecteren en in acht te nemen.
vr groet
dhr. Papen"
(Daniël Papen, via email)
"Diep geroerd, met geknepen stembanden, omvloerste oogleden, brandend maagzuur en kloppende roede (het is tenslotte 5
december) mocht ik uw fraaie stuk proza over mijn getroebleerde netvlies laten glijden...
De woorden vertalen zich moeiteloos in zielsetsende beelden.
Dank!"
(bromde Zielknijper, 5 december 2005)
"Geachte heer,
Mag ik u verzoeken het plaatje van de te jonge dame van uw site te verwijderen. Er zijn namelijk nog al wat mensen die dit niet lollig vinden. Diverse klaag e-mails over gehad. Mag ik u er op attenderen dat het hier om Kinderporno gaat en de wetgever daar meer dan 4 jaar gevangenisstraf op heeft gezet. Ik ga ervan uit dat het om een misvertstand gaat, als moderator.
Met vriendelijke groet.
Sociale Jeugd- en Zedenpolitie te Amsterdam
Commerciele zaken
020-5592585"
(i030142@planet.nl, 14 december 2004)
"Schitterend verwoord dat artikel over Clarence. Liep jaren met een missie, aan de voetballiefhebbers (niet de kenners) proberen uit te leggen dat Abe en Piet beter zijn dan het orakel uit betondorp. Was onbegonnen werk. Het klootjesvolk adoreert Ellen van Langen, Geesink en Rieu, en vinden mevrouw Blankers, Ruska en Roby lakatos maar niks, ze weten waarschijnlijk niet eens wie het zijn. Toen Keizer stopte heb ik jaren niet meer gekeken. Toen zag ik die Fin en een paar jaren later een Surinamer met een Nederlands paspoort (Had die Fin er ook maar een gehad). Ja en dan begint het heilige vuur weer te branden. Deze twee zijn tactisch en technisch het beste wat er op Nederlandse velden heeft rondgelopen (wat ik in mijn leven heb gezien). Keizer had niks met voetbal te maken, dat was ballet,kunst, en soms als het niet belangrijk was helemaal niks .En Abe ken ik van wat beelden, maar als je naar de verhalen over hem luistert hoef je de verteller maar in de ogen te kijken en herken je meteen de kenners uit die tijd."
(via mail, 23 oktober 2005)
"pedante snikkels, komen kut te kort. Webloggen is niet voor mietjes maar ook niet voor stoere geile binken, webloggen is namelijk een fenomeen, een spookbeeld voor blinden die zich vergapen aan de wijde wereld van het internet om zichzelf te ontmoeten, een monologue interieur te voeren en dan de echo terughoren, het internet dat een wonder is wat een dom irrationeel fenomeen is. Echt iets voor pedante snikkels en kale kutten die niet neuken maar wel in elkaars nek willen hijgen en tijd teveel hebben. Ik zou er helemaal niet aan beginnen en beroemd en rijk ben ik al, zegt het liefje. Ik heb de grootste en zij heeft de lekkerste en we verdoen de tijd liever in elkaar verstrengeld dan te vergooien op zo’n vervuilde weblogmarkt. Mot je alweer email beantwoorden enzo, in je vrije tijd, be je gek. Opzoute, stik dur maar in, Goossens, kijk maar uit dat ze niet vreemdgaan terwijl jij al die poen verdient, sneue wolf, ouwe rukker, voordat je het in de gaten hebt sta je een verschrikkelijk stinkend goedje op je scrotum te smeren terwijl je staat te huilen omdat je zo belazerd bent terwijl je het alleen maar goed bedoeld, voor ons allebei schatje, weetje, heerlijk met vakantie strax, saampjes, maar vanavond moet ik werken snappie, centjes verdienen mot pappie, kijk niet zo beteuterd, je wilt helemal niet naar de Lidl, je wilt daar nooit gezien worden zei je, nou dan. Nou tot strax dan, he ?"
(nove, 12 oktober 2005)
"Bicat.net, dat is toch die achterlijke webstek voor rukkende, boerende en altijd bezopen kerels? Dat zielige pathetische zooitje ongeregeldheden dat uitgebraakte hersenkwak probeert te verkopen als prozadrek? Natte winden, dikke drollen, kleverige onduidelijkheden? Slurptrekkende draaigorgels, voorhuidjogging avant la lettre en berensgrote buikglijers?" (Jeremias Schubbenrug, in Nova, 4 oktober 2005)
Reageerziekte
"Op een vrolijke dag toen ik aan mijn, voor al 11 jaar, allerbeste vriendin de liefde heb verklaard en binnen luttele seconden de meest euforische gevoelens door mijn ziel heen flitsten typte een verslag van school begon k te typen en dit kwam tevoorschijn op het samengeperste hoopje uitwerpselen wat ik beschouw als mijn laptop, want zoals velen het niet slecht zou doen als zij dit beseften is bezit enkel een illusie.
Conclusie & nawoord
Niet alleen symbolen hebben invloed op ons doen en denken, de manier waarop ieder mens zichzelf ziet en andere zegt meer over die persoon dan over anderen. Elk mens gaat zijn eigen weg, en het is jammer dat er uit commerciële geldzucht zoveel miscommunicatie ontstaat tussen mensen. Welk mens is beter, het mens dat genadeloos elke, in zijn ogen misdadiger, ritueel vermoord, of die mens die de opdracht geeft om onbewuste signalen stuurt via reclamespotjes en zo het materialisme hoger prijst dan het gevoel om bewust van jezelf en je daden te zijn? Draait het dan uiteindelijk allemaal om geld?
De een vermoord mensen die hun hele leven anderen pijn doen, en de ander roept het gevoel op dat er niets beter is dan nike schoenen in combinatie met een stoere jack met een bontkraag, dat gedoe met die bontkragen id volgens mijn theorie gebaseerd op het paringsgedrag van leeuwen, hoe groter en mooier de manen, des te meer aanzien ze hebben en kans op leiderschap en hoe meer kans ze hebben dat hun genen worden doorgegeven ;).
Door niet te realiseren waar je mee bezig bent, of niet wie, maar wát je eigenlijk bent, ontstaat er miscommunicatie en disharmonie in de maatschappij. Opgaan in de massa kan leiden tot afgunst en afkeer van het geloof in jezelf en in anderen.
En ik wens hierbij balkenende en zijn hele tweede kamer heel veel succes met het oplossen van de “problemen” hier in Nederland, want zo schieten we geen reet op.
Oja, en een gelukkig Nieuwjaar!
Zondag 7 januari 2007, Frank Hooijer"
(Frank Hooijer, 7 Januari 2007)
"Ik had het allemaal al wel eens meegemaakt en niets was mij te dol geweest: eonisme, vice anglais, flaggelatie, ja zelfs koprofagie. Ik was dan ook met graagte ingegaan op de omineus-priapische woorden en lubrieke blikken die "Ellen" tijdens ons gezamelijk consumeren eerder die avond op mij had gericht. Toen we, media nox, eenmaal in haar slaapkamer waren aangekomen, gaf zij steeds minder blijk van doorgaans aan haar toegeschreven mesquinerie. Integendeel,loodzwaar en onvermijdelijk hing het veile sneukelen in de lucht. Binnen no time was de vloer dan ook bezaaid met exuvieën en toonde zij mij haar zinnenprikkelende Junonische leest. Na intiem pidjetten en enige orogenitale schermutselingen (waarbij brod noch javelijn werd ontzien),sloegen wij serieus aan het procreëren. Cunnus en Curacaoënaar leken
welhaast voor elkaar geschapen. Hoewel haar defloratie al enige tijd terug had plaatsgevonden, pandoerden wij als nooit tevoren, daarmee verschillende tenesmen bewerkstelligend. Het is maar goed dat haar echtgenoot van deze sluikmin nooit wat heeft gemerkt..."
(TiTo, mei 2006)
"Schrijf eens over vrouwen en hun plek of plaats in de allesverterende zakenoorlogen.
Want als er stereotype mannen met diep verborgen schaamtegevoelens over hun potentie problemen en erectiestoornis (taboe naturlijk) dan is dat manifest in hun 'vlucht vooruit' in de freudiaanse wapencultuur. Elke geweerloop, elke zwaardere tank is een gestileerd erectiel apparaat vol dodelijke munitie opgepomnt met miljoenen kogels in een spurt naar het doel wat als lustsymboliek een 'lilith' in een duizelige extase zou moeten brengen want zo 'is de kracht van het leger'. Stoere mannen die eerst de vrouwen opgeilen, dan met hun duwtje in de rug erop los gaan om 'de vijand te onthoofden'. Ik als watje moet altijd vreselijk lachen om die serieuze gezichten die de mannen politici en militairen bij hun gepiep, gezeur en gezeik en hun broodnodige verklaringen trekken.
U, als warmbloedige heterovrouw zal zich wezenloos kunnen uitleven 'tussen de hitsige Jantjes'.
Ik stel voor dat u zich een voorstelling maakt over de gang van zaken in de nachten op zo'n nomadenkamp met satellietvererbindingen in de maanloze nachten van de nieuwe woestijnen die worden ontgonnen, namens u en mij, natuurlijk, vanzelf, juist, nee, uiteraard.
Het mag ook wel een andere uiterst vervelende erectiestoornis gaan, de ejaculatie praecox.
Dat gaat dan vast over de linkse oppositie, denk ik dan, kunt u het fijn neutraal houden.
U bent toch op alle kaasmarkten thuis, hard op weg om zich te bekwamen in een genre waar sex met hoofdletters geschreven moet worden. Vooral de sex benadrukken, Lilith. Veel gore geile, harde, wrede sexscenes, met blinddoeken, kidnap, politiehandboeien, touwen en katrollen, gedwongen masturbatie tussen mannen, tussen vrouwen, scarring en kaalscheren en tot huilens toe dat gepomp met dildo's en dat monotone gezoem van vibratoren sfeervol brengen. Vooral geluiden en kleuren beschrijven, daar ben ik gek op."
(Peter Novecento)
"Is er iemand in de zaal die nog wil doneren aan een zielige arme homosexueuele neger met een onbeschrijflijke ziekte zwaargelovig te dom om te leren of te schijten die bovendien een oog mist en denkt dat de duivel soep in een blik stopt want hoe komt het er anders in en tegelijkertijd vreselijk gebukt gaat onder de laatste Tsunami of de vrees daarvoor want zijn geitenoog gaf vanmorgen onheil aan? Of anderszins zijn hypocriete tot op het bot zwarte geweten schoon wil kopen voor een luchtig schijntje of nóg liever zichzelf onsterfelijk wil maken over het lijk van een ander? Nee? Eénmaal? Andermaal? OK, dan ben ik ook pleite en met Marnix mee naar dat gruwelijk dure restaurant. Bovendien is het al na zessen en sta ik in de baas z'n tijd de wereld te redden en zo heb de cao dat nooit bedoeld. Howdoe en de mazzel. "
(Hein Buffelruft, 28 dec 2005)
"De liefde is groots, ze breekt zonder haar gebit te gebruiken door elke granieten kop heen, verzwakt de wil en maakt elke stoere kerel tot een week omhulsel, een schaduw van zichzelf, een brabbelend luierkind, elke vent verandert van binnenuit en geweldloos door haar rijke zegeningen. Je krijgt een rijpe korstkaas als huid en een hart van vloeibaar goud. Verpletterend is ze en zij, de liefde, de warme zomerse, niet de winterharde en verbitterde tak dus, zit nog steeds vol met geheimen waar niemand de sleutel van kan vinden. Mysterieus is ze, als de ondergrondse geheimzinnige dictatuur van wereldwijde, alomvattende bekabeling waarlangs dagelijks kilometers gecodeerde data tussen de continenten flitsen. De liefde is een tectonishe plaat die schuurt en krast en gangen boort voor lavastromen van vleselijkheid en voedzame sappen die op geen enkele dieet mag ontbreken. Daarom is ze schaars.
Tot slot..we heben allemaal een gat van onderen, onthou dat. "
(Nove, relatietherapeut, 3 dec 2005)
"Thanks!
Voor de eerlijke en ijskoude bieren vooraf om de ergste dorst te lessen na een lange en vermoeiende reis. En de Champage daarna in gelukkig niet van die zuinige hoeveelheden maar gewoon ruim bemeten pullen.
Dank ook voor de wonderschone oester die in zijn natuurlijke habitat beschermd en koel lag te wezen toegedekt met een warme dekentje bosui-liefde en een tikje Tabasco-ondeugd onder die deken.
Dank voor de kleinste en schattigste St. Jacobsoesters die ik proefde in Balsamicostroop. Eerbied voor de kort aangebrade en met ontbijtkoek gestoofde kwartel. Ik proefde een tint Orange Marmalade hoewel je zei dat het er niet in zat. Ik hou het erop dat de chefkok zijn geheimen heeft en, hoe hooggeëerd zijn publiek ook mag zijn, ál zijn details zullen ze nooit te horen krijgen.
Met liefde deed ik mijn sommeliertaken en het ‘kut-sommelier’ omdat ik de glazen niet tot de nok vulde, neem ik op de koop toe.
Onder de indruk was ik van je tzatziki met shrimp en rode grapefruit. Zoet en zuur zoals Bitter & Sweet zoals het leven zelf zoals harmonie zo mooi kan zijn.
Ook onder de indruk was ik van je zeewolf met tomatenchutney. Een rode knipoog op een licht in de boter aangezet visje zoals de boter bij de vis behoort te zijn.
Je bewees jezelf door met het produkt mee te koken en de zeeduivel vochtig te houden en over te laten lopen in het bedje van zuurkool omrand door koele en volle crême fraiche en slechts gestopt door mosterd. Het zal mijn gebrek aan woordenschat zijn geweest deze poëtische beleving van samenstelling aan mijn disgenoot heer Visser uit te leggen, aan de wijn waarin het beestje zwom heeft het niet gelegen.
Emotioneel werd ik bij het aangezicht van mijn vrouw in jouw open keuken, verliefd op de chefkok die zijn konijntje aan de haak had geslagen. Uit het konijnengezin weggetrokken, de zuigelingen achtergelaten en deskundig ontdaan van fluffy flaporen en prachtig gevild en daarna één minuutje aangebraden in de volle boter. Ach, je zei het nog, ‘nog even in de oven en gekeken hoe lang’ in antwoord op de vraag hóe lang dan, zoals Sebastiaan Bach ook vindt dat de piano zichzelf speelt. U zij geprezen met bijzondere gaven, maar het zal mijn eenvoudige ziel zijn die het zo ziet.
De ingekookte fond een tikje gezoet nog niet eens meegerekend evenals de witte bonen-truffelpuree en rode kool met vijgen die in een restaurant van naam de kaart had kunnen aanvoeren.
Jammer dat je er niet bij was met de kaas. Het zal de tol van de roem zijn geweest of de spanning van het koken op zulk een hoog nivo. Het siert de man die ook gewoon maar een mens van Vleesch & Bloed is gebleven. Het was uit de kunst hoe wij genoten van een walnoot uit Frankrijk gekraakt op de wals van braakgeluiden die wij van boven hoorden komen. Waarschijnlijk was je druk doende in de homard-naire.
Het dessert ben ik kwijt evenals het betoog dat ik hield, maar dat was ik toen al kwijt. Het betoog hou je van mij tegoed. Ik zal het je vertellen als ik de liefde verklaar aan mijn vrouw zoals jij gisteren de keuken in het algemeen en ons in het bijzonder de liefde verklaarde. "
(Kiers de Maison, 27 november 2005)
"Ach, heer bicat, nu we het over eten en drinken hebben. Ik kan u te allen tijde aanraden, maar toch vooral in de herfst, van de ganzenlever te proeven. Zoekt u daarbij een zo eenvoudig mogelijk bewerkte ganzenlever, dus geen paté, niets met geconfijte uien of anderszins toevoegingen.
U wilt ganzenlever proeven die met de hand is schoongemaakt door een oud boerenvrouwtje die hooguit peper, zout en wat cognac toevoegde en daarna op 70 graden in de oven met de deur op een kier de lever zachtjes liet warm worden. Niet smelten, want dan scheidt het vet van de lever en bent u uw produkt kwijt. Nee, u wilt de lever verwarmen zodat lever, peprer, zout en cognac een geheel gaan vormen. Dat wat u wilt proeven is de waarheid en niets anders dan de waarheid.
Slaat u overigens wel in grote hoeveelheden in, niets zo erg als aan het einde te moeten constateren dat u nog wel wat had gelust. Nee, met veel dingen is het zo dat we nèt even meer moeten eten dan ons lief is. Nèt dat decadente punt van overdaad aantikken.
Schenkt u daarbij een Gewürztraminer en bij voorkeur hoe ouder hoe beter en liever nog een Grand Cru dan een gewone. Maar als u dan toch uit wilt pakken dan komt u niet heen om de Tokay Pinot Gris.
Daarbij geserveerd met warm en geroosterd brioche brood."
(Harrie Stamper, 23 oktober 2005)
"Of die klassieke Suske & Wiske (het was nummer 78 als ik het goed heb): De Kakkende Kakkerlakken, die aflevering waarin Tante Sidonia in haar keuken te maken heeft met een steeds groter wordende populatie kakkerlakken, die voortdurend alles onderschijten, niet in de laatste plaats de biefstuk met friet die Tante speciaal voor Lambik had gebakken, tot grote woede van onze favoriete zeshaarder, die gelijk een spuitbus pakt en erop los begint te spuiten, dit tot groot enthousiasme van zowel Suske als Wiske, die duchtig beginnen mee te spuiten (we hebben het hier duidelijk over de periode waarin Suske en Wiske nog net zo milieubewust waren als George W. Bush die zijn privejet vanuit Kyoto liet terugvliegen naar zijn range in Texas omdat ie z'n favoriete cowboy-hoed was vergeten), maar in de spuitbus van Lambik blijkt een goedje te zitten dat er voor zorgt dat de kakkerlakken de volgende dag het formaat van een jong paard hebben (professor Barabas had een lege spuitbus gebruikt om zijn nieuwe groei-middel te testen en vergeetachtig als hij was, had hij het bij Tanta Sidonia laten liggen, puur uit teleustelling, want ook na gebruik van het groeimiddel had Tante Sidonia de professor uitgelachen toen hij zijn broek naar beneden deed), afijn, nu de kakkerlakken gegroeid zijn, schijten ze nog harder met als gevolg dat tante Sidonia, Lambik, Suske en Wiske hun huis worden uitgescheten, waarna ze Jerommeke erbij halen, wiens enige bijdrage een ENORME scheet is, gelukkig komt professor Barabas eraan met een grote smile op z'n mombakkes en een nog grotere bobbel in de broek die, zo zal even later blijken, amper in staat is de steeds groter wordende penis van Barabas te verhullen met als gevolg dat Tante Sidonia, gek van geilheid, zich op professor Barabas stort die vrijwel onmiddellijk klaarkomt en bovenop een van de reuzekakkerlakken kwakt die dan weer vrijwel onmiddelijk in elkaar krimpt en in het niets oplost, waarna ook Lambik en Suske en Jerommeke hun apparaat bewerken met het groeimiddel, zodat ze de volgende dag, onder de stimulerende leiding van Tante Sidonia en Wiske, de kakkerlakken dood masturberen. Knipoog Wiske. Einde."
(Max J. Molovich, 23 Augustus 2005)
"De vergelijking ‘vleesetend’ en ‘vrouw’ is een natte wensdroom. Het is veelbetekende symboliek dat er aan vegetarische mutaties man/vrouw/ hermafrodiet wordt gewerkt door de wetenschappelijke elite. Weten zij soms meer? Staat ons Armageddon te wachten ? De finale segregratie, het schisma van de sexen en de ondergang van hun zondige sexueel verkeer als geheime wapen om de wereldbevolking eindelijk zonder oorlogen te kunnen reguleren ? Reincarneren in een plantaardig bestaan in een potje aarde van robotformaties die miljoenen grijze racks van vruchtdragende en geurige planten produceren onder uiterst secure en berekende condities , zonder vrij zon of maanlicht, zonder zicht of gehoor, zonder tastzin, zonder geluid van wind en zee."
(nove, 6 Juni 2005)
Zelfbeschouwing
"Een man van middelbare leeftijd, beet je te dik, beetje te morsig. Baardje of sik wellicht. En witte schilfertjes sieren zijn gelaat. Hij rookt en hij drinkt, maar in tegenstelling tot wat hij ons graag wil doen geloven, niet teveel. Hij is een ambtenaar, schaaltje 9. verder een liefhebbende vader die zijn frustratie over het uitblijvende en waarschijnlijk nooit meer komende grootse leven heeft verruild voor een soort van komisch cynisme. Hij neemt het niemand kwalijk behalve misschien soms zichzelf, maar dan alleen na een Westmalle Tripel te veel. Hartstochtelijk supporter van NAC of een andere club ten zuiden van de grote rivieren, want dat hij een Brabander is moet haast wel. Zo stel ik mij Kiers voor, maar wellicht is het wel gewoon die homofiele Indo die bij Serudang de lege borden ophaalt..who knows.."
(Andy Möller, Gelsenkirchen)
"Het is vast een meteroloog, een weermenneke met een gesmoorde sexualiteit, eentje met een enorm taboe. Een vrijgezelle biologieleraar met verlatingsangst kan ook. Zo'n eenzaam type die nog steeds bij zijn moeder woont en al jaren lesgeeft in het basisonderwijs. Zo'n anonieme 13 inhetdozijnman die spaarzaam leeft, de piepers schilt en de afwas doet, zo eentje die op de middagwandeling met het hondje van moeders vanachter de krant bij een speeltuin of in het park naar stoeiende of voetballende jochies kijkt en de pijn verzwijgt. Een masochist die het taboe koestert.
Zo'n kleffe smeerlap van een potentiele serieverkrachter met banden in een hechte kerkgemeenschap waarop moeders zo trots is omdat hij naast het lesgeven ook nog als hobby het locale knapenkoor dirigeert. Zo eentje die maar beter melancholieke verhaaltjes moet blijven schrijven.
"
(Nove, 22/11/2005)
"Ach ja, leuk, schrijvers.
Beetje zo in je donkere hol aan de wereld knagen. Puur verongelijkt verdedigen van een door mede niet-aanwezigen geschapen superieure schertswereld. Lurken aan je pijp. Pijpen aan je lurk. Woorden in langgerekte nadenkzinnen omzetten. Protserige taalvlekjes. Huilerige holheden. Fletse vondsten. Massieve monomane monsters. Een zielige berg toevoegingen aan de duistere put die al veel te lang overstroomt door de gemankeerde bijdragen van nerveus krabbelende geesten met een ongepast gevoel van eeuwigheid.
Die sfeer.
Geef mij maar parkeerwachten.
"
(Marnix, 21/11/2005)
