[vorige bral: "Heremetijd!"] [Huiswaarts] [volgende bral: "Rommel"]

03/28/2003: "Slotakkoord."

Hij beroerde de toetsen, alsof hij neukte met het lekkerste wijf dat hij ooit gezien had. Bang voor een foutje, en de verkeken kans om ooit nog op herhaling te mogen. De zaal, onbewogen. Zijn handen onnavolgbaar.

*ughe-ughe*

De pianist, wiens joodse bloed nog maar met moeite door de aderen op zijn voorhoofd stuwde, speelde zichtbaar onaangeroerd verder; algemeen bekend echter was dat niets ter wereld hem meer uit zijn spel kon halen dan dat schrapende geluidje uit de keel van een, dat moet-haast-wel, cultuurbarbaar.

Hoe vaak had Radislav Hornakovizce nu al het 4e opus van de Kaukassische componist Mirko Andrajzchpaszikov gespeeld; als enige ter wereld speelde Radislav het middenstuk zoals Andrajzchpaszikov dat bedoeld had in zijn compositie. Jarenlange studies op de vingerbrekende versnellingen in het gedeelte rond minuut 13 en 16 hadden al diverse vriendschappen tussen muziek-geleerden doen uiteenspatten, als chinese zuigelingetjes in de schrootpers.
Ach; zo hadden de jarenlange mishandelingen die Radislav als jongeling onderging door buitensporig drankgebruik van zijn werkloze vader toch zijn nut bewezen.

Hij had desondanks geen fijne jeugd gehad. Zijn moeder stierf toen Radislav 4 jaar was. Opengesneden door één van haar klanten die na het neuken zijn geheel eigen kijk op naspel in praktijk bracht. Met haar bloed schreef hij op de muren; "ochjz stravinzch nurr plasmoj", wat zoveel betekende als; hou je bek; ik ben dronken.

*ughe-ughe*

Waarom zou hij eigenlijk nog optreden? 68 jaren speelde hij nu piano. Op zesjarige leeftijd plaatste hij al een tomatenkistje op de pianokruk om achter de ontstemde piano van zijn opa de mooiste klankencombinaties uit te proberen.
Waarom zou hij eigenlijk nog optreden? Voor het geld hoefde hij het niet te doen. Hij kon zijn gehele geboortedorp jarenlang voeden; en zijn kinderen verdeelden achter zijn rug om reeds zijn bezittingen. Eigenlijk had hij het wel gezien ook met die kankerpleurispiano. De componisten die zijn hart het verst konden dragen waren al eeuwen dood; hun creatiesch speelde hij desnoods met linker- en rechterhand omgewisseld.
Overal waar hij speelde; concertzalen natuurlijk, maar ook genodigd op vorstenhuizen of bij presidentieele ceremonisch, werd zijn spel minutenlang bejubeld met staande ovatiesch. Op grote billboards werd maanden van te voren zijn komst in de stad aangekondigd; overal ter wereld. In Wenen is hij als enige levende pianist geëerd met een borstbeeld in de `eregallerij der legendarische pianisten.'
Zijn leerlingen gingen zo in hun leermeester op dat ze bereid waren dagelijks zijn ongewassen ballen te likken.

*ughe-ughe*

De vrouw die hij nooit trouwde, Lena Jostakovac, verliet hem voor een rijke juwelierszoon uit het grote Praha. Zijn hart brak die dag, en geen dag ging voorbij of hij dacht aan haar. De zijdeglansen pijpekrullen. Een mond, kersenrood.
Vanaf de lagere school gingen ze al samen. Haar vader, een doorsnee landbouwer, wilde dat ze een baan zocht in de grote stad. Het brood dat hij verdiende voor zijn gezin met 14 kinderen werd steeds kariger. Als oudste dochter kon Lena vast wel een baantje krijgen als schoenpoetster.
Het lot wilde dat haar 3e paar schoenen; de duurste instappers van italiaanse snit waren die die dagen via de illegale kanalen binnen Praha te krijgen waren.
Radislav had haar nimmer weer gezien; even nog hield hij hoop op de traditities die 'de rijken' erop nahielden. Maar de oude juwelier vond dat de keuze van zijn zoon niet voor zijn verantwoording viel.

*ughe-ughe*

Uiteindelijk trouwde hij met Tanja Sandrapusjchin, een bleke boerenmeid met grote neus, en tieten als 2 aubergines. 4 Kinderen kregen ze samen; het geluk heeft hij nooit met haar gevonden.
Hij had zich voorgenomen om te sterven op het podium, maar de laatste maanden bekroop hem steeds vaker 'tegenzin' als de aankondiging van zijn naam nagalmde in de spraakmakendste concertzalen.
Vanavond scheen het geluk hem dan eindelijk toch toe te lachen; zijn voornemens zouden bewaarheid worden.

*ughe-ughe*

Abrupt stopte Radislav Hornakovizce met spelen.
Hij sloeg de klep dicht; stond op; haalde een pistool uit zijn linkerjaszak en schoot de kucher met 1 welgemikt schot morsdood.
1 tel later ging het pistool dat inmiddels in zijn mond stak nog een keer af.

Ontzetting golfde door het publiek.

Reedsch...6 toevoegingen...

Kan ik even smeken om meer, m'n waerde?

bromde crusher om 12:58 AM (op 28-03-2003)

Je wil het niet horen op deze manier, maar toch:
Groot respect, waarde bicat!

bromde Arno om 01:40 AM (op 28-03-2003)

Tja, respect mag niet he?

bromde log maar sierlijk om 09:19 AM (op 28-03-2003)

Een groot schrijver zal, jaren van hier, in een volle zaal, lezend uit eigen werk zijn boek dichtslaan, een afgezaagd jachtgeweer tevoorschijn toveren en het jongetje met de klapkauwgom overhoop schieten. Je voelt het aankomen.

bromde Sjef om 10:05 AM (op 28-03-2003)

Hulde Ende Repect waerde vriend !

bromde Subigo om 02:12 PM (op 28-03-2003)

U zeikt geregeld in de rondte, heer Bicat. Bij tijd en wijle doet U dit zo magistraal dat ik er dan toch iets van zeggen moet. Hierbij.

bromde mIKe om 09:59 PM (op 28-03-2003)