Navigatie
de voorplecht
louter proza
louter poëzie
liaisons
nostalgie
Dankbaar
Uitgelogd
Huishoudelijk
5 oktober 2005
Advertentieboer webstats4u, voorheen nedstat, kan de vinketering krijgen. Vanaf vandaag verdwijnt deze teller, de bezoekcijfers zijn bewaard voor het nageslacht en voortaan tellen we verder met Awstats. Koffiebonnen kunt u ophalen bij Tante Miep.
Woensdag, 29 Juni 2005
Meisje Marieke
Marcel keek op zijn horloge, er was nog tijd genoeg voor zijn trein vertrok. Voor hem stond een man met een nu al penetrante zweetlucht te stuntelen voor de kaartjesautomaat. Hij liet de man begaan zonder hulp aan te bieden. Het was vakantieperiode, dus er waren op dit uur weinig mensen op straat. Ofwel, weinig mensen om zich aan te ergeren. Zelfs het puisterige tienermeisje van de kiosk, dat onverschillig zijn koffiebekertje onder de automaat plaatste, glimlachte hij vriendelijk toe. Het beloofde een mooie dag te worden, zo warm dat het rond deze tijd op z'n aangenaamst was. De Intercity op spoor 8 stond al klaar toen Marcel aankwam met meegegrist Metrokrantje en dampend koffiebekertje. De coupé waar hij instapte, was nog helemaal leeg. Maar terwijl hij zich installeerde, stuntelend met de koffie en het klaptafeltje, passeerde hem een meisje. Al wat gebruind, de teennagels gelakt en nonchalant inslippertjes gestoken, zonopgelichte strepen in haar opgestoken haar. Ze droeg een zomers jurkje, waarvan je zag dat ze blij was het eindelijk te kunnen dragen. Tot zijn plezier ging ze in een vierzits verderop zitten, met haar rug naar de rijrichting. Tussen twee banken door kon hij haar nu ongemerkt beloeren. Tjonge, dit was er eentje om mee voor de dag te komen, oordeelde hij tevreden. Hij vouwde het Metrokrantje op – want daar zou nu niks van komen – en stak het tussen de zitting. Het meisje begon uitgebreid haar lippen te stiften. Daarna bekeek ze het resultaat vanuit alle hoeken in een klein zakspiegeltje. Ze had er geen idee van hoe haar getuite lippen Marcel het hoofd op hol brachten. Meisjes die zich opmaken in het openbaar zijn zonder complexen en onzekerheden, was zijn zelfbedachte theorie. Naar zo iemand was hij op zoek. Na al die jaren met Ellen zou dit meisje wel eens een verademing kunnen zijn. Hij was nog elke dag opgelucht dat hij Ellen aan de kant had gezet, al bleef ze hem maar lastigvallen met e-mails vol verwijten. Marcel hoopte dat hij snel iemand zou vinden, dan kon hij definitief een einde maken aan die laatste stuiptrekkingen. 'Hai, met Marieke?' 'Ik ben onderweg, zit nu in de trein... Ja, ik weet 't. Kun jij 'm niet even aan de praat houden? Geef 'm vast koffie, ik ben er over twintig minuten.'
door Petra Zo, dat scheelt weer een contactadvertentie in de Rails. En ook nog op tijd voor de afspraak. Typisch geval van ‘elk nadeel heb z’n voordeel’ Marieke. Met zo’n naam vraag je gewoon om problemen. Helemaal in de trein. Wedden dat ze geen kaartje bij zich had? Ach. Het had zo mooi kunnen zijn, en wordt de nog niet eens ontstane liefde in de kiem gesmoord. Ha! Gerechtigheid! Als al die arrogante klotewijven eens wat meer aandacht zouden besteden aan de schuchtere jongeman in het algemeen en deze in het bijzonder, dan zouden er heel wat minder ongelukken gebeuren. Die Marcel lijkt me in ieder geval een aangenaam verstandig heerschap. Doorlopen is in gevallen als deze het beste wat je kunt doen. Niet omkijken in schuld en teleurstelling, maar moedig voorwaarts! Eh… Oh ja! Mooi debuut, Naar eigen zeggen heeft hij al eens 19 wedstrijdfrikandellen (85 grams) gegeten. Ik weet alleen niet of dat tijdens een wedstrijd was, of recreatief. En daarom heb ik nu een teringhekel aan de grote stad, voor je t weet rijden ze je plat! Opheffen dat Amsterdam, scheelt honderden verkeers- drugs- en what so ever- slachtoffers per jaar! By the way, kom niet naast me wonen!
In Engeland hebben ze zelfs een aktiegroep in het leven geroepen tegen de witte bestelbusjes. De meeste bestuurders hiervan schijnen lak te hebben aan God noch gebod. Opmerkelijk dat dat hier weer uitgelicht wordt. Ik tik nu met links en rechts blader ik door de Chick, het vakblad voor de thuiswerker.
Vraag me niet waarom (ik zou u toch geen antwoord geven) maar bij lezing van de titel moest ik meteen aan Jacques Brel denken. Ik begreep dus aanvankelijk niet waarom dit verhaal niet in het Frans was geschreven. Dat werd dus eerst een wijle nukkig zitten wezen en vrijwel onmiddellijk daarna begon ik lichtelijk te fosforesceren. Ik ben nu eenmaal zo, als er mij iets niet bevalt dan kunt u dat meteen aan mij zien. Het is voor mij sowieso onmogelijk om ook maar íets in het Frans te vertellen, daar wil ik niemand mee vermoeien. Maar dit terzijde. Hey Ridders Kiers, die bal is weer terecht! Ik heb vele meisjes in het openbaar vervoer bekeken (behalve vandaag natuurlijk, qua staking), maar ik heb ze nooit dood laten rijden omdat ze me niet hoefden. Dat zullen velen van u herkennen. Laffe repliek: Het wordt al donker hier. Een onweer gluurt met schichtige, flitsende tussenpozen over mijn schouder. De hond zit als versteend op mijn schoot en kijkt angstig weg van het natuurgeweld. De hele wereld slaapt maar hier is de fles halfvol. Als hij leeg is zal ik de lakens in frivool onhandige banen strijken. Het vee graast voorlopig de rijkdom van de velden en de stallen wachten geduldig op de winter. Soms, als de hond mij likt waar mijn warme hand zijn aderen spant, voel ik vreugde in mijn leven.
Heer urbain alpain, de meeste vreugde in mijn aderen voel ik als zij bollend op mijn vetloze strakke en gebronsde huid staan, in mijn oor een doffe dreun navibrerend via middenrif tot diep in mijn testikelen, mijn oog scannend gaat over strakke en volle maar vooral bruine en vrouwlijke lonkende lijven van jaren en jonger, mijn tong zich wulps strekt richting de bodem van de dubbele Cuba Libre en mijn longen zich vullen met de heilzame werking van genetisch gemanipuleerde medische hennep. Zeg mij welk leed niet geleden is bij deze lawine geneugten? Vertel mij welk machtswellusteling hier overheen kan met zijn tijdelijk gelijk.
Kiers, hmpf
Volgens mij ken ik u. Ik zou willen dat er eens iemand geen tijd voor mij had. Het zou wellicht ook helpen bij het schrijven van kortere zinnen waarin de aandacht vanaf het allereerste begin uitgaat naar het krachtig overbrengen van de intentie en veel minder ruimte en letters besteedt zou worden aan het bouwen van een zin waarmee een mens weliswaar goed voor de dag komt, maar ook een groot deel van de lezers zo voorbij de eerste helft langzaamaan verliest, of in ieder geval dat men zich niet realiseert dat men inmiddels iets heel anders zit te begrijpen dan waar het formuleren van de hele zin om begonnen was en op zijn of haar weg terug moet om het begin nog eens over te lezen teneinde bij het laatste woord begrijpend te kunnen knikken. w00t! Hup petra
Wat mij dan gisteren weer gebeurde… Ben ik gezellig met de liefde van mijn leven en nog wat vrienden een drankje aan het drinken op het terras van het bierkundige cafe Zouk – dat zich op de Bilderdijk te Amsterdam bevindt, als ik mij niet vergis – moet ik zo rond een uur of tien ineens heel nodig wateren. Enfin, nu laat ik mij niet zo snel uit het veld slaan, dus ik sta op, excuseer mij en loop richting de ingang. De wc’s bevonden zich immers binnen. Maar dat was dan ook het enige dat ik mij herinnerde van mijn vorige bezoek aan Zouk (hahaha, Zouk spreekt men namelijk uit als zoek, dus die vorige zin rijmde een beetje), dat de wc’s zich binnen bevonden. Verder wist ik niets meer. Maar, zo redeneerde ik, als ik het cafe eenmaal weer van binnen zie, weet ik vanzelf wel waar men de wc’s geplaatst heeft. Niet dus! Ik liep rechtstreeks de keuken in om pas op het moment dat ik over een gebakken zwezerikje uitgleed tot het inzicht te komen dat de wc’s van Zouk op de bovenverdieping te vinden zijn en dat men dus een trap moet beklimmen om te kunnen pissen. En ik had verdomme helemaal geen zin om een trap op te lopen! Maar goed, ik deed het toch maar. Blijkt er verdomme ook nog eens een trede los te zitten, zodat ik, terwijl er nog wat druppels pis langs mijn linkerbeen naar beneden druppelen, met een rotgang naar beneden val met mijn neus in de boezem etcetera. Klappen enzovoort. Nee, dat gebeurt mij weer.
Zouk, zeer gewaardeerd heerschap Max J. Molovich, behoort tot de te mijden etablissementen van het hoofdstedelijke horeca gebeuren. En ik kan dat weten want ik ken elk etablissement in het hoofdstedelijke horecagebeuren. Bij Zouk namelijk, zeer gewaardeerd heerschap Max J. Molovich, bevindt zich zo ongeveer heel half ‘want to be hip’, maar op een dermate tragische manier dat het weer niet loskomt uit het ‘bruine-kroeg-op-de-hoek’ genre waarvan uw ondergetekende weer een groot fan is. Waarom, heer Max J. Molovich, waagt u zich bij een volgend bezoek aan Oud West niet eens binnen de deuren van De Toog op de Brederodestraat? Of eerst op het terras om voorzichtig te wennen aan ouderwetse gezelligheid en wc’s op de begane grond.
Het is ook geenszins gescheten als men ter Zouk moet zeiken. En ik kan het weten want mijn tante Klara (die overigens van Antiliaanse afkomst was) heeft jaren… enzovoort, enzoverder… Tsja, dat heb je met die arrogante klote wijven. Die gaan gewoon dood.
Zouk, mijn waarde Kiers, is inderdaad een kroeg om te mijden. Haar terras is dat echter niet. Tenminste, als men zich weinig aantrekt van het daar aanwezige volk dat over het algemeen niet hip is, maar het wel wil zijn, met alle desastreuse gevolgen van dien. Zo liep onze ober gisteren in een groen t-shirt rond, in de veronderstelling dat groen het nieuwe zwart is, terwijl een beetje hipster al lang weet dat zwart weer het nieuwe zwart is. Begrijpelijk natuurlijk, zo’n fout, maar evenwel onvergeeflijk. Het Havencafe in Nijmegen is er niet meer. Maar dat was ook een heel gezellige kroeg.
Zeker zo’n kroeg waar mannen en vrouwen naar één en dezelfde wc dienen te gaan (zonder bril). Zo’n kroeg die ook niet zo groot is, waar bier wordt getapt uit een koperen kraan, bier dat overigens van een bijzonder schappelijke prijs is. Zo’n kroeg waar de voetbalclub aan de muur hangt en waar de mensen gelijk zijn, waar het uit maakt of je arm of rijk bent. Totdat je, na twaalf jaar te zijn weggeweest, een gigantische schuld moet inlossen, ja, dan maakt het ineens wel uit als je geen stuiver hebt om je reet te krabben, dan heb je zo een gebroken flesje in het oog. Neen, leer mij die bescheiden geproportioneerde havencafé‘s kennen.
Ik bedoelde dus juist zo’n kroeg waar het NIET uit maakt of je arm of rijk bent. Totdat enzovoort. Altijd eerst eventjes ‘keuren’ heer Molovich. Als ik keur dan roep ik mijn zeven zonen erbij om de boel uit te pluizen en pas als iedereen goedkeurend knikt wordt er geknald. :: schudt meewarig met kop :: Dat kleine café aan de haven? Ik ben daar nooit geweest. Ik dacht dat daar alleen maar smurfen kwamen. Met name via de waterkraan. Allemaal niet al te fris. Wat een fijne vertelling. Mijn complimenten.
En dat je dan met je natgeregende broek in een vierpersoonsbank zit in de trein en dat je dan een zachte scheet laat die naar natte broek én naar natte hond ruikt en dat je dan net als de andere drie reizigers geïrriteerd naar de andere drie gaat zitten kijken met een blik die zegt dat jíj het niet bent geweest en dat die ander het wel móet zijn.
Foei, heer Kiers, met een natte broek gaan zitten ruften op een trein, u moest zich schamen!
Dan beter op zo’n cruiseschip. Dat je dan, temidden van een roedel hoogbejaarden van tien miljoen euro ‘t stuk, aan die reling met fiere rechte rug uit je gat gaat staan mekkeren net op het moment dat er een dode potvis voorbij drijft. Da’s pas een olfactorische beleving van jewelste!
E: Nou, ik zou zo zeggen, trek de fles maar open, Joop. Ik had nu in Zuid Frankrijk kunnen zitten. Het had mij persoonlijk niks uitgemaakt. Niks persoonlijks. U had ongemerkt uw gang kunnen gaan. Maar nu het dan toch aan de grote klok hangt; ik kan het u afraden. Mijn personeel komt er net vandaan en het schijnt dat je er zwaarder vandaan komt en fiks verkleurd en allerhande activiteiten niet onderneemt waar je anders beslist hele aardige foto’s van had kunnen maken. :: verschiet van kleur :: Gaat grrcjcshjts ook nog op vakantie? Vandaag niet hoop ik. Na de brandende liefde van vorige week mag de vlam ook deze week weer in pan slaan, wat mij betreft. Grt[‘oi;hjs gaat niet op vakantie. Die doet gewoon z’n ogen even dicht.
∗ Hoof’s mobiel begint vervaarlijk te piepen ∗ Nou, vooruit dan. Max J. Molovich hiero, met exclusief en opzienbarend nieuws of A. Hitler, voormalig führer van onze oosterburen. Wat ik gisteren namelijk las in de drie vuisten dikke biografie van Ian Kershaw is dat Hitler (in de dagen dat Alois Schicklgrüber zijn naam voor die naam inruilde en zo in één moeite door de toekomstige geschiedenis veranderde) in de streek waar zij vandaan kwamen, niets anders dan keuterboertje betekende (en trouwens ook geschreven mocht worden als hiedler of hütler zelfs, als ik het mij goed herinner). Dus in de jaren ‘30 en ‘40 hebben heel wat Duitsers in volle stadions uit volle borst het beroep van keuterboertje de loftrompet toegeschreeuwd. Heil Hitler betekent in feite niets meer dan Hup Keuterboertje!
Hmmmm, kijk, dat krijg je nou van de keuren voor het knallen, staat het er twee keer op. Nou ja, gelieve te beginnen met lezen bij de tweede keer “Nou, vooruit dan maar…”, twaalfde regel van boven.
Hmmm? Is er iets?
ok petra
het slijk der aarde
Het werd drukker in de coupé, maar het meisje waande zich alleen en zocht met niemand oogcontact. Ze rommelde wat in de leren aktetas die ze half op schoot getrokken had. Marcel nam een slok van zijn koffie en fantaseerde over wat ze zou kunnen zijn. Vast iets keurigs en regelachtigs, zoals een directiesecretaresse of een account executive.
Inmiddels kon hij haar niet meer aanspreken zonder dat er geamuseerd zou worden meegeluisterd. Dat irriteerde hem. Hij moest nu een openingszin bedenken die niet alleen haar aansprak, maar ook de overige treinreizigers ontzag zou inboezemen. Dat was nog niet zo makkelijk, hij stelde zich niet graag kwetsbaar op. Tijdens zijn overpeinzingen ging haar mobieltje af, een discreet bliepje, en het meisje wierp zich op de tas.
Ze heette Marieke. Bij Marieke stelde hij zich een forse vrouw voor, met blozende appelwangen en een een flink onderstel – en dat alles bezat zij in het geheel niet. Desalniettemin kraste hij haar naam op het suikerzakje van bij de koffie. Mocht het allemaal fout lopen, dan vergrootte hij zijn kansen met haar naam als aanhef boven een contactadvertentie in de Rails.
Zo, ze was een opportunist. Maar alsof de NS wist van haar belofte, zette de trein zich kreunend in beweging zodra ze de verbinding verbrak. Het stelde hem gerust dat ze er blijkbaar op Amsterdam Centraal uit moest, net als hij. Nu had hij nog een kans om haar buiten de trein te kunnen aanspreken.
Marieke stond als eerste op, nog voor de trein het station was binnengereden. Wankelend zoekend naar evenwicht, greep ze een moment de hoofdsteun naast die van Marcel vast. Hun blikken kruisten elkaar, maar in die van haar las hij geen enkele emotie. Hij maakte ook aanstalten, om maar gelijk met haar de trein te kunnen verlaten. Op Amsterdam Centraal was de drukte van een heel andere orde. Tussen doelbewust jagende forenzen lazen ongewassen backpackers met opgeheven hoofden de informatieborden. In zijn angst haar uit het oog te verliezen merkte Marcel niet eens hoe hij anderen de pas afsneed. Marieke liep met de reizigersstroom mee richting centrum. Pas bij het rode licht van een voetgangersovergang stond ze stil. Ze wipte ongedurig van haar ene op haar andere voet. Hij moest 't kort houden wilde hij een kans maken, besloot hij snel. Hij ging pal naast haar staan en keek haar aan. Ze zag het niet, of deed alsof. Zo van opzij zag ze er opgejaagd uit, met opgetrokken wenkbrauwen en samengeknepen lippen. Hij haalde diep adem. 'Ik weet dat je haast hebt, maar...' Dat klonk... niet goed. Niet zelfverzekerd, zoals hij had willen overkomen. Plotselinge hitte sloeg uit zijn lichaam en deed hem tollen van ellende. Zijn stem was hees, sloeg over en ze hoorde hem niet. Of erger, ze besloot hem te negeren. Maar voor hij kans kreeg zich te herstellen, koos Marieke ervoor om over te steken. Misschien om van hem af te zijn, misschien omdat ze vond dat ze lang genoeg gewacht had.
Op datzelfde moment was daar een wit bestelbusje, dat met razende motor op haar af kwam rijden. Marcel zag een glimp van de bijrijder, hoe die nonchalant tegen het portier geleund zat en met weidse gebaren zijn verhaal vertelde. Even zag hij hoe haar gezicht veranderde in een versteende grimas, met ogen vol ongeloof. Hij schreeuwde nog, maar het was te laat om nog te kunnen reageren. In een wanhopige poging het busje te doen stoppen, hief Marieke de leren aktetas op. Ze gilde niet, een doffe dreun was het laatste wat hij van haar hoorde. Alles leek een kort moment stil te staan en ook Marcel kon zich niet bewegen, alleen maar registreren. Hij zag meteen dat het niet goed was. Helemaal niet goed. Mensen drongen zich langs hem heen en stortten zich op Marieke. Ze schreeuwden dat er een ambulance gebeld moest worden. De bestuurder sloeg met een kort gebaar zijn portier dicht. 'Ze liep door rood, ze liep door rood...', alsof hij dat zichzelf hardop voor moest houden. Iemand legde een deken over Marieke en pas toen hem de aanblik op haar lichaam werd ontnomen, hervond hij zichzelf. Het voetgangerslicht sprong op groen, begeleid met een hevig tikken en op dat ritme stak hij over zonder ook nog maar om te kijken. Aan de overkant wierp hij een korte blik op zijn horloge. Het zou nog wel lukken om op tijd te komen.
Types - De Filmster
Types - De Schoonzus
:: kent Petra niet maar vind haar nu al leuk ::
bromde Lennard (URL) om 11:10 (op Woensdag, 29 Juni 2005)
Gerechtigheid zou vaker in een wit busje aan mogen komen rijden. Stukken aangenamer dan zo’n blauw uniform.
bromde Vilé (URL) om 12:14 (op Woensdag, 29 Juni 2005)
:: snift luidruchtig ::
Dertig graden en ik ben verkouden. Enfin, goed zo Petra!
bromde Adriana (URL) om 12:16 (op Woensdag, 29 Juni 2005)
In ieder geval: verdomd leuk verhaal, verdomd mooi opgebouwd. Vooral het grote verschil tussen het stoere voornemen en het stuntelende uitvoeren kwam mij veel te herkenbaar voor.
bromde Max J. Molovich (URL) om 12:58 (op Woensdag, 29 Juni 2005)
En nogal meeslepend ook, blijkbaar.
voert vegetariër aan vleesetende buurvrouw
bromde Vilé om 13:14 (op Woensdag, 29 Juni 2005)
Dit soort zinnen op een weblog pleuren en daar gelukkig van worden. Is dat normaal??
bromde Lennard (URL) om 14:34 (op Woensdag, 29 Juni 2005)
bromde Siem Schroothoop (URL) om 15:28 (op Woensdag, 29 Juni 2005)
Het had zo mooi kunnen worden. Toch?
Goed gedaan Petra!
bromde Arnaud om 17:07 (op Woensdag, 29 Juni 2005)
bromde Kees Krommeboog om 17:25 (op Woensdag, 29 Juni 2005)
Toen ik achteraf de vertelling had doorgenomen begreep ik echter meteen waarom hier voor de Nederlandse taal was gekozen. Zo’n schone historie, ge kunt gij dat onmogelijk in ‘t Frans vertellen.
Eind goed, al goed.
bromde urbain alpain (URL) om 18:06 (op Woensdag, 29 Juni 2005)
Goh, tot zover geen enkel puntje van kritiek. En slechts twee vieze plaatjes. Dat overtreft mijn verwachtingen… en is tevens een leuke opsteker voor een onzekere debutant…. bedankt!
bromde Petra om 20:09 (op Woensdag, 29 Juni 2005)
Godzijgedankt.
:: dankt goden ::
En Godelieve, niet te vergeten.
bromde Eduardo (URL) om 20:26 (op Woensdag, 29 Juni 2005)
∗ leunt tevreden achterover na alweer een uiterst terzake doend comment aan de hand waarvan praktisch niemand zou kunnen vermoeden dat het lezen van het verhaal vooralsnog even niet in de planning zit, of niet ∗
Dan ga ik nog even werken totdat vrouw Hoof het doorheeft.
bromde Hoof om 21:23 (op Woensdag, 29 Juni 2005)
Of wel?
bromde Vilé om 21:49 (op Woensdag, 29 Juni 2005)
bromde urbain alpain (URL) om 22:50 (op Woensdag, 29 Juni 2005)
bromde Kiers om 23:36 (op Woensdag, 29 Juni 2005)
Blijft dus de 23e al kan het wezen dat ik ’s ochtends uit Engeland kom. Veel jetlag zal dat niet opleveren, al blijf ik onverminderd chagrijnig zoals altijd.
Met groeten.
—-
Kiers,
Ben retedruk op dit moment. Heb nu effe geen tijd voor je. Mag ik je de schoen geven om op te eten?
Groeten,
XC
—-
Heej die Kiers,
Misschien had je het al gemerkt, maar ik ben onwijs druk op het moment. Misschien dat ik je volgende maand een keer zie. Of niet, maar dat zien we dan wel, of niet.
mvg
Hans
bromde de vrienden van Kiers om 23:47 (op Woensdag, 29 Juni 2005)
bromde Kiers om 23:48 (op Woensdag, 29 Juni 2005)
Ik val meteen met de deur in huis, ja, maar dat moet je er maar bij nemen.
De uwe,
voor altijd,
GDB.
bromde GDB (URL) om 00:16 (op Donderdag, 30 Juni 2005)
∗ trekt zich ergens wat van aan ∗
Gek gevoel, na twee weken weer sokken aan.
bromde Hoof om 09:26 (op Donderdag, 30 Juni 2005)
bromde grtshsrhtrftr om 10:37 (op Donderdag, 30 Juni 2005)
bromde Max J. Molovich (URL) om 11:29 (op Donderdag, 30 Juni 2005)
bromde Kiers om 11:43 (op Donderdag, 30 Juni 2005)
Heer Hoof, U heeft gelijk. What the fuck kan de rest van mijn verhaal de wereld schelen.
Heer Kiers, de brieven van uw vrienden en de vorm der correspondentie doet mij aan een brievenboek denken waarvan de naam mij nu heel even ontsnapt maar waar ik zeker opzoeking zal naar doen teneinde u allen, via juiste titel en schrijver en uitgever, aan te sporen om dat boek in kwestie te kopen. Daar leeft de schrijverij weer helemaal van op.
Momenteel ‘Kroniek van een karakter’ van Brouwers aan het lezen. Gieren jong!!!
Zwijg mij van bruine kroegen. Zo zat ik ooit straalbezopen in… enz,enz… juist, ja!
bromde urbain alpain (URL) om 11:54 (op Donderdag, 30 Juni 2005)
bromde juiced (URL) om 11:56 (op Donderdag, 30 Juni 2005)
De Toog is inderdaad een uitstekende kroeg, zo’n kroeg waarvoor men het woord kroeg heeft uitgevonden. Nu ben ik er nog maar twee maal geweest, maar vermoedelijk – deo volente natuurlijk, laat ons het leven niet al te veel als vanzelfsprekend beschouwen – zal ik er in de toekomst vaker te zien zijn.
bromde Max J. Molovich (URL) om 12:32 (op Donderdag, 30 Juni 2005)
bromde Lennard (URL) om 14:59 (op Donderdag, 30 Juni 2005)
bromde Max J. Molovich (URL) om 15:10 (op Donderdag, 30 Juni 2005)
:: Schudt meewarig het hoofd ::
Waarom toch zo gehaast? Zeg mij, dokter, waarom?
bromde Max J. Molovich (URL) om 15:12 (op Donderdag, 30 Juni 2005)
Jezus, was dat toch een zak van een artiest, die Vader Abraham.
bromde urbain alpain (URL) om 17:02 (op Donderdag, 30 Juni 2005)
Ha, lekker!
bromde Eduardo om 17:18 (op Donderdag, 30 Juni 2005)
Overigens, even ter correctie, roze is het nieuwe zwart. Geweest. Momenteel is blote huid het nieuwe zwart.
Er rolt mij net een opdracht in de schoot die mijn gehele planning voor volgende week overhoop gooit. Maar ik geloof dat ik in het vuur van het telefoongesprek reeds mijn volledige medewerking heb toegezegd. Deels gebaseerd op de observatie ‘het regent tóch dat het giet’, die bij nader inzien werkelijk NIETS met volgende week te maken heeft. Het zal mij bepaald nog bezuren, vrees ik nu.
bromde Hoof om 17:55 (op Donderdag, 30 Juni 2005)
bromde tedje () om 19:04 (op Donderdag, 30 Juni 2005)
bromde Kiers om 20:04 (op Donderdag, 30 Juni 2005)
bromde urbain alpain (URL) om 21:31 (op Donderdag, 30 Juni 2005)
bromde urbain alpain (URL) om 21:45 (op Donderdag, 30 Juni 2005)
D: Wat zeg je Gerard?
E: Ja, een dove vriend kan ik overal krijgen. Glaasje wijn alsjeblieft, Joop.
D: Had je alweer dorst?
E: Ons leven is een eeuwig dorsten. Dorst naar liefde, dorst naar een beetje geluk, maar vooral dorst naar de dood.
D. schenkt een klein beetje wijn in een glas en geeft het aan E.
D: Gezondheid, Gerard!
E: Nou, met onbekrompen maat geschonken, Joop. Zul je altijd voor me blijven zorgen?
D: Tuurlijk.
E: Ook als ik dood ben?
D: Tuurlijk, Gerard.
E: Dan is het goed, want als er alleen maar voor je gezorgd wordt tijdens je leven, kun je net zo goed dood zijn.
D: Ach weet je wat het is, Gerard, het interesseert de mensen niks, de Dood. Iedereen denkt: wie dan leeft wie dan zorgt. Ik zeg altijd maar zo, de Dood is net als de belasting: je ken wel uitstel vragen, maar op een dag moet je betalen.
E: Ik hoorde laatst bij mensen in een verzorgingshuis, daar was een oude haarkam midden in een schaal met bitterkoekjespudding gevallen. Niemand wilde meer van die pudding eten. Ik zei toen tegen die mensen: ‘Jullie kunnen toch wel tot vlak om die kam heen eten.’ Maar die mensen zeiden: ‘Dat willen we niet, het gaat om het idee, het oog wil ook wat.’
D: Mensen wonen in stenen huizen, terwijl ze tien meter onder de grond veel beter tot hun recht komen. Het gaat wel allemaal van mijn zuurstof af. Heb ik nou gelijk of niet, Gerard, in dit land mag je toch alles? Je mag hier helemaal alles. Het enige wat je in dit land niet mag is vragen aan je buurman of hij zijn radio eens wat zachter zet. Want dan zegt de buurman: ‘Die radio hoeft helemaal niet zachter, we leven in een vrij land.’ Nou dat hebben we gezien, zeg! Mensen kennen niet tegen stilte.
Scene uit Mannen met vaste lasten. Staand Diederik van Vleuten als Joop Schafthuizen, zittend Erik van Muiswinkel als Gerard Reve
Gerard en Matroos luisteren enige tijd naar de stilte
E: Het is helemaal niet erg om kaal te zijn, je hebt alleen geen haar meer. Luister Joop, ik vind het allemaal reuze gezellig, maar mijn tijd is gekomen, jij moet nog even. Als het straks zover is, komt er dan fijne muziek?
D: Ik laat de harmonie komen. Die spelen alleen wat jij mooi vindt, Gerard.
E: Muziek van het leger, dat vind ik mooi. Vooral als ze uitrukken met groot materieel. In smetteloos witte pakken. Allemaal verlegen jongens met grote instrumenten. Daar houd ik van. Fijn veel koper, prachtige liederen waar iedereen stil en ontroerd van wordt, terwijl toch niemand precies begrijpt waarom.
D: Ja, jij bedoelt van die muziek dat als ze dan klaar zijn met spelen, dan heb je toch voor je eigen het gevoel dat die muziek als het ware… die gaat zo z’n eigen… ja, ik ken het natuurlijk nooit zo mooi verwoorden als jij, Gerard.
E: Je bedoelt, dat de muziek als het ware door de wind wordt opgetild en dat die muziek dan wordt meegevoerd langs straten en pleinen, parken, plantsoenen, loodsen, opslagplaatsen, kazernes en verlaten honken van het kerkelijk jeugdwerk?
D:Zoiets, ja.
E: En dat de muziek dan, hoog boven zee aangekomen, verstomd en langzaam wegsterft en dan, helemaal op het eind, als er wel wolken maar geen wind is, dan wordt de hemel een sluier van stilte, en daalt iets neer wat lijkt op geluk?
D: Precies.
E: Nou, dat zou mooi zijn als je dat kon regelen, Joop. Weet je dat ik eigenlijk nog maar voor één ding bang ben?
D: Zeg het maar gewoon, Gerard.
E: Een grondeloze angst, die tot het eind toe bij me zal blijven. Dat straks als het zover is, God met z’n dronken kop mij door de war haalt met Wolkers. Dan is alles voor niets geweest.
bromde Zijne Godheid R. om 21:50 (op Donderdag, 30 Juni 2005)
Op zich.
bromde Marnix om 22:54 (op Donderdag, 30 Juni 2005)
Mmm. Waar dat afraden nou precies vandaan komt weet ik ook niet. Laat ik het dan zo zeggen: als je net een nieuwe digitale camera hebt gekocht (die ook onderwater kan oid), dan kun je kijken of Walcheren, Nieuw-Zeeland of Tikrit niet ook heel voordelig is, deze tijd van het jaar.
bromde Hoof om 23:21 (op Donderdag, 30 Juni 2005)
Ojee! En ik moet nog op vakantie naar Frankrijk, ik lijk wel een kameleon.
Nou ja, eentje met een dikke witte bips dan en rooie allergievlekjes van het hele dag toeffen in die schuimrubberen burostoel.
bromde Kiers om 00:08 (op Vrijdag, 1 Juli 2005)
Maar goed. Dat blijft afwachten natuurlijk.
bromde Lennard (URL) om 08:49 (op Vrijdag, 1 Juli 2005)
bromde Hoof om 09:21 (op Vrijdag, 1 Juli 2005)
Sjeezus! Jullie zeggen ook niks! Die batterij is bijna helemaal leeg!
Lekker stelletje bij mekaar hiero. Ik had godverdomme wel onbereikbaar kunnen zijn!!!
bromde Hoof om 10:24 (op Vrijdag, 1 Juli 2005)
bromde Max J. Molovich (URL) om 10:37 (op Vrijdag, 1 Juli 2005)
bromde Max J. Molovich (URL) om 10:40 (op Vrijdag, 1 Juli 2005)
bromde Bicat's autocorrector om 10:47 (op Vrijdag, 1 Juli 2005)
bromde ome peet (URL) om 19:40 (op Zaterdag, 2 Juli 2005)
Holle retoriek
"Aarsema, dan komen de tachtigerjaren puberale streeptinten van de
eerste kabeltv binnen op mijn kolkende oogbollen als de tube mayonaise
leeggeknepen in in een onderzoekende puberkringspier . Vage opgedroogde
veegklodderstrepen op de dikke zware afstandsbediening die het allang
niet meer doet. Bolle schermen versterken de aplastische rondingen.
Antennes nog met coax en zaad in een sok, geurend naar kamille gemengd
met nat speculaas.
Jong zijn is zo mooi…"
"Zit je achter het meest nieuwe en hipste technologische apparaat van deze eeuw, kom je op een stukje internet over columns schrijven. En dat is nu exact wat ik zocht! Soms zoek je iets, en kan je het niet vinden. Maar nu wel! Ik zoek iets om mijn Nederlandse woordenschat in te verwerken. En dan zoek je, en zoek je, en dan VIND je!
Soms zoek je iets anders. En dan vind je het niet. Mannen, of vrouwen, pennen, papier, boeken, bekers of boodschappen, je vind het soms niet.
Maar nu heb ik het gevonden!
Groetjes Lieke"
(Lieke, Zelf een column schrijven)
"Daarom is bicat een lichtje, een vuurtoren voor de verloren lopende dolenden.
Want dat er velen op de dool. Een gevolg van zich onbestemd, zonder nuttig doel, afgevlakt en weinig bijzonder voelen maar misschien nog meer eengevolg van het vluchten voor deze zelfrealisatie, deze pijn van een ziel zonder importantie niet te hoeven voelen. En daar compensatie middelen voor zoeken en aangboden krijgen. Drugs, sex met dieren, sex met kinderen die geen leeftijd meer nodig schijnen te hebben, autorijden, schoeisel, weblogs, gangbangs, sport, wat al niet. Als het maar lijkt dat je vooral bezig bent. Al is het nietszeggend en immoreel, al is het bellenblazen met je mond dicht of een kraak zetten en minister zijn.
En dan is er bicat..aus blaue hinein zu uns gezogen, zonder eigenaren of aandeelhouders die stakingen uitlokken, zonder stompzinnig geleuter, nee, de magie van de fantasie, de fictie en de nederlandse taal aan de macht.
Een baken van troost, een zwoele geur vlak voor het slapen gaan, een enorme uitzinnige stapel draadjesvlees met dampende jus, een romance achter het frietkot, scooters en mobieltjes, vogels die hun eigen lied zingen, de eigen partituur kennen en geen regisseur of dirigent nodig hebben, de horror en thrill. Dat wat onbewust en ondergronds en ook van het leven zelf is. En niet wordt voorgeschreven door de krant, de tv, radio, politiek, banken en verzekeraars, speculanten die denken met 'de echte waarheid' om te gaan. Nee, ik ben geen echt schrijver maar wel groot fan van het schaarse bicat talent."
(Peter Novecento, Haagsche Post)
"Schuimbekkend van woede las ik de met een danige onverschilligheid
geschreven colums betreffend de holocaust en Auschwitz. De flarden teksten
vol schrijffouten en loze beweringen, getuigen van weinig historisch besef
maar vooral een respectloze attitude jegens miljoenen slachtoffers. Vandaar
mijn bijdrage met het verzoek de richtlijnen als opgesteld in de bijlage te
respecteren en in acht te nemen.
vr groet
dhr. Papen"
(Daniël Papen, via email)
"Diep geroerd, met geknepen stembanden, omvloerste oogleden, brandend maagzuur en kloppende roede (het is tenslotte 5
december) mocht ik uw fraaie stuk proza over mijn getroebleerde netvlies laten glijden...
De woorden vertalen zich moeiteloos in zielsetsende beelden.
Dank!"
(bromde Zielknijper, 5 december 2005)
"Geachte heer,
Mag ik u verzoeken het plaatje van de te jonge dame van uw site te verwijderen. Er zijn namelijk nog al wat mensen die dit niet lollig vinden. Diverse klaag e-mails over gehad. Mag ik u er op attenderen dat het hier om Kinderporno gaat en de wetgever daar meer dan 4 jaar gevangenisstraf op heeft gezet. Ik ga ervan uit dat het om een misvertstand gaat, als moderator.
Met vriendelijke groet.
Sociale Jeugd- en Zedenpolitie te Amsterdam
Commerciele zaken
020-5592585"
(i030142@planet.nl, 14 december 2004)
"Schitterend verwoord dat artikel over Clarence. Liep jaren met een missie, aan de voetballiefhebbers (niet de kenners) proberen uit te leggen dat Abe en Piet beter zijn dan het orakel uit betondorp. Was onbegonnen werk. Het klootjesvolk adoreert Ellen van Langen, Geesink en Rieu, en vinden mevrouw Blankers, Ruska en Roby lakatos maar niks, ze weten waarschijnlijk niet eens wie het zijn. Toen Keizer stopte heb ik jaren niet meer gekeken. Toen zag ik die Fin en een paar jaren later een Surinamer met een Nederlands paspoort (Had die Fin er ook maar een gehad). Ja en dan begint het heilige vuur weer te branden. Deze twee zijn tactisch en technisch het beste wat er op Nederlandse velden heeft rondgelopen (wat ik in mijn leven heb gezien). Keizer had niks met voetbal te maken, dat was ballet,kunst, en soms als het niet belangrijk was helemaal niks .En Abe ken ik van wat beelden, maar als je naar de verhalen over hem luistert hoef je de verteller maar in de ogen te kijken en herken je meteen de kenners uit die tijd."
(via mail, 23 oktober 2005)
"pedante snikkels, komen kut te kort. Webloggen is niet voor mietjes maar ook niet voor stoere geile binken, webloggen is namelijk een fenomeen, een spookbeeld voor blinden die zich vergapen aan de wijde wereld van het internet om zichzelf te ontmoeten, een monologue interieur te voeren en dan de echo terughoren, het internet dat een wonder is wat een dom irrationeel fenomeen is. Echt iets voor pedante snikkels en kale kutten die niet neuken maar wel in elkaars nek willen hijgen en tijd teveel hebben. Ik zou er helemaal niet aan beginnen en beroemd en rijk ben ik al, zegt het liefje. Ik heb de grootste en zij heeft de lekkerste en we verdoen de tijd liever in elkaar verstrengeld dan te vergooien op zo’n vervuilde weblogmarkt. Mot je alweer email beantwoorden enzo, in je vrije tijd, be je gek. Opzoute, stik dur maar in, Goossens, kijk maar uit dat ze niet vreemdgaan terwijl jij al die poen verdient, sneue wolf, ouwe rukker, voordat je het in de gaten hebt sta je een verschrikkelijk stinkend goedje op je scrotum te smeren terwijl je staat te huilen omdat je zo belazerd bent terwijl je het alleen maar goed bedoeld, voor ons allebei schatje, weetje, heerlijk met vakantie strax, saampjes, maar vanavond moet ik werken snappie, centjes verdienen mot pappie, kijk niet zo beteuterd, je wilt helemal niet naar de Lidl, je wilt daar nooit gezien worden zei je, nou dan. Nou tot strax dan, he ?"
(nove, 12 oktober 2005)
"Bicat.net, dat is toch die achterlijke webstek voor rukkende, boerende en altijd bezopen kerels? Dat zielige pathetische zooitje ongeregeldheden dat uitgebraakte hersenkwak probeert te verkopen als prozadrek? Natte winden, dikke drollen, kleverige onduidelijkheden? Slurptrekkende draaigorgels, voorhuidjogging avant la lettre en berensgrote buikglijers?" (Jeremias Schubbenrug, in Nova, 4 oktober 2005)
Reageerziekte
"Op een vrolijke dag toen ik aan mijn, voor al 11 jaar, allerbeste vriendin de liefde heb verklaard en binnen luttele seconden de meest euforische gevoelens door mijn ziel heen flitsten typte een verslag van school begon k te typen en dit kwam tevoorschijn op het samengeperste hoopje uitwerpselen wat ik beschouw als mijn laptop, want zoals velen het niet slecht zou doen als zij dit beseften is bezit enkel een illusie.
Conclusie & nawoord
Niet alleen symbolen hebben invloed op ons doen en denken, de manier waarop ieder mens zichzelf ziet en andere zegt meer over die persoon dan over anderen. Elk mens gaat zijn eigen weg, en het is jammer dat er uit commerciële geldzucht zoveel miscommunicatie ontstaat tussen mensen. Welk mens is beter, het mens dat genadeloos elke, in zijn ogen misdadiger, ritueel vermoord, of die mens die de opdracht geeft om onbewuste signalen stuurt via reclamespotjes en zo het materialisme hoger prijst dan het gevoel om bewust van jezelf en je daden te zijn? Draait het dan uiteindelijk allemaal om geld?
De een vermoord mensen die hun hele leven anderen pijn doen, en de ander roept het gevoel op dat er niets beter is dan nike schoenen in combinatie met een stoere jack met een bontkraag, dat gedoe met die bontkragen id volgens mijn theorie gebaseerd op het paringsgedrag van leeuwen, hoe groter en mooier de manen, des te meer aanzien ze hebben en kans op leiderschap en hoe meer kans ze hebben dat hun genen worden doorgegeven ;).
Door niet te realiseren waar je mee bezig bent, of niet wie, maar wát je eigenlijk bent, ontstaat er miscommunicatie en disharmonie in de maatschappij. Opgaan in de massa kan leiden tot afgunst en afkeer van het geloof in jezelf en in anderen.
En ik wens hierbij balkenende en zijn hele tweede kamer heel veel succes met het oplossen van de “problemen” hier in Nederland, want zo schieten we geen reet op.
Oja, en een gelukkig Nieuwjaar!
Zondag 7 januari 2007, Frank Hooijer"
(Frank Hooijer, 7 Januari 2007)
"Ik had het allemaal al wel eens meegemaakt en niets was mij te dol geweest: eonisme, vice anglais, flaggelatie, ja zelfs koprofagie. Ik was dan ook met graagte ingegaan op de omineus-priapische woorden en lubrieke blikken die "Ellen" tijdens ons gezamelijk consumeren eerder die avond op mij had gericht. Toen we, media nox, eenmaal in haar slaapkamer waren aangekomen, gaf zij steeds minder blijk van doorgaans aan haar toegeschreven mesquinerie. Integendeel,loodzwaar en onvermijdelijk hing het veile sneukelen in de lucht. Binnen no time was de vloer dan ook bezaaid met exuvieën en toonde zij mij haar zinnenprikkelende Junonische leest. Na intiem pidjetten en enige orogenitale schermutselingen (waarbij brod noch javelijn werd ontzien),sloegen wij serieus aan het procreëren. Cunnus en Curacaoënaar leken
welhaast voor elkaar geschapen. Hoewel haar defloratie al enige tijd terug had plaatsgevonden, pandoerden wij als nooit tevoren, daarmee verschillende tenesmen bewerkstelligend. Het is maar goed dat haar echtgenoot van deze sluikmin nooit wat heeft gemerkt..."
(TiTo, mei 2006)
"Schrijf eens over vrouwen en hun plek of plaats in de allesverterende zakenoorlogen.
Want als er stereotype mannen met diep verborgen schaamtegevoelens over hun potentie problemen en erectiestoornis (taboe naturlijk) dan is dat manifest in hun 'vlucht vooruit' in de freudiaanse wapencultuur. Elke geweerloop, elke zwaardere tank is een gestileerd erectiel apparaat vol dodelijke munitie opgepomnt met miljoenen kogels in een spurt naar het doel wat als lustsymboliek een 'lilith' in een duizelige extase zou moeten brengen want zo 'is de kracht van het leger'. Stoere mannen die eerst de vrouwen opgeilen, dan met hun duwtje in de rug erop los gaan om 'de vijand te onthoofden'. Ik als watje moet altijd vreselijk lachen om die serieuze gezichten die de mannen politici en militairen bij hun gepiep, gezeur en gezeik en hun broodnodige verklaringen trekken.
U, als warmbloedige heterovrouw zal zich wezenloos kunnen uitleven 'tussen de hitsige Jantjes'.
Ik stel voor dat u zich een voorstelling maakt over de gang van zaken in de nachten op zo'n nomadenkamp met satellietvererbindingen in de maanloze nachten van de nieuwe woestijnen die worden ontgonnen, namens u en mij, natuurlijk, vanzelf, juist, nee, uiteraard.
Het mag ook wel een andere uiterst vervelende erectiestoornis gaan, de ejaculatie praecox.
Dat gaat dan vast over de linkse oppositie, denk ik dan, kunt u het fijn neutraal houden.
U bent toch op alle kaasmarkten thuis, hard op weg om zich te bekwamen in een genre waar sex met hoofdletters geschreven moet worden. Vooral de sex benadrukken, Lilith. Veel gore geile, harde, wrede sexscenes, met blinddoeken, kidnap, politiehandboeien, touwen en katrollen, gedwongen masturbatie tussen mannen, tussen vrouwen, scarring en kaalscheren en tot huilens toe dat gepomp met dildo's en dat monotone gezoem van vibratoren sfeervol brengen. Vooral geluiden en kleuren beschrijven, daar ben ik gek op."
(Peter Novecento)
"Is er iemand in de zaal die nog wil doneren aan een zielige arme homosexueuele neger met een onbeschrijflijke ziekte zwaargelovig te dom om te leren of te schijten die bovendien een oog mist en denkt dat de duivel soep in een blik stopt want hoe komt het er anders in en tegelijkertijd vreselijk gebukt gaat onder de laatste Tsunami of de vrees daarvoor want zijn geitenoog gaf vanmorgen onheil aan? Of anderszins zijn hypocriete tot op het bot zwarte geweten schoon wil kopen voor een luchtig schijntje of nóg liever zichzelf onsterfelijk wil maken over het lijk van een ander? Nee? Eénmaal? Andermaal? OK, dan ben ik ook pleite en met Marnix mee naar dat gruwelijk dure restaurant. Bovendien is het al na zessen en sta ik in de baas z'n tijd de wereld te redden en zo heb de cao dat nooit bedoeld. Howdoe en de mazzel. "
(Hein Buffelruft, 28 dec 2005)
"De liefde is groots, ze breekt zonder haar gebit te gebruiken door elke granieten kop heen, verzwakt de wil en maakt elke stoere kerel tot een week omhulsel, een schaduw van zichzelf, een brabbelend luierkind, elke vent verandert van binnenuit en geweldloos door haar rijke zegeningen. Je krijgt een rijpe korstkaas als huid en een hart van vloeibaar goud. Verpletterend is ze en zij, de liefde, de warme zomerse, niet de winterharde en verbitterde tak dus, zit nog steeds vol met geheimen waar niemand de sleutel van kan vinden. Mysterieus is ze, als de ondergrondse geheimzinnige dictatuur van wereldwijde, alomvattende bekabeling waarlangs dagelijks kilometers gecodeerde data tussen de continenten flitsen. De liefde is een tectonishe plaat die schuurt en krast en gangen boort voor lavastromen van vleselijkheid en voedzame sappen die op geen enkele dieet mag ontbreken. Daarom is ze schaars.
Tot slot..we heben allemaal een gat van onderen, onthou dat. "
(Nove, relatietherapeut, 3 dec 2005)
"Thanks!
Voor de eerlijke en ijskoude bieren vooraf om de ergste dorst te lessen na een lange en vermoeiende reis. En de Champage daarna in gelukkig niet van die zuinige hoeveelheden maar gewoon ruim bemeten pullen.
Dank ook voor de wonderschone oester die in zijn natuurlijke habitat beschermd en koel lag te wezen toegedekt met een warme dekentje bosui-liefde en een tikje Tabasco-ondeugd onder die deken.
Dank voor de kleinste en schattigste St. Jacobsoesters die ik proefde in Balsamicostroop. Eerbied voor de kort aangebrade en met ontbijtkoek gestoofde kwartel. Ik proefde een tint Orange Marmalade hoewel je zei dat het er niet in zat. Ik hou het erop dat de chefkok zijn geheimen heeft en, hoe hooggeëerd zijn publiek ook mag zijn, ál zijn details zullen ze nooit te horen krijgen.
Met liefde deed ik mijn sommeliertaken en het ‘kut-sommelier’ omdat ik de glazen niet tot de nok vulde, neem ik op de koop toe.
Onder de indruk was ik van je tzatziki met shrimp en rode grapefruit. Zoet en zuur zoals Bitter & Sweet zoals het leven zelf zoals harmonie zo mooi kan zijn.
Ook onder de indruk was ik van je zeewolf met tomatenchutney. Een rode knipoog op een licht in de boter aangezet visje zoals de boter bij de vis behoort te zijn.
Je bewees jezelf door met het produkt mee te koken en de zeeduivel vochtig te houden en over te laten lopen in het bedje van zuurkool omrand door koele en volle crême fraiche en slechts gestopt door mosterd. Het zal mijn gebrek aan woordenschat zijn geweest deze poëtische beleving van samenstelling aan mijn disgenoot heer Visser uit te leggen, aan de wijn waarin het beestje zwom heeft het niet gelegen.
Emotioneel werd ik bij het aangezicht van mijn vrouw in jouw open keuken, verliefd op de chefkok die zijn konijntje aan de haak had geslagen. Uit het konijnengezin weggetrokken, de zuigelingen achtergelaten en deskundig ontdaan van fluffy flaporen en prachtig gevild en daarna één minuutje aangebraden in de volle boter. Ach, je zei het nog, ‘nog even in de oven en gekeken hoe lang’ in antwoord op de vraag hóe lang dan, zoals Sebastiaan Bach ook vindt dat de piano zichzelf speelt. U zij geprezen met bijzondere gaven, maar het zal mijn eenvoudige ziel zijn die het zo ziet.
De ingekookte fond een tikje gezoet nog niet eens meegerekend evenals de witte bonen-truffelpuree en rode kool met vijgen die in een restaurant van naam de kaart had kunnen aanvoeren.
Jammer dat je er niet bij was met de kaas. Het zal de tol van de roem zijn geweest of de spanning van het koken op zulk een hoog nivo. Het siert de man die ook gewoon maar een mens van Vleesch & Bloed is gebleven. Het was uit de kunst hoe wij genoten van een walnoot uit Frankrijk gekraakt op de wals van braakgeluiden die wij van boven hoorden komen. Waarschijnlijk was je druk doende in de homard-naire.
Het dessert ben ik kwijt evenals het betoog dat ik hield, maar dat was ik toen al kwijt. Het betoog hou je van mij tegoed. Ik zal het je vertellen als ik de liefde verklaar aan mijn vrouw zoals jij gisteren de keuken in het algemeen en ons in het bijzonder de liefde verklaarde. "
(Kiers de Maison, 27 november 2005)
"Ach, heer bicat, nu we het over eten en drinken hebben. Ik kan u te allen tijde aanraden, maar toch vooral in de herfst, van de ganzenlever te proeven. Zoekt u daarbij een zo eenvoudig mogelijk bewerkte ganzenlever, dus geen paté, niets met geconfijte uien of anderszins toevoegingen.
U wilt ganzenlever proeven die met de hand is schoongemaakt door een oud boerenvrouwtje die hooguit peper, zout en wat cognac toevoegde en daarna op 70 graden in de oven met de deur op een kier de lever zachtjes liet warm worden. Niet smelten, want dan scheidt het vet van de lever en bent u uw produkt kwijt. Nee, u wilt de lever verwarmen zodat lever, peprer, zout en cognac een geheel gaan vormen. Dat wat u wilt proeven is de waarheid en niets anders dan de waarheid.
Slaat u overigens wel in grote hoeveelheden in, niets zo erg als aan het einde te moeten constateren dat u nog wel wat had gelust. Nee, met veel dingen is het zo dat we nèt even meer moeten eten dan ons lief is. Nèt dat decadente punt van overdaad aantikken.
Schenkt u daarbij een Gewürztraminer en bij voorkeur hoe ouder hoe beter en liever nog een Grand Cru dan een gewone. Maar als u dan toch uit wilt pakken dan komt u niet heen om de Tokay Pinot Gris.
Daarbij geserveerd met warm en geroosterd brioche brood."
(Harrie Stamper, 23 oktober 2005)
"Of die klassieke Suske & Wiske (het was nummer 78 als ik het goed heb): De Kakkende Kakkerlakken, die aflevering waarin Tante Sidonia in haar keuken te maken heeft met een steeds groter wordende populatie kakkerlakken, die voortdurend alles onderschijten, niet in de laatste plaats de biefstuk met friet die Tante speciaal voor Lambik had gebakken, tot grote woede van onze favoriete zeshaarder, die gelijk een spuitbus pakt en erop los begint te spuiten, dit tot groot enthousiasme van zowel Suske als Wiske, die duchtig beginnen mee te spuiten (we hebben het hier duidelijk over de periode waarin Suske en Wiske nog net zo milieubewust waren als George W. Bush die zijn privejet vanuit Kyoto liet terugvliegen naar zijn range in Texas omdat ie z'n favoriete cowboy-hoed was vergeten), maar in de spuitbus van Lambik blijkt een goedje te zitten dat er voor zorgt dat de kakkerlakken de volgende dag het formaat van een jong paard hebben (professor Barabas had een lege spuitbus gebruikt om zijn nieuwe groei-middel te testen en vergeetachtig als hij was, had hij het bij Tanta Sidonia laten liggen, puur uit teleustelling, want ook na gebruik van het groeimiddel had Tante Sidonia de professor uitgelachen toen hij zijn broek naar beneden deed), afijn, nu de kakkerlakken gegroeid zijn, schijten ze nog harder met als gevolg dat tante Sidonia, Lambik, Suske en Wiske hun huis worden uitgescheten, waarna ze Jerommeke erbij halen, wiens enige bijdrage een ENORME scheet is, gelukkig komt professor Barabas eraan met een grote smile op z'n mombakkes en een nog grotere bobbel in de broek die, zo zal even later blijken, amper in staat is de steeds groter wordende penis van Barabas te verhullen met als gevolg dat Tante Sidonia, gek van geilheid, zich op professor Barabas stort die vrijwel onmiddellijk klaarkomt en bovenop een van de reuzekakkerlakken kwakt die dan weer vrijwel onmiddelijk in elkaar krimpt en in het niets oplost, waarna ook Lambik en Suske en Jerommeke hun apparaat bewerken met het groeimiddel, zodat ze de volgende dag, onder de stimulerende leiding van Tante Sidonia en Wiske, de kakkerlakken dood masturberen. Knipoog Wiske. Einde."
(Max J. Molovich, 23 Augustus 2005)
"De vergelijking ‘vleesetend’ en ‘vrouw’ is een natte wensdroom. Het is veelbetekende symboliek dat er aan vegetarische mutaties man/vrouw/ hermafrodiet wordt gewerkt door de wetenschappelijke elite. Weten zij soms meer? Staat ons Armageddon te wachten ? De finale segregratie, het schisma van de sexen en de ondergang van hun zondige sexueel verkeer als geheime wapen om de wereldbevolking eindelijk zonder oorlogen te kunnen reguleren ? Reincarneren in een plantaardig bestaan in een potje aarde van robotformaties die miljoenen grijze racks van vruchtdragende en geurige planten produceren onder uiterst secure en berekende condities , zonder vrij zon of maanlicht, zonder zicht of gehoor, zonder tastzin, zonder geluid van wind en zee."
(nove, 6 Juni 2005)
Zelfbeschouwing
"Een man van middelbare leeftijd, beet je te dik, beetje te morsig. Baardje of sik wellicht. En witte schilfertjes sieren zijn gelaat. Hij rookt en hij drinkt, maar in tegenstelling tot wat hij ons graag wil doen geloven, niet teveel. Hij is een ambtenaar, schaaltje 9. verder een liefhebbende vader die zijn frustratie over het uitblijvende en waarschijnlijk nooit meer komende grootse leven heeft verruild voor een soort van komisch cynisme. Hij neemt het niemand kwalijk behalve misschien soms zichzelf, maar dan alleen na een Westmalle Tripel te veel. Hartstochtelijk supporter van NAC of een andere club ten zuiden van de grote rivieren, want dat hij een Brabander is moet haast wel. Zo stel ik mij Kiers voor, maar wellicht is het wel gewoon die homofiele Indo die bij Serudang de lege borden ophaalt..who knows.."
(Andy Möller, Gelsenkirchen)
"Het is vast een meteroloog, een weermenneke met een gesmoorde sexualiteit, eentje met een enorm taboe. Een vrijgezelle biologieleraar met verlatingsangst kan ook. Zo'n eenzaam type die nog steeds bij zijn moeder woont en al jaren lesgeeft in het basisonderwijs. Zo'n anonieme 13 inhetdozijnman die spaarzaam leeft, de piepers schilt en de afwas doet, zo eentje die op de middagwandeling met het hondje van moeders vanachter de krant bij een speeltuin of in het park naar stoeiende of voetballende jochies kijkt en de pijn verzwijgt. Een masochist die het taboe koestert.
Zo'n kleffe smeerlap van een potentiele serieverkrachter met banden in een hechte kerkgemeenschap waarop moeders zo trots is omdat hij naast het lesgeven ook nog als hobby het locale knapenkoor dirigeert. Zo eentje die maar beter melancholieke verhaaltjes moet blijven schrijven.
"
(Nove, 22/11/2005)
"Ach ja, leuk, schrijvers.
Beetje zo in je donkere hol aan de wereld knagen. Puur verongelijkt verdedigen van een door mede niet-aanwezigen geschapen superieure schertswereld. Lurken aan je pijp. Pijpen aan je lurk. Woorden in langgerekte nadenkzinnen omzetten. Protserige taalvlekjes. Huilerige holheden. Fletse vondsten. Massieve monomane monsters. Een zielige berg toevoegingen aan de duistere put die al veel te lang overstroomt door de gemankeerde bijdragen van nerveus krabbelende geesten met een ongepast gevoel van eeuwigheid.
Die sfeer.
Geef mij maar parkeerwachten.
"
(Marnix, 21/11/2005)
